ตอนที่ 428 ชิวจวี๋ท้องแล้ว

 

 

“เจ้ายังมีหน้ามาเรียกข้าอีก”

 

 

หลิงอวี้จื้อถลึงตาใส่ชิวจวี๋แล้วเข้ามาในห้อง ถามให้รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนแล้วค่อยว่ากัน

 

 

หรูเยียนหยุดข้างๆ ชิวจวี๋ครู่หนึ่ง แววตาแสดงความผิดหวังอย่างมาก สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นเดินตามหลิงอวี้จื้อไป

 

 

ลู่ชิงชิงนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าขาวซีด สีหน้าไม่แสดงความรู้สึกใดๆ เหมือนหุ่นกระบอกที่ไร้ชีวิต แววตาก็ว่างเปล่า ไม่รู้ว่านางกำลังมองอะไรอยู่

 

 

หลิงจื่อเฉิงพร่ำพูดขอโทษด้วยดวงตาที่แดงก่ำ เพียงแต่ลู่ชิงชิงไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ

 

 

เห็นหลิงอวี้จื้อเข้ามา หลิงจื่อเฉิงก็ทำท่าเหมือนเห็นอัศวินช่วยชีวิตอย่างไรอย่างนั้น รีบเดินมาหา พูดอย่างร้อนรน

 

 

“อวี้จื้อ เจ้ามาพอดี เจ้ารีบพูดปลอบชิงชิงหน่อย”

 

 

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่”

 

 

“ข้า…”

 

 

หลิงจื่อเฉิงลำบากใจอย่างยิ่ง เห็นได้ชัดว่าไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยปากอย่างไรดี

 

 

เห็นเขาอ้ำๆ อึ้งๆ หลิงอวี้จื้อก็ร้อนใจแล้ว ยื่นขาออกไปเตะเขาหนึ่งครั้ง

 

 

“พี่จะทำให้ข้าร้อนใจตายแล้ว รีบพูดมา เกิดอะไรขึ้นกันแน่”

 

 

“ชิวจวี๋ท้องแล้ว”

 

 

“เป็นลูกของเจ้าหรือ”

 

 

“คืนนั้นข้าดื่มเมาแล้ว ถึงได้ทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้”

 

 

หลิงจื่อเฉิงก้มหน้าอย่างสำนึกผิด ไม่กล้ามองลู่ชิงชิงที่นอนอยู่บนเตียงเลย คล้ายเด็กน้อยที่กระทำความผิด

 

 

หลิงอวี้จื้อไม่สงสารหลิงจื่อเฉิงเลยสักนิด ด่าใส่หน้าหลิงจื่อเฉิงโครมๆ

 

 

“นี่มันเหตุผลขี้หมาอะไรกัน ตอนแรกเจ้าร่ำร้องอยากสู่ขอชิงชิง แถมยังพูดอีกว่าจะไม่ทำให้นางผิดหวังไปตลอดชีวิต ยอมสละทุกอย่างเพื่ออยู่กับนาง แล้วนี่เพิ่งผ่านไปนานเท่าไรเอง ไม่นานเจ้าก็ไปนอนกับหญิงอื่นแล้ว ซ้ำยังมีลูกอีก

 

 

หากเจ้าจะเมาเละเหมือนขี้โคลนเช่นนี้ สติแม้แต่น้อยนิดก็ไม่มีแล้ว เจ้าจะนอนจนเกิดลูกได้หรือ”

 

 

“วันนั้นข้าดื่มหนักจริงๆ ข้ารู้ว่าข้าทำผิดต่อชิงชิง ตอนนี้ข้าไม่กล้าขออะไรอีก หวังแต่เพียงว่าชิงชิงจะไม่ทำเรื่องโง่ๆ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของข้า”

 

 

หลิงจื่อเฉิงพูดจบก็เดินไปข้างเตียงแล้วกุมมือลู่ชิงชิง

 

 

ลู่ชิงชิงไม่ขยับ มือคู่นั้นเย็นเป็นน้ำแข็ง หันไปทางอื่น ไม่มองหลิงจื่อเฉิง น้ำเสียงเย็นชาอย่างยิ่ง

 

 

“ท่านไปเถิด ตอนนี้ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้า

 

 

ท่านเป็นคุณชายตระกูลขุนนาง ข้าเป็นเพียงอนุคนหนึ่ง ข้าไม่คู่ควรกับท่าน ท่านไม่สามารถมีข้าเพียงคนเดียวได้ ข้าเตรียมใจไว้นานแล้วว่าท่านยังสามารถแต่งกับภรรยาหลวงได้อีก

 

 

แต่ท่านไม่ควรให้นางมานอนบนเตียงของข้า ซ้ำยังสวมเสื้อผ้าของข้า และยังเอาเครื่องประดับของข้าให้นางด้วย

 

 

จื่อเฉิง ท่านเคยบอกว่าในใจท่านมีแต่ข้า ตอนนี้เมื่อคิดถึงคำพูดนี้อีก ข้าก็ได้แต่รู้สึกว่าน่าขำ หากใจท่านมีเพียงแต่ข้าจริง จะปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้ได้อย่างไร เดิมทีข้าอยากตายไปเสียทุกอย่างจะได้จบ ในเมื่อท่านช่วยข้ามาแล้ว ข้าก็จะไม่ร้องขอความตายอีก หวังเพียงแต่ว่าต่อไป ท่านไม่ต้องมาหาข้าอีก”

 

 

หลิงจื่อเฉิงสีหน้าเปลี่ยนทันที รีบร้อนอธิบาย

 

 

“ใครบอกเจ้าเช่นนี้ ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย คืนนั้นข้าดื่มเมาแล้ว

 

 

ข้าไม่รู้เรื่องอะไรเลย ข้าไม่รู้ว่าตนเองทำอะไรไปบ้าง และไม่รู้ด้วยว่าของเหล่านั้นไปอยู่ที่ชิวจวี๋ได้อย่างไร

 

 

ชิงชิง ข้าไม่เคยคิดจะทำให้เจ้าผิดหวัง และไม่คิดจะแต่งงานมีภรรยาหลวงด้วย ข้าคิดจะตั้งเจ้าให้เป็นภรรยาหลวงอยู่เสมอ เรื่องชิวจวี๋ข้าจะจัดการอย่างถูกต้องเหมาะสม ข้าไม่เคยคิดกับนางเช่นนั้นเลย”

 

 

“ท่านไม่ต้องเสียแรงคิดแล้ว ชิวจวี๋มีลูกของท่าน ท่านอยากตั้งก็ตั้งนางเถิด!”

 

 

ลู่ชิงชิงดูเหมือนจะหมดหวังไปแล้ว ไม่มองหน้าหลิงจื่อเฉิงเลยตั้งแต่ต้นจนจบ

 

 

หลิงอวี้จื้อพอจะเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ชิวจวี๋คิดจะใช้หลิงจื่อเฉิงเพื่อชุบตัวเป็นนาย เธอเกลียดคนประเภทนี้ที่สุด ครั้งนี้ต้องสั่งสอนชิวจวี๋ให้หลาบจำ มองไปทางหรูเยียนที่ยังคงตะลึงอยู่แล้วสั่งการว่า

 

 

“เจ้าเรียกชิวจวี๋เข้ามา”

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 429 เด็กเป็นของใคร

 

 

ผ่านไปครู่ใหญ่กว่าหรูเยียนจะรู้สึกตัวว่าหลิงอวี้จื้อพูดกับนางอยู่ ก้มหน้ารับคำ เรื่องนี้นางเพิ่งรู้เมื่อครู่เช่นกัน ถึงตอนนี้ยังคงรู้สึกสับสน

 

 

นึกไม่ถึงว่าชิวจวี๋จะอุ้มท้องลูกของคุณชายใหญ่ เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ นางกล้าขนาดนี้ได้อย่างไร นึกไม่ถึงว่าจะไปเล่นชู้กับคุณชายใหญ่ลับหลังนาง

 

 

คิดถึงตรงนี้ นางก็โกรธจัด รู้สึกว่าชิวจวี๋ไม่ได้เรื่องได้ราวอะไรเลย รีบออกไปพาตัวชิวจวี๋เข้ามา

 

 

พอเข้ามาในห้อง ชิวจวี๋ก็คุกเข่าดังตึงกับพื้น ร้องไห้พูดว่า

 

 

“คุณหนู คุณชาย เรื่องนี้เป็นความผิดของบ่าวเองเจ้าค่ะ คืนนั้นคุณชายดื่มจนเมาแล้ว บ่าวเข้ามาหาคุณชายพอดี ควรจะผลักไสคุณชายออกไปตั้งแต่แรก เพียงแต่บ่าวชื่นชมคุณชายมานานแล้ว ถึงได้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดถึงเนื้อตัวกับคุณชายอย่างห้ามใจไม่ได้

 

 

เด็กคนนี้เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณชาย ขอร้องคุณชายเก็บเด็กคนนี้ไว้เถิดเจ้าค่ะ บ่าวไม่ต้องการสถานะ ไม่ต้องการอะไรเลย ขอเพียงคลอดเด็กออกมาอย่างปลอดภัย เมื่อบ่าวคลอดเด็กแล้ว ไม่ว่าคุณชายจะจัดการบ่าวอย่างไร บ่าวก็จะไม่เรียกร้องอะไรเลยเจ้าค่ะ”

 

 

ชิวจวี๋พูดพลางโขกหัวไปพลาง เมื่อครู่หลิงจื่อเฉิงที่ยืนอยู่อีกข้างอยากจะตำหนิ ก็ดูเหมือนจะใจอ่อนอีกแล้ว กลืนคำพูดที่มาจ่อปากแล้วกลับเข้าไป ลู่ชิงชิงหลับตา ขนตาขยับไหวเบาๆ ดูเหมือนกำลังตัวสั่น

 

 

หลิงอวี้จื้อเห็นหลิงจื่อเฉิงไม่แสดงท่าทีใดๆ ราวกับมีความคิดจะให้ชิวจวี๋คลอดเด็ก ก็แอบด่าในใจว่าไม่ได้ความ เพียงแต่เธอไม่เคยเห็นชิวจวี๋รังแกลู่ชิงชิง เธอกับลู่ชิงชิงถือว่าเป็นเพื่อนกัน คนในเรือนตนเองไม่น่าจะทำเรื่องผิดศีลธรรมเช่นนี้ได้

 

 

ความแค้นเคืองครั้งนี้เธอจะต้องช่วยลู่ชิงชิงระบาย เธอเดินไปตรงหน้าชิวจวี๋ ก้มมองชิวจวี๋จากมุมบน

 

 

“เจ้าหยุดสาละวนกับการโขกหัว และหยุดสาละวนกับการร้องไห้ก่อน

 

 

ชิวจวี๋ เจ้าบอกว่าเด็กคนนี้เป็นของพี่ชาย เจ้ามีหลักฐานอะไรพิสูจน์ไม่ทราบ

 

 

เรื่องการมีลูกจะบอกว่ายากก็ไม่ไม่ยาก จะบอกว่าง่ายก็ไม่ง่าย

 

 

เพียงครั้งเดียวเจ้ากับพี่ชายจะมีลูกด้วยกันได้เลยหรือ เช่นนั้นท่านเทวดาคงต้องรอมอบลูกให้เจ้าเป็นพิเศษเชียวล่ะ ถึงจะเป็นไปได้

 

 

เจ้าเพิ่งมาอยู่จวนมหาเสนาบดีไม่นานเท่าไร ซ้ำยังเป็นคนในเรือนข้าด้วย ไม่นานก็มาเล่นชู้กับพี่ข้าแล้ว ใครจะไปรู้ว่าเจ้าแอบไปเล่นชู้กับใครอีกหรือไม่ สายเลือดในจวนมหาเสนาบดีแห่งนี้มิอาจแปดเปื้อนได้”

 

 

ชิวจวี๋หน้าเปลี่ยนสี ในใจก่นด่าหลิงอวี้จื้ออย่างเคียดแค้น ต้องไม่ปล่อยให้นางมาทำตนเสียแผนเป็นอันขาด ไม่ง่ายเลยกว่าจะมีโอกาสเช่นนี้

 

 

นางเดินคลานเข่ามาข้างหน้า กอดขาหลิงจื่อเฉิง มองหลิงจื่อเฉิงด้วยท่าทางน่าสงสาร

 

 

“คุณชาย บ่าวยังบริสุทธิ์อยู่นะเจ้าคะ บ่าวสามารถสาบานต่อฟ้า เด็กคนนี้เป็นของคุณชาย เรื่องเช่นนี้บ่าวจะกล้าล้อเล่นได้อย่างไร

 

 

บ่าวรู้ว่าคุณหนูโกรธ เรื่องนี้เป็นความผิดของบ่าวเอง

 

 

บ่าวรู้ว่าคุณชายกับลู่อี๋เหนียงรักกันมาก บ่าวก็ไม่ได้ร้องขออย่างอื่น ขอเพียงคลอดเด็กคนนี้ให้คุณชายอย่างปลอดภัยเท่านั้น แม้ว่าต่อไปคุณชายจะไล่บ่าวออกจากจวน บ่าวก็จะไม่เรียกร้องอะไร แต่เด็กเป็นผู้บริสุทธิ์นะเจ้าคะ”

 

 

เห็นหลิงจื่อเฉิงไม่พูดอะไร ชิวจวี๋ก็พุ่งไปข้างเตียง คุกเข่ากับพื้นคร่ำครวญไม่หยุด

 

 

“ลู่อี๋เหนียง ท่านก็เป็นคนเคยมีลูก อย่าเอาลูกข้าไปเลย หากท่านอยากได้เด็ก รอเด็กเกิดออกมาแล้วยกให้ท่านเลี้ยงก็ได้ ข้าหวังเพียงให้เก็บเด็กคนนี้เอาไว้ ขอร้อง ขอร้องท่านเถิด ข้าจะไม่แย่งคุณชายกับท่าน ข้าอยากเก็บเด็กไว้เท่านั้น”

 

 

ท่าทางของชิวจวี๋เช่นนี้ดูเหมือนโดนลู่ชิงชิงรังแก ลู่ชิงชิงกลายเป็นคนบาปไปแล้ว เห็นชิวจวี๋คร่ำครวญไม่หยุด สีหน้าของลู่ชิงขิงก็ยิ่งขาวซีด มือกำผ้าคลุมเตียงที่อยู่ใต้ตัวเอาไว้แน่น เส้นเลือดบนมือปูดโปนออกมา