ตอนที่ 364 จากไป

 

 

หยุดสักครู่แล้วพูดต่อ

 

 

“หลิงอวี้จื้อ ข้าจะให้เซียวเหยี่ยนกินสมุนไพรเซียนหลินจือครึ่งหนึ่งก่อน อีกสองเดือน ข้าจะเอาอีกครึ่งมาให้เขา

 

 

สองเดือนนี้ เจ้าต้องไม่ให้เซียวเหยี่ยนตามเจ้าพบ และมาเจอเซียวเหยี่ยนไม่ได้ด้วย ต้องหายไปจากชีวิตเซียวเหยี่ยนอย่างไร้ร่องรอย มิเช่นนั้นข้าจะทำลายสมุนไพรเซียนหลินจืออีกครึ่งหนึ่งเสีย

 

 

เจ้าวางใจได้ เซียวเหยี่ยนไม่อยู่กับเจ้าแล้วจะมีชีวิตที่ดี เจ้าไปแล้ว ข้าจะดูแลเขาเอง”

 

 

ครั้งนี้หลิงอวี้จื้อไม่ได้ปฏิเสธ หากปฏิเสธอีก เฟิงอิ๋นต้องเปลี่ยนใจแน่ เธอไม่กล้าล้อเล่นกับชีวิตของเซียวเหยี่ยน สามารถเปลี่ยนตัวเลือกก่อนหน้านี้มาเป็นตัวเลือกนี้ได้ หลิงอวี้จื้อก็พอใจแล้ว

 

 

พูดให้ชัด เฟิ่งอิ๋นยังคงไม่ตัดใจ เพียงแต่พูดปากแข็งไปก็เท่านั้น เซียวเหยี่ยนจะปฏิบัติกับเฟิงอิ๋นอย่างไร เธอเดาเอาไว้คร่าวๆ แล้ว ตรงจุดนี้สามารถไว้ใจเซียวเหยี่ยนได้ ครั้งนี้เธอจะปล่อยให้ได้เฟิงอิ๋นได้เห็นอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง เผื่อว่าต่อไปนางจะอาลัยอาวรณ์ถึงเซียวเหยี่ยนอีก

 

 

“ได้ ข้ารับปากเจ้า ข้าจะไปทันที เฟิงอิ๋น อย่าลืมที่เจ้ารับปากเรื่องของข้า เจ้าต้องช่วยชีวิตอาเหยี่ยนให้ได้”

 

 

“เซียวเหยี่ยนสลบอยู่ เจ้าไม่ต้องไปบอกลาแล้ว ไปตอนนี้เลย”

 

 

เฟิงอิ๋นชี้ไปข้างหน้าอย่างไม่เกรงใจ เป็นสัญญาณให้หลิงอวี้จื้อไปได้แล้ว

 

 

หลิงอวี้จื้อเหลืออด นางไม่ต้องรีบขนาดนั้นได้ไหม ไม่ปล่อยให้เธอได้อยู่ต่ออีกสักนาทีเดียว เห็นนางพร้อมระเบิดอารมณ์ทุกเมื่อ หลิงอวี้จื้อก็ไม่กล้าแหย่ พามั่วชิงเดินไปข้างหน้า

 

 

มั่วชิงเป่าปากสักครู่ หมาป่าผีก็วิ่งมาข้างๆ นาง มู่หรงนี่อวิ๋นกับชุนเหนียงก็ไล่ตามออกมา พอเห็นชุนเหนียง เฟิงอิ๋นก็มองปราดหัวจรดเท้า

 

 

“เจ้าหนีไปไม่พ้นหรอก เจ้าสำนักไม่มีทางปล่อยเจ้า”

 

 

ได้ยินเช่นนั้น มือของชุนเหนียงก็สั่นระริก บังคับให้ตัวเองนิ่งไว้ นี่เป็นเรื่องที่นางกังวลมาตลอด เมื่อคืนขนาดฝันยังฝันว่าเจียงสือมาจัดการนาง แต่เมื่อเลือกเส้นทางนี้แล้ว นางไม่สามารถหันหลังกลับไปได้อีก ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเดินไปข้างหน้า บางทีถ้านางโชคดีอาจจะมีชีวิตรอดต่อไป

 

 

จากนั้นอู่จิ้นก็ออกมา เดินจ้ำออกมากั้นทางที่หลิงอวี้จื้อจะไป

 

 

“คุณหนูขอรับ คุณหนูจะไปไหน”

 

 

“อู่จิ้น เรื่องท่านอ๋องต้องรบกวนเจ้ากับแม่ทัพหลี่แล้ว พวกเจ้าต้องอยู่ปกป้องท่านอ๋องให้ดีนะ ข้าไปก่อนแล้ว”

 

 

หลิงอวี้จื้อพยักหน้าให้อู่จิ้นด้วยสีหน้าขึงขัง มีเขากับแม่ทัพหลี่อยู่ที่นี่แล้ว ก็ไม่กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น เจียงสือยังไม่กล้าขนาดนั้น

 

 

“คือ…”

 

 

“จำคำที่ข้าพูดกับเจ้าเมื่อวานเอาไว้ เรื่องอื่นไม่ต้องถามมากความแล้ว ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือความปลอดภัยของท่านอ๋อง ข้าไปแล้ว แม่นางเฟิงอิ๋นจะมาดูแลท่านอ๋อง นางมีสมุนไพรเซียนหลินจือ ถึงตอนนั้นเจ้าดูไว้ให้ดี ๆ”

 

 

อู่จิ้นคิดจะห้าม แต่พอนึกถึงสถานการณ์ของเซียวเหยี่ยน ก็กล้ำกลืนคำพูดกลับไป ตอนนี้ นี่เป็นวิธีเดียวจริงๆ เขาเองก็ไม่อยากให้เจ้านายเป็นอะไรไป รอจนหายดี เจ้านายของเขาก็สามารถไปตามหาหลิงอวี้จื้อได้

 

 

ขณะที่หลิงอวี้จื้อพูด เฟิงอิ๋นก็แสดงท่าทีเหลืออดเหลือทน เธอรู้ว่าพูดต่อไปไม่ได้แล้ว จึงหมุนตัวจากไป

 

 

มู่หรงนี่อวิ๋นไล่ตามหลิงอวี้จื้อไปเดินข้างๆ เธอ

 

 

“อวี้จื้อ เจ้าตกลงอะไรกับเฟิงอิ๋นกันแน่”

 

 

“ยังดูไม่ออกอีกหรือ ข้าไป นางช่วยชีวิตอาเหยี่ยน”

 

 

“เจ้า…เจ้าเป็นอะไรไป เหตุใดถึงรับปากเช่นนี้ ให้นางไปอยู่ข้างกายท่านอ๋องเช่นนี้ ใครจะไปรู้ว่านางมีแผนอะไร”

 

 

“อย่างไรเสียอาเหยี่ยนก็ฉลาดกว่านาง ตรงจุดนี้ข้าไม่กลัวเลย เจ้าก็ไม่ใช่เพิ่งจะรู้จักท่านอ๋องแค่วันสองวัน เว้นเสียแต่ว่าเขาจะยินยอม มิเช่นนั้นใจดวงนั้นของเขาก็จะแข็งเสียยิ่งกว่าหิน หากเฟิงอิ๋นอยากจะงัด ก็ต้องไปเกิดใหม่ถึงจะพอมีหวังบ้าง”

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 365 เซียวเหยี่ยน ท่านต้องหายไวๆ นะ

 

 

“เจ้าเชื่อใจท่านอ๋องขนาดนี้เลยหรือ เขาเป็นผู้ชาย ถึงแม้เฟิงอิ๋นจะไม่ได้สวยมาก แต่ก็ถือว่าไม่เลว”

 

 

มู่หรงนี่อวิ๋นยังคงไม่วางใจ

 

 

หลิงอวี้จื้อจ้องเขาเขม็ง

 

 

“เจ้านึกว่าท่านอ๋องเป็นเจ้าหรือ พอหิวก็กินไม่เลือก อะไรส่งมาหน้าบ้านก็รับหมด”

 

 

“เหตุใดข้าเป็นเช่นนั้นไปแล้ว เมื่อก่อนข้าก็เลือก ตอนนี้รสนิยมก็ยิ่งสูงขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ มิได้ไปสถานที่เช่นนั้นอีกแล้ว”

 

 

มู่หรงนี่อวิ๋นรีบอธิบาย ราวกับกลัวหลิงอวี้จื้อจะเข้าใจเขาผิด

 

 

เขารู้ว่าในใจหลิงอวี้จื้อ เขาเป็นคุณชายเจ้าชู้มาโดยตลอด เมื่อก่อนเขาอาจจะเจ้าสำราญอยู่บ้าง นั่นเป็นเพราะในใจยังไม่มีคนที่ชอบจริงๆ จึงขาดผู้หญิงไม่ได้ ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น ก็ต้องเลือกที่เข้าตาด้วย

 

 

ตอนนี้ในใจเขามีคนอยู่แล้ว และไม่ได้ไปแหล่งกามารมณ์เหล่านั้นอีกแล้ว เหมือนหมดความสนใจไปโดยพลัน การเปลี่ยนแปลงเช่นนี้แม้แต่ตัวเขาเองยังตกใจอย่างมาก

 

 

หลิงอวี้จื้อยิ้มพูดว่า

 

 

“มีความต้องการบ้างก็เป็นเรื่องปกติ เจ้าจะร้อนรนทำไม ข้ารู้ว่าตอนนี้เจ้าเอาการเอางานแล้ว แต่ก็ไม่ต้องหักดิบขนาดนั้น ข้าเกรงว่าร่างกายเจ้าจะรับไม่ไหว”

 

 

“เจ้าจะเข้าใจอะไร”

 

 

มู่หรงนี่อวิ๋นรู้สึกอยากบีบคอหลิงอวี้จื้อให้ตาย นางไม่เข้าใจจริงๆ หรือว่าแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ คำพูดที่เก็บซ่อนไว้ในใจไม่จำเป็นต้องพูดออกมา หากพูดออกไปแล้ว นอกจากจะไม่เป็นผลแล้ว ยังอาจทำให้นางตกใจจนไม่กล้าแม้แต่จะเป็นเพื่อนกับเขา

 

 

ตอนนี้อย่างน้อยยังได้ใกล้ชิดนาง สามารถพูดคุยกันได้อย่างสบายใจ

 

 

“พวกเราไปไหน”

 

 

หลิงอวี้จื้อหันกลับไปด้วยอารมณ์ตกใจ

 

 

“เจ้ายังไม่กลับเมืองหลวงอีกหรือ นี่อวิ๋น ตอนนี้ข้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ระยะนี้ยังไม่สามารถกลับเมืองหลวงได้ เจ้ากลับไปก่อนเถิด ข้าไม่อยากไปไกลแล้ว นอกอำเภอฉางหนิงมีตำบลเถาหยวน ข้าจะไปที่นั่น”

 

 

หลิงอวี้จื้อยังอยู่ที่นี่ มู่หรงนี่อวิ๋นจะวางใจกลับเมืองหลวงได้เสียที่ไหน เขาได้แต่คิดหาทุกวิถีทางที่จะอยู่ที่นี่ต่อ

 

 

“ข้ากลับไปก็ไม่มีเรื่องอะไร นอกเมืองนี้ทิวทัศน์ช่างสวยงาม อยู่นอกเมืองไม่ดีกว่าหรือ เผื่อว่าพี่รองของข้าเกิดโผล่มาถึงที่ ข้ายังพอช่วยได้บ้าง มีบางเรื่องที่ข้าอยากถามนางให้กระจ่าง อย่างไรเสีย ข้าอยู่ที่เมืองหลวงก็เป็นคนว่างงาน”

 

 

“ลูกผู้ดีมีเงิน”

 

 

หลิงอวี้จื้อวิจารณ์ด้วยสำนวน ตั้งแต่ไปซูโจวเป็นต้นมา ความรู้สึกของเธอกับมู่หรงนี่อวิ๋นก็ลึกซึ้งขึ้นทุกวันๆ กลายเป็นเพื่อนรักที่จริงใจซื่อตรงต่อกัน ด้วยเหตุนี้เมื่อมู่หรงนี่อวิ๋นอยากอยู่ต่อ เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธรุนแรง

 

 

เขากับหลิงจื่อเฉิงเหมือนกัน เป็นลูกชายของครอบครัวผู้ดี มีกินมีใช้ ถึงแม้การงานจะไม่ได้ประสบความสำเร็จอะไร แต่เป็นคนที่ให้คุณค่ากับความรักความสัมพันธ์ แต่ว่ามู่หรงนี่อวิ๋นฉลาดกว่าหลิงจื่อเฉิงไม่น้อย

 

 

ชุนเหนียงกลัวเฟิงอิ๋น จึงตามออกมาด้วย หลิงอวี้จื้อก้าวช้าลง ไปเดินข้างๆ ชุนเหนียง

 

 

“ชุนเหนียง ตำบลเถาหยวนเป็นตำบลเล็กๆ คนก็ไม่มาก เจ้าจะปักหลักที่นั่นหรือไม่”

 

 

“ขอเพียงได้ไปจากสำนักอู๋จี๋ ข้าอยู่ที่ไหนก็ได้ คุณหนูหลิง พาข้าไปด้วยจะคงจะเป็นภาระ ข้าไม่ควรไปกับคุณหนูตั้งแต่แรกแล้ว จะยิ่งรบกวนเข้าไปใหญ่ แต่ที่จริงข้า…”

 

 

“เจ้าไม่ได้รบกวนข้า ข้าเข้าใจ ขอเพียงเจ้ายินดี เจ้าจะกลับไปเมืองหลวงกับข้าก็ยังได้”

 

 

ชุนเหนียงส่ายหน้า

 

 

“เมืองหลวงกว้างใหญ่ ใจคนซับซ้อน ข้าไม่อยากไปสถานที่เช่นนี้อีกแล้ว อยากได้เพียงที่เล็กๆ ไม่ต้องแก่งแย่งกับใคร มีชีวิตสงบสุขจนแก่เฒ่าเจ้าค่ะ”

 

 

ต่างคนต่างมีปณิธานของตนเอง ยิ่งเป็นคนที่มีประสบการณ์ซับซ้อนอย่างชุนเหนียง นางก็อยากมีชีวิตที่เรียบง่าย หลิงอวี้จื้อก็ไม่บังคับนาง รู้สึกว่าแบบนี้ก็ดี ส่วนเธอเป็นคนที่ใช้ชีวิตแบบตัดขาดจากโลกภายนอกไม่ได้ คงน่าเบื่อตาย

 

 

หลิงอวี้จื้อพูดคุยหัวเราะกับพวกนาง ลืมความรู้สึกสูญเสียภายในใจไปชั่วขณะ ถ้าแม้ว่าจะทำเพื่อช่วยชีวิตเซียวเหยี่ยน แต่การจากเซียวเหยี่ยนไปในเวลานี้ ก็ยังทำให้เธอกังวลใจอย่างยิ่ง นี่เป็นเวลาที่เซียวเหยี่ยนต้องการเธอที่สุดพอดี

 

 

ขอโทษนะ อาเหยี่ยน ท่านต้องหายไวๆ นะ