วันนี้มีโอกาสได้พบกันที่ถนนใหญ่ ย่อมไม่พลาดโอกาสนี้ เขาพบว่าเมื่อไม่ได้เจอหลิงอวี้จื้อ ก็รู้สึกคิดถึงเธอขึ้นมาจริงๆ

เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเขา แต่เขาควบคุมไม่ได้

ใจหลิงอวี้จื้อมีความสงสัยอยู่แล้ว ในเมื่อบังเอิญเจอกันแล้ว เธอก็ไม่อยากเล่นเกมทายปริศนา ถามไปตามตรง

“ไป๋อู่เป็นคนของท่านอ๋องหรือไม่”

ตอนแรกนึกว่าเฉินเซี่ยวหรูจะไม่ยอมรับ ใครจะไปรู้ว่าเฉินเซี่ยวหรูจะยอมรับอย่างตรงไปตรงมา

“ใช่”

“ท่านเป็นคนสั่งให้ไป๋อู่ฆ่าพระชายาซีหนานอ๋องใช่หรือไม่”

“ใช่ ข้าเอง”

“ท่าน…”

พอเฉินเซี่ยวหรูยอมรับตรงๆ เช่นนี้ เธอก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีก

อันที่จริงเฉินเซี่ยวหรูก็ไม่อยากยอมรับเรื่องเหล่านี้ แต่หลิงอวี้จื้อรู้แล้ว ถึงปฏิเสธไปอย่างไร เธอก็ไม่เชื่อ สู้บอกเธออย่างเปิดเผยไปเลยดีกว่า

“ข้าแค่อยากแก้แค้นแทนมารดา อวี้จื้อ มารดาข้าตายด้วยน้ำมือของท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ เรื่องนี้ข้าไม่สามารถทำเป็นช่างมันไม่ได้ มิเช่นนั้นคงเสียทีที่เกิดมาเป็นลูก เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างข้ากับท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ไม่เกี่ยวข้องกับเจ้าตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”

“หม่อมฉันเป็นว่าที่ภรรยาของอาเหยี่ยน เรื่องนี้จะไม่เกี่ยวกับหม่อมฉันได้อย่างไร ท่านจะแก้แค้นไม่ใช่เรื่องผิด แต่ข้าต้องยืนอยู่ข้างอาเหยี่ยนแน่นอน ท่านอู๋อ๋อง ต่อไปเราคงไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้แล้ว หม่อมฉันจะไม่ทำให้อาเหยี่ยนลำบากใจ”

หลิงอวี้จื้อพูดอย่างจริงจัง

ในเมื่อพวกเขาถูกกำหนดมาให้เป็นคู่แค้นกัน เช่นนั้นตนเองก็ต้องยืนอยู่ฝั่งเซียวเหยี่ยน ถึงแม้เฉินเซี่ยวหรูจะหน้าตาคล้ายซ่งเฉิงมาก แต่เธอก็ไม่สามารถทำตัวเป็นนกสองหัวเพราะเหตุนี้ได้

ถ่ายละครย้อนยุคมาตั้งหลายเรื่อง การต่อสู้ทางการเมืองโหดร้ายเพียงใด เธอรู้ดียิ่ง ก่อนหน้านี้เธอหลงคิดว่าเฉินเซี่ยวหรูเป็นคนที่ไม่แยแสเรื่องลาภยศชื่อเสียง แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอคิดผิด ในเมื่อเฉินเซี่ยวหรูคิดเป็นปฏิปักษ์กับเซียวเหยี่ยน เช่นนั้นคงไม่ใช่แค่แก้แค้นแทนมารดา แต่ยังทำเพื่อชิงบัลลังก์ฮ่องเต้

เห็นได้ชัดว่าเฉินเซี่ยวหรูนึกไม่ถึงว่าหลิงอวี้จื้อจะช่วยเซียวเหยี่ยนขนาดนี้ สองสามเดือนก่อนหลิงอวี้จื้อยังเคยสารภาพรักกับเขา ต่อหน้าเขาเธอเป็นมิตรอย่างยิ่ง แต่ไม่นานก็กระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของเซียวเหยี่ยน ยืนอยู่บนทางสายเดียวกันกับเซียวเหยี่ยน

คิดถึงเรื่องเหล่านี้ ในใจเฉินเซี่ยวหรูก็ผิดหวังมาก เขาคิดว่าตนเองสามารถควบคุมหลิงอวี้จื้อได้ นึกไม่ถึงว่าสุดท้ายคนที่ควบคุมเธอได้อยู่หมัดคือเซียวเหยี่ยน

เขาเพียรพยายามร่นระยะห่างระหว่างตนกับหลิงอวี้จื้อ แต่เซียวเหยี่ยนกลับทำให้หลิงอวี้จื้อมีความคิดไม่ลงรอยกับเขาได้อย่างง่ายดาย

“อวี้จื้อ ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์เป็นว่าที่สามีเจ้า เจ้าช่วยเขาก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ข้าก็ไม่อยากทำให้เจ้าลำบากใจ ดังนั้นจึงไม่ได้บอกเรื่องพวกนี้ให้เจ้ารู้

ข้าไม่ใช่คนดีอะไรจริงๆ ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ก็เช่นกัน ท่านอ๋องชอบเจ้า แต่ก็ไม่สามารถทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเจ้า ข้าไม่อยากให้เจ้าถลำลึกเกินไป จะได้ไม่ต้องปวดใจมากนักในภายหลัง”

สิ้นเสียงพูดของเฉินเซี่ยวหรู เสี่ยวเอ้อร์ก็ยกชาทิกวนอิมเข้ามา เฉินเซี่ยวหรูรินชาให้หลิงอวี้จื้อเอง

“ความรักต้องใช้เวลาถึงจะลึกซึ้ง ตอนนี้ยังไม่เป็นทุกอย่าง ต่อไปก็ค่อยๆ เป็นไปเอง มีใครที่ไหนกินข้าวคำเดียวก็กลายเป็นคนอ้วนกันเพคะ ท่านอู๋อ๋องไม่ต้องเสียแรงเป็นห่วง เรื่องนี้หม่อมฉันรู้อยู่แก่ใจ”

“ข้าแค่ไม่อยากให้เจ้าต้องเดือดร้อน เจ้าเป็นหญิงสาวที่ดี ควรค่าแก่การได้รับความรักแบบรักเดียวใจเดียว อวี้จื้อ เจ้าคงไม่รู้ว่าเหตุใดท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ถึงต้องช่วยให้ฮ่องเต้ได้ครองบัลลังก์

“เรื่องนี้เขาคงไม่เคยพูดถึงมาก่อน และเขาก็คงไม่บอกเจ้า

“ฮ่องเต้องค์ก่อนเสด็จสวรรคตอย่างกะทันหัน บัลลังก์ฮ่องเต้ก็ยังไม่ได้กำหนด ตามหลักการแล้วองค์ชายที่เป็นผู้ใหญ่ควรได้สืบทอดตำแหน่งฮ่องเต้ แต่เซียวเหยี่ยนสวนกระแสให้ฮ่องเต้เสด็จครองบัลลังก์ นอกจากจะควบคุมฮ่องเต้ได้สะดวกแล้ว ก็ทำให้ตนเองได้ผูกขาดอำนาจ ไทเฮาเองก็เป็นเหตุผลสำคัญในเรื่องนี้”