นิยาย Elixir Supplier 882 พลังฉีมีประโยชน์อะไร?

มันเป็นป้ายไม้ขนาดเล็กแต่ดูงดงาม

ด้านหนึ่งเป็นรูปภูเขา ส่วนอีกด้านสลักคําว่า “ยา” ลงไป

“มันมีไว้เพื่ออะไรเหรอ?” เจี่ยจื้อจายถามด้วยความสงสัย

“เมื่อมีป้ายไม้ชิ้นนี้เชียนเชิงจะทําการรักษาคนคนหนึ่งให้นายอย่างสุดความสามารถ”จงหลิวชวนพูด
“ว้าว วิเศษไปเลย!”เจียจื้อจายถอนหายใจ

“ถ้าดูจากความสามารถของเชียนเชิงแล้ว เขาต้องสามารถรักษาได้ทุกโรคอยู่แล้วใช่ไหม?”

“ฉันไม่รู้ว่าความสามารถในการรักษาของเชียนเชิงเป็นยังไง แต่ความสามารถด้านกังฟูของเขาแทบไร้ขีดจํากัดเลยก็ว่าได้”จงหลิวชวนพูด

“ศิษย์พี่เคยใช้ป้ายรึยัง?” เจี้ยจื้อจายถาม

ด้วยสถานะของพวกเขา หากพวกเขาได้รับบาดเจ็บหรือป่วย หวังเย้าคงรักษาพวกเขาอย่างสุดความสามารถอยู่แล้ว

“ฮาฮา…ที่นายไม่รู้ก็คือป้ายนี้ยังมีประโยชน์อีกอย่างหนึ่งด้วย” จงหลิวชวนพูด

“มันคืออะไรเหรอ?”

“ถ้าห้อยป้ายนี้ไว้กับตัว จะทําให้นายปลอดภัยจากแมลงนับร้อยชนิดเลยล่ะ”“แมลงนับร้อยชนิด? ศิษย์พี่หมายความว่าป้ายนี้ขับไล่แมลงมีพิษได้ด้วยงั้นเหรอ?”

“ใช่ฉันเคยลองมาแล้ว” จงหลิวชวนพูด“มันได้ผลจริงๆทั้งแมลงวัน,ยุง,และแมลงอีกหลายชนิดที่อยู่รอบตัวฉัน

“ไม่ต้องใช้ยาจุดกันยุงหรือกางมุ่งตอนหน้าร้อนคงเป็นอะไรที่ดีมาก” เจี้ยจื้อจายพูด

“หรือฉันจะไปขอให้เขียนเชิงทําให้พวกเราสองคนด้วยดี? ภรรยาคิดว่ายังไง?”

“นายกลัวยุงกัดเหรอ?”

ภายในบ้านของหวังเจ๋อเชิง

โพละ!

หวังยี่หลงกําลังผ่าฟันอยู่ที่ลานบ้าน
เมื่อได้ยินเสียงผ่าฟื้นภรรยาของหวังเจ๋อเชิงก็รีบร้อนออกไปดูนอกบ้าน “พ่อกําลังทําอะไรอยู่เหรอ?”

“กองฟืนมันวางอยู่ตรงนี้ได้หลายวันแล้ว”ชายชราพูดพร้อมกับขยับไหล่ “เจ๋อเชิงยุ่งทั้งเช้าจนถึงค่ำเธอก็ต้องดูแลลูกและทําอาหาร จะให้มาผ่าฟื้นก็คงไม่มีเวลาสองวันมานี้พ่อรู้สึกอึดอัดไม่มีอะไรให้ทําอยู่พอดีก็เลยอยากออกแรงผ่าฟื้นสักหน่อยน่ะ”

เขาไม่ได้ทํางานมาได้สักพักแล้ว ไหล่ของเขาจึงปวดจากการออกแรง

ฉันแก่แล้วจริงๆ

“พ่อไม่ต้องทําหรอก” ลูกสะใภ้ของเขารีบพูด “พ่อกลับเข้าไปพักในบ้านเถอะอีกเดี๋ยวฉันจะมา ทําเอง”

เธอเป็นห่วงสภาพร่างกายของชายชราอย่างมากเขาไม่สามารถทํางานหนักได้เขาจําเป็นต้องรักษาร่างกายและได้รับการดูแลอย่างดีที่สุดเพื่อให้เขามีชีวิตอยู่ได้นานขึ้น”

“พ่อไม่เหนื่อยเลย” ชายชรายิ้มแล้วพูด

“พ่อไม่ต้องทําเรื่องพวกนี้หรอก พ่อกลับเข้าไปนั่งดื่มชาในบ้านเถอะ”

สุดท้าย เขาก็ต้านทานอาการรบเร้าจากลูกสะใภ้ไม่ได้ชายชราจึงต้องวางขวานและกลับเข้าไปนั่งดื่มชาอยู่ภายในบ้านเขาเดินไปพร้อมกับนวดไหล่ไปด้วย

“พ่อรู้สึกไม่สบายเหรอ?”

“เปล่า ก็แค่ไม่ได้ทํางานมานานแล้ว ไหล่ก็เลยยกของหนักไม่ค่อยไหวแต่ไม่เป็นอะไรหรอก”

“เฮ้อ ดีแล้วค่ะ” ลูกสะใภ้ของเขาโล่งอก เธอกลัวว่าการผ่าฟันจะทําให้พ่อสามีของเธอเจ็บป่วย

ได้

ในที่สุดเขาก็อาการดีขึ้นเธอจึงไม่อยากให้เกิดเรื่องอะไรตามมาอีก

ฮววว!

ชายชราหาวและขยับตัวเล็กน้อย

“อม ออกแรงบ้างก็ดีเหมือนกัน”ชายชราพูดกับตัวเอง“พอเจ่อเชิงกลับมาฉันจะบอกเขาว่าจะทําแบบนี้ตลอดไปไม่ได้ฉันต้องได้ออกแรงบ้าง”

ภายในบ้านของเจียจื้อจาย

ฮูววว!

เจียจื้อจายชกแผ่นอิฐที่ซ้อนกันอยู่ด้วยฝ่ามือเดียว

ย่ะ! ฮ้ว!

“นายกําลังทําอะไรอยู่เหรอ?” หูเหมยถาม

“ฉันกําลังฝึกกําลังภายในอยู่!”

“กําลังภายใน?”หูเหมยถาม

“เธอไม่รู้จักกําลังภายในเหรอ?”

“แล้วนายมีกําลังภายในเหรอ?”

“ไม่มี”

“แล้วนายฝึกกําลังภายในแบบไหนอยู่?” หูเหมยหัวเราะ

“ฉันก็ฝึกพลังฉีอยู่น่ะสิ”

“พลังช่วยให้นายชกอิฐได้ด้วยมือเดียวเหรอ? นายแน่ใจนะ?” หูเหมยถาม “ฉันรู้ว่ามันต้องเป็นงานหนักมากแน่ดูจากความคิดของนายทําไมนายไม่ใช้พลังฉีแล้วทุบหินด้วยหน้าอกไปเลยล่ะ?”

“นั่นมันความเสี่ยงสูงเกินไป”“นายเพิ่งสงบใจไปได้แค่ไม่กี่วันแล้วทําไมถึงได้ตั้งเป้าหมายไว้สูงขนาดนั้นล่ะ?”

“ก็การนั่งสมาธิกับบ่มเพาะพลังฉีมันน่าเบื่อฉันก็เลยอยากหาอะไรมาทําให้ตัวเองผ่อนคลายลงบ้าง”เลี้ยจื้อจายพูดสภาพจิตใจของเขาถูกขัดเกลาไปบ้างแล้วแต่ที่ทําอยู่ตอนนี้เขาก็แค่นึกสนุกเท่านั้น

“ที่รัก เธอคิดว่าพลังฉีมีประโยชน์อะไรเหรอ?”

“แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไง?ถ้าอยากรู้เรื่องนี้นายก็ต้องไปถามเชียนเชิงหรือไม่ก็ศิษย์”หูเหมยตอบ

“ทักษะของเชียนเชิงสูงเกินไปฉันตามเขาไม่ทันแน่ฉันเคยถามศิษย์พี่ดูแล้วเขากําลังพยายามตามเชียนเชิงให้ทันอยู่”เจี่ยจื้อจายพูดด้วยรอยยิ้ม

“ไปหาศิษย์ของนาย แล้วก็นั่งดื่มชาอยู่ที่นั่นซะ”

เมื่อเจียจื้อจายไปถึงที่บ้านของจงหลิวชวนเขาก็พบว่าอีกฝ่ายก่าลังผ่าฟันด้วยขวานบินด้ามหนึ่งอยู่ขวานที่สมควรถูกทิ้งไปได้แล้วกลับยังถูกใช้ผ่าพื้นด้วยมือที่เต็มไปด้วยพละกําลังของอีกฝ่ายไม่ว่าฟื้นจะหนาแค่ไหนขวานด้ามนั้นก็สามารถผ่าลงไปได้อย่างง่ายดาย

“ศิษย์พี่ยุ่งอยู่เหรอ?”

“มีเรื่องอะไร?” จงหลิวชวนเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยรอยยิ้ม

“ฉันมีเรื่องบางอย่างอยากคุยกับศิษย์พี่สักหน่อยแต่ศิษย์พี่ยุ่งอยู่ก็ทํางานในมือต่อไปเถอะฉันว่าการผ่าฟื้นของศิษย์ดูเพลินอยู่เหมือนกันนะ!”นี่ไม่ใช่แค่คําชมขวานที่ถูกแกว่งไกวอยู่ในมือของเขานั้นน่าดูชมมาก

“ฮาฮา…” จงหลิวชวนหยุดผ่าพื้น เขาเดินเข้าไปในบ้านและชงชาสําหรับพวกเขาสองคน

“นายจะดื่มชาไหม?”

“ขอบคุณ ศิษย์พี่”

“แล้วนายมาหาที่นี่มีเรื่องอะไรเหรอ?”

“พลังที่ฉันบ่มเพาะอยู่ตอนนี้มันมีประโยชน์อะไรเหรอ?” เจี้ยจื้อจายถาม

“หา พลังฉี?” จงหลิวชวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “นายกําลังพูดถึงกําลังภายในเหรอ?” “ใช่ฉันหมายถึงกําลังภายใน

“ฮาฮา มันวิเศษมากเลยล่ะ” จงหลิวชวนดวงตาเป็นประกาย

“ฉันฝึกอยู่เป็นประจํา แต่ฉันกลับมีกําลังภายในอยู่น้อยนิด มันเป็นเหมือนหยดน้ำในมหาสมุทรแต่น้ำเพียงหยดเดียวนี้กลับทําให้ฉันเต็มไปด้วยพละกําลังฉันเคยลองดูแล้วถึงไม่ได้นอนมาสองวันก็จะไม่เป็นอะไรเลย”

เจี่ยจื้อจายคิดอยู่ครู่หนึ่ง “อม พูดให้เข้าใจง่ายก็คือ มันทําให้ความทนทานของเราเพิ่มขึ้นสินะ?”

“ใช่ นายจะมองแบบนั้นก็ได้” เจี้ยจื้อจายตอบหลังจากจิบชาไปแล้ว

“นอกจากนี้ยังมีอะไรอีกไหม?”

“อย่างอื่นเหรอ?” จงหลิวชวนคิด

“มา พวกเรามาประมือกัน”เขาเหยียดแขน

“ศิษย์พี่หมายความว่ายังไง?”

“งัดข้อยังไงล่ะ”

“หา? อ่อ ใครที่แพ้ต้องเลี้ยงข้าวอีกฝ่ายนะ”

“ได้” จงหลิวชวนยิ้มแล้วพูด

“เริ่มได้”

เจียจื้อจายใส่แรงเต็มที่ตั้งแต่เริ่มต้น แต่แขนของจงหลิวชวนกลับยังนิ่งอยู่กับที่

เกิดอะไรขึ้น?

เจี้ยจื้อจายยันกลับไปใบหน้าของเขาเริ่มแดงจากการออกแรงมาก แต่จงหลิวชวนก็ยังไม่ขยับแม้แต่น้อยเขารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้กําลังงัดข้อแต่เขากําลังงัดเสาไฟฟ้าออกจากพื้นดินอยู่มากกว่า

“ฉันจะเริ่มออกแรงแล้วนะ”หลังจากพูดเสร็จ จงหลิวชวนก็เริ่มเพิ่มแรงเข้าไปเจี้ยจื้อจายรับรู้ได้ถึงแรงที่อีกฝ่ายส่งออกมาเขาแพ้อย่างราบคาบ

“โถ่! ศิษย์พี่จะแรงเยอะเกินไปแล้ว!”

“นายจะลองสองมือเลยก็ได้นะ” “ได้จริงเหรอ?” เจียจื้อจายถาม “จริงสิ” “มาเลย!คืนนี้ฉันเลี้ยงเอง มาดื่มที่บ้านฉันนะ”

“นายยังคิดจะดื่มอยู่อีกเหรอ?”

“เริ่มได้ไม้มาเลย!”

เจียจื้อจายใช้ทั้งสองมือ แต่แขนของจงหลิวชวนก็ยังคงนิ่งอยู่กับที่

“มันเกิดอะไรขึ้น?”

“อืม ตาฉันแล้ว มา

เขาส่งแรงเข้าไปแล้วเลี้ยจื้อจายก็พ่ายแพ้ไปอย่างง่ายดายอีกครั้ง

นี่…นี่…

“มันเป็นเพราะพลังฉีเหรอ?”

“ใช่ มันเป็นเพราะพลังฉี”

เจี่ยจื้อจายนั่งนิ่งไปพักหนึ่ง“ยังมีอะไรอีกไหม?” “การได้ยินของฉันชัดมากขึ้นมองเห็นได้ไกลขึ้นและรับรู้สิ่งรอบตัวได้ดีขึ้น”

“ประสาทสัมผัสทั้งห้าของศิษย์พี่ดีขึ้นอย่างนั้นเหรอ?”

“ถูกต้อง”

“เอ่อ ศิษย์พี่ ฉันไม่มีอะไรจะถามแล้ว แต่ช่วยบอกมาที่เดียวเลยได้ไหม?”

“ไม่มีออะไรให้บอกอีกแล้ว”

“ไม่มีเลยเหรอ?”

“เท่านี้ยังไม่พออีกเหรอ?” จงหลิวชวนถามด้วยรอยยิ้ม

“เอ่อ ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น” เจี้ยจื้อจายโบกมือ

“ศิษย์น้อง นายรับรู้ถึงพลังฉีได้ แต่ในตัวของนายไม่ได้มีกําลังภายในอยู่เลย”จงหลิวชวนพูด“แล้วนายถามเรื่องพวกนี้ไปทําไมเหรอ?”

“ฉันแค่อยากรู้เพื่อให้มีแรงผลักดันมากขึ้นอีกหน่อยน่ะสิ”

จงหลิวชวนยิ้ม“การที่นายอยากรู้มากขึ้นก็ถือเป็นเรื่องดี”

“ศิษย์พี่รู้ระดับของเชียนเชิงไหม?”

“อืม…ฉันไม่รู้ แต่เชียนเชิงสามารถปลดปล่อยพลังออกมาเพื่อสื่อสารกับฟ้าดินได้”

“สื่อสารกับฟ้าดิน?” เจียจื้อจายเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า “มันเป็นยังไงเหรอ?หรือเขาจะทําอะไรก็ได้ที่อยากทํา?”

นายต้องอดทนฝึกไปก่อน ทําไปตามขั้นตอนของมัน”

“เอ่อ ขอโทษที่รบกวนศิษย์พี่”

“ไม่เป็นไร ดื่มชาสักหน่อยสิ”

“ขอบคุณ” เจียจื้อจายนั่งอยู่ที่บ้านของจงหลิวชวนเป็นเวลานาน “เย็นนี้มากินข้าวที่บ้านฉันดีไหม?”“ไม่ได้หรอกฉันแค่พูดเล่นเท่านั้นนายไม่ต้องคิดเป็นจริงเป็นจังหรอก”

“ศิษย์พี่ต้องมาสิ!”

“ไม่จําเป็นหรอก”

“ศิษย์พี่อย่าปฏิเสธฉันเลย ถ้าศิษย์พี่ไม่มาฉันจะโกรธแล้วนะ!”