ตอนที่ 742 คลอด

 

 

“เหตุใดถึงไม่ได้”

 

 

“ก็ข้าเบื่อ”

 

 

“เราอยู่กับเจ้าตลอด จะเบื่อได้อย่างไร” เซียวเหยี่ยนพูดอย่างเต็มไปด้วยเหตุผล

 

 

หลิงอวี้จื้อย่อมไม่ยอมถูกเซียวเหยี่ยนจำกัดเสรีภาพเช่นนี้แน่ จึงเอ่ยอย่างแง่งอนต่อว่า “อาเหยี่ยน ข้ารับรองว่าต่อไปทุกครั้งที่ออกไปข้างนอกจะพาคนไปด้วยหลายๆ คน ดีหรือไม่ ไม่งั้นข้ากับเจ้าตัวน้อยคงได้อึดอัดตายแน่”

 

 

เซียวเหยี่ยนไม่พูดอันใด หลิงอวี้จื้อจึงเขย่าแขนเขาไปมา เมื่อเห็นเซียวเหยี่ยนยังคงใจแข็ง หลิงอวี้จื้อจึงทำสีหน้าเศร้าหมอง “ข้าเจ็บที่คอ”

 

 

“ทนหน่อยนะ ใกล้จะถึงแล้ว” ในที่สุดเซียวเหยี่ยนก็ยอมพูดกับเธอ ในสายตาเขามีแต่ความห่วงใย

 

 

“ต่อให้ถึงก็ยังคงเจ็บอยู่ดี อาเหยี่ยน ยามไม่พอใจ ข้าก็จะเจ็บแผล ยามเบิกบานจะลืมเรื่องแผลไปเลย ท่านพูดเองว่าขอแค่ข้ามีความสุข อะไรก็ได้ทั้งนั้น แต่ตอนนี้ข้าไม่มีความสุข”

 

 

หลิงอวี้จื้อทำปากจู๋ใส่เขา ต่อหน้าเซียวเหยี่ยนเธอสามารถเอาแต่ใจได้ ทั้งสามารถออดอ้อนแง่งอนได้ ทุกครั้งที่เธอทำเช่นนี้เซียวเหยี่ยนมักจะตามใจเธอเสมอ เซียวเหยี่ยนไม่รู้จะทำอย่างไรดี ครานี้ก็เช่นกัน

 

 

ในที่สุดเซียวเหยี่ยนก็เผยสีหน้าจนใจแล้วยื่นมือออกไปลูบจมูกหลิงอวี้จื้อ “เจ้านี่นะ”

 

 

“ขอบคุณท่านสามี”

 

 

หลิงอวี้จื้อรีบเอ่ยขอบคุณทันที

 

 

“ขอบคุณข้าด้วยเรื่องใด”

 

 

เซียวเหยี่ยนเลิกคิ้ว

 

 

“ฮ่าๆ ท่านรู้ดี ท่านสามี ต่อไปข้าจะระวังให้มาก และจะไม่ไปไหนไกล ท่านไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว เฉินปี้ก็ถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว คงไม่มีเฉินปี้คนที่สองโผล่มาอีกแน่”

 

 

เซียวเหยี่ยนไม่รู้จะทำอย่างไรกับหลิงอวี้จื้อดี ทุกครั้งที่เห็นหลิงอวี้จื้อมีความสุข เขาก็อดตามใจเธอไม่ได้ เธอช่างเป็นดาวพิฆาตเขาจริงๆ

 

 

ไม่นานก็ถึงเวลากำหนดคลอดของหลิงอวี้จื้อแล้ว ความเจ็บปวดอันรุนแรงทำให้ใบหน้าของหลิงอวี้จื้อเหยเกไปหมด สวรรค์ เธอเคยคิดว่าต้องเจ็บมากแน่ๆ ทั้งเตรียมใจไว้แล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าจะเจ็บถึงเพียงนี้ มันเจ็บปวดเสียจนเธออยากจะทุบตัวเองให้หมดสติไปเสียเลย

 

 

“ฮองเฮาออกแรงเพคะ”

 

 

หมอตำแยที่นั่งอยู่ด้านข้างคอยเอ่ยปลุกปลอบหลิงอวี้จื้ออยู่ด้านข้าง เหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผากหลิงอวี้จื้อ เหงื่อที่เหนียวเหนอะนั้นทำให้เส้นผมของเธอแนบติดไปกับหน้าผาก ร่างทั้งร่างไร้เรี่ยวแรง เธอหอบหายใจแรง “ข้าไม่มีแรงแล้ว”

 

 

หมอตำแยร้อนใจอย่างที่สุด หากเกิดเหตุอันใดขึ้น ศีรษะของพวกนางทุกคนต้องหลุดจากบ่าเป็นแน่ ทั่วหล้านี้ทุกคนต่างทราบกันดีว่าฮ่องเต้รักและทะนุถนอมฮองเฮาดุจสมบัติล้ำค่าก็มิปาน

 

 

เซียวเหยี่ยนเดินวนไปวนมาอยู่ด้านนอกด้วยความร้อนรนอย่างที่สุด “เหตุใดจึงยังไม่มีข่าวคราวเลย พวกเจ้าหลบไป เราจะเข้าไปดูฮองเฮา”

 

 

แม่นมในวังต่างคุกเข่าลงเพื่อห้ามเซียวเหยี่ยนไว้ “ฝ่าบาทเข้าไม่ได้เพคะ ด้านในมีแต่สิ่งอัปมงคล การคลอดบุตรต้องใช้เวลา ฮองเฮาต้องทรงปลอดภัยแน่เพคะ รอให้คลอดพระโอรสน้อยออกมาก่อน ฝ่าบาทค่อยเข้าไปก็มิสายเพคะ”

 

 

เซียวเหยี่ยนร้อนใจจนทนไม่ไหว ไหนเลยจะมัวสนกฎธรรมเนียมใดๆ เขารอต่อไปไม่ได้แล้ว เขาห่วงหลิงอวี้จื้ออย่างยิ่งจึงพุ่งเข้าไปในห้องทันที แม่นมจึงรีบวิ่งตามไป แต่อย่างไรก็ไม่กล้าเข้าไปขวางอีก เซียวเหยี่ยนเป็นฮ่องเต้พระองค์แรกที่บุกเข้าไปถึงห้องทำคลอด

 

 

หลิงอวี้จื้อเจ็บจนหน้าขาวซีดไปหมด ร่างทั้งร่างสิ้นไร้เรี่ยวแรง เซียวเหยี่ยนยื่นมือไปจับมือหลิงอวี้จื้อไว้ “อวี้จื้อ ข้าอยู่นี้แล้ว เจ้าต้องอดทนนะ”

 

 

หลิงอวี้จื้อได้ยินเสียงเซียวเหยี่ยน จึงหันไปมองเขาทั้งน้ำตาคลอเอ่อ เธอรู้สึกลำคอแห้งผากจนไฟแทบลุก “เจ็บ…”

 

 

เซียวเหยี่ยนยื่นมือไปเช็ดเหงื่อที่หน้าผากให้หลิงอวี้จื้อ “หากเจ้าเจ็บก็กัดข้าไว้”

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 743 กำเนิดองค์หญิงน้อย

 

 

หลิงอวี้จื้อรู้สึกว่าร่างกายมีแรงฟื้นคืนมาบ้างแล้ว เธอจึงออกแรงอีกครั้ง เมื่อเห็นเธอเจ็บจนกัดฟันแน่น เซียวเหยี่ยนจึงสอดมือเข้าไปในปากนาง หลิงอวี้จื้อก็กัดอย่างไม่เกรงอกเกรงใจเลย กลิ่นคาวเลือดลอยคลุ้งไปทั่วบริเวณ ตามติดด้วยเสียงร้องไห้ของทารก

 

 

“ยินดีด้วยเพคะฝ่าบาท ฮองเฮาทรงให้กำเนิดองค์หญิงน้อยเพคะ”

 

 

ลูกคนแรกเป็นผู้หญิง การคาดเดาของเธอช่างไม่แม่นยำเอาเสียเลย เด็กในท้องผู้นี้ชอบโวยวายนัก จนเธอคิดว่าเป็นผู้ชาย คิดไม่ถึงว่าจะเป็นผู้หญิง เซียวอวี่ไม่ได้เกิด แต่กลับเป็นเซียวหนิงที่มาเกิดก่อน

 

 

“ฝ่าบาททรงออกไปก่อนเถิดเพคะ หม่อมฉันจะเช็ดตัวทำความสะอาดให้ฮองเฮาก่อนเพคะ”

 

 

หมอตำแยที่ทำคลอดให้ถึงกลับเหงื่อซึมทีเดียว เคราะห์ดีที่ฮองเฮาปลอดภัย มิเช่นนั้นพวกนางต้องตายแน่ๆ ทำคลอดมาตั้งมากมาย ยังไม่เคยเห็นบุรุษคนใดบุกเข้ามาถึงห้องทำคลอดเลย ทั้งบุรุษที่ว่ายังเป็นถึงฮ่องเต้ จากจุดนี้ก็ทราบแล้วว่าฝ่าบาทให้ความสำคัญกับฮองเฮาเพียงใด

 

 

“อาเหยี่ยน ออกไปก่อนเถิด”

 

 

หลิงอวี้จื้อพยายามพูดออกมาประโยคหนึ่ง

 

 

เซียวเหยี่ยนเห็นว่าหลิงอวี้จื้อไม่เป็นอะไรแล้วจึงได้เดินออกไป

 

 

ตอนที่เซียวเหยี่ยนกลับมาอีกครั้ง ภายในห้องก็ถูกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว หลิงอวี้จื้อเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสะอาดตัวใหม่ มือของเซียวเหยี่ยนถูกหลิงอวี้จื้อกัดจนเป็นรอยลึก จึงพันผ้าพันแผลเอาไว้

 

 

เมื่อเห็นผ้าพันแผลบนมือของเซียวเหยี่ยน หลิงอวี้จื้อก็รู้สึกผิดขึ้นมาจึงดึงมือของเซียวเหยี่ยนเข้าหาตน แล้วเอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง “อาเหยี่ยน เจ็บมากหรือไม่”

 

 

“อวี้จื้อ ลำบากเจ้าแล้ว เราไม่รู้ว่าคลอดบุตรจะเจ็บถึงเพียงนี้”

 

 

“ตอนนี้ก็ได้เห็นแล้ว ยามเห็นใบหน้าบิดเบี้ยวเหยเกของข้า ท่านตกใจหรือไม่”

 

 

เซียวเหยี่ยนลูบไล้ใบหน้าหลิงอวี้จื้อแผ่วเบา แล้วถอนหายใจออกมา “เราเป็นห่วงยิ่ง”

 

 

“งั้นต่อไปต้องดีต่อข้ามากๆ ให้คุ้มค่ากับความเจ็บปวดทรมานของข้า”

 

 

“ถึงเจ้าไม่พูด ข้าก็ต้องดูแลเจ้าอย่างดีอยู่แล้ว อวี้จื้อ เจ้าอยู่ตรงนี้ ที่นี่มาตลอดนะ” เซียวเหยี่ยนจับมือหลิงอวี้จื้อขึ้นมาวางลงที่อกตน

 

 

“อวี้จื้อ ขอบใจเจ้ามากที่ยอมทนความเจ็บปวดเพื่อมีบุตรให้แก่เรา”

 

 

“นั่นก็เป็นลูกข้าเหมือนกัน ท่านไม่ต้องขอบใจอะไรหรอก”

 

 

หลิงอวี้จื้อรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมา การคลอดลูกเป็นเรื่องที่เจ็บปวดทรมานจริงๆ แต่เมื่อเห็นเซียวเหยี่ยนเอามือสอดเข้ามาในปากเธอตอนที่กำลังทำคลอดอยู่ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าไม่เจ็บแล้ว ทุกอย่างมันช่างคุ้มค่าจริงๆ

 

 

เซียวเหยี่ยนเป็นฮ่องเต้ กรอบความคิดต่างๆ ย่อมไม่เหมือนกับคนยุคปัจจุบันอย่างแน่นอน แต่เขากลับบุกเข้าไปในห้องคลอดเพื่ออยู่เป็นเพื่อนเธอโดยไม่สนธรรมเนียมใดๆ ทำให้เธอรู้สึกซาบซึ้งอย่างยิ่ง เธอเลือกสามีไม่ผิดจริงๆ ไม่เสียทีที่เธอได้ทุ่มเททุกอย่างโดยไม่สนสิ่งใดเพื่อเขา

 

 

เวลานี้แม่นมก็ได้อุ้มองค์หญิงน้อยเดินเข้ามา เด็กน้อยกำลังหลับอย่างมีความสุขเลยทีเดียว

 

 

นี่เป็นครั้งแรกที่เซียวเหยี่ยนได้อุ้มเด็กทารก เขาจึงค่อยๆ รับเด็กน้อยมาด้วยความระมัดระวัง แล้วอุ้มไปหาหลิงอวี้จื้อ นี่เป็นลูกของพวกเขา แววตานั้นดูอ่อนโยนขึ้นทุกทีแล้ว

 

 

หลิงอวี้จื้อมองบุตรสาวที่กำลังหลับสนิทแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้ “อาเหยี่ยน ท่านดูสิว่านางหลับสบายเพียงใด โตมาต้องเป็นสาวน้อยแสนสวยอย่างแน่นอน”

 

 

“หนิงเอ๋อร์ หนิงเอ๋อร์…”

 

 

เซียวเหยี่ยนเรียกชื่อบุตรสาวเสียงเบา ครั้งแรกที่ได้เป็นบิดา ในใจรู้สึกปิติจนไม่รู้จะอธิบายออกมาอย่างไร

 

 

“ฮ่าๆ ถ้านางได้ยินคงต้องพูดว่า ใครมารบกวนยามข้านอนกัน อาเหยี่ยน ท่านนับเป็นชายแก่มีบุตรหรือไม่ หากมีบุตรยามหนุ่ม ปานนี้คงได้เป็นปู่แล้ว”

 

 

“เราแก่เพียงนั้นเลยหรือ”

 

 

เซียวเหยี่ยนเลิกคิ้วขึ้น

 

 

หลิงอวี้จื้อรีบยื่นมือไปรั้งแขนของเซียวเหยี่ยนไว้แล้วเอ่ยปลอบว่า “ไม่แก่ๆ เป็นวัยที่กำลังมีเสน่ห์มากยิ่งเชี่ยวล่ะ”

 

 

พูดจบหลิงอวี้จื้อก็ยิ้ม เซียวเหยี่ยนจึงยิ้มตาม ทั้งสามคนเป็นครอบครัวเดียวกัน อยู่ด้วยกันอย่างเบิกบานมีความสุข ม่อชิงที่คอยเฝ้าอยู่ไม่ไกลได้แต่ยกมุมปากขึ้นยิ้ม เมื่อมีองค์หญิงน้อยแล้ว นายท่านของพวกเขาจะต้องดีใจอย่างมากเป็นแน่

Related