ตอนที่ 686 รีบออกไปจากจวนอ๋อง

 

 

หรูเยียนนึกไม่ถึงว่าจู ๆ หลิงอวี้จื้อจะมา นางตกใจยืนขึ้นทันที จับมุมเสื้ออย่างไม่เป็นสุข หน้าแดง แต่ไม่กล้ามองหลิงอวี้จื้อ

 

 

“พระชายา ข้า…”

 

 

“ตามข้ามา”

 

 

ที่นี่คือห้องของเซียวเหยี่ยน เขายังนอนหลับสนิท หลิงอวี้จื้อไม่อยากเสียงดังปลุกเซียวเหยี่ยน พูดเสร็จแล้ว ก็เดินออกไปจากห้องคนแรก มั่วชิงทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ ตำหนิประโยคหนึ่ง

 

 

“เจ้านี่เลอะเลือนจริง ๆ”

 

 

พูดจบมั่วชิงก็ตามไป หรูเยียนรู้ว่าจะต้องโดนตำหนิไม่น้อย ถึงแม้จะกลัวและรู้สึกผิด ขณะเดียวกันก็รู้สึกโล่งอก นางรู้แล้ว ก็แสดงว่าต่อไปตนเองไม่จำเป็นต้องปิดบังอีกแล้วใช่หรือไม่

 

 

หลิงอวี้จื้อเข้าไปห้องข้าง ๆ ให้มั่วชิงเฝ้าไว้ข้างนอก เธอนั่งลงบนเก้าอี้ หรูเยียนก้มหน้ายืนประจันหน้าเธอ ตลอดเวลาไม่กล้าเงยหน้ามองเธอ

 

 

หลิงอวี้จื้อในร่างนี้มิได้ดูเป็นสาวโลลิเหมือนร่างที่แล้ว ด้วยเหตุนี้เวลาที่เธอโกรธจึงดูน่าเกรงขามกว่าเมื่อก่อน เธอไม่ได้พูดอะไร ในหัวมีเรื่องราวเมื่อก่อนผุดขึ้นมาไม่หยุด บรรยากาศในห้องลดลงถึงจุดเยือกแข็ง ทำให้คนรู้สึกหายใจไม่ออก

 

 

หลังจากเงียบมาเนิ่นนาน ในที่สุดหลิงอวี้จื้อก็เอ่ยปาก

 

 

“พรุ่งนี้ไปที่ห้องบัญชีรับเงินสามพันตำลึง แล้วออกไปจากจวนเซียวอ๋อง”

 

 

เงินสามพันตำลึงเพียงพอให้หรูเยียนซื้อเสื้อผ้าของกินโดยไม่ต้องกังวลไปตลอดชีวิต เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น เธอไม่อยากให้หรูเยียนอยู่ในจวนเซียวอ๋องต่อไปอีกแล้ว

 

 

เผื่อวันใดหรูเยียนควบคุมตัวเองไม่อยู่พุ่งเข้าหาเซียวเหยี่ยน ถึงแม้ว่าเซียวเหยี่ยนจะไม่วันต้องการ แต่สามารถป้องกันเรื่องทำนองนี้ได้ ก็ต้องป้องกันเอาไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ ถึงเวลานั้นระหว่างเธอกับหรูเยียนก็รังแต่จะกระอักกระอ่วนยิ่งขึ้น

 

 

หรูเยียนนึกไม่ถึงว่าหลิงอวี้จื้อจะไล่ตนเองออกจากจวนเซียวอ๋อง คุกเข่าลงทันที อ้อนวอนว่า

 

 

“พระชายา บ่าวรู้สำนึกผิดแล้ว บ่าวไม่กล้าอีกแล้ว ขอร้องพระชายาให้บ่าวอยู่ต่อเถิดเพคะ จากนี้ไปบ่าวจะไม่ทำเรื่องไร้สาระเช่นนี้อีก”

 

 

“การชอบใครคนหนึ่งนั้นไม่ผิด นี่ไม่ถือว่าเป็นเรื่องไร้สาระ หรูเยียน ข้าไม่ได้โทษเจ้า แต่ข้าไม่สามารถเก็บเจ้าไว้ในจวนเซียวอ๋องได้อีกแล้ว นี่เป็นสิ่งที่เจ็บปวดสำหรับเจ้าเช่นกัน ข้าไม่สามารถให้เจ้าเป็นผู้หญิงของอาเหยี่ยนได้ ไม่เห็นถือว่าไม่มี ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถเริ่มชีวิตใหม่ได้”

 

 

หลิงอวี้จื้อยื่นมือออกไปจะประคองหรูเยียนให้ลุกขึ้น แต่หรูเยียนไม่ยอมลุก จับข้อมือหลิงอวี้จื้อเอาไว้

 

 

“พระชายา ข้าขอร้องท่าน ขอเพียงท่านเก็บบ่าวเอาไว้ในจวน บ่าวก็จะยอมทำทุกอย่าง ถึงแม้จะให้บ่าวไปเป็นช่างซ่อมบำรุง บ่าวก็ยินดี

 

 

หลายปีมานี้ บ่าวถือว่าจวนเซียวอ๋องเป็นบ้านของตนเองไแล้ว หากไปจากจวนเซียวอ๋อง บ่าวก็ไม่มีที่ไปแล้ว ขอร้องพระชายา เก็บบ่าวเอาไว้เถิด!”

 

 

หลิงอวี้จื้อใจอ่อนลงจริง ๆ แต่เธอรู้ว่าไม่สามารถเก็บหรูเยียนเอาไว้เด็ดขาด เธอก็เป็นผู้หญิง รู้ดีถึงอันตรายที่ซ่อนอยู่หากทำเช่นนี้

 

 

ไม่ใช่กลัวที่หรูเยียนวางยานอนหลับเซียวเหยี่ยน แต่เช่นนี้จะเป็นการทำลายหรูเยียน และทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับหรูเยียนแย่ลง ทุกวันต้องเห็นคนที่ตัวเองชอบไปรักใคร่ชอบพอกับผู้หญิงอีกคนอยู่ใต้จมูกของตนเอง จะทำให้เกิดความอิจฉาริษยา เวลานานไป จิตใจก็จะบิดเบี้ยว

 

 

เก็บคนที่แอบรักคนเคียงหมอนของตนเองเอาไว้ มีแต่คนจิตป่วยเท่านั้นถึงจะทำ

 

 

“ข้าตัดสินใจแล้ว ทำเช่นนี้ก็เป็นผลดีต่อเจ้า หรูเยียน อย่างน้อยครั้งหนึ่งก็เคยเป็นนายบ่าวกัน ถึงแม้จะปล่อยเจ้าไป ข้าก็ปฏิบัติกับเจ้าอย่างดี”

 

 

น้ำเสียงของหลิงอวี้จื้อแน่วแน่ ไม่มีช่องว่างให้กลับลำ

 

 

เห็นหลิงอวี้จื้อตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะไล่ตนไป หรูเยียนก็คลายมือลง น้ำเสียงขุ่นเคืองอยู่ในที

 

 

“พระชายา ท่านต้องการจะใจร้ายกับบ่าวเช่นนี้ให้ได้ใช่หรือไม่

 

 

หลายปีมานี้บ่าวทุ่มเทแรงกายแรงใจดูแลจวน ดูแลท่านอ๋อง บ่าวไม่เคยคิดว่าจะรักท่านอ๋อง ทั้งหมดนี้เป็นเพราะควบคุมความรู้สึกไม่ได้ บ่าวไม่กล้าหวังจะเป็นผู้หญิงของท่านอ๋อง เพียงแต่หวังว่าชีวิตนี้จะได้อยู่ดูแลท่านอ๋อง ความต้องการเพียงเล็กน้อยแค่นี้ พระชายาทำให้บ่าวพอใจมิได้หรือ”

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 687 ไม่เข้าใจความรัก แต่เข้าใจศีลธรรม ​​​​​​​

 

 

จับน้ำเสียงขุ่นเคืองของหรูเยียนได้ หลิงอวี้จื้อก็ยิ่งมั่นใจในความคิดที่จะส่งหรูเยียนออกไป หากไม่ได้เห็นกับตาตนเอง ไม่ว่าอย่างไรเธอก็คงไม่เชื่อว่าหรูเยียนจะรักเซียวเหยี่ยนเข้า

 

 

ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้จริง ๆ

 

 

สาวใช้หลงรักเจ้านายเป็นข้อห้ามใหญ่หลวง โอกาสที่เรื่องเช่นนี้จะเกิดขึ้นมีน้อยมาก โดยเฉพาะคนอย่างเซียวเหยี่ยน สาวใช้ต่างก็ไม่กล้าคิด

 

 

ห้าปีมานี้ เธอไม่อยู่ เรื่องในจวนเซียวอ๋องต่างก็ยกให้หรูเยียนดูแล ประกอบกับหรูเยียนเป็นคนของเธอ เซียวเหยี่ยนจึงปฏิบัติกับนางเป็นพิเศษ นี่จึงทำให้นางหลงรักเซียวเหยี่ยนเข้าโดยไม่รู้ตัว

 

 

เรื่องนี้โทษหรูเยียนก็ไม่ได้ ต่างก็เป็นปุถุชนคนธรรมดา ผู้ชายอย่างเซียวเหยี่ยนผู้หญิงชอบอยู่แล้ว เพียงแต่ความรักนั้นเป็นเรื่องเห็นแก่ตัว เธอสามารถใช้ทรัพย์สินเงินทองชดเชยให้หรูเยียนได้ แต่เธอจะปล่อยหรูเยียนให้เป็นเช่นนี้ต่อไปไม่ได้ เช่นนี้ไม่เป็นผลดีต่อกับทั้งเธอและหรูเยียน

 

 

ก่อนนี้เห็นหรูเยียนจะจุมพิตเซียวเหยี่ยน หลิงอวี้จื้อไม่พอใจ ตอนนี้เธอใจเย็นลงแล้ว น้ำเสียงอ่อนโยนลงมาก

 

 

“หรูเยียน นี่ไม่ใช่ความต้องการเล็กน้อย หากใจเจ้าไม่คิดอะไร แล้วเหตุใดเมื่อครู่เจ้าถึงได้กระทำเช่นนั้น เจ้าไม่อยากให้ข้ากลับมาแน่นอน หากข้าไม่ได้กลับมาจริง ๆ ไม่ได้เห็นทั้งหมดนั้นก็แล้วไป เสียดายข้ากลับมาแล้ว และเห็นทุกอย่างแล้วด้วย

 

 

เจ้าเคยเป็นคนของข้า ข้าไม่อยากให้เจ้าถลำลึกลงไปในความรักที่ลงเอยไม่ได้จนถอนตัวไม่ขึ้น นี่ไม่เป็นผลดีกับเจ้าแม้แต่น้อย เจ้าอย่าลืม คนที่เจ้าหลงรักคือผู้ชายของข้า”

 

 

สีหน้าของหรูเยียนขาวซีด นางกัดริมฝีปาก รู้ว่าหลิงอวี้จื้อต้องไล่นางออกไปแน่ ความคับแค้นใจยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ นางไม่เคยคิดเลยว่าจะทำอย่างไร

 

 

นางรู้ดีว่าสถานะของตนเองนั้นไม่คู่ควรแม้แต่จะเป็นนางบำเรอ และรู้ว่าเซียวเหยี่ยนรักหลิงอวี้จื้ออย่างลึกซึ้งทั้งใจ ไม่มีทางชอบนางได้ นางเพียงแต่คิดจะคอยปรนนิบัติดูแลอยู่ข้างกายเซียวเหยี่ยน แม้แต่จุดนี้เธอก็ยอมไม่ได้แม้แต่นิดเดียว คิดแต่จะไล่นางออกไปจากจวนท่าเดียว

 

 

ผู้หญิงคนนี้ต้องไม่ใช่พระชายาคนก่อนแน่นอน พระชายาคนก่อนไม่มีทางใจดำขนาดนี้

 

 

“พระชายาถามความเห็นของท่านอ๋องหรือยังเพคะ”

 

 

“ความคิดเห็นของข้าก็คือความคิดเห็นของเขา หรูเยียน ข้าคิดจะรักษาหน้าไว้ให้เจ้าบ้าง เจ้าอยากให้อาเหยี่ยนรู้เรื่องนี้ให้ได้หรือ”

 

 

หรูเยียนก้มหน้าไม่พูดอะไร นางรู้ว่าไม่ว่าตนเองจะพูดอะไรหลิงอวี้จื้อก็ไม่มีวันเก็บนางไว้ นางลุกขึ้นจากพื้น

 

 

“บ่าวเข้าใจแล้ว รุ่งสางวันพรุ่งนี้ บ่าวจะไปจากจวนเซียวอ๋อง”

 

 

พูดจบหรูเยียนก็ออกจากห้อง มั่วชิงเฝ้าประตูอยู่ เห็นหรูเยียนออกมา ก็เรียกหรูเยียนให้หยุด

 

 

“พวกเราต่างเป็นบ่าว ควรรักษาหน้าที่ของบ่าว หรูเยียน เจ้าเคยเข้าใจความเป็นจริงที่สุด เจ้ายังสอนข้าเลย เป็นบ่าวต้องรู้หน้าที่ของตนเอง ตอนนี้กลายเป็นเจ้าที่ลืมเสียเอง”

 

 

หรูเยียนหยุดเดิน ไม่หันกลับไป

 

 

“ข้ามิได้ลืม ดังนั้นจึงไม่กล้าหวังอะไร คิดเพียงแต่จะเก็บความลับนี้เอาไว้”

 

 

“หากเจ้าควบคุมตนเองได้จริง ก็คงไม่มีเรื่องเช่นนี้ หรูเยียน ที่จริงตัวเจ้าเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำเรื่องอะไรนอกลู่นอกทางบ้าง การจากไปมิใช่เรื่องเลวร้ายสำหรับเจ้า เจ้าจะออกเรือนก็ดี เปิดร้านเล็ก ๆ ก็ดี ด้วยความสามารถของเจ้า ชีวิตเจริญรุ่งเรืองแน่ เหตุใดต้องผูกมัดตัวเองไว้ที่นี่ด้วย”

 

 

มั่วชิงรู้จักกับหรูเยียนมาหลายปีแล้ว มั่วชิงก็มิใช่คนเลือดเย็นไร้หัวใจ ถึงได้พูดสอดเข้ามาปลอบใจหรูเยียน หวังว่านางจะคิดได้

 

 

“เจ้าไม่เข้าใจอะไรเลย”

 

 

พูดจบก็ก้าวอาด ๆ จากไป มั่วชิงไม่ได้ไล่ตามไป นางไม่เข้าใจความรัก แต่เข้าใจศีลธรรม

 

 

นางรู้สึกว่าเรื่องที่หรูเยียนทำเป็นการละเมิดศีลธรรม

 

 

ไม่ไกลจากตรงนั้นมีแม่นมชราเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง เมื่อหรูเยียนไปแล้ว นางก็ค่อย ๆ ออกไป ดูท่าทางโอกาสมาถึงแล้ว