ตอนที่ 598 ที่แท้เวลาเขายิ้มขึ้นมาดูดีขนาดนี้เชียว

 

 

ตอนบ่ายเซียวเหยี่ยนถึงจะกลับจวน หลิงอวี้จื้อลุกนั่งไม่เป็นสุขอยู่ในจวนอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ให้มั่วชิงตามสืบไปทั่วว่าเซียวเหยี่ยนไปทางใด เพียงแต่ไม่มีใครรู้ว่าเซียวเหยี่ยนไปไหน

 

 

จากระยะไกล เธอเห็นเซียวเหยี่ยนกลับมาแล้ว เซียวเหยี่ยนที่ยืนอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ยิ้มให้หลิงอวี้จื้อ แสงแดดอบอุ่นเคลือบร่างกายของเซียวเหยี่ยนด้วยลำแสงสีทอง รอยยิ้มของเขาก็ยิ่งอบอุ่นขึ้นภายใต้แสงแดด

 

 

เซียวเหยี่ยนไม่ชอบยิ้ม ต่อหน้าคนอื่นทำหน้าตึงตลอดเวลา แม้แต่ต่อหน้าหลิงอวี้จื้อก็น้อยนักที่จะยิ้มกว้างอย่างมีความสุขเช่นนี้

 

 

หลิงอวี้จื้อมองจนหลงไปแล้ว ที่แท้เวลาเขายิ้มขึ้นมา ดูดีขนาดนี้เชียว

 

 

เห็นหลิงอวี้จื้อยืนนิ่งไม่ขยับ เซียวเหยี่ยนก็เดินตรงมาทันที กุมมือหลิงอวี้จื้อ ยื่นมือออกไปลูบหัวเธอ

 

 

“เป็นอะไรไปหรือ”

 

 

“ดูดีเหลือเกิน สติหลุดไปครู่หนึ่งเพคะ”

 

 

“ปกติข้าดูไม่ดีหรือ”

 

 

“นั่นก็เป็นความดูดีอีกประเภทหนึ่งเพคะ อาเหยี่ยน ท่านต้องยิ้มบ่อย ๆ ถึงจะดี ท่านดูสิ เวลาท่านยิ้มดูดีเพียงใด”

 

 

เห็นเซียวเหยี่ยนกลับมาโดยสวัสดิภาพ หัวใจที่ตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ของหลิงอวี้จื้อก็สงบลง เธอยื่นมือออกไปโอบเอวของเซียวเหยี่ยน ถามว่า

 

 

“อาเหยี่ยน ท่านไปไหนมาหรือ”

 

 

“ไปถอนพิษมา”

 

 

เซียวเหยี่ยนพูดโดยย่อ หลิงอวี้จื้อตะลึงงันมองเซียวเหยี่ยน นึกว่าตัวเองฟังผิด นิ่งอยู่นานกว่าจะมีปฏิกิริยาตอบโต้

 

 

“ท่านว่าอะไรนะ พูดอีกทีสิเพคะ”

 

 

เซียวเหยี่ยนก้มหน้าลง จับใบหน้าของหลิงอวี้จื้ออย่างรักใคร่

 

 

“พิษของข้าถูกถอนออกไปแล้ว”

 

 

“จริงหรือ”

 

 

หลิงอวี้จื้อดีใจกระโดดตัวลอย หลายวันมานี้เธอนอนไม่หลับเลย ถึงแม้หลับไป สิ่งแรกที่ทำก็คือคลำหัวใจของเซียวเหยี่ยน

 

 

เธอกลัวว่าพอลืมตาขึ้นมาแล้ว คนที่อยู่ข้างกายจะหัวใจหยุดเต้น พิษรวมพันสิ่งไม่รู้ว่าจะออกฤทธิ์เมื่อใด ด้วยเหตุนี้ทุกเวลาทุกนาทีสำหรับเธอนั้นคือความทุกข์ทรมาน ทุกวันเธอจะคอยสังเกตเซียวเหยี่ยนอย่างใกล้ชิด กลัวว่าจู่ ๆ เขาจะล้มลงไป

 

 

หลิงอวี้จื้อสงบลงอย่างรวดเร็ว เขาจะหลอกเธอหรือไม่ ในเมื่อสองสามวันนี้เธอยิ้มฝืน ๆ อย่างเห็นได้ชัด เซียวเหยี่ยนก็เป็นห่วงเธอมาก

 

 

“ท่านไม่ได้หลอกข้านะ”

 

 

เห็นหลิงอวี้จื้อดีใจขนาดนี้ เซียวเหยี่ยนก็อดรู้สึกขำไม่ได้

 

 

“ข้าจะหลอกเจ้าเพื่ออะไร หากเจ้าไม่เชื่อให้มั่วชิงมาจับชีพจรข้าดูก็ได้ ดูสิว่าข้าพูดจริงหรือไม่”

 

 

หากเป็นคนอื่นทั่วไป จะต้องเชื่อคำพูดของเซียวเหยี่ยน แต่หลิงอวี้จื้อไม่ได้เป็นเช่นนั้น เธอเรียกมั่วชิงมาจริง ๆ จวบจนมั่วชิงบอกเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจระคนดีใจว่า พิษของเซียวเหยี่ยนถูกถอนไปแล้ว เธอถึงเชื่อคำพูดของเซียวเหยี่ยน

 

 

“ดีจังเลย ดีมากจริง ๆ”

 

 

หลิงอวี้จื้อดีใจน้ำตาไหล สองมือปิดปาก น้ำตาร่วงลงมาอย่างกลั้นไม่ได้ เซียวเหยี่ยนเช็ดน้ำตาให้เธอด้วยความสงสาร

 

 

“เด็กโง่ ร้องอะไรกัน”

 

 

“ก็ข้าดีใจ ท่านไม่รู้หรอกว่าข้ารุ่มรวยอารมณ์เพียงใด ใครจะเหมือนท่าน เหมือนคนไม่มีน้ำตาอย่างไรอย่างนั้น”

 

 

“น้ำตาเจ้ามากเกินไปแล้ว ข้าไม่รู้เลยว่าจะทำอย่างไรดี”

 

 

เซียวเหยี่ยนสายหัวอย่างเหลืออด

 

 

หลิงอวี้จื้อได้แต่ยิ้ม เธอเป็นนักแสดง บ่อยครั้งต้องแสดงฉากร้องไห้ ปกติไม่ใช่คนเลือดเย็นอยู่แล้ว ถูกกระตุ้นอารมณ์ได้ง่าย ด้วยเหตุนี้สำหรับเธอแล้ว น้ำตาก็เหมือนเป็นเรื่องปกติที่พบเจอประจำ

 

 

“อาเหยี่ยน ท่านรีบบอกข้ามา เรื่องมันเป็นอย่างไรกันแน่”

 

 

“กลับห้องไปคุยกันดี ๆ เถิด”

 

 

“ท่านบอกมาก่อนสิ การเดินไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการพูดสักหน่อย”

 

 

เซียวเหยี่ยนถูกหลิงอวี้จื้อตื๊อจนหมดปัญญา จึงทำได้เพียงเดินไปพูดไป เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้หลิงอวี้จื้อฟังรอบหนึ่ง

 

 

พอพวกเขามาถึงห้องแล้ว เซียวเหยี่ยนก็เล่าเรื่องเกือบเสร็จแล้ว

 

 

เรื่องที่เกี่ยวกับความเป็นความตายของเซียวเหยี่ยน หลิงอวี้จื้อฟังอย่างจริงจังมาก

 

 

“ธรรมชาติมนุษย์ช่างซับซ้อนนัก ในสายตาพวกเรา เจียงสือเป็นคนเลวที่ไม่น่าให้อภัย แต่สำหรับน้องสาวของนางแล้ว นางกลับเป็นพี่สาวที่ดีคนหนึ่งทีเดียว”

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 599 แผนสังหาร ​​​​​​​

 

 

“แล้วอย่างไร นางก็ยังต้องชดใช้ทุกอย่างที่นางทำ”

 

 

เซียวเหยี่ยนไม่ได้มีความเห็นอกเห็นใจเจียงสือเลย อย่างไรเจียงสือก็ต้องตาย

 

 

“ก็ใช่ นางตายไปก็ไม่เสียดาย”

 

 

นึกถึงเรื่องเลวร้ายที่นางทำ หลิงอวี้จื้อก็เสริมอีกประโยค

 

 

“อวี้จื้อ สักครู่ข้าจะต้องเข้าวังสักหน่อย เจ้ารอข้าที่จวนนะ”

 

 

หลิงอวี้จื้อพยักหน้าอย่างแรง

 

 

“เพคะ ข้าจะรอท่านมาทานอาหารเย็นด้วยกัน พวกเราต้องฉลองกันสักหน่อย”

 

 

เซียวเหยี่ยนหอมหน้าผากหลิงอวี้จื้อ

 

 

“อืม”

 

 

พิษของเซียวเหยี่ยนหายไปแล้ว หลิงอวี้จื้อก็ผ่อนคลายลงมากอย่างเห็นได้ชัด ในที่สุดคืนนี้ก็จะได้นอนหลับดี ๆ สักที สองสามวันมานี้ เธอเหนื่อยมากจริง ๆ

 

 

เมื่อเซียวเหยี่ยนไปแล้ว หลิงอวี้จื้อก็ไม่ได้คิดจะออกนอกจวน พิงแหย่งไม้ผลอยหลับไป

 

 

ระหว่างที่สะลึมสะลือ จู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีใครมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ หลิงอวี้จื้อลืมตา ปรากฏว่าเห็นฟางฮุ่ยหรูอยู่ตรงหน้าตนเอง กำลังหรี่ตามองตนจากมุมสูง

 

 

อยู่ดี ๆ ก็มีคนปรากฏตัวขึ้น หลิงอวี้จื้อตกใจสะดุ้งโหยง ตื่นเต็มตาขึ้นมาทันใด

 

 

“เจ้าเข้ามาได้อย่างไร”

 

 

“ใต้หล้านี้ไม่มีที่ใดที่ข้าไปไม่ได้ ข้าก็เข้ามาเช่นนี้แล เจ้าไม่ต้องหามั่วชิงแล้ว นางถูกข้าตีสลบไปแล้ว นางมิใช่คู่ต่อสู้ของข้า”

 

 

ฟางฮุ่ยหรูกอดอกท่าทางผ่อนคลาย

 

 

“ข้าไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าเหตุใดเฉินเสี้ยวหรูถึงชอบเจ้าเพียงนี้ เจ้ามีอะไรคู่ควรให้เขาคอยคิดถึงคะนึงหาหรือ ถึงขนาดให้โอกาสเจ้าลงมือได้”

 

 

“โลกนี้กว้างใหญ่นัก สิ่งที่เจ้าไม่เข้าใจก็มีมากมาย ฟางฮุ่ยหรู เจ้าวิ่งมาถึงนี่ คงไม่ได้แค่มาถามข้าว่าเหตุใดหรอกกระมัง!”

 

 

ผิวเผินหลิงอวี้จื้อสงบนิ่งมาก แต่ในใจวิตกกังวลอย่างยิ่ง ตอนนี้มั่วชิงไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ ไม่แน่อาจจะถูกนางตีสลบไปแล้วจริง ๆ

 

 

วิทยายุทธ์ของฟางฮุ่ยหรูสูงกว่าที่เธอจินตนาการไว้ จู่ ๆ นางมาปรากฏตัวต่อหน้าเธอเพื่ออะไรกันแน่ หากมีความคิดชั่วร้ายขึ้นมาจริง ๆ เธอคงไม่มีแรงต่อต้านเลยแม้แต่น้อย

 

 

“พิษของเสี้ยวหรูถูกถอนไปแล้ว ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ถูกกำหนดให้ต้องตาย อวี้จื้อ เจ้ายอมรับชะตากรรมเถิด!”

 

 

น้ำเสียงของฟางฮุ่ยหรูแฝงความกระหยิ่มยิ้มย่อง เมื่อรู้ว่าเฉินเสี้ยวหรูถอนพิษได้แล้ว หลิงอวี้จื้อก็รู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง แต่สิ่งที่เธอเป็นห่วงที่สุดคือเซียวเหยี่ยน ขอเพียงเซียวเหยี่ยนถอนพิษได้แล้วก็ดี เดิมทีเฉินเสี้ยวหรูก็ไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่าย ๆ ครั้งนี้เขารอดไปได้ คราวหน้าค่อยหาโอกาสจัดการอีก

 

 

“สำนักอู๋จี๋ช่างมีความสามารถเสียจริง แม้แต่ยาถอนพิษกัดทรวงซ่านก็ยังหาได้ง่าย ๆ”

 

 

หลิงอวี้จื้อประชดประชัน

 

 

“ข้าเชื่อว่าท่านเทวดาบนสวรรค์มีตา อาเหยี่ยนจะต้องไม่เป็นอะไร”

 

 

ถึงแม้ว่าพิษของเซียวเหยี่ยนจะถูกถอนไปแล้ว แต่หลิงอวี้จื้อก็ไม่ได้พูดความจริงกับฟางฮุ่ยหรู อย่างไรเรื่องการแสดงก็เป็นเรื่องหมู ๆ สำหรับเธอ เรื่องนี้ปิดไว้ก่อนค่อยพูดทีหลัง ดูก่อนว่าเซียวเหยี่ยนมีแผนอะไร

 

 

“อายุยังน้อย หากต้องอยู่เป็นหม้าย เป็นข้าก็จะไม่ทน ให้ข้าช่วยส่งเจ้าไปใต้ดินรอเซียวเหยี่ยนก่อนดีกว่า ว่าอย่างไร”

 

 

ฟางฮุ่ยหรูพูดจบ แววตาก็ประกายรังสีสังหาร

 

 

หลิงอวี้จื้อตกใจฟางฮุ่ยหรูทันใด คราวนี้ทำอย่างไรดี ฟางฮุ่ยหรูจะฆ่านางก็ง่ายดายราวกับเหยียบมดตาย เซียวเหยี่ยนเพิ่งจะรอดพ้นอันตรายมาได้ เธอยังไม่ทันได้ฉลองกับเซียวเหยี่ยนเลย เธอจะตายด้วยน้ำมือฟางฮุ่ยหรูไม่ได้

 

 

เธออดไม่ได้จะหดตัวไปข้างหลังแหย่งไม้

 

 

“ถึงข้าจะเป็นหม้ายก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า เจ้าอย่ามายุ่งเรื่องคนอื่นเสียดีกว่า”

 

 

“ข้าคิดไปคิดมา เจ้าต้องตายเท่านั้น เฉินเสี้ยวหรูจะได้ตัดใจจากเจ้าได้ มิเช่นนั้นเขาก็ยังคงคิดถึงแต่เจ้า หากเจ้าเป็นหม้ายแล้ว เกรงว่าสิ่งแรกที่เขาทำก็คือรับเจ้าไปอยู่ด้วย ในเมื่อเจ้าต้องภักดีต่ออ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ก็เตรียมตัวอยู่และตายไปพร้อมกันได้เลย เจ้าวางใจเถิด ข้าจะทำให้ศพของเจ้าอยู่ครบทั้งตัว”