940 เขายังเป็นมนุษย์อยู่อีกเหรอ?

เมี่ยวเทียนชวนก็มองขึ้นไปบนหน้าผาที่ห่างจากพวกเขาออกไปเรื่อยๆเช่นเดียวกัน

พลังของเมี่ยวซีเหอยู่เหนือกว่าที่เขาคาดคิดเอาไว้เขาเตรียมตัวสําหรับการมาในครั้งนี้เป็นอย่างดีเขาถึงขั้นคิดหาโอกาสจัดการกับเมี่ยวซีเหอด้วยวิธีนั่นวิธีนี่เพราะแบบนั้นเขาถึงได้นํากระสุนและระเบิดจํานวนมากมาด้วยมีตั้งแต่ปืนกลจนถึงระเบิดมือเขามีมากพอที่จะทําลายภูเขาลูกหนึ่งได้เขาเอาของมามากมายขนาดนี้แต่เมี่ยวซีเหอก็ยังรอดไปได้ที่ร้ายไปกว่านั้นก็คืออีกฝ่ายยังแทบไร้รอยขีดข่วนเสียด้วยซ้ำเขายังเป็นมนุษย์อยู่อีกเหรอ?นั่นมันสัตว์ประหลาดในร่างมนุษย์ชัดๆ!

นั่นมันบ้าไปแล้ว!

พวกเขาหนีรอดออกมาได้เพราะการเตรียมตัวมาเป็นอย่างดีที่เหลือล้วนเป็นเพราะโชคล้วนๆ

เมี่ยวเฉิงถางถอนหายใจและพูดว่า“เมี่ยวซีเหอจะแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!”

“ใช่ แข็งแกร่งมาก เขาแข็งแกร่งยิ่งกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีก”เมี่ยวเทียนชวนพูด “หลังจากที่ได้รับข้อความของนายฉันก็คิดที่จะหาโอกาสฆ่าเขาด้วยถึงเขาจะรอดไปได้แต่แค่ทําให้เขาพิการได้ก็ถือว่าดีแล้วฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะแข็งแกร่งได้มากขนาดนี้”“นั่นไม่ใช่คนแล้วนั่นมันสัตว์ประหลาด”
“เขาใช้วิธีการที่ถูกส่งต่อมาหลายร้อยปีของหมู่บ้านเขาใช้ยาเข้าไปกระตุ้นร่างกายจนอะไรก็ทําลายไม่ได้”

“ถึงดาบกับอาวุธอื่นๆจะทําอะไรเขาไม่ได้แต่แม้กระทั่งปืนกลกับระเบิดที่นายเตรียมมาก็ยังทำอะไรเขาไม่ได้อีก!เขาไม่ควรจะรอดจากแรงระเบิดด้วยซ้ำ!”

ไงดี”

ได๋

“ไว้ออกไปจากที่นี่ก่อนแล้วเราค่อยคุยกันถึงตอนนั้นเราค่อยมาคิดกันว่าจะจัดการกับเขายัง

“ได้”

เดี่ยวชิงชานบัลคับเรือให้ลอยไปตามแม่น้ำที่เชี่ยวกราก

เมี่ยวซีเหอมองดูแม่น้ำจากบนหน้าผา เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย

“ผู้นํา?”

“กลับบ้านกันเถอะ” เขาพูดและโบกมือเรียกทุกคน

“ครับ”

เขาไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องจะกลายมาเป็นแบบนี้ มันควรจะสําเร็จ แต่คนพวกนั้นกลับหนีรอดไป

“เมี่ยวเทียนชวนเป็นอัจฉริยะที่หาได้ยาก” เขาพูดกับชายที่อยู่ข้างๆ

“ใช่ เขาเป็นคนที่หาได้ยากและยังจัดการได้ยากด้วย” ชายวัยกลางคนเสริม “ใช่ ครั้งนี้เป็นฉันเองที่ประมาท” เมี่ยวซีเรือพูด

“นั่นไม่ใช่ความเป็นของผู้นําหรอก แต่เป็นเพราะเขาร้ายกาจเกินไปต่างหาก”

“การบอกว่าศัตรูร้ายกาจ ก็ไม่ต่างจากการหาข้ออ้างให้กับความล้มเหลวของตัวเอง เรื่องนี้เป็น ฉันเองที่ผิด” เมี่ยวซีเหอยอมรับความผิดพลาดที่เขาไม่ได้เตรียมตัวให้ดีพอ เขามีอํานาจและอยู่ เหนือคนในหมู่บ้านมานานเกินไป หลังจากเกิดเรื่องขึ้นเมื่อ 16 ปีก่อน สถานการณ์ภายในหมู่บ้าน ก็เงียบสงบมาโดยตลอด ไม่มีใครสงสัยในความสามารถของเขา ทุกคนต่างมองเขาราวกับมอง พระเจ้า นั่นทําให้ความคิดของเขาเปลี่ยนไป เขาคิดว่า ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของเขาและคน ที่หนีออกไปอยู่ข้างนอกก็ทําอะไรเขาไม่ได้ แต่เรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ โดยเฉพาะเรื่องที่ เกิดขึ้นในคืนนี้ ทําให้เขาคิดได้ว่า ความคิดของเขานั้นมันผิดมาโดยตลอด

“ติดต่อคนที่อยู่ข้างนอกและสั่งการพวกเขา เราจําเป็นต้องหาตัวทั้งสามคนมาให้ได้ ไม่ว่าจะ

ด้วยวิธีการไหนก็ตาม”

“ครับ ผู้นํา”

เรือลอยไปตามแม่น้ำ เมื่อลอยมาได้เกือบ 20 กิโลเมตร พวกเขาก็มาถึงริมฝั่งแม่น้ำทั้งสามเดินเข้าไปในป่าโดยไม่หยุดพักก่อนรุ่งเช้า พวกเขาก็โผล่ออกมาจากป่าและเข้าไปในเมืองที่อยู่ห่างออกไปหลายร้อยไมล์

“เอาล่ะ ตอนนี้น่าจะปลอดภัยแล้ว”เมี่ยวเทียนชวนพูด“เช้านี้เราจะพักกันก่อนและค่อยมาคิดกันว่าเราจะทํายังไงกันต่อเราต้องตัดสินใจว่าจะออกไปจากยูนนานใต้หรือไม่”

“ออกไป?”เมี่ยวเฉิงถางตกใจที่ได้ยินแบบนั้น

“ใช่ หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นเมื่อคืน เมี่ยวซีเหออาจจะใช้เส้นสายทั้งหมดที่เขาสะสมมาหลายปีเพื่อหาตัวพวกเรา”เมี่ยวเทียนชวนพูด“เส้นสายที่เขาสั่งสมมาตลอดสิบกว่าปีไม่ใช่เรื่องล้อเล่นฉันเคยลองสืบดูบ้างแล้วมีทั้งเจ้าหน้าที่รัฐและคนรวยจนไปถึงพวกนักเลงและชาวบ้านเขามีคนที่ทํางานให้เขาอยู่ข้างนอกถ้าเขาคิดจะใช้งานคนพวกนั้นจริงๆมันจะต้องน่ากลัวมากแน่ๆถ้าพวกเราไม่ระวังให้ดีก็อาจจะถูกเจอตัวได้แล้วเราก็จะต้องเจอกับพวกที่คอยไล่ตามพวกเราราวกับปลิง”

“มันจะดีที่สุดถ้าเราใช้คนนอกด้วยเหมือนกันนายคิดยังไงกับข้อเสนอของฉัน?”

“นายหมายถึงนักสืบสองคนนั้นน่ะเหรอ?”

“ใช่ เป็นพวกเขา”

“มันเป็นแผนที่น่าสนใจนะ”เมี่ยวเทียนชวนมีแผนอื่นอยู่ในใจ รวมไปถึงคนที่อยู่ในแผนการเหล่านั้นด้วยใจ

แค่กแค่ก อยู่ๆเมี่ยวเฉิงถางก็เริ่มไอ

“เป็นอะไรไป?”

“ไม่มีอะไร อาจจะสําลักน้ำน่ะ”

ในหุบเขาพันโอสถ

เมี่ยวซีเหอมองดูคราบเลือดที่ตกอยู่บนพื้นดินและไม่พูดไม่จาอยู่นาน

“มันคือกล้วยไม้สีเลือด”

“กล้วยไม้สีเลือด? จะเป็นไปได้ยังไง? เขาไปได้มันมาได้ยังไง?” ชายที่อยู่ข้างเขาประหลาด

“ไม่ผิดหรอก”เมี่ยวซีเหอพูด“ตอนนี้ทุกอย่างก็เข้าเค้าแล้วนี่คือคําอธิบายว่าทําไมเขาถึงยังมีชีวิตอยู่กล้วยไม้สีเลือดจัดการพิษในร่างกายของเขา”
“แล้วเขารู้จักที่นั่นได้ยังไง?”

“เมี่ยวเฉิงถางบอกกับเขา”เมี่ยวซีเหอพูด“สองคนนั้นคงติดต่อกันมาได้สักพักแล้ว”

“เฉิงถางน่าจะถูกพิษแล้วใช่ไหม?”

“ใช่ ฉันกระตุ้นมันไปเมื่อคืนฉันมั่นใจว่าตอนนี้มันน่าจะเริ่มออกฤทธิ์แล้ว”

ในโรงแรมแห่งหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปหลายร้อยไมล์

เหี่ยวเฉิงถงไอออกมาเป็นเลือด

“เฉิงถาง!”

“เขาถูกพิษ!” เมี่ยวเทียนชวนที่เห็นลิ่มเลือดสีแดงคล้ําพูดขึ้นมา

“มันน่าจะเป็นพิษที่อยู่ในตัวเขามานานแล้วและมันถูกกระตุ้นเมื่อคืนที่ผ่านมา”

เมี่ยวเฉิงถางกัดฟันกรอด “เมี่ยวซีเหอร้ายกาจจริงๆ!”เขารู้สึกเหมือนมีแมลงนับไม่ถ้วนกําลังฉีกกระชากอวัยวะภายในของเขาอยู่ มันเจ็บจนแทบทนไม่ไหว

“มา กินนี่ก่อน” เมี่ยวเทียนชวนหยิบถุงใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ด้านในมีกล้วยไม้สีเลือดอยู่หลายดอก

“นายไปที่นั่นมาอีกแล้วเหรอ?”

“ไว้ค่อยคุยเรื่องนั้นกันทีหลังรีบกินเข้าไปซะมันช่วยได๋”

เมี้ยวเฉิงถางหยิบกล้วยไม้สีเลือดมาเคี้ยวและกลืนลงไปหลังจากนั้นสักพักความเจ็บปวดก็ค่อยๆลดลง

“พวกนายไม่มีใครเคยได้กินกล้วยไม้สีเลือดเลยเหรอ?”เมี่ยวเทียนชวนถาม

“ไม่ เราไม่เคย

“แล้วเมี้ยวซีเหอไม่ได้บอกอะไรพวกนายเลยเหรอ?”

“เขาบอกว่าดอกกล้วยไม้มีปฏิกิริยาต่อต้านกับยาที่อยู่ภายในตัวพวกเราถ้ากินเข้าไปมันอาจจะส่งผลเสียได้”เมี่ยวเฉิงถางพูด “กล้วยไม้สีเลือดที่เก็บมาได้ถูกดูแลอย่างเข้มงวดโดยคนที่เขาไว้ใจ”

“เป็นตัวของเมี่ยวซีเหอต่างหากล่ะที่มีปฏิกิริยาต่อต้านนั้นน่ะ”เมี่ยวเทียนชวนพูด“ในตัวของเขามียาอยู่เยอะแยะไปหมดแล้วยาที่ซึมเข้าสู่เลือดของเขาก็มีบางตัวที่มีความเป็นพิษอยู่ด้วยกล้วยไม้เลยมีปฏิกิริยาต่อต้านกับตัวเขาแต่กับคนอื่นนั้นถือว่าปลอดภัย”เพราะมันเป็นสิ่งที่เขาได้ทดลองกับตัวเองดูแล้ว

“ใช่ ฉันสงสัยเรื่องนี้มานานแล้วแต่ฉันก็ไม่กล้าทําอะไรกระโตกกระตากเพราะอาจจะถูกจับได๋” เมี่ยวเฉิงถางพูด

“แต่แค่นี้ยังไม่พอ”เมี่ยวเทียนชวนพูด“ฉันไม่มั่นใจว่าพิษในร่างกายของนายถูกกําจัดออกไปจนหมดแล้วรึยัง”

“ฉันรู้สึกว่าฤทธิ์ของมันลดลงไปมากแล้วล่ะ”

“นั่นอาจจะเป็นแค่ภาพลวงก็ได้”เมี่ยวเทียนชวนพูด“พิษนั้นอาจจะเป็นเมี่ยวซีเหอที่ทําขึ้นมาเองเราจะวางใจไม่ได้เด็ดขาด”

“แล้วเราจะท่ายังไงกันดี?”เมี่ยวเฉิงถางถาม

“อย่างที่เราพูดกันเมื่อกี้เราจะคิดหาวิธีใช้ประโยชน์จากนักสืบสองคนนั้น แต่มันก็ยังมีความเสี่ยงอยู่” เมี้ยวเทียนชวนพูด“เมี่ยวซีเหออาจจะวางคนให้คอยจับตาดูพวกเขาเอาไว้ลองติดต่อพวกเขาและดูว่าพวกเขาจะว่ายังไง”

“ได้”

“อืม”

“เป็นอันว่าเอาตามนี้”เมี่ยวเทียนชวนพูด“ชิงชานกับฉันคงต้องหลบไปก่อน”

หลู่ซิ่วเฟิงที่อยู่ในเขตเหอได้รับข้อความอีกครั้งหนึ่ง

“นี่ คู่หู! คนคนนั้นหนีออกมาแล้วแถมยังถูกพิษด้วยเขาคิดว่าเมี่ยวซีเหอกําลังไล่ล่าเขาและอยากให้เราช่วยเขา”

“เขาได้บอกไหมว่าเขาชื่ออะไร?” หยางกวนเฟิงพูด

“เดี่ยวเฉิงถาง”

“เมี่ยวเฉิงถางเอ่ขอฉันดูก่อนนะ”หยางกวนเฟิงค้นดูข้อมูลที่มีอยู่ในมือมันเป็นข้อมูลของเมื่อ15 ปีก่อนพวกเขาเพิ่งได้มันมาซึ่งเป็นข้อมูลสํามะโนครัวของคนในหุบเขาพันโอสถ“เจอแล้วเมี่ยวเฉิงถางในตอนนั้นอายุได้ 22 ปีตอนนี้เขาก็น่าจะอายุ 37 ปีแล้ว”“เดี๋ยวนะ” หลู่ซิ่วเฟิงพูด“เขาขอความช่วยเหลือจากพวกเราแล้วมันเกี่ยวกับเรื่องอายุของเขาที่ตรงไหน?”

“เราจะช่วยเขา”หยางกวนเฟิงพูด“เราต้องช่วยเขาแต่เราต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับและให้คนรู้น้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ถ้าที่เขาพูดมาเป็นความจริงเราก็จะให้เขาเป็นพยานอิทธิพลของผู้นําคนนั้นน่าทึ่งจริงๆขนาดเจ้าหน้าที่ระดับสูงของจังหวัดก็ยังมาพูดให้เขาอิทธิพลของเขาไม่ธรรมดาจริงๆ”

“แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?”หยางกวนเฟิงถาม

“อยู่ในเขตเหอ”

“โฮ้ เขามาจริงๆเหรอเนี่ยน่าสนใจจริงๆแล้วเราต้องไปพบเขาไหม?”

“ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วสิ”หลู่ซิ่วเฟิงยิ้มแล้วจุดบุหรี่สูบ