ตอนที่ 484 อยากเล่นกับข้าก็ต้องเล่นให้ถึงที่สุด

 

 

หลิงอวี้จื้อปัดฝุ่นบนตัว จู่ๆ ก็ยิ้มตาหยีมองเฉินปี้

 

 

“ในเมื่ออยากเข้าจวนมาเป็นอนุ นี่ก็มีเวลาอีกไม่กี่สัปดาห์แล้ว มาเรียนรู้กฎเกณฑ์ล่วงหน้าสักหน่อยดีกว่า

 

 

หรูเยียน เจ้ามาบอกคุณหนูเฉินหน่อย อนุจะเข้าเรือน อันดับแรกต้องทำอะไร”

 

 

ถูกต้อง วันนี้หลิงอวี้จื้อมาเพื่อหาเรื่องโดยเฉพาะ มิเช่นนั้นในใจคงอึดอัดจนเป็นบ้าจริงๆ ตอนนี้ไม่ว่าระหว่างเธอกับเซียวเหยี่ยนจะเป็นอย่างไร เธอก็ต้องสั่งสอนเฉินปี้สักหน่อย ดังนั้นจึงได้ตั้งใจพาหรูเยียนมา

 

 

หรูเยียนก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว ยืนอยู่ข้างๆ หลิงอวี้จื้อ เอ่ยปากอย่างไม่เกรงใจ

 

 

“เรียนคุณหนู ตามกฎระเบียบ ทุกวันพระชายารองจะต้องเข้าไปคารวะยกน้ำชาให้พระชายาเอกทุกชั่วยาม”

 

 

“คุณหนูเฉิน เจ้าฝึกคารวะยกน้ำชาให้ข้าก่อนดีกว่า!”

 

 

เห็นหลิงอวี้จื้อกดขี่คุณหนูของตนเองเช่นนี้ ซูฮว่าก็ทนดูต่อไปไม่ได้ รีบออกเสียงปกป้องเฉินปี้

 

 

“คุณหนูหลิง คุณหนูของข้าแขนเจ็บอยู่ ไม่สะดวกยกน้ำชา ยิ่งไปกว่านั้นคุณหนูหลิงกับคุณหนูต่างก็ยังไม่แต่งเข้าเรือน คุณหนูยังไม่จำเป็นต้องทำพิธีการอะไรยิ่งใหญ่กับคุณหนูหลิง”

 

 

“เจ้านายพูดอยู่มันใช่เวลาที่เจ้าอ้าปากได้หรือ ข้าตั้งใจเดินทางมาตั้งไกลเพื่อมอบโอกาสเช่นนี้ให้กับคุณหนูเฉิน

 

 

คุณหนูเฉินอย่าทำให้ข้าเสียน้ำใจเลย ข้ารู้ว่ามือซ้ายเจ้าบาดเจ็บ แต่มือขวาก็ดีอยู่มิใช่หรือ ชาถ้วยหนึ่งจะหนักสักเท่าไร คุณหนูเฉินคงจะไม่ถึงขั้นยกชาแค่ถ้วยเดียวไม่ไหวหรอกกระมัง!”

 

 

หลิงอวี้จื้อไม่สนคำพูดของซูฮว่า ตามองเฉินปี้ไม่กะพริบ รอเฉินปี้ยกน้ำชาให้เธอ

 

 

เห็นหลิงอวี้จื้อจงใจทำให้ตนเองลำบาก ซ้ำยังทำในอาณาเขตของนางด้วย ในใจเฉินปี้ก็โกรธจัด

 

 

มองโดยผิวเผิน หลิงอวี้จื้ออย่างน้อยก็อายุน้อยกว่านางไม่กี่ปี ถูกเด็กสาวเยาว์วัยรังแกเช่นนี้ ไม่ว่าอย่างไรในใจนางก็ย่อมอึดอัด แสดงละครต่อหน้าสาธารณชนไม่มีปัญหา แต่ตอนนี้ที่นี่คือห้องส่วนตัวของนาง นางย่อมไม่ฟังคำสั่งของหลิงอวี้จื้ออยู่แล้ว และไม่มีความจำเป็นต้องแสดงละครอะไรด้วย

 

 

นางสะกดอารมณ์โมโหเอาไว้ ยิ้มพลางตอบว่า

 

 

“คุณหนูหลิงสั่งสอนถูกต้องแล้ว แต่คำพูดของซูฮว่าก็มีเหตุผลมาก

 

 

ตอนนี้ข้ายังมิได้แต่งเข้าจวน เจ้ากับข้าก็มิได้มีความสัมพันธ์เป็นภรรยาหลวงกับอนุภรรยา คุณหนูหลิงวางท่าเป็นภรรยาหลวงตั้งแต่ตอนนี้ เร็วไปหรือไม่ หากว่าไม่ได้แต่งกับท่านอ๋องอย่างราบรื่น จะไม่เป็นเรื่องตลกไปหรือ”

 

 

หลิงอวี้จื้อพยักหน้าให้หรูเยียน หรูเยียนรู้ความหมาย รินน้ำชาให้หลิงอวี้จื้อ จากนั้นยกไปตรงหน้าหลิงอวี้จื้อ

 

 

หลิงอวี้จื้อรับน้ำชามาจากมือหรูเยียน แล้วจู่ๆ ก็สาดไปทางเฉินปี้

 

 

เฉินปี้ตกใจมากจนหน้าถอดสี หลบโดยสัญชาติญาณ แต่กระโปรงก็ยังเปียกเป็นวงกว้าง ถึงแม้จะถูกกั้นด้วยผ้าหลายชั้น แต่ชาร้อนๆ ก็ยังลวกจนนางขมวดคิ้ว สีหน้าเปลี่ยนไปทันที

 

 

“เจ้า…”

 

 

หลิงอวี้จื้อทำตาโค้งเป็นพระจันทร์เสี้ยว พูดด้วยท่าทางโอหังว่า

 

 

“ข้าจงใจทำ เป็นอย่างไรเล่า เจ้าไปฟ้องอาเหยี่ยนเลยสิ เจ้าเก่งเรื่องแสร้งทำตัวน่าสงสารต่อหน้าเขาอยู่แล้วไม่ใช่หรือ

 

 

เฉินปี้ เจ้าคิดคำนวณแผนการได้ดีมาก เผยธาตุแท้ต่อหน้าข้า ต่อหน้าอาเหยี่ยนเสแสร้งทำเป็นหญิงใจบุญผู้ไม่ปรารถนาสิ่งใด

 

 

เจ้าอยากใช้โอกาสนี้ยุแยงความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับเขา นี่ถือว่าข้าเตือนเจ้าไว้สักหน่อยก็แล้วกัน หากเจ้าอยากจะเล่นกับข้า ก็ต้องเล่นไปให้ถึงที่สุด ดูซิว่าใครจะเล่นใคร”

 

 

เฉินปี้ทำหน้าเย็นชา หยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดรอยน้ำชาที่กระเซ็นมา

 

 

“ระหว่างเจ้ากับท่านอ๋องหากรักลึกซึ้งกันจริง เช่นนั้นก็ไม่ต้องกลัวการยุแยงของข้า หากยุแยงได้ ก็แสดงว่าระหว่างพวกเจ้าก็คงไม่เป็นเช่นนี้ ท่านอ๋องมิได้รักเจ้าขนาดนั้น ดังนั้นเขาจึงเชื่อคำพูดของข้า”

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 485 ผู้ชายข้า ใครอย่าแตะ

 

 

หลิงอวี้จื้อให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก เธอกับเซียวเหยี่ยนเกิดความไม่ลงรอย เพราะต่างคนต่างยังไม่เชื่อใจและเข้าใจกันมากพอหรือไม่

 

 

พวกเขารู้จักกันแค่ครึ่งปีกว่า และไม่ได้เจอกันทุกวัน เพราะเวลายังไม่นานพอหรือเปล่า

 

 

ระยะเวลานานสามารถรักษาความสัมพันธ์ได้ เพียงแต่ยังรักกันไม่พอ การเชื่อใจกันและกันสำคัญอย่างยิ่ง หากขาดความเชื่อใจกัน ไม่ว่าจะรักกันลึกซึ้งเพียงใดก็มอดไหม้ไปได้

 

 

หลิงอวี้จื้อถามตนเองเช่นนี้ ในใจก็ไม่ค่อยมั่นใจนัก เธอเชื่อใจเซียวเหยี่ยน

 

 

เพียงแต่สิ่งแวดล้อมย่ำแย่เช่นนี้ เธอกับเซียวเหยี่ยนก็เป็นคนต่างยุคกันอยู่แล้ว ต้องมีบางเรื่องที่ไม่เข้าใจกัน เรื่องนี้พวกเขาต้องปรับตัวเข้าหากัน ในกระบวนการนี้หากมีตัวป่วนอย่างเฉินปี้เข้ามา คราวนี้ยิ่งปรับก็ยิ่งแย่

 

 

เฉินปี้ถูกมู่หรงกวานเย่ว์จัดการให้เข้ามา แต่ที่นางสามารถแทรกเข้ามาได้เพราะว่าระหว่างเธอกับเซียวเหยี่ยนมีรอยแยกอยู่แล้ว ยิ่งมีเรื่องเฉินปี้ เธอกับเซียวเหยี่ยนที่มีความแตกต่างกันอยู่แล้ว เธอมองเฉินปี้เป็นเรื่องใหญ่ แต่เซียวเหยี่ยนกลับเห็นว่าเฉินปี้ไม่มีค่าให้พูดถึง

 

 

พูดให้ถึงที่สุด เหตุผลที่ทำให้ระหว่างเธอกับเซียวเหยี่ยนไม่มีความสุขนั้นไม่ใช่เพราะเฉินปี้คนนี้ แต่เป็นเพราะพวกเขามีมุมมองต่อเรื่องนี้ต่างกัน

 

 

ถึงแม้ในใจจะคิดเช่นนี้ แต่ต่อหน้าเฉินปี้ เธอจะเสียเหลี่ยมไม่ได้ ตอกกลับไปอย่างเย็นชา

 

 

“เขาไม่รักข้าเพราะรักเจ้าอย่างนั้นหรือ เรื่องระหว่างข้ากับอาเหยี่ยนคนนอกไม่ต้องมาวิจารณ์มั่วๆ

 

 

เฉินปี้ ตอนนี้เจ้ามิได้กำลังยุแยงตะแคงรั่วอยู่หรือ เจ้าเสแสร้งทำเป็นน่าสงสาร เขาก็ไม่ได้เห็นใจเจ้า ในใจเขา เจ้าก็เหมือนแค่สาวใช้คนหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องมองเห็น และไม่จำเป็นต้องสนใจ

 

 

นึกไม่ถึงว่าแค่นี้เจ้าก็เริ่มรู้สึกดีกับตัวเองแล้ว เจ้าหลงคิดว่ายุแยงความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับอาเหยี่ยนได้แล้ว เจ้าคิดมากไปแล้ว ข้ากับอาเหยี่ยนยังดีกันอยู่มาก

 

 

ข้ามาหาเจ้าเพราะเห็นหน้าเจ้าแล้วไม่สบอารมณ์ เจ้าลงมือยังไม่โหดพอ เหตุใดไม่กรีดหน้าตัวเองสักแผล หากหน้าเป็นแผลแล้ว การแสดงถึงจะแนบเนียน”

 

 

“คุณหนูหลิง คำพูดนี้หลอกคนอื่นได้ แต่หลอกตนเองได้หรือ”

 

 

ใบหน้าของเฉินปี้ยังมีรอยยิ้ม แต่น้ำเสียงนั้นกลับประชดประชันเต็มที่

 

 

หลิงอวี้จื้อลุกขึ้น หาวหนึ่งครั้ง

 

 

“เอาล่ะ ได้เวลาแล้ว ข้าควรจะกลับไปนอนกลางวันแล้ว เฉินปี้ เรื่องบางเรื่อง หากเจ้าไม่เชื่อก็คอยดูก็พอ ผู้ชายของข้า ใครก็อย่าคิดมาแตะต้อง”

 

 

พูดจบหลิงอวี้จื้อก็เดินออกไปอย่างไม่เกรงกลัว ตอนเดินผ่านก็จงใจชนเฉินปี้อย่างแรง ชนคราวนี้ทำเอาเฉินปี้ถึงกับล้มลง หลิงอวี้จื้อทำเป็นมองไม่เห็น เดินอาดๆ จากไป

 

 

ซูฮว่ารีบไปประคองเฉินปี้ที่อยู่บนพื้น ถุยน้ำลายอย่างโมโห

 

 

“อะไรกัน นึกไม่ถึงว่าจะกล้าหยิ่งผยองต่อหน้าคุณหนูเช่นนี้ คุณหนูต้องสั่งสอนนางให้หลาบจำสักหน่อยนะเจ้าคะ”

 

 

“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะทำอะไรวู่วามกับนาง หากทำเช่นนั้น ท่านอ๋องจะต้องปกป้องนาง รอข้าแต่งเข้าจวนท่านอ๋องอย่างราบรื่นก่อน ทั้งหมดนี้ข้าจะเอาคืนนางเป็นเท่าตัว”

 

 

แววตาเฉินปี้ประกายความดุร้ายแวบหนึ่ง นางปัดฝุ่นบนตัว

 

 

ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือแต่งเข้าจวนท่านอ๋อง ช่วงนี้นางยอมให้ก่อน เพราะนางเข้าใจดี หากหลิงอวี้จื้อเป็นอะไรขึ้นมา นางก็ไม่มีทางออกเรือนได้อย่างราบรื่น เช่นนี้จะไม่เป็นผลดีกับนางเลย

 

 

หลิงอวี้จื้อขึ้นรถม้าทันที ถึงแม้จะได้ระบายความแค้น แต่อารมณ์ก็ยังไม่ดี จะทำอย่างไรถึงจะหยุดยั้งเฉินปี้ไม่ให้เข้าจวนไปโดยไม่ต้องฆ่านาง

 

 

นี่เป็นปัญหาที่ต้องคิดให้ดีๆ เธอไม่อยากยอมแพ้เรื่องเซียวเหยี่ยน นี่เป็นคนที่เธอตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะใช้ชีวิตด้วยกันตลอดไป ในเมื่อมีปัญหาก็ต้องคิดวิธีกำจัดปัญหา ระหว่างเธอกับเซียวเหยี่ยนไม่ต้องการคนเจ้าเล่ห์เพทุบายอย่างเฉินปี้