ตอนที่ 396 การฆ่าล้างเมือง

 

 

เซียวซู่นะเซียวซู่ ลูกชายคนดีที่เจ้าเลี้ยงมา เจ้าตายอย่างหมดจดแล้ว ข้าคนนี้จะส่งลูกชายเจ้าลงดินไปหาเจ้าเอง พวกเจ้าสามคนทั้งครอบครัวจะได้พบกันพร้อมหน้าพร้อมตาในปรโลก

 

 

ใจเฟิงอิ๋นหล่นตุบ นางไม่รู้ว่าเจียงสือไปได้ยินข่าวนี้มาจากไหน รู้เพียงว่าคราวนี้เจียงสือจะลงมือโหดกับเซียวเหยี่ยนแล้ว

 

 

“ตอนนี้เซียวเหยี่ยนมีแม่ทัพคนหนึ่งคอยเฝ้าอยู่ ถึงจะส่งทหารยามมือดีทั้งหมดในสำนักอู๋จี๋ไป ก็ทำร้ายเซียวเหยี่ยนไม่ได้แม้แต่ปลายผม หนำซ้ำยังทำให้เราสูญเสียกำลังคนด้วย ท่านอาจารย์ อย่างไรพวกเราหนีไปก่อนดีกว่า! ภายหน้ามีโอกาส เราค่อยหาวิธีจัดการเซียวเหยี่ยน ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม อาจารย์โปรดคิดทบทวนให้รอบคอบอีกครั้ง”

 

 

เฟิงอิ๋นพูดโน้มน้าว

 

 

“จะกำจัดเซียวเหยี่ยน ตอนนี้เป็นโอกาสที่ดีที่สุดแล้ว เมื่อใดที่เขากลับไปเมืองหลวง พวกเราก็จะไม่มีโอกาสลงมืออีก นี่แหละเป็นโอกาสทองที่นานทีมีหน

 

 

นักรบไร้ชีพกับหมาป่ามนุษย์เอาไปด้วยยาก แค่ปล่อยนักรบไร้ชีพกับหมาป่ามนุษย์ออกจากสำนักอู๋จี๋ก็พอแล้ว ตอนนี้พวกเขาพักที่ตำบลเถาหยวน หากชาวบ้านทั้งหมดกลายเป็นนักรบไร้ชีพ เซียวเหยี่ยนคิดจะหนีเภทภัยคราวนี้ก็คงไม่ง่าย”

 

 

แววตาเจียงสือทอประกายโหดเ**้ยม จากนั้นมุมปากก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม

 

 

“ท่านอาจารย์ ตามกฎของสำนักอู๋จี๋ เราจะสังหารหมู่ทั้งเมืองไม่ได้ หากปล่อยนักรบไร้ชีพไปในตำบลเถาหยวน ทั้งตำบลเถาหยวนก็คงจบสิ้น หากนักรบไร้ชีพหนีออกไป ก็จะพาลไปถึงตำบลใกล้เคียงด้วย การกระทำนี้ขัดกับกฎที่บูรพาจารย์ผู้ก่อตั้งสำนักบัญญัติไว้นะเจ้าคะ”

 

 

ที่สำนักอู๋จี๋ เฟิงอิ๋นถือว่าเป็นคนที่รับบทโหด ลงโทษลูกน้องโดยไร้ความปรานีมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่นางรู้สึกว่าการฆ่าล้างเมืองมันอำมหิตเกินไป

 

 

ประกอบกับสำนักอู๋จี๋มีกฎเกณฑ์อยู่ สามารถจับชาวบ้านมาฝึกได้ แต่ไม่สามารถปล่อยนักรบไร้ชีพออกไปทำร้ายชาวบ้าน การทำเช่นนี้ก็เหมือนการฆ่าล้างเมือง เป็นข้อห้ามชัดเจนของสำนักอู๋จี๋

 

 

หลายปีมานี้สำนักอู๋จี๋รักษากฎเกณฑ์นี้ไว้ ดังนั้นชาวบ้านทั่วไปจึงไม่รู้ว่ามีสำนักอู๋จี๋อยู่

 

 

ช่วงนี้เจียงสือก็ใจร้อนอยากเห็นผลสำเร็จโดยเร็ว จึงได้จับคนจากอำเภอฉางหนิงมาฝึกไม่หยุดหย่อน ปกติจะไม่ทำอะไรสะดุดตาจนผิดสังเกตเช่นนี้

 

 

“นี่เพราะเซียวเหยี่ยนบังคับให้ทำทั้งนั้น เขาอยากจะทำลายสำนักอู๋จี๋ ข้าถึงได้พาชาวบ้านมาตายไปกับสำนักอู๋จี๋ เฟิงอิ๋น เจ้าจำไว้ให้ดี ข้าต่างหากที่เป็นเจ้าของสำนักอู๋จี๋ กฎเกณฑ์ข้าจะเป็นคนกำหนดเอง ตอนนี้เจ้าปล่อยนักรบไร้ชีพออกไปซะ”

 

 

เฟิงอิ๋นรู้จักนิสัยของเจียงสือดี เรื่องที่นางตัดสินใจแล้วไม่มีทางพูดโน้มน้าวได้ หากพูดต่อไปก็รังแต่จะเป็นการยั่วโมโหเจียงสือ นางจึงทำได้เพียงรับปาก

 

 

“เจ้าค่ะ ศิษย์น้อมรับคำสั่ง”

 

 

“ให้ป้ากุ้ยจัดการเรื่องนี้กับเจ้า”

 

 

ป้ากุ้ยเป็นคนเก่าคนเก่าที่อยู่กับเจียงสือ รับใช้เจียงสือมาหลายปี เฟิงอิ๋นรู้ว่าที่เจียงสือให้ป้ากุ้ยมาจัดการเรื่องนี้กับนางเพราะไม่ไว้ใจนาง ถือว่าป้ากุ้ยเป็นคนมาคอยกำกับดูแลนาง หากนางทำเรื่องนี้ไม่ได้ เจียงสือก็จะไม่เก็บนางไว้อีก

 

 

นางทำได้เพียงลงไปกับป้ากุ้ย ตอนที่เดินผ่านห้องของมู่หรงกวานเสวี่ย นางเหลือบมองเข้าไปข้างในแวบหนึ่ง มู่หรงนี่อวิ๋นก็อยู่ที่ตำบลเถาหยวน มู่หรงกวานเสวี่ยจะไม่สนใจคนอื่นก็ได้ แต่ย่อมต้องสนใจน้องชายของตนเอง

 

 

แปลกจริง ไม่ควรจะสนใจเรื่องเป็นตายของเซียวเหยี่ยนแท้ๆ แต่ก็ยังอดใจไม่ได้ต้องยื่นมือช่วย สุดท้ายก็ยังมีความเห็นอกเห็นใจเซียวเหยี่ยน ที่แท้ตนเองไม่ใช่คนโหดร้ายอย่างที่จินตนาการไว้

 

 

…..

 

 

ตอนที่ฟ้าเพิ่งสว่างเพียงเล็กน้อย ดึกมากแล้วหลิงอวี้จื้อถึงได้นอน ตอนนี้ยังคงหลับสนิท จู่ๆ ก็มีคนเขย่าตัวเธอ เพิ่งจะลืมตาขึ้นมาก็เห็นเซียวเหยี่ยนยืนอยู่ข้างเตียง เธอหาวหนึ่งครั้ง ตายังลืมไม่ค่อยขึ้น

 

 

“มีอะไรหรือ อาเหยี่ยน ข้างนอกฟ้าเพิ่งสว่าง เหตุใดไม่นอนต่ออีกสักหน่อย”

 

 

เมื่อคืนเธอนอนห้องเดียวกับมั่วชิง เธอนอนบนเตียง มั่วชิงนอนบนตั่ง ไม่เห็นร่องรอยของมั่วชิงตั้งนานแล้ว เธอไม่รู้ว่ามั่วชิงจะมาเมื่อไหร่ นึกไม่ถึงว่าจะหลับสนิทขนาดนี้

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 397 เครื่องมือรบที่โหดเ**้ยมไร้หัวใจ

 

 

“ประเดี๋ยวไม่ว่าเจ้าจะเห็นอะไรก็อย่ากลัว เกาะติดข้าไว้”

 

 

น้ำเสียงของเซียวเหยี่ยนสุขุมเยือกเย็น ประคองหลิงอวี้จื้อให้นั่ง

 

 

หลิงอวี้จื้อสวมเสื้อผ้านอนอยู่แล้ว พอเลิกผ้าห่มออก ความหนาวเย็นก็แทรกเข้ามา เธอหดตัว โน้มตัวลงจะใส่รองเท้า เซียวเหยี่ยนกลับจับมือเธอไว้

 

 

“ข้าใส่ให้”

 

 

“ท้องท่านมีแผล คุกเข่าไม่ได้ ถ้าแผลฉีกจะไม่ดีเอา ข้าใส่เอง”

 

 

หลิงอวี้จื้อรู้ว่าข้างนอกต้องเกิดเรื่องแน่ มิเช่นนั้นเซียวเหยี่ยนคงไม่จริงจังเช่นนี้

 

 

เธอสวมรองเท้าอย่างเร็วที่สุด มั่วชิงเข้ามาอย่างเร่งรีบ

 

 

“ท่านอ๋อง คุณหนู สถานการณ์ข้างนอกไม่ดีเลย บนถนนใหญ่มีนักรบไร้ชีพเต็มไปหมด ชาวบ้านแทบไม่มีแรงต้านทาน คนของพวกเราก็ถูกกัดไปจำนวนหนึ่ง บางส่วนกลายเป็นนักรบไร้ชีพไปแล้ว”

 

 

“หา…นักรบไร้ชีพพวกนี้มาจากไหนกัน”

 

 

“ส่วนใหญ่ล้วนเป็นชาวบ้านตำบลเถาหยวน ข้าจำได้ว่าเมื่อก่อนสำนักอู๋จี๋มีกฎไม่ให้ปล่อยนักรบไร้ชีพออกจากสำนักอู๋จี๋

 

 

หลายปีมานี้ สำนักอู๋จี๋ปฏิบัติตามกฎนี้อย่างเคร่งครัด ชาวบ้านธรรมดาไม่เคยเห็นนักรบไร้ชีพมาก่อน และไม่รู้ด้วยว่าบนโลกนี้ยังมีนักรบไร้ชีพ คราวนี้เจ้าสำนักฝ่าฝืนกฎของสำนักอู๋จี๋ ปล่อยนักรบไร้ชีพโดยเหตุผลส่วนตัว ผลเป็นอย่างไรไม่ต้องคิดก็รู้”

 

 

มั่วชิงนึกถึงภาพนักรบไร้ชีพเต็มท้องถนน ในใจก็ทั้งโมโหทั้งตกใจ ตำบลเถาหยวนทั้งหมดมีสองสามพันคน สองสามพันคนนี้ถูกสำนักอู๋จี๋ทำร้ายถึงตายทั้งสิ้น

 

 

“บัดซบ เจียงสือมันเป็นเครื่องมือรบที่โหดเ**้ยมไร้หัวใจ นี่ใกล้จะปีใหม่แล้ว ชีวิตคนสองสามพันคนนี้ไม่มีค่าอะไรในสายตานางเลย เพื่อจะกำจัดพวกเราไม่กี่คน ถึงขนาดลงมือกับคนทั้งตำบลเถาหยวน

 

 

อาเหยี่ยน รีบปิดประตูเมืองตอนนี้เลย หากนักรบไร้ชีพหนีออกไป รอบๆ ยังมีหมู่บ้านและตำบลเล็กๆ อีกมากมาย นางจะทำคนตายอีกกี่คนกัน”

 

 

หลิงอวี้จื้อโกรธสุดขีด พูดคำหยาบออกมาอย่างอดไว้ไม่ได้ ตอนแรกคิดจะฉลองปีใหม่ที่นี่เงียบๆ ตำบลเถาหยวนเป็นสถานที่ซึ่งมีเขาสวยน้ำใส ชาวบ้านที่นี่ก็เป็นคนเรียบง่ายและใจดี บรรยากาศปีใหม่ถูกทำลายไปดื้อๆ นี่กลายเป็นเกมเรสซิเดนต์อีวิลฉบับยุคโบราณไปแล้ว

 

 

“อวี้จื้อ เจ้าอย่าร้อนใจ เรื่องนี้ข้าให้แม่ทัพหลี่ไปทำแล้ว ประตูเมืองปิดทันเวลาพอดี นักรบไร้ชีพที่วิ่งออกจากเมืองไปมีไม่มาก แม่ทัพหลี่จัดการหมดแล้ว เขายังคงค้นหาต่อ ดูว่ามีใครหลุดรอดหรือไม่

 

 

ตำบลเถาหยวนอยู่ค่อนข้างห่างไกลจากหมู่บ้านอื่นๆ มีแม่ทัพหลี่อยู่ พวกนักรบไร้ชีพคงหนีไปได้ไม่ไกล นับรบไร้ชีพทำอะไรพวกเราไม่ได้ ตอนนี้สิ่งที่ต้องปกป้องคือชาวบ้านในตำบลเล็กๆ นี้

 

 

“อู่จิ้นกำลังค้นหาชาวบ้านที่ยังไม่ติดเชื้อ อวี้จื้อ ข้าจะไปดูสถานการณ์ข้างนอกสักหน่อย”

 

 

เซียวเหยี่ยนทำสีหน้าจริงจัง พรุ่งนี้ตอนเย็นจางผิงก็มาถึงแล้ว เขาสั่งหยุดทหารให้อยู่นิ่งเอาไว้ก็เพราะจะรอจางผิง เพื่อเลี่ยงการแหวกหญ้าให้งูตื่น

 

 

เจียงสือลงมือกับตำบลเถาหยวนตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าเพราะไปรู้อะไรมา เรื่องที่เขาเกณฑ์ทหารมาไม่มีการรั่วไหล หรือว่าใครเอาเรื่องนี้ไปพูด

 

 

ครั้นได้ยินว่าเซียวเหยี่ยนยังจะออกไป หลิงอวี้จื้อก็ดึงแขนเซียวเหยี่ยนไว้ทันที

 

 

“แผลของท่านยังไม่หาย อย่าไปเลย อาเหยี่ยน ท่านจะเป็นอะไรไปอีกไม่ได้”

 

 

“ข้าไม่เป็นอะไร นักรบไร้ชีพทำร้ายข้าไม่ได้ อวี้จื้อ เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่”

 

 

พูดจบก็สั่งการมั่วชิง

 

 

“มั่วชิง ข้าฝากอวี้จื้อไว้กับเจ้า เจ้าอยู่ปกป้องนางที่นี่”

 

 

พูดจบเซียวเหยี่ยนก็กำลังจะไป เพิ่งเดินไปได้สองก้าว ก็มีคนวิ่งอย่างรีบร้อนเข้ามา

 

 

“นายท่านขอรับ ข้างนอกมีคนลักษณะท่าทางแปลกๆ กลุ่มหนึ่ง เห็นคนก็เข้ากัด คนพวกนั้นมีทักษะ คนของพวกเราบาดเจ็บล้มตายไปไม่น้อย นายท่าน ท่านรีบพาคุณหนูไปจากตำบลเถาหยวนเถิด ที่นี่อันตรายขอรับ”