บทที่ 87 ฉันเห็นคุณเป็นพี่น้อง แต่จริงๆ แล้วคุณหลอกฉันเหรอ?

ทันทีที่อินเทอร์เน็ตถูกตัดการเชื่อมต่อ แรงจูงใจของฟางหนิงก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก และเขาก็คิดถึงความเป็นไปได้ที่สองในทันที สุนัขปีศาจสองตัวนั่นต้องถูกจับไปแล้วแน่นอน แต่ไม่แน่ว่าจะเป็นฝีมือของหนูยักษ์ อาจเป็นพวกสุนัขโจรก็ได้

เขารีบแจ้งเจิ้งต้าวถึงความเป็นไปได้ทั้งสองนี้ง อีกฝ่ายชื่นชมเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยบอกว่าเขาขอให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องตรวจสอบให้แล้ว ท่านช่างปราดเปรื่องจริงๆ…

คราวนี้ความพยายามอันล่าช้าของฟางหนิงนั้นถูกต้องแล้ว

หลังจากที่หมาจรจัดทั้งสองตัวหนีจากหนูยักษ์ผู้ชั่วร้าย มันจึงใช้วิธีมุดดินหนี ซึ่งเปลืองแรงอย่างมหาศาล ไม่นานก็หิวจนท้องร้อง

พวกมันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องก้มหน้าหาของเหลือในเมืองกิน แต่ก็ไม่กล้าไปที่ที่มีผู้คน ด้วยเกรงว่าจะมีคนไปบอกมังกรเพลิงให้มาจับพวกมันไป

หลังจากเดินเตร่ไปทั่วเมืองเป็นเวลานาน พวกมันวิ่งไปยังถังขยะทั่วทุกที่ แต่พวกมันกลับไม่พบแม้แต่เส้นผม จนกระทั่งซาลาเปากลิ่นหอมชิ้นใหญ่สองชิ้นปรากฏขึ้นตรงหน้า สุนัขทั้งสองแบ่งซาลาเปากันคนละชิ้นแล้วกินอย่างตะกละตะกลาม

ก่อนที่จะสลบไปพวกมันได้ยินคนขายพูดกันว่า “เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ต้องมาใช้จับหมาโง่สองตัวนี้อีก พวกหนูยักษ์สมควรตายนัก…”

ในช่วงเวลาที่สะลึมสะลือ สุนัขจรจัดทั้งสองก็อยู่ในกรงแล้ว พวกมันถูกขังอยู่กลางลานในแถบชานเมืองที่ไม่มีใครรู้จักเป็นเวลาสองวันแล้ว

รอบตัวของพวกมันคือสุนัขจรจัดตัวอื่นๆ ที่กำลังตัวสั่นเทา ทั้งหมดถูกขังอยู่ในกรงสกปรก มีคราบเลือดติดอยู่บนพื้น ดูแล้วน่าสะอิดสะเอียน

หมาเหลืองหงายท้อง โน้มศีรษะลงกับพื้น ลิ้นข้างหนึ่งห้อยออกมา ท่าทางเหมือนตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง

หมาดำเอ่ย “ลูกพี่หวง แกเพิ่งถูกขังแค่สองวัน ก็ไม่ไหวแล้วเหรอ? ถึงจะถูกขัง แต่พวกเขาก็ให้อาหารเล็กๆ น้อยๆ เรา แกไม่น่าเป็นแบบนี้นี่?”

มันพูดไปก็วิดพื้นไป ออกกำลังแขนขาที่ดูแลมาอย่างดี ไม่เคยลืมที่จะฝึกฝนตัวเอง มันยังจำสิ่งที่เจ้าของคนสุดท้ายบอกมันได้ โอกาสที่จะหลุดจากความโสดจะสงวนไว้สำหรับสุนัขโดดเดี่ยวที่พร้อมเสมอ

หมาเหลืองพูดอย่างอ่อนแรง “ฉันแก่แล้ว ฉันอายุสองร้อยห้าสิบปีนะ ไม่ได้เด็กเท่าแกที่มีอายุสองร้อยสามสิบสามปีนี่ ถูกขังอยู่สองวัน ฉันก็ทนไม่ไหวแล้ว ให้ฉันนอนลงและพักผ่อนหน่อยเถอะ”

หมาดำรู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย แต่ก็พูดด้วยความดีใจว่า “ถ้าอย่างนั้นก็พักผ่อนและฟื้นตัวเร็วๆ เถอะ ฉันคิดว่าอีกครึ่งวันพลังของฉันก็จะฟื้นกลับมา วิชาหลบหนีน่าจะใช้ได้อีกครั้ง ถ้าถึงตอนนั้นแล้วแกยังไม่ฟื้น ฉันก็ไม่มีวิธีที่จะพาแกหนีนะ”

หมาเหลืองกล่าว “ไม่ต้อง ฉันมีวิธีของตัวเอง เมื่อถึงเวลาแกก็ไปคนเดียวก่อน ไม่ต้องห่วงฉันหรอก”

หมาดำรู้สึกผิดเล็กน้อย “ฉันเสียใจจริงๆ พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน แม้ว่าฉันจะได้พบกันไม่กี่ครั้งในโลกก่อนหน้านี้ แต่สองวันมานี้ ฉันก็พบว่าเราเป็นคนแบบเดียวกันจริงๆ ฉันจะทิ้งลูกพี่หวงและหนีไปคนเดียวได้ยังไง”

หมาเหลืองพูดว่า “ไม่เป็นไร แกยังเด็กและแข็งแรง สามารถสืบทอดความหวังในอนาคตของเผ่าสุนัขเราได้”

หมาดำครุ่นคิด ความรู้สึกผิดหายไป ก่อนจะเอ่ยว่า “พอฉันหนีไปแล้ว ฉันก็จะหาเจ้าของที่ดีและกลับมาช่วยแกทันที ฉันไม่ชอบคนที่มาที่นี่ คนหนึ่งอ่อนแอกว่าอีกคนหนึ่ง ฉันต้องหนีและหาเจ้านายใหม่ที่แข็งแกร่งกว่า”

หมาเหลืองเอ่ยแผ่วเบา “ถ้าอย่างนั้นฉันก็ต้องเสียใจกับแกด้วยแล้ว…แกยังไม่รู้สินะ ว่าที่นี่คือที่ไหนกันแน่?”

หมาดำถามด้วยความสงสัย “ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับจับสุนัขมาขายให้คนหรอกเหรอ?”

หมาเหลืองตอบ “ใช่แล้ว แต่พวกเขาขายให้พวกมนุษย์กิน เมื่อกี้ฉันได้ยินแขกที่มาพูด แขกคนนั้นบอกว่าเขาจะไปที่สวนด้านหลังเพื่อเลือกนักเชือดที่แข็งแรงที่สุด…”

หมาดำได้ยินก็งุนงง ตอนนั้นเองเสียงมนุษย์ก็ดังเข้ามา

“เถ้าแก่ซัง ทำไมคุณไม่เชื่อน้องชายล่ะ จะมาเลือกด้วยตัวเองทำไม คุณดูสิว่าสุนัขที่ดีที่สุดอยู่ที่นี่” คนขายเนื้อสุนัข พูดกับคนร่างท้วมด้านหลัง

ชายร่างท้วมที่ชื่อว่าเถ้าแก่ซังโบกมือ เขาไม่สนใจเรื่องความสกปรกในสวนด้านหลังเลย เขากำลังมองสุนัขพวกนั้นอยู่ ทุกครั้งที่เขาผ่านกรง สุนัขข้างในก็จะกลัวจนหัวหด

“เนื้อสุนัขม้วนสามครั้ง และอมตะนั้นไม่ยั้งยืน” ชีวิตของเถ้าแก่ซังคือเนื้อสุนัขอร่อยๆ หนึ่งคำ

แม้ว่าร้านอาหาร “รสชาติของฟางซื่อ” ที่เพิ่งเปิดใหม่ไม่กี่เดือนในเมืองฉีจะอร่อยมากก็ตาม แต่ก็ไม่เคยทำเนื้อสุนัขหรือแมวเลย พูดได้ว่าสถานที่ที่ดีที่สุดในการปรุงอาหารเนื้อสุนัข คือสถานที่แห่งนี้

หลังจากมองไปรอบๆ เขาไม่พอใจจนกระทั่งเห็นสุนัขโดดเดี่ยวสองตัวสีเหลืองหนึ่งและสีดำหนึ่ง จากนั้นดวงตาของเขาก็เป็นประกาย

ผู้ที่กินเนื้อสุนัขมากๆ จะมองเห็นได้ทันที แม้สุนัขสองตัวนี้จะเป็นสุนัขธรรมดา แต่สัญชาตญาณของเขาบอกว่าพวกมันจะต้องแตกต่างอย่างมาก เพียงแต่ว่าท้องของสุนัขสีเหลืองนั้นหงายขึ้น ศีรษะตก และลิ้นก็ห้อยออกมาในฤดูหนาว แบบนี้ดูแปลกประหลาดไปหน่อย

“ใช่แล้ว เจ้าเหลืองกับเจ้าดำเพิ่งจะจับมาได้เมื่อวานก่อน สะอาดเอี่ยมกว่าตัวอื่น พวกเราจึงแค่ขังมันเอาไว้ คุณดูสิ โดยเฉพาะเจ้าหมาดำนั่น มันแข็งแรงมาก และรู้วิธีออกกำลังกายด้วยตัวมันเองทุกวัน เหมือนว่ามันอยากจะฝึกให้เนื้อตัวมันแข็งแรงขึ้น และรอให้เถ้าแก่ซังมากิน” คนขายเนื้อสุนัขชื่นชม

เถ้าแก่ซังตื่นเต้นยินดี “ไม่เลว เอาหมาดำตัวนี้ละ เชือดที่นี่ ฉันอยากเห็นพวกแกเชือดมัน อย่าคิดหลอกฉันเชียว…”

คนขายเนื้อสุนัขขยิบตาให้น้องชายสองคนที่อยู่ข้างหลังเขา ต่อมาก็มีคนก้าวไปข้างหน้า เปิดประตูกรงออกแล้วคว้าโซ่เหล็กหนาไปพันไว้รอบคอของหมาดำ มันพยายามดิ้นรน เพื่อดึงตัวมันออกจากกรงเหล็ก…

หมาดำหันไปมองหมาเหลืองที่ใกล้ตายไปแล้วด้วยสีหน้าไม่พอใจ ตอนนี้เข้าใจทุกอย่างแล้ว มันคำราม ‘โฮ่งๆ’ เสียงดัง “ฉันเห็นแกเป็นพี่น้อง แต่แกหลอกฉัน …”

หมาเหลืองส่ายหัว: “หนุ่มน้อย ไร้เดียงสาเกินไปแล้ว”

ทุกคนต่างจับจ้องไปยังหมาดำที่กำลังดิ้นรน อีกฝ่ายยังคงเต็มไปด้วยพลัง แต่ยิ่งดิ้นรน เถ้าแก่ซังก็ยิ่งพอใจ

ตอนนั้นไม่มีใครสังเกตเห็นเลยว่า หมาเหลืองได้คลานออกไปเงียบๆ แล้ว มีเพียงเชือกป่านธรรมดาที่ผูกรอบคอของมันเท่านั้น ในเวลานี้ดวงตาของสุนัขของมันเต็มไปด้วยแสงอันดุดันที่ตรวจจับไม่ได้ จ้องมองไปยังประตูกรงที่เปิดกว้าง และคนขายเนื้อสุนัขที่ดูน่ารังเกียจ…

…………

หมาดำสิ้นหวัง ขณะที่ตัวมันถูกลากออกจากกรง ทำไมยังมีคนในโลกนี้ที่อยากกินเนื้อสุนัขอีกล่ะ ในโทรทัศน์บอกว่าสุนัขคือเพื่อนแท้ของมนุษย์ไม่ใช่เหรอ?

ตอนนั้นเอง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น “ฉันซื้อสุนัขเหล่านี้ทั้งหมดไว้แล้ว มาเสนอราคากัน”

มันหันมองด้วยความรู้สึกขอบคุณ ด้านหมาเหลืองที่พร้อมจะหนีไปตอนนี้ กลับเอนหลังและกลับสู่ท่าแกล้งตายอีกครั้ง

ชายวัยกลางคนผู้นี้มีใบหน้าสงบนิ่ง เขาสวมชุดสีดำ ข้างๆ เขามีคนอีกสามคน ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตูสวนด้านหลัง

“ใครกัน? คุณจะรับเท่าไหร่? “คนขายเนื้อสุนัขไม่สามารถมองข้ามลูกค้าออกไปได้ เถ้าแก่ซังเป็นลูกค้าประจำทั่วไป แต่คนตรงหน้าดูมีภูมิฐานยิ่งกว่า

ธุรกิจขโมยสุนัขจรจัด ฆ่า และขายมันจะล้มเหลวในไม่ช้า โดยปกติแล้วใครให้เงินมากกว่า ก็จะเป็นของคนนั้น

“สองพันสำหรับสุนัขหนึ่งตัว ราคานี้น่าจะสูงพอสำหรับกลุ่มหมาจรจัดใช่ไหม?” ชายวัยกลางคนสวมชุดดำกล่าว

เมื่อคนขายเนื้อสุนัขได้ยินเช่นนี้ ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องไม่พอใจ ราคาที่ได้นั้นเกินความคาดหมายในใจของเขามากแล้ว เขาไม่ได้ต่อรอง “เอาละๆ เถ้าแก่คนนี้ตรงไปตรงมามาก ไม่เลือกไม่หยิบ ฉันจะให้คนบรรจุให้ท่านเดี๋ยวนี้ ท่านนำรถบรรทุกมาด้วยไหม? ถ้าไม่ ฉันจะไปส่งให้ด้วยตัวเอง”

เถ้าแก่ซังไม่พอใจ “น้องชาย สุนัขตัวอื่นๆ นายอยากได้เงินเท่าไรก็แล้วแต่ แต่ฉันเลือกหมาดำตัวนี้ที่จะถูกเชือด”

ชายวัยกลางคนสวมชุดดำยกยิ้ม “คุณยังไม่ได้จ่ายเงิน แล้วมันจะเป็นของคุณได้ยังไง? เป็นไปได้ไหมว่า คุณคนเดียวอยากจะมีเรื่องกับพี่น้องของฉัน?”

เถ้าแก่ซังเป็นนักธุรกิจแต่ยังขี้ขลาด ไม่คุ้มที่จะถูกทุบตีเพราะเนื้อหมา ฝั่งโน้นคนเยอะ คนขายเนื้อหมาไม่ยอมยืนข้างใคร ใครจะกล้ามีปัญหากับเงินกันล่ะ?

“อืม เราได้เห็นดีกัน ลมน้ำเปลี่ยนทิศ” เขาพูดเสียงแข็ง แล้วเดินออกจากสวนไป

เถ้าแก่ซังเดินกระฟัดกระเฟียดจากไปแล้ว ผู้ติดตามของชายคนนั้นมองอย่างดุดันและกำลังจะยกขาขึ้นเตะ

“หยุดซะ” แต่ชายวัยกลางคนก็ปรามไว้ก่อน

ขาของผู้ติดตามลอยค้างอยู่ในอากาศ เขาหยุดชะงัก ก่อนจะชักเท้ากลับ

เหงื่อเย็นผุดเต็มกายเถ้าแก่ซัง และเมื่อได้ยินเสียงลมเมื่อครู่นี้ เขาก็สัมผัสได้ว่าหากลูกเตะนั้นประทับลงบนตัวเขาจริง แม้ตัวเองจะไม่ตายก็เกือบตาย ในตอนนี้จึงทิ้งเนื้อสุนัขทั้งหมดไว้ข้างหลัง แล้วรีบวิ่งออกจากสวนไปทันที

เมื่อรถบรรทุกที่เต็มไปด้วยสุนัขจรจัดขับออกไปแล้ว คนขายเนื้อที่นั่งอยู่ในร้าน ก็เริ่มนับกองเงินสดในกระเป๋าเดินทางใบเล็กๆ

เขาถือบุหรี่ ภายใต้รอยยับย่นบนใบหน้า คนขายเนื้อสุนัขยิ้มอย่างพึงพอใจ ผู้ชายคนนี้ซื้อไปเยอะมาก นี่มันกำไรล้วนๆ

เมื่อการนับใกล้จะเสร็จสิ้น เสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้นข้างหู “หวงเต๋อเปียว คุณจับหมาจรจัดและขายเนื้ออย่างผิดกฎหมาย ตอนนี้ร้านของคุณจะถูกปิดเพื่อปรับปรุง ได้โปรดมากับเรา”

…………

เจิ้งต้าวเอ่ย “กัปตันหลิว นี่มันยากลำบากจริงๆ นะ นี่เป็นร้านขายเนื้อสุนัขผิดกฎหมายแห่งที่สิบสามที่นายยึดมาได้ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาใช่ไหม?”

กัปตันหลิวตอบ “ใช่ครับ หัวหน้าหวงเต๋อเปียวเพิ่งจะถูกจับกุม เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วมีคนซื้อสุนัขจรจัดทั้งหมดจากเขา มีหมาดำตัวหนึ่งอยู่ในนั้นซึ่งทำให้เขาประทับใจมากที่สุด และดูคล้ายกับหมาดำในภาพของเรา เนื่องจากหมาดำตัวนี้ทำการวิดพื้นทุกวันเป็นเวลาสองวันหลังจากที่มันถูกจับได้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นมัน ดังนั้นเขาจึงประทับใจเป็นพิเศษ”

เจิ้งต้าวดีใจมากเมื่อได้ยินคำพูดนี้ “นั่นควรเป็นหนึ่งในเป้าหมายที่เรากำลังมองหา ฉันขอบคุณกัปตันหลิวจริงๆ ฉันจะช่วยคุณอย่างแน่นอนเมื่อกลับไป”

กัปตันหลิวก็มีความสุขมากเช่นกันเมื่อได้ยินเช่นนี้ “ทั้งหมดนี้เป็นงานของเรา และคงจะดีมากถ้าสามารถช่วยคุณได้”

ทั้งสองคุยกันอยู่พักหนึ่ง กัปตันหลิวก็แจ้งสถานการณ์ทั่วไปและตำแหน่งของรถบรรทุกอีกครั้ง เจิ้งต้าวบอกลาทันที จากนั้นก็ส่งข่าวให้เทพเจ้าทั้งสอง นอกจากนี้เขายังต้องไปหาหน่วยงานที่เกี่ยวข้องเพื่อขอบันทึกตำแหน่งของรถบรรทุก

การสืบเสาะเรื่องนี้เป็นงานหนัก วิ่งวนไปมา และต้องใช้สมอง จึงไม่น่าแปลกใจที่ฟางหนิงจะโยนมันให้คนอื่นทำ

………………………………………………………