ตอนที่ 440 ใครกล้าพูดว่าเจ้าไม่สวย

 

 

ออกมาจากวังแล้ว เซียวเหยี่ยนก็ไปจวนมหาเสนาบดีทันที ข้างนอกอากาศไม่เลว ที่จวนมหาเสนาบดีทำชุดใหม่ให้หลิงอวี้จื้อสองสามชุด หลิงอวี้จื้อกำลังลองชุดอยู่ในห้อง เธอสวมเสื้อนอกบุนวมผ้าฝ้ายสำหรับฤดูหนาวอยู่ จู่ๆ ก็เปลี่ยนมาสวมเสื้อบางน้ำหนักเบา รู้สึกตัวเบาไปไม่น้อย คล่องตัวมาก

 

 

เธอเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าสีเหลืองนวลอ่อน ปลายแขนปักลายดอกท้อสีเดียวกัน เนื้อผ้าเป็นผ้าไหมอวิ๋นจินชั้นดี ประณีตมาก เธอหมุนอยู่หน้ากระจกรอบหนึ่ง พยักหน้าอย่างพอใจ

 

 

“ชุดนี้ไม่เลวเลย สีก็สดใส เนื้อผ้าก็สบาย

 

 

หรูเยียน เจ้ารู้สึกหรือไม่ ตั้งแต่ข้าจะแต่งงานกับเซียวเหยี่ยน ของที่ท่านพ่อเตรียมให้ข้า ไม่รู้ว่ายกระดับขึ้นมามากมายเพียงใด เมื่อก่อนเคยส่งเนื้อผ้าระดับนี้ให้ข้าสวมใส่เสียที่ไหน สถานะมาเหนือทุกอย่างจริงๆ”

 

 

“คุณหนูสวมชุดนี้แล้วสวยจริงๆ ”

 

 

หลิงอวี้จื้อบีบหน้าตัวเองไปมาหน้ากระจกทองแดง

 

 

“จะว่าสวยก็ไม่ใช่ แต่ว่าไม่เป็นไร หน้าแบบนี้ต้านวัย นี่คือข้อดีของหน้ากลม”

 

 

“ใครบอกว่าเจ้าไม่สวย”

 

 

เสียงของเซียวเหยี่ยนดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เซียวเหยี่ยนทำให้หลิงอวี้จื้อตกใจ หันกลับไป เห็นเซียวเหยี่ยนยืนอยู่ข้างหลังจริงๆ เธอกุมอกตัวเอง

 

 

“ท่านทำข้าตกใจแทบตาย เหตุใดออกมาไม่ให้สุ้มให้เสียงเพคะ”

 

 

เซียวเหยี่ยนโบกมือ เป็นสัญญาณให้หรูเยียนออกไป หรูเยียนออกไปอย่างเงียบๆ แล้วปิดประตู หลิงอวี้จื้อพุ่งไปตรงหน้าเซียวเหยี่ยน หมุนหนึ่งรอบ

 

 

“สวยหรือไม่เพคะ”

 

 

เห็นหลิงอวี้จื้อสีหน้าดีใจ มุมปากเซียวเหยี่ยนก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม ยื่นมือออกไปกุมมือทั้งคู่ของหลิงอวี้จื้อ

 

 

“แค่ได้ใส่ชุดใหม่ก็ทำให้เจ้าดีใจขนาดนี้ ต่อไปข้าจะทำชุดใหม่ให้เจ้าทุกวันเลย”

 

 

“มีที่เก็บพอหรือเพคะ”

 

 

“หากไม่พอ ข้าก็จะสร้างคฤหาสน์สักหลังให้เจ้าเก็บเสื้อผ้าโดยเฉพาะ”

 

 

“เช่นนั้นข้าไม่กล้าเก็บแล้วเพคะ ถึงเวลานั้นข้าคงจะจมน้ำลายจากขี้ปากของคนข้างนอกน่ะสิเพคะ”

 

 

“ข้าจะดูสิว่าใครกล้า”

 

 

เซียวเหยี่ยนเลิกคิ้ว

 

 

“ข้าบอกเจ้านานแล้ว ขอเพียงมีข้าอยู่ ที่แคว้นเว่ยตะวันตกนี้ เจ้าเป็นตัวของตัวเองได้ จะไม่มีใครมาทำให้เจ้าลำบากใจ”

 

 

“ถ้าเช่นนั้นข้าไม่เกรงใจแล้วนะ”

 

 

หลิงอวี้จื้อพูดจบก็เอียงคอถาม

 

 

“ท่านยังไม่ตอบข้าเลย ข้าสวมชุดนี้แล้วสวยหรือไม่เพคะ”

 

 

เซียวเหยี่ยนก้มหน้า ตอบเบาๆ แนบหูหลิงอวี้จื้อว่า

 

 

“สวยอยู่แล้ว บนโลกนี้ ใครก็สวยสู้เจ้าไม่ได้”

 

 

หลิงอวี้จื้อตระหนักถึงรูปร่างหน้าตาของตัวเองเป็นอย่างดี ถึงแม้จะไม่อัปลักษณ์ แต่ไม่ถือว่าเป็นสาวสวยตามขนบธรรมเนียม ความประทับใจแรกที่คนอื่นมีต่อเธอต่างก็รู้สึกว่าเธอหน้าเด็ก

 

 

แต่คำชมเกินจริงของเซียวเหยี่ยนก็ได้ผลกับเธอมาก นอกจากเธอแล้ว เซียวเหยี่ยนก็ไม่เคยชมใครเกินจริงเลย เธอเป็นคนแรกที่ทำให้เซียวเหยี่ยนชมผู้หญิงได้เช่นนี้ ความคิดเห็นของคนอื่นล้วนไม่สำคัญ เธอสนใจแต่ความคิดเห็นของเซียวเหยี่ยนเท่านั้น

 

 

หลิงอวี้จื้อหัวเราะดังลั่น

 

 

“นับว่าตาท่านมีแวว ท่านอ๋องเพคะ ผู้หญิงที่สวยที่สุดในปฐพีจะได้แต่งงานกับท่านแล้วนะ ขอถามหน่อยว่าตอนนี้ท่านคิดว่าอย่างไร”

 

 

“ไม่ได้คิดอะไร แต่ข้ากลับอยากทำอะไรสักอย่างหนึ่ง”

 

 

“เอ๊ะ อะไรหรือเพคะ”

 

 

หลิงอวี้จื้อถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ

 

 

เซียวเหยี่ยนยื่นมือไปเชยคางหลิงอวี้จื้อขึ้น แล้วประทับจูบลงบนริมฝีปากของหลิงอวี้จื้อทันที จูบแล้วไม่อยากผละออก ที่เขามาวันนี้ ตอนแรกคิดจะบอกหลิงอวี้จื้อเรื่องพระชายารอง เห็นหลิงอวี้จื้อดีใจขนาดนี้ คำพูดเหล่านั้นจะทำอย่างไรก็พูดไม่ออก เขาไม่อาจจินตนาการได้ว่า หากหลิงอวี้จื้อรู้เรื่องเฉินปี้แล้วจะเป็นอย่างไร

 

 

หากเดาไม่ผิด พรุ่งนี้มู่หรงกวานเย่ว์ก็คงจะออกกฤษฎีกา ถึงตอนนั้นหลิงอวี้จื้อก็จะรู้เรื่อง ไม่ว่าจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร หลิงอวี้จื้อก็ไม่มีทางยินดี เขาเคยรับปากกับเธอไว้ ว่าระหว่างพวกเขาสองคนจะไม่มีคนอื่น ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลกลใด สุดท้ายก็เป็นเขาที่กลืนน้ำลายตัวเอง

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 441 ข้าจะรับผิดชอบเจ้า

 

 

เนิ่นนานกว่าเซียวเหยี่ยนจะปล่อยหลิงอวี้จื้อ

 

 

หลิงอวี้จื้อรู้สึกว่าวันนี้เซียวเหยี่ยนค่อนข้างผิดปกติ เหมือนมีเรื่องในใจ กอดเธอไม่ยอมปล่อยเช่นนี้ เธอหายใจหอบเล็กน้อยขณะอิงแอบอยู่ในอ้อมอกของเซียวเหยี่ยน

 

 

“อาเหยี่ยน ท่านไม่เป็นอะไรกระมัง!”

 

 

“ยังไม่พออีกหรือ”

 

 

“พอแล้ว พอแล้ว พรุ่งนี้ข้ายังต้องพบเจอคนอีก”

 

 

หลิงอวี้จื้อหน้าแดงก่ำ กล้ามองเซียวเหยี่ยนเสียที่ไหน ยื่นมือออกไปกอดเอวเซียวเหยี่ยน ถามเบาๆ ว่า

 

 

“ยังเจ็บแผลอยู่หรือไม่”

 

 

“หายนานแล้ว อวี้จื้อ คืนนี้ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้า”

 

 

“อะไรนะ”

 

 

หลิงอวี้จื้อนึกว่าตัวเองฟังผิด เงยหน้าขึ้น มองเซียวเหยี่ยนงงๆ

 

 

“เมื่อครู่ท่านพูดว่าอะไรนะ”

 

 

เซียวเหยี่ยนยื่นมือไปประคองหน้าหลิงอวี้จื้อ

 

 

“คืนนี้ข้าไม่ไปไหนแล้ว”

 

 

หลิงอวี้จื้อปล่อยเซียวเหยี่ยน บิดไปบิดมาเล็กน้อย

 

 

“เช่น…เช่นนี้ไม่ดีกระมัง! เรายังไม่ได้เป็นสามีภรรยากัน ท่านอย่าใจร้อนสิ”

 

 

เซียวเหยี่ยนอารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชัด ยื่นมือไปลูบจมูกหลิงอวี้จื้อ

 

 

“อย่างไรนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก เจ้าวางใจเถิด ข้าจะไม่ทำอะไรเจ้า เพียงแค่อยากอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเท่านั้น”

 

 

“ข้ากลัวว่าท่านจะอดใจไม่ไหวแล้วกินข้าน่ะสิ”

 

 

หลิงอวี้จื้อพูดเบาๆ เขินอายอย่างยิ่ง

 

 

“หากเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะมาสู่ขอเจ้ากลับจวนเร็วขึ้น อย่างไรเจ้าก็เป็นของข้าอยู่แล้วไม่ช้าก็เร็ว วางใจเถิด ข้าจะรับผิดชอบเจ้าเอง”

 

 

เซียวเหยี่ยนไม่เปลี่ยนสีหน้า แสดงท่าทีเอาจริงเอาจริง

 

 

หลิงอวี้จื้อยอมแล้วจริงๆ คนยุคปัจจุบันอย่างเธอยังไม่เปิดกว้างเท่าคนยุคโบราณอย่างเซียวเหยี่ยน สีหน้าของเซียวเหยี่ยนไม่เปลี่ยน แต่เธอกลับหน้าแดงเสียแล้ว ไม่มีเหตุผลเลย เธอควรจะเป็นฝ่ายแกล้งเซียวเหยี่ยนสิ ทำไมถึงกลับกันแบบนี้

 

 

ไม่ได้ ไม่ได้ เธอจะต้องสลับบทบาทเป็นฝ่ายรุก ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงสายหื่น แต่จะทำตัวไม่มีอุบายโต้กลับชายยุคโบราณคนหนึ่งไม่ได้

 

 

คิดถึงตรงนี้ เธอก็ยิ้มตาหยีจ้องมองเซียวเหยี่ยน ทำหน้าหนาเข้าไว้แล้วพูดว่า

 

 

“ข้าต้องรับผิดชอบท่านถึงจะถูก ท่านอ๋องหล่อขนาดนี้ ข้าได้กำไรแล้ว”

 

 

เซียวเหยี่ยนตะลึง นึกไม่ถึงว่าจู่ๆ หลิงอวี้จื้อจะกล้าถึงเพียงนี้ เขายกมือขึ้นมาปลดเข็มขัด เห็นเช่นนี้ หลิงอวี้จื้อก็ลนลานแล้ว รีบห้ามปราม

 

 

“ตอนนี้ฟ้ายังไม่มืดเลย”

 

 

“ใครตั้งกฎว่าฟ้ามืดแล้วถึงนอนได้ล่ะ”

 

 

“เอ่อ…”

 

 

“ข้าหิวแล้ว พวกเรา…พวกเราไปกินอะไรกันก่อน”

 

 

หลิงอวี้จื้อเริ่มพูดติดอ่าง เซียวเหยี่ยนรู้ว่าเธอกลัวแล้ว จึงยื่นมือออกไปลูบหัวหลิงอวี้จื้อ

 

 

“ได้ กินอะไรกันก่อน”

 

 

เขาก็แค่จะแกล้งหลิงอวี้จื้อ ไม่ได้คิดจะถอดผ้าถอดผ่อนจริงๆ ไม่นึกว่าหลิงอวี้จื้อจะตกใจเร็วขนาดนี้ เขาก็คิดไว้แล้ว สาวน้อยที่ไหนจะกล้าได้ถึงเพียงนี้

 

 

หลิงอวี้จื้อคอตกรู้สึกหดหู่ ทำหน้าด้านแล้วถึงได้พบว่าตนเองก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเซียวเหยี่ยนอยู่ดี ระหว่างพวกเขาสองคน อำนาจในการรุกถูกกำหนดไว้ให้อยู่ในกำมือของเซียวเหยี่ยนแล้ว

 

 

ที่จริงหลิงอวี้จื้อไม่ได้อยากกินอะไร ในเมื่อลั่นวาจาไปแล้ว ก็ช่วยไม่ได้ ก้มหน้าก้มตากินไปเถิด

 

 

หรูเยียนให้สาวใช้ยกของกินเล่นมาสองสามจาน พอหลิงอวี้จื้อเห็นของกินก็ลืมความกระอักกระอ่วนเล็กน้อยก่อนหน้านี้ หยิบผลไม้แช่อิ่มลูกหนึ่งยัดใส่มือเซียวเหยี่ยน

 

 

“อันนี้หวาน หรูเยียนเป็นคนแช่อิ่มเอง อาเหยี่ยน ท่านลองชิมดูสิ”

 

 

เดิมทีเซียวเหยี่ยนไม่สนใจของพวกนี้อยู่แล้ว ปกติไม่เคยกินเลย ทว่าตั้งแต่เขาไม่ปฏิเสธหลิงอวี้จื้อ แม้กินกุ้งแล้วจะทำให้เป็นผื่นแดงไปทั้งตัว เขาก็หยิบขึ้นมากินโดยไม่ลังเล นับประสาอะไรกับผลไม้แช่อิ่ม เซียวเหยี่ยนรับมา หยิบผลไม้แช่อิ่มเข้าปากแล้วชิม หลิงอวี้จื้อมองเซียวเหยี่ยนด้วยสีหน้าตั้งตารอคอย

 

 

“เป็นอย่างไรบ้าง อร่อยหรือไม่”

 

 

เซียวเหยี่ยนยังชิมไม่รู้รสว่าอะไรอร่อยไม่อร่อย ในปากเขามีแต่รสชาติของหลิงอวี้จื้อ ด้วยเหตุนี้จึงพยักหน้า

 

 

“อร่อย”

 

 

“ข้าบอกแล้วว่าหรูเยียนฝีมือดี นางทำอะไรข้าก็ชอบกินหมด”