ตอนที่ 498 พวกเจ้าทำอะไรกัน  

 

 

ไม่นานเซียวเหยี่ยนก็รับรู้ถึงความผิดปกติของร่างกาย และเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น บีบคอเฉินปี้ทันที แววตาประกายความกราดเกรี้ยว  

 

 

“เจ้าทำอะไรกับข้า”  

 

 

ถึงแม้ว่าเฉินปี้จะกลัว แต่ก็พยายามรักษาความนิ่งอย่างสุดกำลัง นางไม่เชื่อว่าเซียวเหยี่ยนจะฆ่านางได้จริงๆ มองเซียวเหยี่ยนอย่างสงสาร น้ำตาไหลรินอย่างห้ามไม่ได้  

 

 

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันจำใจต้องทำ ยานี้ไทเฮามอบให้หม่อมฉัน ไทเฮาบังคับให้หม่อมฉันทำเช่นนี้ หม่อมฉันไม่กล้าขัดคำสั่งเพคะ”  

 

 

“เฉินปี้ เจ้านึกว่าข้าโง่จริงๆ หรือ ไทเฮาไม่ได้วางยาเฉินเยี่ยนด้วยซ้ำ ข้าเห็นแก่ที่เจ้าเคยช่วยหลิงอวี้จื้อ จึงไม่ได้เปิดโปงเจ้า นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะไม่รู้จักดีชั่วเช่นนี้ นึกไม่ถึงว่าจะกล้าวางยาข้า  

 

 

ข้ารู้จักไทเฮามาหลายปี นางไม่มีทางวางยาชนิดนี้กับข้า ยานี้เกรงว่าเป็นเจตนาของเจ้าเสียเอง ข้าไม่ชอบที่สุดก็คือคนที่คิดไปเองว่าตัวเองฉลาด”  

 

 

เฉินปี้นึกไม่ถึงว่าเซียวเหยี่ยนรู้มานานแล้วว่าตนเองโกหก ในใจตื่นตระหนกทันที  

 

 

ไม่ว่าอย่างไรวันนี้นางก็ต้องทำให้สำเร็จ มิเช่นนั้นก็ทำได้เพียงแต่งงานกับอู๋อ๋อง นางไม่อยากไปจวนอู๋อ๋อง ถึงแม้ว่าจะได้เป็นพระชายาเอก ก็ไม่ยินดี  

 

 

นางรู้ว่าเซียวเหยี่ยนไม่ใช่คนธรรมดา ด้วยเหตุนี้จึงให้ยาแรงกับเซียวเหยี่ยน ขอเพียงทำสำเร็จ ถึงเวลานั้นไม่ว่าอย่างไรเซียวเหยี่ยนก็จะสลัดนางไม่พ้น ถ้าหากเทวดาสงสาร ทำให้นางตั้งครรภ์ได้ภายในบัดดล เช่นนั้นนางก็จะมีตำแหน่งที่มั่นคงอยู่ในจวนอ๋องแล้ว  

 

 

เฉินปี้เสี่ยงชีวิต เข้ากอดเซียวเหยี่ยนแน่น นางมีรูปโฉมงดงามยิ่ง นางไม่เชื่อว่าเซียวเหยี่ยนจะต้านทานได้ นางเตรียมพร้อมมาเพื่อเซียวเหยี่ยนโดยเฉพาะ หากนางทำเช่นนี้ เซียวเหยี่ยนก็จะควบคุมตนเองได้ยากขึ้น  

 

 

เซียวเหยี่ยนรู้สึกว่าร่างกายตนเองตอบสนองอย่างรุนแรง สติสัมปชัญญะมาถึงขอบเขตที่จะกระเจิดกระเจิงแล้ว  

 

 

ร่างกายเซียวเหยี่ยนร้อนรุ่ม หากเขาไม่ได้เป็นคนที่ควบคุมตนเองเก่ง ก็คงควบคุมตนเองไม่ได้ กอดรัดเฉินปี้ไปนานแล้ว  

 

 

เฉินปี้เริ่มหายใจลำบาก มือที่บีบคอเฉินปี้อยู่อ่อนแรงลงทุกที สุดท้ายก็ปล่อยมือ ภายในร่างกายราวกับมีเปลวไฟลุกไหม้ เมื่อได้หายใจเอาอากาศสดชื่นเข้าไป เฉินปี้ก็อ้าปากหอบ รีบเข้าไปกอดเซียวเหยี่ยนแน่น น้ำเสียงอ่อนโยนอย่างยิ่ง  

 

 

“ท่านอ๋อง วันนี้หม่อมฉันเป็นของท่าน ท่านอย่าไล่หม่อมฉันไปเลย หม่อมฉันเต็มใจ หม่อมฉันน่ารังเกียจขนาดนั้นเชียวหรือ”  

 

 

เสียงเฉินปี้อ่อนโยน แนบชิดเซียวเหยี่ยนแน่น เซียวเหยี่ยนควบคุมตนเองยากขึ้นทุกที แต่พยายามไม่กอดเฉินปี้ ได้แต่รู้สึกว่าร่างกายรับไม่ค่อยไหว น้ำเสียงแหบห้าว  

 

 

“ออกไปเดี๋ยวนี้”  

 

 

“ท่านอ๋อง อย่าไล่ข้าไปเลย ข้าจะปรนนิบัติท่านอ๋องอย่างดี”  

 

 

เฉินปี้นึกไม่ถึงว่าเซียวเหยี่ยนจะจิตแข็งเช่นนี้ นางรุกขนาดนี้ ยาที่ใช้ก็รุนแรง เซียวเหยี่ยนยังคงไม่กอดนาง นางได้แต่คลายเสื้อผ้าตนเอง มิเช่นนั้นกลัวว่าจะเสียเรื่อง  

 

 

ในใจเฉินปี้รู้สึกละอาย เพียงแต่เมื่อนึกถึงว่าตนเองเสียความบริสุทธิ์แล้ว นางต้องทำเช่นนี้ถึงจะแต่งงานกับเซียวเหยี่ยนได้ นางจึงเสี่ยงชีวิต เริ่มเป็นฝ่ายถอดเสื้อผ้าเซียวเหยี่ยน  

 

 

สายตาเซียวเหยี่ยนเริ่มพร่ามัว ผิวเย็นๆ ของเฉินปี้สัมผัสผิวร้อนๆ ของเซียวเหยี่ยน  

 

 

เพียงแต่สติปัญญาของเขายังอยู่ เขาไม่ได้จูบเฉินปี้ และไม่ได้กอดนาง เฉินปี้กอดเขาแน่น เซียวเหยี่นนใช้สติปัญญาที่ยังเหลือทั้งหมด เค้นกำลัง อยากผลักเฉินปี้ออกไป  

 

 

“พวกเจ้าทำอะไรกัน”  

 

 

จู่ๆ เสียงตกใจของหลิงอวี้จื้อก็ดังขึ้นข้างนอกประตู เธอถอยหลังติดกันหลายก้าว เกือบจะล้มลงกับพื้น ตะลึงไปสักครู่ ไม่นานก็สติกลับมา กลับหลังหันวิ่งออกไป  

 

 

เสียงนี้ปลุกเซียวเหยี่ยนได้เต็มตื่น เขาออกแรงผลักเฉินปี้ เฉินปี้หงายหลัง หลังศีรษะกระแทกขอบโต๊ะ เฉินปี้ปวดแปลบทันที บนโต๊ะมีคราบเลือดสีแดงสด  

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 499 ผู้หญิงไร้ยางอาย  

 

 

เฉินปี้นึกไม่ถึงว่าตอนนี้แล้วเซียวเหยี่ยนยังมีกำลังผลักนาง นึกถึงว่าหลิงอวี้จื้อเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดนี้แล้ว นางก็รู้สึกดีใจอยู่บ้าง ถึงแม้จะไม่สำเร็จ ให้หลิงอวี้จื้อเข้าใจผิดสักหน่อยก็ดี มาคราวนี้ไม่ถือว่าเสียเที่ยว  

 

 

เพื่อให้ตนเองตื่นตัวขึ้นอีกหน่อย เซียวเหยี่ยนจึงกัดข้อมือตนเองอย่างแรง ในปากเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดหวาน ทันใดนั้นก็มีสติตื่นขึ้นมาไม่น้อย  

 

 

หยุดพักสักครู่ เขาก็เอาน้ำชาที่เย็นแล้วบนโต๊ะ หยิบขึ้นมาสาดใส่หน้าตนเอง อยากให้ตนเองตื่นขึ้นอีก เม็ดน้ำไหลตามแก้มเซียวเหยี่ยนลงมา เส้นผอมปอยหนึ่งแนบติดใบหน้า  

 

 

ขณะนี้เขาเป็นห่วงหลิงอวี้จื้ออย่างยิ่ง นางเห็นฉากเช่นนี้เข้า จะต้องเข้าใจผิดเขาแน่นอน รอให้ยาหมดฤทธิ์แล้ว เขาต้องรีบไปอธิบายหลิงอวี้จื้อให้กระจ่างอย่างเร็วที่สุด  

 

 

เซียวเหยี่ยนเม้มปาก สีหน้าตึงเครียด สายตาชัดเจนขึ้นไม่น้อย มองเฉินปี้ที่นอนบนพื้นจากมุมบน  

 

 

“เจ้าไม่มีคุณสมบัติเข้าจวนอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ อู่จิ้น เจ้ามาพาคุณหนูเฉินส่งกลับจวน”  

 

 

ได้ยินเซียวเหยี่ยนสั่งการ อู่จิ้นก็เข้ามาทันที เฉินปี้เป็นถึงบุตรสาวขุนนาง ตัวนางสวมเพียงเสื้อชั้นในตู่โต้วตัวเดียว เห็นอู่จิ้นรีบเข้ามา ก็ใช้มือปิดร่างกายตนเองทันที  

 

 

“ท่านอ๋อง ข้า…ข้าถูกไทเฮาบีบบังคับจริงๆ เพคะ”  

 

 

“เช่นนั้นคุณหนูเฉินจะไปเผชิญหน้าไทเฮากับข้าหรือไม่”  

 

 

เซียวเหยี่ยนมีสีหน้าเย็นชาและรังเกียจ ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้เกลียดเฉินปี้ เกิดเรื่องนี้แล้ว เขาก็รังเกียจเฉินปี้อย่างยิ่ง มิน่าหลิงอวี้จื้อถึงมีปฏิกิริยากับนางใหญ่โตนัก ที่แท้นางก็เป็นผู้หญิงหน้าไม่อายเช่นนี้  

 

 

เฉินปี้ย่อมไม่กล้าไปเผชิญหน้ากับมู่หรงกวานเย่ว์ นางเป็นผู้หญิง ยังต้องการหน้าตา จะเอาเรื่องเช่นนี้ไปพูดบนเวทีได้อย่างไร นางเองเสี่ยงเทหมดหน้าตักถึงกล้าทำเรื่องเช่นนี้ได้ นางทำเช่นนี้เพียงเพื่อได้อยู่กับเซียวเหยี่ยน  

 

 

“เฉินปี้ ข้าข้องใจเหลือเกินว่าตระกูลเฉินสั่งสอนบุตรสาวอย่างไร ถึงได้ออกมาเป็นผู้หญิงที่ไร้ยางอายเช่นนี้ได้ คุณหนูเฉินเป็นถึงหญิงเก่งแห่งเมืองหลวง  

 

 

ใครๆ ต่างก็กล่าวว่าคุณหนูเฉินรู้หนังสือมีเหตุผล นึกไม่ถึงว่าภายใน คุณหนูหลิงจะคึกคะนองถึงเพียงนี้ ขนาดรู้จักของไม่เข้าท่าเช่นนี้ด้วย เจ้าไม่มีแม้แต่คุณสมบัติจะมาแสดงละครกับข้า”  

 

 

พูดจบเซียวเหยี่ยนก็เหมือนจะไม่อยากมองเฉินปี้อีกแม้แต่ครั้งเดียว ออกจากห้องไป ถึงแม้เขาจะพูดจาได้ตามปกติ แต่ยาในร่างกายของเขายังคงไม่หมดฤทธิ์ ต้องรออีกสักครู่ แล้วค่อยไปหาหลิงอวี้จื้อ  

 

 

เซียวเหยี่ยนไปแล้ว เฉินปี้ก็กอดอกอยู่บนพื้น นางรู้แค่ว่าจบสิ้นแล้ว ผ่านเรื่องนี้ไปแล้ว นางไม่สามารถแต่งเข้าจวนอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ได้แล้ว เซียวเหยี่ยนไม่ต้องการนางอีก ตอนนี้นางทำได้แค่ถอยไปแต่งงานกับอู๋อ๋อง ได้เป็นพระชายาเอกของจวนอู๋อ๋องก็ยังดีกว่าแต่งงานกับลูกชายขุนนางคนอื่น  

 

 

นางไม่เข้าใจจริงๆ นางรุกขนาดนี้ หน้าตาและความสามารถก็ดีกว่าหลิงอวี้จื้อมาก เหตุใดเซียวเหยี่ยนยังไม่ถูกใจนาง แม้ในช่วงเวลาเช่นนั้นก็ยังไม่ยอมเป็นฝ่ายกอดนาง  

 

 

นึกไม่ถึงว่ายาแรงใช้ไม่ได้กับเซียวเหยี่ยน เป็นเรื่องตลกครั้งใหญ่จริง ๆ  

 

 

“คุณหนูเฉินขอรับ อย่าอ้อยอิ่งอยู่อีกเลย ข้าจะพาท่านส่งกลับจวนทันที”  

 

 

อู่จิ้นก็รังเกียจเฉินปี้มาก ด้วยเหตุนี้จึงไม่บ่ายเบี่ยง นึกไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นฝ่ายมาจวนอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์เพื่อยั่วยวนเจ้านายของเขา ยังดีที่ไม่สำเร็จ  

 

 

เฉินปี้ไม่มีเวลาสนใจเรื่องอายไม่อายแล้ว หันหลังให้อู่จิ้นใส่เสื้อผ้า นางยอมทิ้งภาพลักษณ์เพื่อเอาใจเซียวเหยี่ยน แต่กลับถูกเซียวเหยี่ยนรังเกียจจนถึงขั้นนี้ ใช้วิธีการเช่นนี้เพื่อทำให้นางอับอาย ยิ่งคิดใจนางก็รู้สึกผิดหวัง มือสั่นสะท้าน บังคับให้ตนเองรักษาอาการสงบนิ่ง  

 

 

นางรู้ว่าเซียวเหยี่ยนกับเฉินเซี่ยวหรูมีความสัมพันธ์เปราะบาง หากวันหนึ่งนางได้เป็นฮองเฮา นางจะต้องเอาความอัปยศอดสูที่นางต้องทนทุกข์ในวันนี้คืนให้เซียวเหยี่ยนแน่นอน