ตอนที่ 318 เป็นเซียวเหยี่ยนจริงๆ

 

 

ข้างหน้าเป็นทางแคบและมืดมาก แม่หรงหยิบหินเหล็กไฟจุดตะเกียงน้ำมันที่แขวนอยู่บนกำแพงหิน แล้วถือตะเกียงน้ำมันเดินไปข้างหน้า นางเดินนำอยู่ข้างหน้า ส่วนป้าอีกคนอยู่ข้างหลัง

 

 

หลิงอวี้จื้อมองสำรวจไปรอบๆ ตลอดทาง นึกไม่ถึงว่าสำนักอู๋จี๋แห่งนี้ถึงได้สร้างชื่อเสียงมากมายเช่นนี้ ประเดี๋ยวพอจะหนีออกไปก็เป็นปัญหาแน่ ยังดีที่มีมั่วชิง นางควรจะรู้ทาง

 

 

ทางเดินสามารถเดินได้เพียงคนเดียว มองไปไม่เห็นสุดทาง เดินประมาณสิบนาทีถึงได้เห็นแสงสว่าง เดินต่อไปอีกไม่กี่นาที ในที่สุดก็เห็นแสงสว่างจ้า เธอเห็นว่าข้างหน้ามีคฤหาสถ์หลังใหญ่ นี่เหมือนเป็นวังหลวงขนาดย่อมไปแล้ว ป้ายข้างหน้าคฤหาสถ์เขียนว่าสำนักอู๋จี๋ มีชายสวมชุดดำเฝ้าอยู่

 

 

สำนักอู๋จี๋ใหญ่กว่าที่เธอจินตนาการไว้มาก เดิมทีคิดว่าเป็นสำนักเล็กๆ ในยุทธภพ คิดไม่ถึงว่าจะใหญ่โตโอ่อ่าเพียงนี้ ความแข็งแกร่งของลัทธิมารนี้ดูถูกไม่ได้เลย

 

 

แม่หรงเห็นหลิงอวี้จื้อกับมู่หรงนี่อวิ๋นกำลังมองไปรอบๆ ก็พูดดุด้วยสีหน้าเคร่ง

 

 

“มาถึงที่นี่แล้วไม่อนุญาตให้มองนั่นมองนี่”

 

 

สองคนหยุดมอง แม่หรงพาพวกเขาเข้าไปในลานเล็กๆ ให้พวกเขาลงชื่อในสัญญาขายตัว ไม่ให้ดูเนื้อหา ให้ประทับลายนิ้วมือเท่านั้น หากเดาไม่ผิด ก็คงเป็นสัญญาที่บอกว่าให้ตายอย่างไรก็ออกไปไม่ได้

 

 

จากนั้นก็มีสาวใช้หยิบชุดสาวใช้สีชมพูมาให้พวกเขา รอพวกเขาเปลี่ยนชุดแล้ว แม่หรงมาก็ยืนตรงหน้าพวกเขาทั้งสามคน ทำสีหน้าเคร่งอีกครั้ง

 

 

“พรุ่งนี้เป็นวันแต่งงานของผู้คุมกฎเฟิง กำลังคนที่นั่นไม่พอ พวกเจ้าสามคนต้องไปช่วยงานผู้คุมกฎเฟิง”

 

 

พูดจบก็ชี้ไปที่หลิงอวี้จื้อ

 

 

“เจ้าไปคอยรับใช้หลานเขยก็แล้วกัน”

 

 

แม่หรงกำลังคิดคำนวณในใจ สาวใช้อีกสองคนดูโง่เง่าเกินไป เฟิงอิ๋นไม่ให้สาวใช้วัยรุ่นหน้าสวยไปรับใช้หลานเขย สาวใช้คนนี้ถึงแม้จะหน้าตาไม่เลว แต่หน้าตาอ่อนวัยราวกับเด็กเช่นนี้ ไปรับใช้หลานเขยคงไม่มีปัญหาอะไร

 

 

การแบ่งงานนี้ตรงความปรารถนาของหลิงอวี้จื้อพอดี เธอยินดีในใจทันที แต่พยายามควบคุมสีหน้าไว้ ไม่ได้แสดงอารมณ์ออกไปแม้แต่น้อย รับคำอย่างเรียบร้อยตามระเบียบ

 

 

จากนั้นมีสาวใช้นำพวกเขาไปที่เรือนเฟิงอวิ๋น หลิงอวี้จื้อเห็นสาวใช้ที่นำทางพวกเขาหน้าตาสะสวย พูดจาก็นุ่มนวล ดูเหมือนเพิ่งมา เธอเริ่มพยายามตีสนิท

 

 

“พี่สาว ข้าชื่ออวี้เอ๋อร์ เจ้าชื่ออะไรหรือ”

 

 

ในเมื่อตัวเองมีใบหน้าสาวน้อยโลลิ ดูเด็กกว่าคนส่วนใหญ่ เรียกว่าพี่ไม่มีทางผิด

 

 

“ข้าชื่อหมิ่นเอ๋อร์”

 

 

“ข้าไปที่เรือนท่านหลานเขยทำอะไรบ้าง”

 

 

“ท่านหลานเขยไม่ชอบพูดจา หากเขาต้องการอะไร เจ้าทำตามเขาก็พอแล้ว จำไว้เล่าว่าไม่ต้องพูดมาก”

 

 

หลิงอวี้จื้อพยักหน้า ใกล้จะได้พบเซียวเหยี่ยนแล้ว ในใจรู้สึกประหวั่นอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เหตุใดเซียวเหยี่ยนถึงรับปากแต่งงานกับเฟิงอิ๋น หรือว่าคนนั้นไม่ใช่เซียวเหยี่ยนเสียด้วยซ้ำ

 

 

สมองของหลิงอวี้จื้อคิดฟุ้งซ่าน ความเป็นไปได้ต่างๆ นานาผุดขึ้นมา

 

 

สุดท้ายหมิ่นเอ๋อร์ก็นำทางพวกเขาเข้าไปในเรือนที่ค่อนข้างใหญ่ พาหลิงอวี้จื้อไปส่งที่ห้องหนึ่งก่อน นางยืนตรงธรณีประตูพูดอย่างเคารพนอบน้อมว่า

 

 

“ท่านหลานเขย นี่คือสาวใช้ที่จัดมาให้ท่านเจ้าค่ะ นางอยู่ที่นี่แล้ว บ่าวขอตัวก่อน”

 

 

พูดจบก็ทำสัญญาณให้หลิงอวี้จื้อเข้าไป แล้วพามู่หรงนี่อวิ๋นกับมั่วชิงไปอีกห้อง

 

 

หลิงอวี้จื้อใจเต้นเร็วมาก สูดหายใจลึกแล้วผลักประตูเปิดออก ข้างในมีผู้ชายสวมชุดคลุมผ้าไหมสีแดง หันหลังให้เธอ หลิงอวี้จื้อเห็นปราดเดียวก็ดูออกว่าเขาเป็นใคร นี่คือเซียวเหยี่ยน เป็นเขาจริงๆ

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 319 เซียวเหยี่ยนสูญเสียความทรงจำกะทันหัน

 

 

หลิงอวี้จื้อรีบวิ่งขึ้นไปข้างหน้า เรียกด้วยความตื่นเต้น

 

 

“อาเหยี่ยน…”

 

 

ได้ยินเสียงเธอ เซียวเหยี่ยนที่หันหลังอยู่ก็สะดุ้งเบาๆ หันกลับมาอย่างเร็ว พอเห็นหลิงอวี้จื้อ ก็พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

 

 

“เจ้าเป็นใคร”

 

 

คำถามนี้ทำให้หลิงอวี้นจื้อมึนงง ทำไมเซียวเหยี่ยนถึงไม่รู้จักเธอ เป็นไปไม่ได้ แต่แววตาของเขาดูไม่คุ้นเคยอย่างยิ่ง หน้าตาท่าทางเหมือนไม่รู้จักเธอจริงๆ

 

 

“ข้าคืออวี้จื้อไง อาเหยี่ยน ท่านอย่าทำให้ข้าตกใจสิ แม้แต่ข้าจะไม่รู้จักได้อย่างไร”

 

 

“แม่นาง เจ้าจำคนผิดแล้ว ข้าไม่รู้จักเจ้า”

 

 

หลิงอวี้จื้อเหมือนถูกน้ำเย็นสาดตั้งแต่หัวจรดเท่า เฟิงอิ๋นทำอะไรเขากันแน่ ทำไมอยู่ๆ ก็ไม่รู้จักเธอเสียแล้ว

 

 

เธอได้ยินเสียงฝีเท้าข้างนอก และกลัวเซียวเหยี่ยนจะไม่ระวังพูดออกไปหมด จึงได้แต่ฝืนยิ้มพูดว่า

 

 

“ถ้าเช่นนั้นข้าคงจำคนผิดจริงๆ ท่านหลานเขยหน้าตาคล้ายคนที่ข้าชอบมากเจ้าค่ะ”

 

 

เซียวเหยี่ยนไม่พูดอะไร มีคนผลักประตูเข้ามา ผู้หญิงวัยสาวสวมชุดเจี๋ยอ่าวสีแดงชาดเดินเข้ามา หน้าตากลางๆ แววตามีความห้าวหาญ มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นผู้หญิงที่ไม่ควรไปหาเรื่อง

 

 

หากเดาไม่ผิด คนๆ นี้ก็คือเฟิงอิ๋น นังผู้หญิงเวร นึกไม่ถึงว่าจะน่ารังเกียจยิ่งกว่ามู่หรงกวานเย่ว์เสียอีก

 

 

“เจ้าเป็นสาวใช้ที่แม่หรงเลือกมาหรือ”

 

 

“เจ้าค่ะ”

 

 

น้ำเสียงของหลิงอวี้จื้อเคารพนอบน้อม เธอยังต้องสืบรู้ให้กระจ่างว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ดังนั้นจะเผยตัวตนไม่ได้เด็ดขาด

 

 

“แม่หรงจัดการเก่งจริง เลือกสาวใช้ได้ดีมาก”

 

 

เฟิงอิ๋นพอใจหลิงอวี้จื้อมาก เห็นได้ชัดว่ามองหลิงอวี้จื้อเป็นเด็กน้อย นางเดินไปตรงหน้าเซียวเหยี่ยน น้ำเสียงออดอ้อน

 

 

“ข้ารอวันนี้มานานแล้ว เซียวเหยี่ยน ในที่สุดข้าก็ได้แต่งกับเจ้า เจ้าดีใจหรือไม่”

 

 

ดีใจกับผีสิ ผู้ชายในโลกนี้ก็ไม่ได้ตายไปหมดสักหน่อย เกาะแกะเซียวเหยี่ยนอยู่ได้ น่าขยะแขยงจริงๆ

 

 

“ข้าดีใจแน่นอน เฟิงอิ๋น ข้านึกเรื่องในอดีตไม่ออกเลย วันนี้ปวดหัวอีกแล้ว ยังมียาอีกหรือไม่ ข้าปวดหัวทีไรแทบทนไม่ไหว”

 

 

ท่าทางเซียวเหยี่ยนดูเจ็บปวด ราวกับว่าเปลี่ยนเป็นคนละคน ช่างแตกต่างกับเซียวเหยี่ยนในอดีตผู้เย็นชาโดยสิ้นเชิง

 

 

เฟิงอิ๋นยื่นมือออกไปนวดขมับให้เซียวเหยี่ยน ทำอย่างเบามือมาก

 

 

“เจ้ากินยาพวกนั้นไม่ได้อีกแล้ว อีกสองวันก็ไม่ปวดหัวแล้ว พวกคนที่ลงมือกับเจ้าก็โหดร้ายจริงๆ หากข้าได้เจอพวกนั้น ข้าจะต้องแก้แค้นให้เจ้าแน่นอน

 

 

ตอนนี้วิทยายุทธ์ของท่านสลายไปหมดแล้ว ร่างกายยังฟื้นไม่เต็มที่ วันนี้ต้องพักผ่อนให้ดีๆ พรุ่งนี้ยังต้องไปสู่ขอข้าอีก

 

 

เซียวเหยี่ยน เดิมทีเจ้ากับข้าหมั้นกันอยู่แล้ว เราต่างรักซึ่งกันและกัน นึกไม่ถึงว่าพอหาเจ้าเจอแล้ว เจ้ากลับลืมเรื่องในอดีตไปหมด ลืมไปก็ไม่เป็นไร ท่านเทวดายังอยากให้เราได้สมปรารถนา มิเช่นนั้นข้าคงหาเจ้าไม่พบ

 

 

พรุ่งนี้ข้าก็แต่งกับเจ้าแล้ว ชาติภพนี้จะไม่จากเจ้าไปอีก จากวันนี้เป็นต้นไป ทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้ามีล้วนเป็นของเจ้า”

 

 

เฟิงอิ๋นพูดจบก็ซบอกเซียวเหยี่ยน หลิงอวี้จื้ออยากจะตบเฟิงอิ่นสักฉาดจริงๆ

 

 

ผู้หญิงคนนี้ยังมียางอายอยู่หรือไม่ ฉากนี้ช่างบาดตาเหลือเกิน เธอไม่อยากให้เฟิงอิ๋นเข้าใกล้เซียวเหยี่ยนอยู่แล้ว แต่ก็ไม่มีทางจะไปหยุดยั้งเฟิงอิ๋นได้ เธอจามออกมาอย่างไม่เข้ากับบริบท

 

 

ความสนใจของเฟิงอิ๋นถูกรบกวน นางขมวดคิ้ว หลิงอวี้จื้อลงไปคุกเข่าขอขมากับพื้นแล้ว

 

 

“ขออภัยคุณหนูเจ้าค่ะ บ่าวไม่ได้ตั้งใจ คุณหนูกับท่านหลานเขยเหมาะสมกันขนาดนี้ บ่าวอดไม่ได้ที่จะชื่นชมยินดีกับท่านหลานเขยและคุณหนูเจ้าค่ะ”

 

 

เซียวเหยี่ยนยังคงไม่ผลักเฟิงอิ๋นออก ปฏิกิริยาของเซียวเหยี่ยนทำให้เฟิงอิ๋นดีใจอย่างยิ่ง คิ้วถึงได้คลายออกอย่างสบายใจ

 

 

“แม่สาวน้อยช่างพูดเสียจริง ท่านหลานเขยกินยาแล้ว คืนนี้ยังต้องการผู้หญิงสักคนมาลองดูว่าท่านหลานเขยฟื้นฟูแล้วหรือยัง เดิมทียังไม่รู้จะหาใคร ตอนนี้ข้าว่าเจ้าก็ไม่เลว เอาเจ้านี่แหละ”