ตอนที่ 476 อย่ามาแกล้งโง่

 

 

“ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเอายาถอนพิษมา ข้าจะไปหานาง อวี้จื้อ เจ้ารอนะ”

 

 

มู่หรงนี่อวิ๋นพูดจบก็จะออกไป หลิงอวี้จื้อเรียกเขาไว้

 

 

“รอก่อน มั่วชิงไปแล้ว”

 

 

“เช่นนั้นข้าอยู่ที่นี่ รอฟังข่าวจากมั่วชิงเป็นเพื่อนเจ้า”

 

 

สองคนดื่มชาน้ำผึ้งส้มโอ รอมั่วชิงกลับมา หลิงอวี้จื้อใจตุ้มๆ ต่อมๆ กลัวว่ามั่วชิงจะเกิดเรื่อง พูดถึงวิทยายุทธ์ ทั้งสองคนนี้สูสีกัน จวนตระกูลเจียงเป็นอาณาเขตของมู่หรงกวานเสวี่ย มั่วชิงบุกเข้าไปเช่นนี้ อย่างไรก็อันตรายมากอยู่ดี

 

 

รอครู่หนึ่ง มั่วชิงก็กลับมา มาถึงก็คุกเข่ากับพื้นขออภัย

 

 

“ข้าน้อยค้นหาทั้งจวนตระกูลเจียงแล้วแต่ก็หายาถอนพิษไม่เจอเจ้าค่ะ ไม่รู้ว่ามู่หรงกวานเสวี่ยซ่อนยาถอนพิษไว้ที่ใด แต่ว่าข้าเพิ่งเห็นคนคนหนึ่งที่จวนตระกูลเจียงเจ้าค่ะ”

 

 

“เจ้าเห็นใคร”

 

 

“ตอนที่ข้าน้อยไปที่จวนตระกูลเจียง คุณหนูเฉินเพิ่งออกมาจากจวนตระกูลเจียงเจ้าค่ะ”

 

 

หลิงอวี้จื้อใช้ความคิด เฉินปี้ไปหามู่หรงกวานเสวี่ยเพื่ออะไร สองคนนี้คงจะสมคบคิดกันใช่ไหม! เฉินปี้มีความสัมพันธ์กับลู่ซูหว่าน เช่นนั้นนางก็ถือว่าเป็นคนของเว่ยอ๋อง ดูจากเหตุผลแล้วไม่น่าจะติดต่อกับมู่หรงกวานเสวี่ยได้

 

 

“ข้าไปเอง ไม่ว่านางจะเป็นพี่รองของข้าจริงหรือไม่ ในนามแล้วข้าก็เป็นน้องชายของนาง นางจะไม่ทำอะไรข้า อวี้จื้อ เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะต้องเอายาถอนพิษมาให้ได้”

 

 

ทิ้งประโยคนี้ไว้แล้ว มู่หรงนี่อวิ๋นก็ไม่รอหลิงอวี้จื้อพูด รีบออกไปจากจวนมหาเสนาบดีทันที เห็นมู่หรงนี่อวิ๋นช่วยเหลือเธอเช่นนี้ หลิงอวี้จื้อก็ได้แต่รู้สึกอุ่นใจเป็นอย่างมาก

 

 

โดยไม่รู้ตัว มู่หรงนี่อวิ๋นกลายเป็นเพื่อนสนิทที่ดีที่สุดของเธอ เหมือนญาติอย่างไรอย่างนั้น เธอถึงขั้นเริ่มพึ่งพามู่หรงนี่อวิ๋น สิ่งที่พูดกับเซียวเหยี่ยนไม่ได้กลับพูดกับมู่หรงนี่อวิ๋นได้ ในใจของเธอ มู่หรงนี่อวิ๋นเป็นคนที่มีตำแหน่งพิเศษ ไม่ใช่ญาติก็เหมือนเป็นญาติ

 

 

เมื่อมู่หรงนี่อวิ๋นถึงจวนตระกูลเจียง ฟ้าก็มือดแล้ว เจียงปินกำลังรับประทานอาหารเย็นกับมู่หรงกวานเสวี่ยอยู่พอดี มู่หรงนี่อวิ๋นไม่รอให้เรียก บุกเข้าไปทันที เห็นเขามากะทันหัน เจียงปินก็ทักทายอย่างเป็นมิตร

 

 

“นี่อวิ๋น จะมาก็ไม่แจ้งกันก่อนสักคำ ทานอาหารเย็นหรือยัง หากยังไม่ทาน ก็มานั่งท่านด้วยกันสิ”

 

 

เจียงเป็นเป็นผู้ใหญ่และมั่นคง เขาเป็นหมอหลวง มีตำราแพทย์ดีๆ ในมือและมีใจประกอบอาชีพแพทย์เพื่อช่วยเหลือมหาชน เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับมู่หรงนี่อวิ๋นมาตั้งแต่ไหนแต่ไร

 

 

“พี่เขย เหล้าเกาเหลียงในจวนเจ้าดื่มหมดหรือยัง ข้ามาที่นี่เพื่อหาเหล้านี้ดื่มโดยเฉพาะ”

 

 

มู่หรงนี่อวิ๋นพูดจาด้วยน้ำเสียงสบายๆ นั่งลงบนเก้าอี้อย่างไม่เกรงใจ

 

 

“รู้อยู่แล้วว่าเจ้าคิดคำนึงถึงเหล้าของข้า ยังมีอีกครึ่งไห ข้าไปหยิบให้ เจ้ารอนี่”

 

 

เจียงปินลุกขึ้นไปหยิบเหล้า มู่หรงนี่อวิ๋นจ้องมู่หรงกวานเสวี่ยเขม็ง เห็นนางคีบกับข้าวอย่างใจเย็น ไม่สนใจเขาเลยสักนิด สีหน้าของมู่หรงนี่อวิ๋นก็ขรึมลง

 

 

“พี่รอง ยาถอนพิษเล่า”

 

 

“ยาถอนพิษอะไร”

 

 

มู่หรงกวานเสวี่ยเคี้ยวเนื้อวัว พลางถามอย่างคลุมเครือ

 

 

“เจ้าไม่ต้องมาแกล้งโง่ใส่ข้า เจ้าวางยาพิษหลิงอวี้จื้อ ตอนนี้ข้าอยากได้ยาถอนพิษ หากเจ้าไม่ให้ข้า ข้าจะบอกเรื่องทั้งหมดกับพี่เขย”

 

 

มู่หรงกวานเสวี่ยไม่ได้สนใจคำขู่ของมู่หรงนี่อวิ๋น

 

 

“เจ้าก็ไปบอกเลย ข้ากับเขาเป็นสามีภรรยากันเจ็ดปี ดูสิว่าเขาจะเชื่อเจ้าหรือเชื่อข้า”

 

 

“เหตุใดเจ้าต้องคอยหาเรื่องหลิงอวี้จื้อด้วย พี่รอง เจ้านึกว่าท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์น่าหาเรื่องนักหรือ ถึงเวลาพี่ใหญ่ก็จะปกป้องเจ้าไม่ไหว นางกับเจ้าไม่มีความแค้นต่อกัน เจ้าจะลงมือกับนางให้จงได้เพื่ออะไร”

 

 

มู่หรงนี่อวิ๋นหน้าบึ้งตึง เขาไม่อยากแตกคอกับมู่หรงกวานเสวี่ย ไม่ว่านางจะเป็นตัวจริงหรือตัวปลอม อย่างไรก็เป็นคนที่เขาเรียกว่าพี่สาวมาตั้งหลายปี

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 477 ข่มขู่

 

 

มู่หรงกวานเสวี่ยตบตะเกียบลงบนโต๊ะอย่างแรง เห็นได้ชัดว่าโมโหแล้ว

 

 

“เจ้าจะไปยุ่งกับเรื่องของนางทำไม นางมิได้เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วยซ้ำ ไม่นานนางก็จะแต่งกับอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์แล้ว เจ้ากระตือร้นช่วยนางเช่นนี้ช่างน่าขัน ขายหน้าตระกูลมู่หรงแท้ๆ เจ้าวางใจเถิด นางไม่ตายหรอก เรื่องของนางไม่ถึงคราวให้เจ้าต้องกังวล”

 

 

“เจ้าไม่ให้ใช่หรือไม่!”

 

 

“ข้าไม่มียาถอนพิษ”

 

 

“ดี เจ้าอย่าเสียใจภายหลังแล้วกัน”

 

 

มู่หรงนี่อวิ๋นพูดประโยคนี้จบ ก็เดินก้าวยาวๆ ไปหาเจียงปินที่กำลังเดินมาทางเขา มู่หรงกวานเสวี่ยทำหน้าไม่ยี่หระ เขาอยากพูดก็พูดไป เรื่องไร้สาระเช่นนี้ เจียงปินไม่เชื่อแน่นอน เป็นสามีภรรยามาหลายปี นางรู้จักเจียงปินเป็นอย่างดี

 

 

เห็นมู่หรงนี่อวิ๋นเดินมาหาตน สีหน้าไม่ค่อยดี เจียงปินมึนงง แกว่งเหล้าในมือ

 

 

“ข้าเพิ่งหาเหล้ามาให้เจ้า นี่อวิ๋น เจ้าเป็นอะไร”

 

 

“พี่เขย เหล้านี้เป็นเหล้าดี แต่ข้ามีเรื่องอยากคุยกับเจ้าเล็กน้อย”

 

 

มู่หรงนี่อวิ๋นพูดพลางเหลือบมองมู่หรงกวานเสวี่ย เห็นนางไม่แยแส จึงพูดต่อ

 

 

“เจ้ากับพี่รองแต่งงานกันก็เจ็ดปีแล้ว พี่รองมีอาการร่างกายเย็น [1] จึงมีลูกไม่ได้ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดพี่รองถึงมีอาการร่างกายเย็นมาตลอด”

 

 

ได้ยินเช่นนี้ มู่หรงกวานเสวี่ยก็สีหน้าเปลี่ยน เขารู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร รีบเดินก้าวยาวมาอย่างรวดเร็ว คล้องแขนเจียงปินไว้

 

 

“ข้าสุขภาพร่างกายไม่ดีมาตั้งแต่กำเนิด ข้าไม่มีบุญวาสนาเอง เจ้าจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่ออะไร”

 

 

เจียงปินมีนิสัยอ่อนโยนใจกว้าง และซื่อสัตย์ ไม่ได้คิดอะไรมาก มองมู่หรงกวานเสวี่ยด้วยความรักและสงสาร ตบหลังมือมู่หรงกวานเสวี่ยเบาๆ

 

 

“ข้าบอกตั้งนานแล้ว ชีวิตนี้มีเจ้าก็เพียงพอ เรื่องลูกเป็นโชคชะตา ไม่มีก็ไม่สามารถฝืนได้”

 

 

“พี่เขยช่างดีกับพี่รองจริงๆ ไม่เคยนำปัญหานี้มาทำให้พี่รองลำบากใจเลย ข้าได้ยินมาว่ามีของสิ่งหนึ่งที่เรียกว่าหญ้าเย็นใจ เมื่อกินไปแล้ว…”

 

 

“นี่อวิ๋น เมื่อครู่เจ้าไม่ได้ถามข้าเรื่องยาถอนพิษหรอกหรือ ข้าเอายาถอนพิษให้เฉินปี้ไปแล้ว”

 

 

มู่หรงนี่อวิ๋นยังพูดไมาทันจบ ก็โดนมู่หรงกวานเสวี่ยตัดบทเสียก่อน

 

 

นึกไม่ถึงว่าเขาจะรู้เรื่องหญ้าเย็นใจ เขารู้ตั้งแต่เมื่อใดกันแน่ เรื่องนี้จะให้เจียงปินรู้ไม่ได้เด็ดขาด ถึงแม้ว่าเจียงปินจะดีกับนางมาก แต่เจียงปินรักเด็กอย่างยิ่ง

 

 

การไม่มีลูกเป็นเรื่องที่น่าเสียดายมากสำหรับเขา หากเขารู้ความจริง จะต้องไม่ยกโทษให้นางแน่

 

 

มู่หรงนี่อวิ๋นได้ยินว่ายาถอนพิษอยู่ในมือของเฉินปี้สีหน้าก็ยิ่งดูไม่ได้ แต่เขาก็ไม่เสียเวลาอยู่ที่นี่ต่อ

 

 

“พี่เขย ข้ายังมีธุระ เหล้านี้ข้าจะเอากลับไปก่อน คราวหน้าข้าจะมาดื่มเหล้ากับเจ้า”

 

 

พูดจบมู่หรงนี่อวิ๋นก็รับเหล้าจากมือเจียงปิน แล้วออกจากจวนตระกูลเจียงไปอย่างรีบร้อน

 

 

เจียงปินยังคงมึนงง ถามอย่างสงสัย

 

 

“กวานเสวี่ย เจ้ากับนี่อวิ๋นมีความลับอะไรกันหรือ”

 

 

“ก็ยังไม่พ้นเรื่องหลิงอวี้จื้อเจ้าค่ะ ไม่รู้ว่าเขาไปโดนอะไรเข้าสิง ยุ่งเรื่องของผู้หญิงคนนี้อยู่ได้ ห้ามก็ห้ามไม่อยู่ ข้าว่าเขาไปสองสามคำเขาก็เลยไม่ค่อยพอใจ”

 

 

“กวานเสวี่ย เรื่องของนี่อวิ๋นเจ้าไม่ต้องไปกังวลมากนัก เขาไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้ว เขารู้ว่าอะไรคือความพอดี พูดมากไปเขาก็คงจะไม่พอใจ”

 

 

“ไม่ว่าเขาแล้ว ท่านพี่ ข้าตุ๋นซุปไก่ให้เจ้า วางจนเย็นแล้ว เจ้าไปชิมดูสิ”

 

 

ได้ยินว่ามู่หรงกวานเสวี่ยตุ๋นซุปให้ แววตาของเจียงปินก็ยิ่งอ่อนโยนลง ปกติเขาเป็นคนซื่อๆ พูดไม่เก่ง และพูดคำหวานๆ ไม่เป็น ครั้งนี้ก็ได้แค่พูดว่า

 

 

“กวานเสวี่ย ลำบากเจ้าแล้ว”

 

 

“เจ้าเป็นสามีของข้า ข้าควรทำสิ่งเหล่านี้อยู่แล้วเจ้าค่ะ”

 

 

มู่หรงกวานเสวี่ยในตอนนี้ แตกต่างจากมู่หรงกวานเสวี่ยตอนปกติที่โหดเ**้ยมโดยสิ้นเชิง บนโลกนี้มีคนสองคนที่นางปฏิบัติต่อกันด้วยความจริงใจ

 

 

คนหนึ่งคือมู่หรงกวานเย่ว์ อีกคนหนึ่งก็คือเจียงปิน

 

 

 

 

——

 

 

[1] การแพทย์แผนจีนเน้นเรื่องการรักษาสมดุลหยินหยาง (ร้อน-เย็น) ในร่างกาย อาการร่างกายเย็นคืออาการที่หยางพร่องหยินแกร่ง หยินหยางไม่สมดุล คนร่างกายเย็นจะกลัวหนาว หนาวง่าย ในเพศหญิงจะส่งผลต่อรอบเดือน และการคลอดบุตร