ตอนที่ 432 จะเป็นคนใช้ไปตลอดชีวิตอย่างนั้นหรือ

 

 

“ข้าพูดมาก กลัวเจ้าจะรำคาญข้ามากกว่า”

 

 

หลิงอวี้จื้อน้ำเสียงผ่อนคลาย อยากหยอกเย้าให้ชิงชิงหัวเราะ เธอรู้ว่าลู่ชิงชิงเป็นหญิงสาวตามขนบธรรมเนียม แม้จะไม่เจอหน้าหลิงจื่อเฉิง นางก็ไม่ไปจากจวนมหาเสนาบดี ยุคนี้ไม่เหมือนกับยุคปัจจุบัน หญิงที่ออกเรือนแล้วหากไม่ถูกสามีทิ้ง ก็จะไม่สามารถออกจากบ้านสามีได้

 

 

คนที่ถูกทิ้งแล้วกลับบ้านไป ก็จะถูกมองอย่างดูถูกเหยียดหยาม เจอครอบครัวไม่ดี ก็จะถูกไล่ออกจากบ้านทันที เธอสามารถมีวันนี้ได้จากความพยายามของตนเองทั้งสิ้น และได้เจอกับเซียวเหยี่ยนที่พึ่งพาได้ มิเช่นนั้นคงไม่แต่งงานกับใครง่ายๆ เพราะมันน่ากลัวมาก

 

 

ลู่ชิงชิงนับว่าเป็นหญิงสาวที่มีความยึดมั่นในอุดมการณ์ ไม่เลือกที่ฝืนทน และยังอ่อนน้อมถ่อมตนมาก เธอชื่มชมลู่ชิงชิงตรงจุดนี้ สามารถรักใครสักคนมากๆ ได้ แต่ก็ไม่รักโดยลดค่าของตนเองเด็ดขาด เช่นนั้นเท่ากับเป็นการทำร้ายตัวเองอย่างแท้จริง

 

 

เธออยู่ในห้องของลู่ชิงชิงนานมาก ชวนคุยเรื่องสนุกๆ หยอกเอินลู่ชิงชิง ด้วยความพยายามไม่สิ้นสุดของเธอ คิ้วที่ขมวดแน่นของลู่ชิงชิงก็ผ่อนคลายไปในที่สุด

 

 

หรูเยียนพาชิวจวี๋ไปที่ห้องของตนเอง จ้องชิวจวี๋เขม็งตลอดเวลา เพียงแต่ชิวจวี๋ไม่กล้าสบสายตาของหรูเยียน ก้มหน้า บิดมุมเสื้อไปมาอย่างไม่เป็นสุข อึดอัดไม่สบายใจอย่างยิ่ง

 

 

เมื่อมองดูสาวน้อยร่างผอมบางที่อยู่ตรงหน้า ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่คือน้องสาวของตนเอง นางคอยดูแลแม่ที่ป่วยมาตลอด เชื่อฟังคำสั่งสอนตั้งแต่เด็กๆ เหตุใดถึงกลายเป็นคนมารยาสาไถยไปได้ สิ่งเหล่านี้นางไปเรียนมาจากไหนกัน

 

 

“พี่สาว อย่าจ้องข้าเช่นนี้ได้หรือไม่ ข้ากลัว”

 

 

ในที่สุดชิวจวี๋ก็เอ่ยปากอย่างกล้าๆ กลัว ๆ

 

 

“หากเจ้ากลัวจริงๆ แล้วเหตุใดถึงไปยั่วคุณชายใหญ่ ชิวจวี๋ คุณหนูเมตตาให้เจ้าอยู่ที่จวนท่านมหาเสนาบดีต่อ เหตุใดเจ้าถึงทำเรื่องเช่นนี้ได้ หรือเจ้าไม่รู้ว่าคุณหนูกับลู่อี๋เหนียงเป็นมิตรที่ดีต่อกัน คุณหนูไม่ชอบให้คนใต้บัญชาคิดคดมาโดยตลอด เจ้าทำเช่นนี้จะให้ข้าทำอย่างไร ข้าจะอธิบายกับคุณหนูว่าอย่างไร”

 

 

หรูเยียนโกรธจัดอย่างเห็นได้ชัด พูดจบก็หายใจหอบเล็กน้อย

 

 

ชิวจวี๋เข้าไปจับแขนหรูเยียน

 

 

“พี่สาว คุณชายใหญ่รูปหล่อปานนั้น ข้ารักใคร่ชื่นชมคุณชายใหญ่จริงๆ ตอนนี้ข้ามีเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณชาย นี่เป็นของขวัญที่สวรรค์ประทานให้ เจ้าช่วยข้าหน่อย ขอร้องเจ้านะ ข้าเป็นน้องแท้ๆ ของเจ้า เจ้าต้องช่วยข้า”

 

 

หรูเยียนผลักชิวจวี๋ออกไป

 

 

“เจ้าอุ้มท้องเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณชายใหญ่เร็วเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าทำเพื่อความรุ่งเรืองมั่งคั่ง เจ้าไม่สามารถคิดเพ้อฝันกับใครก็ได้นะ พวกเราเป็นสาวใช้ ต้องปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ของสาวใช้”

 

 

“ต้องเป็นคนใช้ไปตลอดชีวิตอย่างนั้นหรือ ข้าอยากมีชีวิตที่ดีมันผิดด้วยหรือ

 

 

ท่านพี่ ข้าชอบคุณชายจริงๆ ชอบตั้งแต่แรกเห็น ผู้ชายเช่นนั้นใครบ้างไม่ชอบ ข้าไม่อยากเป็นคนใช้ไปตลอดชีวิต ข้าไม่อยากเป็นเหมือนท่านแม่ที่แต่งงานกับสามีที่ยากจนข้นแค้น ป่วยขึ้นมาก็รักษาไม่ไหว ได้แต่อยู่รอความตายที่บ้าน

 

 

ข้าเพียงอยากมีชีวิตที่ดีขึ้นสักหน่อย สวรรค์ช่วยข้าแล้ว เจ้าเป็นพี่สาวของข้า หรือว่าเจ้าช่วยข้าไม่ได้”

 

 

ในที่สุดชิวจวี๋ก็พูดความในใจออกมา หรูเยียนก็เข้าใจแล้ว นางจงใจเข้าใกล้หลิงจื่อเฉิงเพื่อความรุ่งเรืองมั่งคั่งจริงๆ หรูเยียนมีเพียงความรู้สึกกตัญญูรู้คุณต่อหลิงอวี้จื้อ อยากจะภักดีต่อหลิงอวี้จื้อตลอดไป

 

 

นึกไม่ถึงว่าชิวจวี๋กลับมีความคิดเช่นนั้น นี่ทำให้นางรู้สึกละอายใจ ไม่รู้จะมองหน้าหลิงอวี้จื้ออย่างไร

 

 

กำลังเตรียมจะพูดตอบ จู่ๆ ประตูห้องก็ถูกคนผลักเปิดออก หลิงอวี้จื้อเดินเข้ามา

 

 

“อยากจะมีชีวิตที่ดี ไม่ผิด เป็นคนแล้วล้วนอยากมีชีวิตที่ดีกันทั้งสิ้น เสียดายตรงที่เจ้าทำไม่ถูกต้องอย่างยิ่ง แถมยังทำเรื่องทั้งหมดนี้ใต้จมูกข้า

 

 

เจ้าอุ้มท้องเด็กคนนี้ด้วยเล่ห์เหลี่ยมใช่หรือไม่ แม้พี่ชายจะไม่ค่อยได้ความ แต่ก็ไม่ถึงขั้นหิวกระหายจนเป็นฝ่ายทำอะไรเจ้าเช่นนี้ เจ้าฉวยโอกาสตอนข้าไม่อยู่ซุ่มวางแผนชั่วทำเรื่องมากมายเช่นนี้ ข้าถึงกับต้องมองเจ้าเสียใหม่เลยทีเดียว”

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 433 ตนเองทำตายเองใครก็ห้ามไม่อยู่

 

 

“คุณหนู บ่าว…”

 

 

ชิวจวี๋อธิบายตะกุกตะกัก หลิงอวี้จื้อไม่แม้แต่จะมองชิวจวี๋

 

 

“หูข้าไม่ได้หนวก ข้าได้ยินทุกอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง เจ้าไม่ต้องอธิบาย”

 

 

ชิวจวี๋คุกเข่ากับพื้นทันที

 

 

“คุณหนูเจ้าคะ บ่าวไม่นึกว่าลู่อี๋เหนียงจะถึงขั้นกระโดดทะเลสาบ เรื่องนี้บ่าวผิดเอง บ่าวยอมรับผิดแล้วเจ้าค่ะ”

 

 

“เจ้าไม่นึกว่าชิงชิงจะกระโดดทะเลสาบเสียที่ไหน เจ้าอยากให้นางตายจนแทบทนไม่ไหว เจ้าคงผิดหวังมากล่ะสิที่มีคนช่วยชีวิตนางไว้ได้! ชิวจวี๋ เหตุใดเจ้าถึงยอมรับผิดเก่งเช่นนี้ ครั้งที่แล้วเจ้าก็ยอมรับผิด โขกหัวจนหัวแตกไปแล้ว คราวนี้เจ้าจะยอมรับผิดอย่างไร”

 

 

หลิงอวี้จื้อพูดช้าๆ จากนั้นก็นั่งลงบนเก้าอี้ วันนี้เธอจะต้องสั่งสอนชิวจวี๋ให้หลาบจำ ครั้งก่อนเห็นแก่หน้าหรูเยียน ครั้งนี้จะไม่ปล่อยชิวจวี๋ไปง่ายๆ แล้ว ได้สั่งสอนมือที่สามเป็นเรื่องบันเทิงใจมาก

 

 

ชิวจวี๋เงยหน้าขึ้น ขอความช่วยเหลือจากหรูเยียน หวังว่าหรูเยียนจะพูดแทนนาง เพียงแต่หรูเยียนหันไปทางอื่น ไม่มีเจตนาจะช่วยขอร้องแทนนางแม้แต่น้อย ชิวจวี๋แอบแค้นอยู่ในใจ นึกไม่ถึงว่าพี่สาวคนนี้จะใจจืดใจดำ ไม่ช่วยขอร้องแทนนางในเวลาเช่นนี้

 

 

“คุณหนูจะจัดการบ่าวอย่างไรเจ้าคะ”

 

 

อย่างไรเสีย หลิงจื่อเฉิงก็เอ่ยปากว่าจะเก็บเด็กในท้องนางเอาไว้ นางประมาณการไว้ว่าหลิงอวี้จื้อคงไม่กล้าทำอะไรเกินเลย

 

 

หลิงอวี้จื้อมองปราดไปที่ชิวจวี๋ พูดว่า

 

 

“ไปคุกเข่าข้างนอกสามชั่วยาม”

 

 

“คุณหนูเจ้าคะ ตอนนี้บ่าวมีครรภ์ คุกเข่าไม่ได้จริงๆ นะเจ้าคะ คุณหนูจะลงโทษบ่าวอย่างไรก็ได้ แต่ในท้องของบ่าวกำลังอุ้มครรภ์เลือดเนื้อเชื้อไขของคุณชายใหญ่อยู่นะเจ้าคะ”

 

 

“เจ้าไม่ต้องมาย้ำเตือนข้าซ้ำๆ ข้าความจำดีมากอยู่แล้ว ข้าให้เจ้าไปคุกเข่า ไม่ได้ให้ลูกในท้องเจ้าไปคุกเข่าสักหน่อย”

 

 

หลิงอวี้จื้อเพียงแต่อยากแกล้งให้ชิวจวี๋ตกใจ ไม่ได้จะให้นางคุกเข่าถึงสามชั่วยามจริงๆ

 

 

เธอไม่ได้คิดจะเอาลูกของนางออกไปจริงๆ ทำคนแท้งไม่ใช่เรื่องที่เธอชอบทำ เพียงแต่ชิวจวี๋ควรจะได้รับการลงโทษบ้าง

 

 

เห็นชิวจวี๋คุกเข่าอยู่กับพื้น ไม่มีเจตนาจะลุก หลิงอวี้จื้อก็ถลึงตาใส่ชิวจวี๋

 

 

“ยังไม่รีบไปอีก เพิ่มอีกหนึ่งชั่วยาม ชิวจวี๋ หากเจ้ายังประวิงเวลาอีก ข้าจะเปลี่ยนเป็นห้าชั่วยาม”

 

 

ชิวจวี๋กัดปาก ได้อุ้มท้องเด็กคนนี้นับว่าเป็นโชคดี จะไม่ยอมให้หลิงอวี้จื้อทำร้ายเด็กในท้องเป็นอันขาด เห็นได้ชัดว่าหลิงอวี้จื้อไม่มีเจตนาจะปล่อยนาง หากไม่มีเด็กคนนี้แล้ว นางก็จะไม่มีโอกาสได้อยู่กับหลิงจื่อเฉิง นางจะมีโอกาสนี้ได้ ก็ต้องพึ่งเด็กในท้องคนนี้เท่านั้น

 

 

ในเมื่อหลิงอวี้จื้อไม่เมตตา เช่นนั้นก็อย่าโทษที่ตนเสียมารยาทก็แล้วกัน

 

 

คิดถึงตรงนี้ นางก็ลุกขึ้น หยิบกริชที่พกติดตัวพุ่งเข้าใส่หลิงอวี้จื้อทันที หลิงอวี้จื้อเป็นคนมือเท้าว่องไวอยู่แล้ว เห็นชิวจวี๋พุ่งเข้ามา ก็หลบชิวจวี๋ทันที ชิวจวี๋พุ่งเข้าหาอากาศ ท้องชนเข้ากับมุมโต๊ะอย่างจัง ชิวจวี๋ปวดแปลบทันที กริชในมือตกลงบนพื้น เรื่องเกิดขึ้นกะทันหันมาก ครู่ใหญ่กว่าหรูเยียนจะมีสติกลับมา คิดจะเข้าไป แต่สุดท้ายก็ประคองหลิวอวี้จื้อ

 

 

“คุณหนู ไม่เป็นไรนะเจ้าคะ!”

 

 

หลิงอวี้จื้อส่ายหน้า ดีที่เธอมือเท้าไว ชิวจวี๋ช่างกล้าจริงๆ

 

 

“ท่านพี่ ข้าเจ็บท้องมาก เจ้าไปตามท่านหมอให้ข้าที ต้องปกป้องลูกข้าให้ได้นะ”

 

 

ชิวจวี๋กุมท้อง มองหรูเยียนด้วยท่าทางน่าสงสาร นั่งกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

 

 

“หรูเยียน ไปตามหมอเถิด!”

 

 

เด็กคนนี้เป็นลูกของหลิงจื่อเฉิง เธอเพียงอยากสั่งสอนชิวจวี๋สักหน่อย แต่ไม่ได้คิดจะทำอะไรลูกของนาง หากสามารถรักษาเด็กไว้ได้ เธอก็จะรักษาเด็กไว้ แต่ชิวจวี๋อย่าคิดว่าจะหนีเคราะห์กรรมครั้งนี้ไปง่ายๆ

 

 

ได้รับการอนุมัติจากหลิงอวี้จื้อแล้ว หรูเยียนถึงได้ไปเชิญหมอ หลิงอวี้จื้อเดินไปตรงหน้าชิวจวี๋ เห็นกระโปรงสีเขียวหยกของนางมีรอยเลือดสีแดงสด เธอรู้ว่าเด็กมีโอกาสตายมากกว่ารอด ในใจก็นึกเสียใจแทนชีวิตน้อยๆ นี้ เป็นแม่ที่หาเรื่องเดือดร้อนจริงๆ