ตอนที่ 322 อับอายขายหน้าไปถึงบ้านยาย

 

 

มีแนวทางแล้ว เรื่องก็จัดการง่ายขึ้น เพียงแต่เธอมีเวลาไม่มากแล้ว พรุ่งนี้ไม่ว่าอย่างไร เธอจะต้องหยุดยั้งการแต่งงานระหว่างเซียวเหยี่ยนกับเฟิงอิ๋นให้ได้

 

 

เห็นหลิงอวี้จื้อกำลังใช้ความคิด มั่วชิงก็พูดเตือนเบาๆ

 

 

“คุณหนู ท่านไม่มีวิทยายุทธ์ ต้องระวังนะเจ้าคะ”

 

 

“เจ้าเตรียมของให้ข้าสักหน่อยได้หรือไม่”

 

 

“คุณหนูต้องการอะไรเจ้าคะ”

 

 

หลิงอวี้จื้อแนบข้างหูมั่วชิง พูดกระซิบ

 

 

มั่วชิงพยักหน้า

 

 

“เรื่องนี้จัดการง่ายเจ้าค่ะ พืชแปลกใหม่ของสำนักอู๋จี๋มีมากมาย อีกสักครู่ข้าจะส่งมาให้คุณหนู”

 

 

“เจ้ารีบกลับไปเถิด! อย่าให้คนอื่นจับได้”

 

 

มั่วชิงเองก็ไม่กล้าอยู่นาน ออกไปก่อนอย่างไว

 

 

หลิงอวี้จื้อเฝ้าอยู่ที่ประตูต่อไป มีสาวใช้อีกสองสามคนเข้ามาแล้ว หลิงอวี้จื้อปากหวานมากและพูดเก่งด้วย ไม่นานก็ได้ข้อมูลจากสาวใช้เหล่านั้นมาไม่น้อย

 

 

โดยเฉพาะข้อมูลของผู้หญิงคนโปรดของเจ้าสำนัก รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นชื่อชุนเหนียง รักสวยรักงาม ไม่มีเหตุผล ชอบเสแสร้ง คนประเภทนี้รับมือได้ง่ายที่สุด

 

 

มั่วชิงหยิบของมา แอบส่งมาให้หลิงอวี้จื้อ นางเพิ่งไป หลิงอวี้จื้อที่ยืนเฝ้าอยู่ตรงประตูก็ได้กลิ่นแป้งฝุ่นเข้มข้นมาก

 

 

หมิ่นเอ๋อร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ถองศอกใส่หลิงอวี้จื้อ พูดเสียงเบาว่า

 

 

“ชุนเหนียงมาแล้ว ตั้งแต่ท่านหลายเขยมา ชุนเหนียงก็มาเยี่ยมท่านหลายเขยทุกวัน ผู้คุมกฎเฟิงไม่พอใจอย่างยิ่ง แต่ก็ทำอะไรชุนเหนียงไม่ได้”

 

 

หลิงอวี้จื้อมองไป อยากรู้ว่าหญิงคนโปรดของเจ้าสำนักหน้าตาเป็นอย่างไร รอจนเห็นชัดแล้ว เธอก็ยอมใจรสนิยมของเจ้าสำนัก เครื่องหน้างดงามยิ่ง แต่ท่าทางบ้านๆ มาก เป็นคนท่าทางบ้านๆ ที่มีสเน่ห์เย้ายวน ไม่เหมือนฟางไท่เฟย ที่เป็นคนประเภทเซ็กซี่ไปถึงข้างในกระดูก

 

 

สายตาของเจ้าสำนักถือว่างั้นๆ กลิ่นแป้งฝุ่นแรงขนาดนี้ยังรับได้ นางสวมชุดเจี๋ยอ่าวสีบานเย็น แต่งตัวฉูดฉาด เดินโยกย้ายส่ายสะโพกมา ทุกคนต่างเรียกนางอย่างเคารพว่า

 

 

“ชุนเหนียง”

 

 

“แม่นางทั้งหลาย ท่านหลานเขยเล่า”

 

 

“ท่านหลานเขยอยู่ข้างในเจ้าค่ะ ชุนเหนียง เชิญด้านในเจ้าค่ะ”

 

 

หลิงอวี้จื้อเปิดประตูอย่างกระตือรือร้น ทำท่าเชิญ สำหรับความกระตือรือร้นของหลิงอวี้จื้อ ใช้ได้ผลกับชุนเหนียงมาก

 

 

“สาวใช้คนนี้ไม่เลวทีเดียว รู้จักกาลเทศะ”

 

 

ชุนหนียงจิ้มหน้าผากหลิงอวี้จื้อเบาๆ กลิ่นนี้ทำเธอจุกจนเกือบอาเจียนออกมา แต่ก็ต้องฝืนทนไว้ แล้วยิ้มสดใสให้ชุนเหนียง

 

 

ชุนเหนียงเข้าไปแล้ว หลิงอวี้จื้อก็ถือโอกาสเข้าไปด้วย เธออยากดูว่าชุนเหนียงมาหาเซียวเหยี่ยนทำไม เธอรินชาให้ชุนเหนียงอย่างกระตือรือร้นทันที หันหลังให้พวกเขา แอบเอาผงยาที่ซ่อนไว้ในมือใส่เข้าไปในถ้วยชาของชุนเหนียง

 

 

“ชุนเหนียง ชาเจ้าค่ะ”

 

 

ชุนเหนียงรับชาไป มองหลิงอวี้จื้อด้วยแววตาชื่นชม ราวกับกำลังยกย่องเธอ เมื่อเทียบกับความกระตือรือร้นของหลิงอวี้จื้อ เซียวเหยี่ยนกลับเย็นชามาก ราวกับมองไม่เห็นชุนเหนียงอย่างไรอย่างนั้น

 

 

“ชุนเหนียง ค่อยๆ คุยกับท่านหลานเขยนะเจ้าคะ บ่าวขอตัวออกไปก่อน”

 

 

หลิงอวี้จื้อเห็นชุนเหนียงกำลังจะโบกมือให้ตนออกไป ก็ออกจากห้องไปก่อนแล้ว ถึงแม้นางจะอยากได้ยินว่าชุนเหนียงจะคุยอะไรกับเซียวเหยี่ยนบ้าง แต่ตอนนี้เป็นสาวใช้ ไม่มีเหตุผลจะอยู่ต่อจริงๆ

 

 

ขณะที่ยืนตรงธรณีประตู ข้างในคุยอะไรกันไม่ได้ยินเลย ไม่นานชุนเหนียงก็ออกมาอย่างรีบร้อน นางอายมาก ตอนที่เดินมาถึงธรณีประตู พวกนางได้ยินเสียงปู้ดดังมาก จากนั้นก็มีกลิ่นเหม็นโชยออกมา สาวใช้สองสามคนเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่กล้าพูดอะไร ทุกคนล้วนก้มหน้ากลั้นขำ

 

 

ชุนเหนียงอับอายเป็นพิเศษ จ้องหน้าพวกนางเขม็ง ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็สาวเท้าออกไปจากเรือนอย่างเร็ว

 

 

หลิงอวี้จื้อก็อยากหัวเราะ ฉากเมื่อครู่น่าอับอายขายหน้าไปถึงบ้านยาย มิต้องพูดถึงว่าชุนเหนียงเป็นถึงผู้หญิงคนโปรดของเจ้าสำนักเสียด้วย

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 323 ลองเชิงนางสักหน่อย

 

 

หากเดาไม่ผิด ไม่นานชุนเหนียงคงจะให้คนมาเรียกตัวเธอ ถึงตอนนั้นเธอจะต้องใช้ประโยชน์จากไพ่ชุนเหนียงนี้ให้ดี

 

 

ตามคาด พอฟ้ามืด คนจากในเรือนชุนเหนียงก็มา นำทางหลิงอวี้จื้อไปทันที

 

 

พอเห็นหลิงอวี้จื้อมา นางก็โกรธจัดขึ้นมาทันใด สีหน้าเย็นชาในพริบตา

 

 

“นังบ่าวชั่ว เจ้าช่างกล้านัก ก่อนหน้านี้เจ้าเอายาระบายมาใส่ในน้ำชาของข้าใช่หรือไม่”

 

 

หลิงอวี้จื้อคุกเข่า หมอบกับพื้น ร้องไห้ออกมา

 

 

“ชุนเหนียงไว้ชีวิตด้วยเจ้าค่ะ ผู้คุมกฎเฟิงสั่งให้บ่าววางยาระบายพวกนั้น บ่าวเป็นแค่คนใช้ กล้าขัดคำสั่งผู้คุมกฎเฟิงเสียที่ไหนเจ้าคะ บ่าวรู้ว่าชุนเหนียงเป็นคนข้างกายเจ้าสำนัก ไม่คิดวางยาอยู่แล้ว ผู้คุมกฎเฟิงข่มขู่บ่าว บ่าวทำอะไรไม่ได้จริงๆ เจ้าค่ะ”

 

 

ชุนเหนียงหัวเราะเยาะเบาๆ

 

 

“เป็นนางตามคาด เฟิงอิ๋นเป็นอะไรไปแล้ว เอาผู้ชายไม่เป็นโล้เป็นพายเข้ามา ก็จะแต่งกับเขาแล้ว คนผู้นี้มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่คนธรรมดา ถึงแม้จะเสียความทรงจำแล้ว อยู่ในสำนักอู๋จี๋ก็เหมือนเป็นภัยซ่อนเร้น เจ้าสำนักก็ตามใจนางด้วย ชายหนุ่มรูปงามขนาดนี้แต่งกับเฟิงอิ๋นช่างน่าเสียดายจริงๆ”

 

 

หลิงอวี้จื้ออึ้ง พูดแบบนี้แสดงว่าชุนเหนียงไม่รู้จักตัวตนของเซียวเหยี่ยน หากนางไม่รู้ เช่นนั้นเจ้าสำนักก็คงจะไม่รู้เรื่องเช่นกัน เฟิงอิ๋นปิดบังตัวตนของเซียวเหยี่ยนเอาไว้

 

 

ก็ใช่ เซียวเหยี่ยนเป็นอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ หากให้เจ้าสำนักอู๋จี๋รู้ตัวตนที่แท้จริงของเซียวเหยี่ยน เกรงว่าจะฆ่าเซียวเหยี่ยนเสีย นางคงเคยได้ยินมาว่าตอนนั้นผู้ที่เป็นคนรวบรวมสำนักใหญ่ๆ ต่างๆ ในยุทธภพมาทำลายสำนักอู๋จี๋ก็คือซีหนานอ๋อง

 

 

หากนางเปิดเผยตัวตนของเซียวเหยี่ยน งานมงคลครั้งนี้คงเกิดขึ้นไม่ได้ แถมยังทำให้เซียวเหยี่ยนกังวลเรื่องชีวิตของเขา นางไม่มีทางทำเช่นนี้เด็ดขาด

 

 

ได้ยินชุนเหนียงพูดว่าเซียวเหยี่ยนรูปงาม แล้วยังไปหาเซียวเหยี่ยนทุกวัน เธอก็เกิดความคิดขึ้นในหัว ชุนเหนียงคงไม่ได้ชอบความเป็นชายของเซียวเหยี่ยนหรอกนะ! นางไม่ได้อยู่ข้างกายเจ้าสำนักเพราะชอบผู้หญิงด้วยซ้ำ บางทีอาจจะโดนบังคับ

 

 

คิดถึงตรงนี้ เธอก็ตัดสินใจจะลองเชิงชุนเหนียง

 

 

“บ่าวก็เพิ่งไปรับใช้ข้างกายท่านหลานเขย ผู้คุมกฎเฟิงไม่ชอบให้บ่าวมีปฏิสัมพันธ์กับท่านหลานเขยมากเกินไป ขนาดบ่าวอยู่ใกล้ๆ ท่านหลานเขยยังต้องหลบเลี่ยงไม่ให้เป็นที่สงสัย ไม่กล้าพูดกับท่านหลานเขยมากไปเจ้าค่ะ

 

 

ตอนที่ผู้คุมกฎเฟิงเอายาระบายมาให้บ่าวยังบอกว่าชุนเหนียงมีเจตนาแอบแฝง… คำพูดที่เหลือบ่าวลำบากใจที่จะพูดเจ้าค่ะ”

 

 

“นางยังพูดอะไรอีก”

 

 

“ล้วนเป็นคำพูดไม่น่าฟังทั้งนั้นเจ้าค่ะ ท่านอย่าทำให้บ่าวลำบากใจเลย บ่าวพูดไม่ออกจริงๆ เจ้าค่ะ”

 

 

หลิงอวี้จื้อทำหน้าลำบากใจ ชุนเหนียงได้ยินคำนี้ก็หัวเราะ

 

 

“มิน่านางถึงเลือกเจ้ามาอยู่ข้างกายหลานเขย ที่แท้ก็มีความคิดเช่นนี้ นางคิดว่าเป็นผู้คุมกฎแล้วก็สามารถมองข้ามข้าไปได้ นึกไม่ถึงว่าจะลงมือกับข้าต่อหน้าฝูงชน เก็บชายคนป่ากลับมาดูแลเหมือนเป็นสมบัติล้ำค่า ข้าไม่มีทางทำให้นางสมปรารถนาหรอก ต้องทำให้นางรู้ ที่สำนักอู๋จี๋ ขอเพียงเจ้าสำนักเห็นข้าเป็นคนในครอบครัว นางก็จะต้องเกรงใจข้าตลอดไป แค่นี้ข้าก็เหนือกว่านาง”

 

 

ชุนเหนียงกับเฟิงอิ๋นไม่ถูกกันมานานแล้ว ต่างคนต่างเกลียดขี้หน้าซึ่งกันและกัน

 

 

เฟิงอิ๋นไม่ชอบชุนเหนียง รู้สึกว่านางอาศัยมารยาหญิงไต่เต้าขึ้นมา ผิวเผินแล้วก็สุภาพกับนาง แต่ความจริงไม่เคยเห็นนางอยู่ในสายตา การกระทำกับความคิดที่ขัดกันนี้ ชุนเหนียงย่อมรู้ดี แต่อุปสรรคอยู่ที่หาจุดอ่อนของเฟิงอิ๋นไม่เจอ จึงได้แต่อดทนไป

 

 

ตอนนี้มีชนวนจุดระเบิดแล้ว นางไม่สามารถทนได้อีกแม้แต่ครู่เดียว

 

 

“ชุนเหนียงไว้ชีวิตบ่าวด้วย บ่าวรู้ผิดแล้วจริงๆ บ่าวก็ถูกบังคับ ผู้คุมกฎเฟิงเป็นเจ้านายของบ่าว นางสั่งการมา บ่าวจะขัดคำสั่งไม่ได้เจ้าค่ะ”