ตอนที่ 582 เจ้ามาป้อนสามีเองดีกว่า

 

 

“ไทเฮาย่อมคิดแทนฝ่าบาทอยู่แล้ว หวังว่าพวกท่านจะสามารถคานอำนาจกันได้

 

 

อำนาจของอู๋อ๋องสามารถเติบโตอย่างเงียบเชียบเช่นนี้ได้ เป็นเพราะไทเฮาทำเป็นปิดตาข้างเดียวหรือไม่ ในเมื่อเว่ยอ๋องมิได้เป็นศัตรูของท่าน อู๋อ๋องต่างหากที่เป็นคนที่จะสามารถเป็นภัยคุกคามได้อย่างแท้จริง”

 

 

สายตาของเซียวเหยี่ยนลุ่มลึก แววตาประกายความคมชัดแวบหนึ่ง

 

 

“มีความเป็นไปได้สูงมาก”

 

 

“ตอนนี้รูปการณ์ไม่ได้ไปในทางที่ดี หากไทเฮายอมร่วมมือก็ดี เห็นได้ชัดว่านางนั่งชมเสือต่อสู้กัน อาจจะรอให้พวกท่านสองคนต่างพ่ายแพ้บาดเจ็บ แล้วค่อยออกโรงกำจัดให้หมด อาเหยี่ยน ท่านต้องระวังให้ดีนะ”

 

 

หลิงอวี้จื้อกังวลจริง ๆ เรื่องในราชสำนักเธอไม่เข้าใจ และไม่มีทางได้เข้าไปมีส่วนร่วม เรื่องเหล่านี้เซียวเหยี่ยนรู้ดีว่าควรทำอย่างไร เธอแค่เป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของเซียวเหยี่ยน

 

 

หนทางเส้นนี้อันตรายเกินไปจริง ๆ ตั้งแต่โบราณกาลมา การคลองบัลลังก์ฮ่องเต้ ล้วนผ่านเหยียบย่ำหลายหมื่นหลายพันศพถึงจะขึ้นไปได้

 

 

ถึงแม้เธอจะไม่ได้หวังให้เซียวเหยี่ยนเป็นฮ่องเต้ แต่ต้องเดินไปถึงขั้นนี้เท่านั้น ถึงจะสามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้

 

 

เขามียศศักดิ์เหนือขุนนางทั้งปวง สุดท้ายฮ่องเต้น้อยก็จะเติบโต ไม่สามารถยอมให้เขาอยู่ไปได้ตลอด หากไม่ตาย ก็ต้องสู้ เธอย่อมเลือกสู้อยู่แล้ว ตายไปก็ไม่เหลืออะไรเลย

 

 

เธอต้องเดินเคียงข้างเซียวเหยี่ยนต่อไป ถึงแม้ว่าทางเส้นนี้จะไม่ได้เดินง่ายขนาดนั้น พวกเขาก็ต้องเดินต่อไป ต้องทำเช่นนี้เท่านั้น ถึงจะได้ใช้ชีวิตดี ๆ อยู่ต่อ

 

 

หลิงอวี้จื้อไม่ใช่คนที่สนใจชื่อเสียงหรือโชคลาภ และไม่ใช่คนที่จะเห็นความสำคัญของชื่อเสียงมาก่อนชีวิต

 

 

ในยุคปัจจุบัน เธอขยันทำงานหนักก็เพื่อได้ใกล้ชิดกับคน ๆ นั้นมากขึ้นสักหน่อย ตอนนี้เธอก็ทำเพื่อได้ยืนเคียงข้างเซียวเหยี่ยน

 

 

เธอไม่ใช่คนที่ไม่มีผู้ชายแล้วจะอยู่ไม่ได้ แต่เธอจะพยายามเพื่อรักษาจังหวะให้ทั้งสองคนก้าวไปพร้อม ๆ กัน ใครใช้ให้เธอไปชอบผู้ชายที่ดีเลิศเกินไปกันล่ะ แค่เริ่มก็ระดับต่างกันแล้ว เธอทำได้เพียงพยายามไล่ตามให้ทันเท่านั้น

 

 

เรื่องนี้ก็ไม่ใช่จะไม่ดี ในกระบวนการนี้ เธอกลายเป็นตัวเองที่ดีขึ้น นานวันยิ่งมั่นใจขึ้น นานวันยิ่งสวยขึ้น นี่ก็ล้วนเป็นสิ่งที่คนที่เธอชอบมอบให้เธอทั้งนั้น

 

 

เซียวเหยี่ยนจูบแก้มหลิงอวี้จื้อ

 

 

“อวี้จื้อ สักวัน ข้าจะต้องเป็นคนสวมมงกุฎหงส์ [1] ให้เจ้าเอง”

 

 

เซียวเหยี่ยนมีความคิดนี้อยู่แล้ว หากได้ครองใต้หล้า เช่นนั้นหลิงอวี้จื้อก็จะเป็นฮองเฮาของเขา นี่ก็เป็นของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดที่เขาจะมอบให้หลิงอวี้จื้อ

 

 

“อื้ม”

 

 

หลิงอวี้จื้อพยักหน้าอย่างแรง เธอชอบผู้ชายที่เอาการเอางานอยู่แล้ว พวกเขามีอิทธิพลต่อเธอในทางบวก ทำให้เธอหาทิศทางที่จะมุ่งเป้าไปได้

 

 

เซียวเหยี่ยนยื่นมือออกมากอดหลิงอวี้จื้อ มีเธออยู่ข้าง ๆ ตนเองก็รู้สึกสบายใจ

 

 

ทุกครั้งที่เหนื่อยล้า ก็มีเธอรอเขาอยู่ในเรือน ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างยิ่ง ตั้งแต่มารดาจากไปแล้ว เซียวเหยี่ยนก็โดดเดี่ยวมาโดยตลอด และก็เพราะชอบหลิงอวี้จื้อเข้า ถึงได้ทำให้จิตใจของเขาอ่อนโยนขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

 

 

กลับไปจวนอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์แล้ว เซียวเหยี่ยนก็ไปอ่านเอกสารทำงานที่ห้องทำงาน หลิงอวี้จื้อก็เข้าครัวไปคุมสาวใช้ต้มบัวหิมะสีน้ำเงินด้วยตนเอง

 

 

ตัวเธอเองไม่กล้าทำอะไรแน่ ของล้ำค่าอย่างบัวหิมะสีน้ำเงิน เธอกลัวว่าตัวเองจะต้มแล้วเสีย ดังนั้นจึงได้แต่คอยดูอยู่ข้าง ๆ หลังจากตุ๋นยาแล้ว หลิงอวี้จื้อก็ยกไปที่ห้องทำงานเอง

 

 

เซียวเหยี่ยนกำลังพิงเก้าอี้อยู่ ดูเหมือนกำลังเจอเรื่องปวดหัวอะไรสักอย่าง กำลังนวดขมับที่ปวดตุบ หลิงอวี้จื้อวางถาดลง เดินไปข้าง ๆ เซียวเหยี่ยน

 

 

“เจอปัญหายากหรือเพคะ”

 

 

“เรื่องในราชสำนัก ไม่มีอะไรหรอก ยานี้เจ้าตุ๋นเองหรือ”

 

 

“มีบทเรียนซุปไก่แล้ว ข้ายังจะกล้าทำเองอีกเสียที่ไหน ข้ากลัวท่านกินโดนเส้นผมอีก คราวนี้ข้าแค่ไปคุมดูเท่านั้น ข้าวางไว้ให้เย็นลงแล้ว ท่านรีบทานขณะยังร้อนเถิด หากเย็นหมดแล้วจะขมนะเพคะ”

 

 

หลิงอวี้จื้อยกถ้วยยามาตรงหน้าเซียวเหยี่ยน เซียวเหยี่ยนไม่ได้ยื่นมือออกมา เหมือนจะเหนื่อยแล้ว ยังคงพิงเก้าอี้อยู่เช่นนั้น แววตาทั้งคู่เป็นประกาย

 

 

“อวี้จื้อ เจ้ามาป้อนสามีเองดีกว่า”

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 583 เชื่อฟังพระชายามีอะไรไม่เหมาะสมหรือ

 

 

เห็นเซียวเหยี่ยนเหนื่อยจริง ๆ แล้ว หลิงอวี้จื้อก็ไม่ได้ปฏิเสธ รับปากทันที หยิบช้อนมาตัก ยื่นไปที่ริมฝีปากเซียวเหยี่ยน ยิ้มตาหยีมองเซียวเหยี่ยน

 

 

“ลำบากสามีเสียแล้ว มา อ้าปากนะ”

 

 

เซียวเหยี่ยนก็อ้าปากให้ความร่วมมืออย่างดี เห็นเซียวเหยี่ยนมีท่าทางเชื่อฟัง หลิงอวี้จื้อก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะลั่นออกมา เซียวเหยี่ยนนั่งอยู่ เธอยืนอยู่ หาโอกาสยากนักที่เซียวเหยี่ยนจะเตี้ยกว่าเธอ หลิงอวี้จื้อเลียนแบบเซียวเหยี่ยนที่ปกติชอบลูบหัวเธอ เธอยื่นมือออกไปลูบผมดำเป็นประกายของเซียวเหยี่ยน

 

 

“อาเหยี่ยน เด็กดี”

 

 

เห็นหลิงอวี้จื้อได้ใจขนาดนี้ เซียวเหยี่ยนก็รู้สึกตลกอย่างช่วยไม่ได้ และไม่ได้โกรธด้วย ยอมให้หลิงอวี้จื้อลูบผมตัวเอง และร่วมมืออย่างดี กินยาถ้วยนั้นจนหมด

 

 

หลิงอวี้จื้อรู้สึกว่าเหลือเชื่อ วันนี้เซียวเหยี่ยนให้ความร่วมมือดีราวกับไม่ใช่เซียวเหยี่ยน ใครจะไปคิดว่าผู้ชายที่ว่านอนสอนง่ายและยอมให้หลิงอวี้จื้อลูบหัวจะเป็นอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ผู้เย็นชาเย่อหยิ่งและทรงอำนาจในราชสำนัก

 

 

“อาเหยี่ยน ท่านรู้สึกหรือไม่ว่าวันนี้ท่านมีอะไรผิดปกติ”

 

 

“เชื่อฟังพระชายามีอะไรไม่เหมาะสมหรือ”

 

 

หลิงอวี้จื้ออึ้ง แล้วยิ้มออกมาอย่างเร็ว

 

 

“เหมาะสมแน่นอน นิสัยดีเลิศเช่นนี้ต้องรักษาต่อไปถึงจะดี อาเหยี่ยน ข้าสนับสนุนท่านนะ”

 

 

“พระชายาก็มีนิสัยอย่างหนึ่งที่ต้องรักษาต่อไปเช่นกัน”

 

 

“นิสัยอะไรหรือเพคะ”

 

 

หลิงอวี้จื้อเพิ่งพูดจบ เซียวเหยี่ยนก็ประทับจูบลงบนริมฝีปากเธอ หลิงอวี้จื้อสมองว่างเปล่าไปในชั่วพริบตา หรือว่านี่จะเป็นนิสัยดี ๆ ที่เซียวเหยี่ยนบอกว่าต้องรักษาต่อไป การรับจูบของเขาได้ทุกที่ทุกเวลา สำหรับเธอ สิ่งนี้เรียบง่ายมาก ซ้ำยังชอบมากด้วย รักษาต่อไปได้ตลอดกาลแน่นอน

 

 

อุ๊ยตาย หลังจากแต่งงานกันสักระยะหนึ่งแล้ว เธอก็ค้นพบว่าตัวเองหน้าด้านขึ้นมาก อยู่ใกล้ใครก็จะติดนิสัยจากคนนั้นจริง ๆ อยู่กับเซียวเหยี่ยน หน้าก็จะด้านขึ้น

 

 

วันต่อมา มั่วชิงทำหน้ากากมนุษย์เสร็จแล้ว หลิงอวี้จื้อตามตัวอวิ๋นซั่วมา เธอจำได้ว่าเมื่อก่อนอวิ๋นซั่วเคยทำนายดวงชะตาข้างถนน ให้เขามาแสดงเป็นเหลียนไห่ดีที่สุดแล้ว

 

 

อวิ๋นซั่วอยากทำอะไรให้พวกเขามาโดยตลอด เมื่อหลิงอวี้จื้อตามตัวเขาแล้ว อวิ๋นซั่วก็รับปากทันที ที่เขามั่วเข้าไปในจวนตระกูลเฉินก็เพื่อช่วยหลิงอวี้จื้อ นึกไม่ถึงว่าเฉินปี้จะกลายเป็นพระชายาอู๋อ๋อง สุดท้ายก็ออกเรือนไปอยู่จวนอู๋อ๋อง

 

 

เขาจึงไม่จำเป็นต้องลงมือทำอะไรอีก เพียงแต่เขาไม่มีที่พึ่งพิงใด ๆ ในเมืองหลวง เซียวเหยี่ยนก็ไม่ยินดีพบเขา เมื่อไม่สามารถทำอะไรได้ เขาก็ได้แต่อยู่จวนตระกูลเฉินต่อไป ร้ายดีอย่างไรก็ยังมีที่ซุกหัวนอน

 

 

หลิงอวี้จื้อตามตัวเขาครั้งนี้ อวิ๋นซั่วดีใจมาก รับปากโดยแทบจะไม่ลังเล แสร้งทำเป็นพบมู่หรงหงโดยบังเอิญ มู่หรงหงเคยพบเหลียนไห่มาก่อน ถึงแม้ว่าจะไม่ได้คุยอะไรกันมากมาย แต่ก็ดีใจอย่างยิ่ง เชิญอวิ๋นซั่วเข้าไปในจวนมู่หรงทันที ดูแลต้อนรับอย่างกระตือรือร้น

 

 

เดิมทีอวิ๋นซั่วเคยเรียนทำนายดวงชะตามาแค่เล็กน้อยเท่านั้น ถึงแม้จะกระทันหัน แต่ก็ยังพูดเป็นลำดับมีเหตุผลน่าฟัง เขาคำนวณปากว้าให้มู่หรงหง แสร้งทำเป็นนิ่งขรึมไม่พูดไม่จา

 

 

ใจมู่หรงหงอยู่ไม่เป็นสุข หลังจากนิ่งเงียบอยู่นาน ในที่สุดก็ทนไม่ไหวพูดว่า

 

 

“ไต้ซือ ปากว้าว่าอย่างไรหรือ”

 

 

“ขอแสดงความยินดีกับไต้เท้ามู่หรง จวนมู่หรงกำลังจะมีข่าวดี”

 

 

“ข่าวดีจากที่ใดหรือ”

 

 

มู่หรงหงเพิ่งได้รับความเจ็บปวดจากการสูญเสียบุตรชาย สุขภาพก็ไม่เหมือนแต่ก่อน ทั้งจวนมู่หรงมีแต่บรรยากาศเงียบเชียบสลดหดหู่ มองไม่เห็นความสุขใดเลยจริง ๆ

 

 

“สวรรค์ประทานลูกกิเลน [2] มิใช่ข่าวดีหรอกหรือ”

 

 

“ความหมายของไต้ซือคือ”

 

 

มู่หรงหงยังคงตามไม่ทัน จวนมู่หรงจะมีเด็กมาจากที่ใด มู่หรงนี่อวิ๋นยังไม่ได้แต่งงาน ร่างกายของเขาก็ไม่เอื้ออำนวย ลูกกิเลนนี้มาจากที่ใด

 

 

“ลูกกิเลนมาถึงแล้ว อยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ นอกจากนั้นยังบอกไม่ได้ เป็นความลับ เป็นเรื่องมงคลที่สวรรค์ประทานให้จวนมู่หรงเช่นกัน เรื่องอื่นข้าไม่ควรเปิดเผยมากนัก”

 

 

 

 

 

 

——

 

 

[1] สมัยจีนโบราณ มงกุฎหงส์ （ 凤冠）  ถือว่าเป็นเครื่องประดับที่ศักดิ์สิทธิ์และหรูหราที่สุดของสตรีชนชั้นสูง เช่น ฮองเฮา พระสนม หรือองค์หญิง เป็นต้น

 

 

[2] มาจาก  天降麟儿  หมายความว่า จะให้กำเนิดบุตรเฉลียวฉลาด สมัยจีนโบราณ เด็กฉลาดจะถูกเรียกว่า ลูกกิเลน  （麒麟儿）