ตอนที่ 618 กักบริเวณ

 

 

หลิงอวี้จื้อรู้สึกทุกข์ใจแต่พูดไม่ได้ ตอนนี้ถึงแม้เจียงสือจะอยากช่วยเธอก็ช่วยไม่ได้ ไม่มีทั้งหินอาตมันและไข่มุกเมฆาสวรรค์ ถึงแม้จะรู้ว่านางโยนทิ้งที่ใด ก็ไม่สามารถหาสองสิ่งนี้เจอแล้ว งมเข็มในมหาสมุทร นอกจากผู้ป่วยโรคจิตแล้ว คนปกติคงไม่ทำเรื่องเช่นนี้

 

 

“ฝ่าบาท หินอาตมันกับไข่มุกเมฆาสวรรค์ไม่ได้อยู่กับพี่ใหญ่ของหม่อมฉันเพคะ”

 

 

ใบหน้ารูปกระจับของเฉินมั่วฉือประกายความเหลืออดแวบหนึ่ง

 

 

“หากเป็นเช่นนี้ เราก็คงต้องเอาชีวิตเจ้า”

 

 

พูดจบแล้ว เฉินมั่วฉือก็ไม่อยากพูดอะไรกับหลิงอวี้จื้ออีก โบกมือ

 

 

“พวกเจ้าเข้ามา พาเจียงอวี้ออกไป ดูนางไว้ให้ดี ๆ”

 

 

หลิงอวี้จื้อลุกขึ้นอย่างหงุดหงิด แอบงึมงำกับตัวเอง

 

 

“บ้าบอจริง ๆ เพิ่งหนีออกมาจากกำมือของเจียงสือได้ก็มาตกอยู่ในกำมือของเฉินมั่วฉืออีก”

 

 

“เจ้าพูดอะไร”

 

 

เฉินมั่วฉือเอ่ยอย่างเย็นชา หลิงอวี้จื้อสะดุ้ง เธอพูดเบาขนาดนี้ เฉินมั่วฉือยังได้ยินอีก ยิ้มทันใด

 

 

“ฝ่าบาทมีพระกรรณดีจริง ๆ เพคะ หม่อมฉันมิได้พูดอะไรเพคะ”

 

 

เฉินมั่วฉือไม่ต่อปากต่อคำ หลิงอวี้จื้อก็ไม่กล้าพูดมากอีก เดินตามสาวใช้ออกไป เก็บงำเรื่องในใจเอาไว้ ลืมไปว่าทางเข้าห้องโถงใหญ่มีธรณีประตู เธอสะดุดธรณีประตู ร่างล้มไปข้างหน้า นอนแปะกับพื้นทันที หลิงอวี้จื้อลูบ ๆ จมูกที่เจ็บจากการล้ม ดีที่จมูกเป็นของจริง มิเช่นนั้นคราวนี้ จมูกคงจะเบี้ยวไปแล้ว

 

 

หลิงอวี้จื้อรีบลุกขึ้นจากพื้น ปัดฝุ่นบนร่างกาย กำลังจะตามไป เฉินมั่วฉือไม่รู้ว่าเดินมาตรงหน้าเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ เห็นเฉินมั่วฉือ หลิงอวี้จื้อก็กระอักกระอ่วนใจมาก เมื่อก่อนทำเรื่องขายหน้าต่อหน้าเด็กแสบนี่ไม่รู้กี่ครั้ง ตอนนี้เด็กแสบโตแล้ว เธอก็ยังปล่อยให้เจ้าเด็กแสบเห็นตัวเองล้มคะมำเหมือนเดิม หมดคำพูดเลยจริง ๆ

 

 

เฉินมั่วฉือมองหลิงอวี้จื้องง ๆ รู้สึกว่าท่าทางของเธอเมื่อครู่คุ้นเคยมาก แม่สาวน้อยเมื่อก่อนก็เผลอแสดงกิริยาน่าเขินอายเช่นนี้บ่อย ๆ กิริยาเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้เหมือนกันราวกับแกะ

 

 

เห็นเฉินมั่วฉือมองตนเองงง ๆ หลิงอวี้จื้อก็กลัวว่าเฉินมั่วฉือเห็นอะไรพิรุธ ถามด้วยสีหน้าเป็นการเป็นงานว่า

 

 

“ฝ่าบาทมีอะไรรับสั่งอีกหรือเพคะ”

 

 

เฉินมั่วฉือโบกมือ เป็นสัญญาณให้หลิงอวี้จื้อถอยไป หลิงอวี้จื้อเหมือนได้รับการนิรโทษกรรม รีบเดินตามสาวใช้ในวังไป หากยังไม่ไปอีก เธอก็กลัวว่าเฉินมั่วฉือจะมองอะไรออก

 

 

นับว่าเฉินมั่วฉือปฏิบัติต่อเธออย่างดี ให้เธออยู่ในวังตนเอง ถึงแม้จะไม่มีอิสระ แต่ของกิน เครื่องแต่งตัวและของใช้ต่าง ๆ ไม่เลวเลย หลิงอวี้จื้อตกอยู่ในที่นั่งลำบาก เจียงสือหาหินอาตมันกับไข่มุกเมฆาสวรรค์มาไม่ได้แน่นอน ถึงเวลานั้นเฉินมั่วฉือจะจัดการเธออย่างไร เมื่อใดที่เธอเปิดเผยตัวตน เฉินมั่วฉือก็ไม่ฆ่าเธอแน่นอน แต่ก็ไม่ปล่อยเธอไปเช่นกัน ถึงตอนนั้นหากถูกขังไว้ที่นี่จริง ๆ ก็คงหดหู่มาก

 

 

เธอต้องคิดวิธีเอาตัวรอดที่ได้ประโยชน์กันทั้งสองฝ่าย

 

 

เมื่อหลิงอวี้จื้อไปแล้ว เฉินมั่วก็ไม่มีแก่ใจจะดูบัญชีสมุดพับอีก เขาพิงบัลลังก์มังกร ไล่คนใช้ออกไปหมด ดูเหมือนมีเรื่องรำคาญใจ

 

 

ตอนนี้เองมู่หรงกวานเย่ว์เข้ามา เปรียบกับห้าปีก่อน มู่หรงกวานเย่ว์ตอนนี้ดูภูมิฐานและสง่างามยิ่งขึ้น หางตาเริ่มมีริ้วรอยบาง ๆ

 

 

นางสวมชุดจีนงดงามสีม่วงเข้ม เกาะมือจื่ออีเดินเข้ามา เห็นมู่หรงกวานเย่ว์มา เฉินมั่วฉือก็รีบลุกขึ้นทำความเคารพมู่หรงกวานเย่ว์ มู่หรงกวานเยาว์นั่งลง ถามทันทีว่า

 

 

“มั่วฉือ แม่ได้ยินว่าลูกจับตัวน้องสาวของเจียงสือมา”

 

 

“ใช่ ลูกจับเจียงอวี้มาจริง ๆ”

 

 

“ลูกคิดจะทำอะไร ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว ลูกยังมิตัดใจอีกหรือ

 

 

มั่วฉือ ตอนนี้ลูกเป็นประมุขของประเทศ เซียวเหยี่ยนก็จ้องจะตะครุบอยู่ ลูกยังอาลัยอาวรณ์คิดจะชุบชีวิตพระชายาของเขาอยู่ได้ ยังเหลวไหลไม่พออีกหรือ ลูกลืมไปแล้วหรือว่าตอนนี้ควรจะทำอะไร”

 

 

สำหรับการกระทำของเฉินมั่วฉือ มู่หรงกวานเย่ว์ไม่ปลื้มอย่างยิ่ง เมื่อก่อนยังสามารถอดทนไม่แสดงออกได้ ตอนนี้เห็นเฉินมั่วฉือจับเจียงอวี้มา ก็ทนไม่ไหวอีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 619 ช่องว่างระหว่างแม่ลูก

 

 

“เสด็จแม่ ลูกทำตามพระประสงค์เสด็จแม่แต่งตั้งฮองเฮาและพระสนมเรียบร้อยแล้ว เสด็จแม่ยังไม่พอพระทัยอีกหรือ”

 

 

สำหรับการเข้ามาแทรกแซงของมู่หรงกวานเย่ว์ เฉินมั่วฉือไม่พอใจอย่างยิ่ง หลิงอวี้จื้อเป็นผู้หญิงที่เขาชอบเป็นคนแรก เป็นผู้หญิงที่เขาสนใจมาตลอด หลิงอวี้จื้อตายแล้ว เขาก็หวังเสมอมาว่าเธอจะฟื้นคืนชีพได้

 

 

เมื่อรู้ว่าเจียงสือเคยใช้หินอาตมันกับไข่มุกเมฆาสวรรค์ชุบชีวิตเจียงอวี้ได้ หลายปีมานี้เขาตามหาเจียงสือมาโดยตลอด เพียงแต่ร่องรอยของเจียงสือนั้นไม่แน่นอน ลึกลับมาก ประกอบกับมู่หรงกวานเย่ว์มีเจตนาขัดขวาง เขาจึงไม่เคยสมหวัง

 

 

ตอนนี้ไม่ง่ายเลยกว่าจะจับเจียงอวี้มาได้ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะไม่ยอมแพ้ จะต้องเอาหินอาตมันกับไข่มุกเมฆาสวรรค์มาให้ได้

 

 

เขารู้ว่าเซียวเหยี่ยนเก็บรักษาศพของหลิงอวี้จื้อเอาไว้ ตอนนี้ศพของหลิงอวี้จื้อยังไม่เน่าเปื่อย ขอเพียงหาหินอาตมันกับไข่มุกเมฆาสวรรค์เจอ ก็จะสามารถชุบชีวิตหลิงอวี้จื้อได้แน่นอน

 

 

เห็นเฉินมั่วฉือดื้อดึงไม่พูดจา มู่หรงกวานเย่ว์ก็ยิ่งหน้าเสีย ต่อหน้าเฉินมั่วฉือนางเข้มงวดมาตลอด ตอนนี้เฉินมั่วฉือโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว นางก็ยังคนเป็นแม่ที่เข้มงวดเช่นเดิม

 

 

มู่หรงกวานเย่ว์ก้มตัวลง หยิบบัญชีสมุดพับบนโต๊ะส่งให้เฉินมั่วฉือ น้ำเสียงก็ยิ่งเข้มงวด

 

 

“มั่วฉือ บัญชีสมุดพับนี้ลูกดูอย่างละเอียดหมดหรือยัง

 

 

น้ำท่วมที่เจียงโจวยังไม่ทันแก้ไข ซีหนานก็มีภัยแล้งรุนแรงอีก ตอนนี้แคว้นเว่ยตะวันตกของเรามีปัญหาทั้งภายนอกภายใน ยังมีเซียวเหยี่ยนที่ยังจ้องจะตะครุบราวกับพญาเสือ ช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้เจ้ายังดึงดันแต่จะชุบชีวิตผู้หญิงคนเดียว เจ้าจะมีหน้าสู้บรรพบุรุษได้หรือ

 

 

ในฐานะประมุขของประเทศ เจ้าต้องเอาชาติบ้านเมืองและความสุขของราษฎรเป็นที่ตั้ง ผู้หญิงสำคัญอะไร เจ้าต้องการผู้หญิงเช่นไรก็ไม่มี คอยอาลัยอาวรณ์แต่ผู้หญิงคนเดียวที่ตายไปแล้วเท่านั้น เจ้ารู้หรือไม่ว่าแม่ผิดหวังเพียงใด”

 

 

ถึงแม้เฉินมั่วฉือจะรู้ว่ามู่หรงกวานเย่ว์หวังดีกับเขา แต่เขารับไม่ได้กับการควบคุมวินัยของมู่หรงกวานเย่ว์ เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว มู่หรงกวานเย่ว์ก็ยังเข้ามาก้าวก่ายทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องกิจการของรัฐ หรือจะเป็นเรื่องความรัก

 

 

นางยังคงปฏิบัติกับเขาเหมือนลูกที่ยังไม่โต นี่ทำให้เฉินมั่วฉือรู้สึกต่อต้านอย่างยิ่ง

 

 

หลายปีมานี้ความสัมพันธ์ของสองแม่ลูกนับวันยิ่งเย็นชาต่อกัน นอกจากไปทำความเคารพทักทายตอนเช้าแล้ว เขาก็ไปหามู่หรงกวานเย่ว์น้อยนัก ความเปลี่ยนแปลงเหล่านี้มู่หรงกวานเย่ว์ย่อมรู้สึกได้ แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะปรับความเข้าใจระหว่างแม่ลูกอย่างไร สองคนเจอหน้ากัน มักจะทะเลาะกันเสมอ

 

 

“เรื่องเหล่านี้ลูกรู้ดีว่าควรทำอย่างไร เสด็จแม่ ลูกต่างหากที่เป็นประมุขของประเทศ ตอนนี้เสด็จแม่อายุก็มากแล้ว หวังว่าเสด็จแม่จะกังวลน้อยลงบ้าง พักผ่อนดูแลสุขภาพพระวรกายอยู่ในวังหลังให้ดี ๆ”

 

 

มู่หรงกวานเย่ว์เพิ่งจะอายุสามสิบหกปี ตอนนี้แคว้นเว่ยตะวันตกมีทั้งปัญหาภายนอกและภายใน นางจะไปพักผ่อนดูแลสุขภาพอยู่ได้อย่างไร ประกอบกับเฉินมั่วฉืออายุน้อยเกินไป หลีกเลี่ยงการใช้อารมณ์ทำงานได้ยาก

 

 

นางยังคงไม่วางใจเฉินมั่วฉือ อดไม่ได้ที่จะต้องคอยกำกับดูแลไปทุกเรื่อง

 

 

แต่นึกไม่ถึงว่าปัจจุบันนี้ ตั้งแต่เฉินมั่วฉืออายุสิบกว่าปีเป็นต้นมา ควบคุมได้ยากขึ้น ไม่ฟังคำของนางเลย แม้แต่ตอนไปเคารพทักทายตอนเช้าก็ไม่มีอะไรจะพูดกับนาง

 

 

แม่ลูกที่สนิทกันเมื่อก่อนเดินมาถึงจุดนี้ มู่หรงกวานเย่ว์ก็รู้สึกปวดใจอย่างเลี่ยงไม่ได้ นางเหลือเพียงลูกชายคนนี้คนเดียว ยี่สิบปีมานี้ นางทำดีที่สุดแล้ว ทุ่มเทแรงกายแรงใจ ทั้งหมดก็เพื่อลูกชายคนนี้

 

 

ทำมากมายเพียงนี้ สุดท้ายลูกชายไม่เข้าใจเลย นางรู้สึกเหนื่อยล้ามาก

 

 

“เจ้าดูถูกว่าแม่แก่แล้วหรือ”

 

 

มู่หรงกวานเย่ว์หัวเราะขมขื่น บางครานางส่องกระจก นางก็รู้สึกว่าตัวเองแก่แล้ว ปลายตาเริ่มมีริ้วรอย ขนาดบนเรือนผมก็ยังเคยเห็นผมขาว มองไม่เห็นเงาของวันวานแล้ว

 

 

เวลาชั่วพริบตา นางก็เข้าวังมายี่สิบเอ็ดปีแล้ว ใช้ชีวิตในวังมาครึ่งชีวิตแล้ว นอกจากลูกชายกับตำแหน่งไทเฮานี้แล้ว นางก็ไม่มีอะไรอีกเลย ถึงแม้ลูกชายจะได้ครองตำแหน่งฮ่องเต้ นางก็ยังสบายใจไม่ได้ ปัญหาภายในและภายนอกเยอะมากเกินไปจริง ๆ