บูชายังคงดูใสซื่อบริสุทธิมีแววตาแวววาวเหมือนกับลูกกวางเหมือนเดิมไม่มีผิด แต่ชูฮันยังทันมองเห็นแววตาของนักฆ่าที่หลบซ่อนอยู่ของเธอ ท่ามกลางผู้คนมากมายที่ชูฮันได้พบเจอมาทั้งชีวิต มีคนน้อยมากที่สามารถควบคุมปีศาจในตัวเองได้ที่ซ่อนลึกไว้ในจิตใต้สำนึก

 

ปีนี้เธอพึ่งอายุเพียงสิบเจ็ดปีเท่านั้น…

 

คิ้วของชูฮันขมวดเข้าหากัน เขาไม่คิดว่าจะได้เจอกับบูชาที่นี้เลย เขาไม่สามารถเดาได้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับบูชาบ้างตลอดหกเดือนที่ผ่านมา แต่ชูฮันตกใจมากกับความจริงของบูชาในตอนนี้ มันห่างไกลจากตัวตนของเธอชาติที่แล้วเหลือเกิน

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อดูเหมือนเป็นคนหัวโบราณที่ไม่น่าจะแต่งตัวแบบนี้ อีกทั้งจากที่ชูฮันดูแล้วผู้ชายทั้งหลายต่างจับจ้องมาที่บูชากันทั้งนั้น

 

ชูฮันยืนอยู่กลางถนน เผชิญหน้ากับบูชาที่ยืนอยู่ตรงข้ามไม่ไกลนัก เธอไม่ได้ก้าวเท้าเดินเข้ามาหาเขา ทั้งสองเผชิญหน้ากันอย่างแปลกๆและไม่มีใครคิดจะพูดออกมาก่อน แต่ความแตกต่างก็คือชูฮันมีท่าทีชิวๆสบายๆ แต่บูชากลับทำท่าทีหยอกเย้า

 

เสื้อผ้าสวยงามบนตัวเธอยิ่งขับประกายความงามของเธอทวีคูณเข้าไปอีก และเพราะคนที่สวมชุดนี้ยังเห็นได้ชัดว่าเป็นมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ที่น่าจะพลังไม่ธรรมดา เหล่าคนธรรมดาที่อยู่รอบๆจึงไม่มีใครกล้ากวนทั้งคู่ในตอนนี้ ความกลัวค่อยๆก่อตัวขึ้นในใจทุกคน

 

หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง บูชาก็เปิดก่อน เธอเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ ยิ้มบางๆ “สุดหล่อ ไม่อยากจะนั่งกับฉันเหรอ? ฉันจะให้ส่วนลดเอง”

 

ชูฮันไม่สามารถทนเงียบต่อไปได้ “คุณท่าทางจะเป็นผู้หญิงประเภทที่ฉันไม่น่ามีปัญญาจ่าย”

 

ทันทีที่ชูฮันพูดออกมา ทุกอย่างรอบๆตกอยู่ในความเงียบไปชั่วขณะ สายตาของทุกคนมองมาที่ชูฮันอย่างไม่เข้าใจ ผู้หญิงสวยเชิญชวนขนาดนี้แล้ว มันยังมีคนกล้าปฏิเสธอีกเหรอ โง่หรือเปล่า?

 

มันมีความเย็นชาฉายวาบขึ้นในแววตาของบูชาทว่ามันก็จางหายไปอย่างรวดเร็วโดยไม่มีใครทันมองเห็น ยกเว้นชูฮัน เธอยิ้มออกมาบางๆ ตายังคงจับจ้องมาที่ชูฮันและเริ่มก้าวเท้าเดินเข้ามาชูฮัน

 

คิ้วของชูฮันเลิกขึ้นเล็กน้อย เมื่อบูชาเคลื่อนไหว โลกดูเหมือนจะสดใสขึ้นในทันที สายตาของคนทั้งถนนถูกดึงดูดด้วยความงามของเธอ มันหยุดการเคลื่อนไหวของทุกคน ไม่ว่าใครจะทะอะไรอยู่ ทุกคนต้องหยุดชะงักค้างและจับจ้องสายตามาที่ความงามของบูชาอย่างไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้เลย

 

ชุดสีแดงสด กระโปรงที่พริ้วไหวไปกับจังหวะเดินพร้อมกับความงามบนใบหน้า ภาพทั้งหมดช่างสวยงามเกินบรรยาย!

 

บูชาดูเหมือนจะไม่สนใจถึงปฏิกิริยาของผู้คนรอบๆตัวเธอเลย สายตาของเธอจับจ้องและให้ความสนใจมาที่ชูฮันคนเดียวเท่านั้น ริมฝีปากที่เคลือยด้วยลิปสีแดงขยับขึ้นพร้อมกับน้ำเสียงกังวานและมีเสน่ห์ของเธอ “คุณสามารถจ่ายได้แน่นอน และถึงแม้คุณจะไม่มี ฉันก็ยินดีจะทำให้คุณมีความสุขฟรีๆ”

 

น้ำเสียงของบูชาเต็มไปด้วยความเย้ายวนอย่างเต็มที่ ผู้ชายทุกคนในนั้นต่างกลืนน้ำลายลงคอดังอึกจนได้ยินชัดเจน

 

ทันใดนั้นความคิดของชูฮันก็เริ่มจมดิ่ง บูชาในวันนี้ท่าทางจะไม่ยอมปล่อยเขาไปแน่ๆ

 

เมื่อได้เห็นสีหน้าและสายตาที่จับจ้องเขม็งมายังตัวเอง ความชั่วร้ายในจิตใจของบูชาก็ทะยานขึ้น เธอเยาะเย้ยอย่างถากถางชูฮันอยู่ในใจ เสื้อคลุมไหล่ของเธอค่อยๆร่นลงไปเรื่อย…

 

“พรึบ ~”

 

ทันใดนั้นอารมณ์ของผู้คนในถนนก็ดูเหมือนจะปะทุเดือดขึ้นมา ราวกับการจลาจลจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้…

 

“ฟึบ!”

 

ทันใดนั้นชูฮันก็ดึงเสื้อคลุมที่กำลังหลุดของบูชาขึ้นมาและคลุมไหล่ของเธอไว้อย่างแน่นหนากว่าเดิมด้วยซ้ำ ความโกรธของชูฮันพุ่งกระฉูดขึ้นสุมอยู่ในอกทันที น้ำเสียงเย็นยะเยือก “นำทางไปสิ”

 

หลังจากชูฮันพูดออกมาสามคำ บูชากลับไม่แสดงท่าทางอับอายออกมาเลยแม้แต่นิด แต่กลับมีสีหน้าเย็นชาและหยาบกระด้าง

 

ทั้งสองคนเดินจากออกไปจุดสนใจ ทิ้งไว้แต่ถนนทั้งเส้นที่ตกอยู่ในความเงียบพักใหญ่และในที่สุดเมื่อทุกคนได้สติเสียงวุ่ยวายพูดคุยก็ดังตามมา

 

“ความงามไร้ที่เปรียบ!”

 

“ฉันไม่เคยเห็นสาวงามคนนี้เลย น่าจะพึ่งมาได้ไม่นาน แต่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน”

 

“ถ้ามีของดีขนาดนี้อยู่ในค่ายเถาจิน มันจะไม่มีใครรู้ได้ยังไง? มันน่าจะต้องโด่งดังไปทั่วสิ?”

 

“แต่ไอ้เด็กนั้นโชคดีชะมัด มีหญิงงามขนาดนั้นมาเสนอถึงที่”

 

“แม่งหงุดหงิดชิบหายที่เห็นมันได้ของดีขนาดนี้!”

 

“เอาน่า ผู้หญิงแบบนั้นไม่ใช่สิ่งที่คนอย่างเราจะได้”

 

ท่ามกลางเสียงพูดคุยของคนบนถนนซ่อง มันมีกลุ่มคนสิบกว่าคนที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดที่เก็บข้อมูลลงในหัว พวกเขาเดินเงียบๆแฝงตัวอยู่ในความมือโดยไม่มีใครรับรู้ถึงตัวตนของพวกเขา

 

พวกเขาคือสมาชิกของทีมกุ้งเสือดำ ครั้งนี้ชูฮันมาค่ายเถาจินโดยไม่ได้พาใครมาด้วยนอกจากทีมกุ้งเสือดำ

 

“ท่านพลเอกติดกับไปแล้ว เรายังต้องตามอยู่มั้ย?” จางโบฮั่นถาม ดูเหมือนยังไม่หายตกใจจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้เท่าไหร่ “ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ไม่อยากจะเชื่อ!”

 

เสี่ยวเคินเลียริมฝีปากอย่างใช้ความคิด “ตามต่อไป”

 

“นายโง่เหรอไง?” จางโบฮั่นอดไม่ได้ที่จะสบถใส่เสี่ยวเคิน “ท่านพลเอกกำลังไปสนุกกับสาวสวย เราจะไปตามดูได้ยังไง?”

 

เสี่ยวเคินยิ้มมุมปาก “แต่เรายังต้องตามท่านต่อไป ท่านพลเอกสั่งไว้ชัดเจน ว่าไม่ให้เราแสดงตัวออกมาแต่ให้เราคอยตามท่านตลอดเวลาอย่างลับๆ”

 

“อืม ถ้าอย่างนั้นคืนนี้เราคงได้เห็นภาพที่ไม่เหมาะสมสำหรับเด็กคืนนี้แน่ๆ…”

 

ชูฮันและบูชาเดินคู่กันไปบนถนนท่ามกลางเสียงกรีดร้องที่มีดังให้ได้ยินตลอดเวลาในค่ายเถาจิน บรรยากาศมันน่าหดหู่เหลือเกิน และยิ่งเมื่อมีผู้หญิงสวยขนาดนี้เดินบนถนน สายตาของคนที่ผ่านไปมาจึงยิ่งเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา แต่มีเพียงแค่ชูฮันเท่านั้นที่รู้อยู่เต็มอกว่าการที่เขาทำแบบนี้ อีกไม่นานเขาจะตกเป็นที่สังเกตของคนมากมายซึ่งอาจรู้จักว่าเขาคือชูฮัน

 

บูชาพาชูฮันเดินรอบๆไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็เดินมาถึงถนนเส้นที่ดูเจริญรุ่งเรืองที่สุดในเขตซ่อง ท่ามกลางความสนใจของทุกคนที่คอยจับจ้องอยู่ตลอด ชูฮันเดินเข้าไปในซ่องที่หรูหราที่เดิน เขาเดินหน้าตรงไปตามทางเดินของในอาคารที่ทำเป็นซ่องหรู มุ่งหน้าเข้าไปในห้องส่วนตัวที่อยู่ด้านใน

 

ภาพที่เกิดขึ้นไม่ได้เป็นความลับ มันถูกจับจ้องโดยสายตาของคนมากมายที่คอยเฝ้ามองอยู่บนถนน ชูฮันเองก็ตะลึงกับสายตาของผู้คนตลอดทางเช่นกัน ถ้าสายตาสามารถฆ่ากันได้ ชูฮันเชื่อว่าเขาคงตายไปมากกว่าพันครั้งแล้ว

 

“ที่นี้แหละ คืนนี้คุณสามารถทำอะไรกับฉันก็ได้” บูชาหยุดอยู่ตรงหน้าประตู สายตาของเธอล้ำลึกเต็มไปด้วยความหมายลึกซึ้งมากมายขณะเดียวกันก็เอื้อมมือไปจะเปิดประตู

 

“ใครที่จะมาเจอฉัน?” ในตอนนั้นเองชูฮันเดินตามเข้ามาและโพล่งถาม

 

มือของบูชากระแทกประตูเปิดอย่างแรงทันทีด้วยอารมณ์ที่ชูฮันไม่สามารถทำความเข้าใจได้ รอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชูฮัน บูชาไม่พูดอะไร

 

พั้วะ!

 

มันห้องที่หรูหราที่พบเห็นได้ยากในยุคนี้ เตียงนอนขนาดใหญ่ที่เด่นที่สุดในห้อง แต่ที่ชูฮันไม่คิดก็คือมันไม่มีใครอยู่ในห้อง

 

หลังจากเข้าไปในห้อง ชูฮันก็ยืนนิ่งอยู่กลางห้อง เขายังคงคิดไม่ตก บูชาเป็นคนขยันขันแข็งอย่างมาก การที่เธอทำแบบนี้แสดงว่ามันต้องมีจุดประสงค์บางอย่าง แต่ทำไมมันถึงไม่มีใครอยู่ในห้องเลยล่ะ?

 

บูชาปิดประตู ค่อยๆถอดเสื้อคลุมออกจากตัว เผยให้เห็นเรือนร่างที่โตเป็นสาวชัดเจนของเธอที่เปลี่ยนแปลงไปจากครึ่งปีที่แล้วอย่างสิ้นเชิง