เหลียนอี๋เหนียงเป็นผู้ทำลายลูกสาวของตน ทำให้หลิงอวี้หรงมีชีวิตอย่างตายทั้งเป็น

ก่อนหน้านี้เหลียนอี๋เหนียงไม่ได้ลงมือทำอะไรเพราะรอโอกาสรับหลิงอวี้หรงกลับมา ตอนนี้ไม่มีโอกาสอีกแล้ว หลิงอวี้หรงของนางตายอย่างน่าอนาถเช่นนี้ นางจะต้องให้หลิงอวี้จื้อชดใช้ด้วยเลือด

ชวีเหยาอยู่ในจวนมหาเสนาบดีอย่างเป็นบุคคลที่ถูกลืมไปนานแล้ว แต่นางรู้ว่า บางครั้งชวีเหยาก็ยังมีสติดี นางไม่เชื่อว่าชวีเหยาไม่แค้นชวีซื่อ ไหนๆ นางก็เป็นคนบ้า เรื่องเหล่านี้ให้นางเป็นคนทำดีที่สุดแล้ว

ชวีเหยาพ่นขนมแป้งดอกกุ้ยในปากออกมา จากนั้นก็ยื่นมือสกปรกออกมาจับมือเหลียนอี๋เหนียง พูดพึมพำในปาก

“แก้แค้น แก้แค้น…”

“ดูท่าทางสมองเจ้าก็ยังพอมีสติอยู่ รู้ว่าใครเป็นคนทำร้ายเจ้า ชวีเหยา ตอนนี้ชวีซื่อพึ่งใบบุญลูกสาวชุบตัวกลับมามีชีวิตดีขึ้น เพียงแค่กำจัดลูกสาวปัญญาอ่อนนั่นเสีย ชวีซื่อก็จบเห่แล้ว”

เหลียนอี๋เหนียงกดเสียงต่ำพูดว่า

“ข้าจะหาโอกาสพาหลิงอวี้จื้อมาที่นี่ เจ้าจะต้องไม่ออมมือ จำไว้ให้ดีว่าแม่นางทำอะไรกับเจ้าเอาไว้ คิดถึงลูกชายที่ตายไป ข้าทำกุญแจชุดใหม่ให้เจ้าแล้ว ใครก็นึกไม่ถึงว่านังปัญญาอ่อนนั่นจะมาอยู่ที่นี่ เจ้าถือกุญแจไว้ ถึงเวลาค่อยลงกลอนประตูเสีย”

พูดจบเหลียนอี๋เหนียงก็ยัดกุญแจใส่มือชวีเหยา เห็นเช่นนี้ สมองของชวีเหยารู้ชัดดี นางเกลียดชวีซื่อขนาดนี้ หากหลิงอวี้จื้อตกอยู่ในมือของนาง ชวีซื่อจะต้องไม่ปล่อยหลิงอวี้จื้อแน่นอน ถึงตอนนั้นชวีซื่อคงได้แต่ยอมรับชะตากรรม คนบ้าคนหนึ่งฆ่าคนเป็นเรื่องปกติมาก ใครใช้ให้หลิงอวี้จื้อเคราะห์ร้ายเองล่ะ

ชวีเหยากำกุญแจแน่น แววตาแฝงความเกลียดแค้นเข้ากระดูกดำ หลายปีมานี้แกล้งบ้าเพื่อจะได้มีชีวิตต่อไป เพื่อรอโอกาสฆ่าชวีซื่อให้ตายไปเสีย เทวดาจะดีกับนางขนาดนั้นไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด

หลิงอวี้จื้อถักผ้าพันคอเสร็จแล้ว วันถัดมาเตรียมจะมอบผ้าพันคอให้เซียวเหยี่ยน แต่เพิ่งจะมาถึงถนนใหญ่ รถม้าก็หยุด คนบังคับรถม้าแง้มม่านแล้วพูดอย่างเคารพนอบน้อมว่า

“คุณหนู ท่านอู่อ๋องบอกว่าอยากพบคุณหนูขอรับ”

ทำไมถึงเจอเฉินเซี่ยวหรูที่นี่ได้นะ หลิงอวี้จื้อยื่นหน้าออกไปดู เห็นเฉินเซี่ยวหรูยืนอยู่ข้างหน้ารถม้า เขาสวมชุดคลุมสีฟ้าสดใส อบอุ่นดั่งหยก ราวกับคุณชายผู้สง่างาม

“อวี้จื้อ ข้างหน้ามีโรงน้ำชา ดื่มชาด้วยกันสักถ้วย ดีหรือไม่”

ที่จริงหลิงอวี้จื้อก็มีเรื่องจะถามเฉินเซี่ยวหรูเหมือนกัน แล้วก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรน่าถาม ตอนนี้ได้เจอกันแล้ว เรื่องบางเรื่องพูดกันให้ชัดเจนกันไปเลยก็ดีเหมือนกัน

หลิงอวี้จื้อพยักหน้า

“ได้เพคะ”

เธอเก็บผ้าพันคอเอาไว้บนรถม้า พามั่วชิงลงรถม้าไปด้วย ให้คนบังคับรถม้ารออยู่ข้างร้าน แล้วตามเฉินเซี่ยวหรูเข้าไปในโรงน้ำชาข้างๆ

เนื่องจากอากาศหนาว โรงน้ำชาแห่งนี้จึงไม่มีคน ข้างในตกแต่งอย่างโอ่อ่า ทุกมุมตกแต่งอย่างมีกลิ่นอายของผู้มีอารยะ หลิงอวี้จื้อเดินตามเฉินเซี่ยวหรูไปที่ห้องส่วนตัวชั้นสอง พอนั่งลงแล้ว เฉินเซี่ยวหรูก็สั่งชาทิกวนอิมหนึ่งกา

“เหตุใดอยู่ๆ ท่านอู่อ๋องถึงได้ชวนหม่อมฉันมาดื่มชาด้วยกันหรือเพคะ”

หลิงอวี้จื้อถามด้วยท่าทางปกติ

“อวี้จื้อ ดูเหมือนเจ้าจะเย็นชากับข้าเสียแล้ว ก่อนนี้ยังยอมรับให้ข้าเป็นเพื่อนเจ้าอยู่เลย มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือไม่”

แค่เห็นหลิงอวี้จื้อ เฉินเซี่ยวหรูก็มีความรู้สึกเช่นนี้ น้ำเสียงการพูดจาต่างจากเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิงเหมือนไม่รู้จักเขาอย่างไรอย่างนั้น หลายวันมานี้เขาไม่เจอหลิงอวี้จื้อเลย อยากไปหาเธอ แต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรจะไปหา