ตอนที่ 416 ให้ข้าตายไปพร้อมเขา

 

 

ป้าโจวยิ่งร้องยิ่งเสียใจ น้ำตาทั้งหมดไหลรินลงไปบนตัวของเจ้าเสือ ถึงแม้เจ้าเสือจะไม่ค่อยเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่รู้ว่าเขาต้องแยกจากย่าแล้ว เห็นย่าร้องไห้ไม่หยุด เขาก็ร้องไห้ตามเสียงดัง ย่าหลานยิ่งร้องยิ่งปวดใจ

 

 

ขอบตาหลิงอวี้จื้อแดงไปหมดแล้ว เบือนหน้าหนีเล็กน้อย เช็ดน้ำตาที่คลอเบ้า เสียใจอย่างสุดซึ้ง

 

 

มู่หรงนี่อวิ๋นรู้ว่าหลิงอวี้จื้อพูดไม่ออก เขานับว่ายังใจเย็น เอ่ยปากพูดว่า

 

 

“ป้าโจว มิใช่ว่าพวกเราไม่อยากช่วยชีวิตเจ้าเสือ แต่ว่าเจ้าเสือไม่มีทางรอดแล้ว

 

 

คืนนั้นป้าก็เห็นเหล่านักรบไร้ชีพที่เห็นคนก็เข้าไปกัดแล้ว ผื่นแดงปรากฏขึ้นบนมือนั่น หมายความว่าติดเชื้อพิษนักรบไร้ชีพแล้ว

 

 

เมื่อใดที่พิษออกฤทธิ์ เจ้าเสือก็จะกลายเป็นเช่นนั้น ไม่รู้จักใคร เห็นคนก็กัด คนอื่นขอเพียงผิวมีแผลปรินิดเดียวก็จะติดเชื้อ

 

 

ตอนนี้ตำบลเถาหยวนมีคนเหลือไม่เท่าไรแล้ว หากมีอีกคนหนีรอด คนอื่นก็จะเดือดร้อน พิษนี้แพร่กระจายได้รวดเร็ว ถึงเวลานั้นตำบลเถาหยวนก็จะถึงคราวจบสิ้นจริงๆ ท่านอยู่ที่ตำบลเถาหยวนมาตั้งนาน ย่อมไม่ต้องการให้ตำบลเถาหยวนเกิดเรื่องเช่นนี้แน่”

 

 

ป้าโจวอึ้ง สติยังไม่กลับมา คืนนั้น คนที่นางเห็นคือฝันร้ายของนางจริงๆ ใบหน้าที่ดุร้ายน่าเกลียดนั้นนางจำได้ดี เพียงนึกถึง ในใจก็ยังหวาดกลัว นางไม่มีทางจินตนาการได้ว่าเจ้าเสือจะกลายเป็นเช่นนั้น

 

 

ไม่นานนางก็ส่ายหน้า มองหลานชายที่ทำหน้ามึนงง ไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด เจ้าเสือจะกลายเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร พวกเขาหลอกนางแน่นอน หลอกแน่นอน หลอกนางเพื่อให้นางยอมมอบเจ้าเสือให้

 

 

คิดถึงตรงนี้ อารมณ์ของป้าโจวก็สูญเสียการควบคุมอีกครั้ง ตะโกนเสียงดัง

 

 

“เป็นไปไม่ได้! ข้าไม่เชื่อ ข้าไม่เชื่อว่าจะเสือจะกลายเป็นเช่นนั้น ข้าไม่ส่งตัวเจ้าเสือให้พวกเจ้าหรอก ไม่ให้เด็ดขาด!”

 

 

ป้าโจวพูดพลางก็กอดเจ้าเสือแนบอกอีกครั้ง กลัวว่าจะมีคนแย่งเจ้าเสือจากนางไป ท่าทางเช่นนั้นเริ่มบ้าคลั่งแล้ว

 

 

หลิงอวี้จื้อเช็ดตา มั่นใจว่าอารมณ์ตนเองมั่นคงแล้วจึงเอ่ยว่า

 

 

“ป้าโจว พวกเราไม่ได้หลอกท่าน เจ้าเสือถูกพิษนักรบไร้ชีพจริงๆ คนของข้าก็เคยโดนพิษนักรบไร้ชีพมาก่อน ข้าเข้าใจอารมณ์ของป้าโจวดี แต่ป้าโจวรั้งเจ้าเสือเอาไว้ไม่ได้แล้ว เขามีเวลาไม่มากแล้ว”

 

 

ป้าโจวตะลึงงัน ร้องไห้อีกครั้ง เสียงร้องไห้ดังกึกก้อง

 

 

“เหตุใดต้องเป็นเจ้าเสือ เหตุใดต้องเป็นเขา เขายังเล็กอยู่เลย…”

 

 

“ท่านย่า ข้ารู้สึกแย่จัง”

 

 

เจ้าเสือบิดตัวไปมาในอ้อมแขนป้าโจว ป้าโจวยื่นมือที่สั่นเทาไปบนหน้าผากของเจ้าเสือ พบว่าหน้าผากของเขาร้อนจี๋ ในใจนางมีความรู้สึกสิ้นหวัง

 

 

หากแค่บาดเจ็บ เขาคงไม่เป็นไข้ เห็นอยู่ว่าแค่แผลข่วนเล็กน้อย ถึงกับพรากชีวิตของเจ้าเสือไป เหตุใดถึงไม่เป็นนาง นางอายุมากขนาดนี้แล้ว แม้จะตายก็ไม่เสียดาย แต่เจ้าเสือแค่สี่ขวบเท่านั้น

 

 

ป้าโจวกอดเจ้าเสือเอาแต่ร้องไห้ หลิงอวี้จื้อก็ไม่พูดอะไร ในที่สุดป้าโจวก็สงบใจลง นางเช็ดน้ำตา ดวงตาทั้งสองบวมเหมือนลูกวอลนัทที่เหลือรอยแตกสองรอย

 

 

นางยังคงกอดเจ้าเสือไว้ โขกหัวอีกครั้ง

 

 

“แม่นาง ข้ารู้ว่าพวกเราทำร้ายคนอื่นไม่ได้ ตอนนี้ข้ามีข้อเรียกร้องเพียงอย่างเดียว ให้ข้ากับเจ้าเสืออยู่ในบ้าน พวกท่านใส่กลอนประตูไว้ รอพวกเราตายแล้วค่อยเผาศพพวกเรา ข้าอยากไปส่งเขาถึงฝั่ง ข้าจะไปเป็นเพื่อนเขา ได้หรือไม่”

 

 

“ป้าโจว ป้า…ป้าควรจะใช้ชีวิตดีๆ แทนเจ้าเสือนะ”

 

 

“ข้าอยู่มาถึงอายุปูนนี้แล้ว ไม่เสียดายอะไรแล้ว สองสามปีมานี้ข้ากับเจ้าเสือใช้ชีวิตพึ่งพาอาศัยกัน หากเจ้าเสือไปคนเดียวจะต้องหวาดกลัวแน่นอน ข้าอยากไปกับเขา

 

 

แม่นาง เจ้าสงเคราะห์ข้าเถิด! พวกเจ้าพาเขาไปแล้ว ข้าก็อยู่ต่อไปไม่ได้ ให้ข้าตายไปพร้อมเขา จัดการศพให้เขาด้วยมือของตนเอง แม่นาง ขอร้องเจ้าล่ะ”

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 417 บางทีอาจไม่เคยมองท่านให้ชัดๆ

 

 

ป้าโจวโขกหัวอีกครั้ง นางโขกหัวติดต่อกันเช่นนี้ โขกจนหน้าผากแตกแล้ว เลือดสีแดงสดไหลออกมา หลิงอวี้จื้อรับปาก

 

 

“ได้ ข้ารับปากท่าน”

 

 

“ขอบคุณแม่นาง ขอบคุณ”

 

 

ป้าโจวกอดเจ้าเสือแน่น น้ำตาไหลรินอีกครั้ง

 

 

เธอเพิ่งรับปากไป ทันใดนั้นเซียวเหยี่ยนก็เข้ามาจากข้างนอก ครั้นเห็นป้าโจวสีหน้าก็เปลี่ยนทันที สั่งการด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกว่า

 

 

“คนมา พาเด็กไป”

 

 

พูดจบก็มีพลทหารเข้ามาพาตัวเจ้าเสือ ป้าโจวกอดเด็กไว้แน่น ตะโกนเสียงดัง

 

 

“พวกเจ้าอย่าเข้ามา อย่าเข้ามา!”

 

 

“อาเหยี่ยน พวกเราขังพวกเขาเอาไว้ในบ้านตามลำพังก็เหมือนกัน นี่เป็นความปรารถนาของท่านป้า เราสงเคราะห์นางเถิด!”

 

 

หลิงอวี้จื้อไม่รู้ว่าเซียวเหยี่ยนจะมีปฏิกิริยาโต้ตอบอย่างไร รีบไปดึงแขนเสื้อเซียวเหยี่ยน พูดอธิบาย

 

 

เซียวเหยี่ยนไม่ขยับเขยื้อน เหมือนจะอธิบายหลิงอวี้จื้อไม่ทัน เพียงแต่สั่งการว่า

 

 

“รีบพาคนไปเดี๋ยวนี้”

 

 

ทหารรีบเข้ามายื้อแยกป้าโจวกับเจ้าเสือออก เจ้าเสือร้องเสียงดังกว่าเดิม

 

 

ทหารคนหนึ่งจับตัวป้าโจวไว้ นางต่อสู้ดิ้นรนสุดชีวิตที่จะตามไป เพียงแต่โดนทหารจับตัวไว้ขยับไม่ได้ ปากก็ร้องตะโกนไม่หยุด

 

 

“เจ้าเสือ เจ้าเสือ…ท่านอ๋อง เจ้าจะต้องไม่ตายดี เอาเจ้าเสือคืนข้ามา…เอาเจ้าเสือคืนข้ามา…”

 

 

หลิงอวี้จื้ออยากห้าม แต่เซียวเหยี่ยนจับตัวเธอไว้เอง ทำให้เธอขยับไปไหนไม่ได้

 

 

“เซียวเหยี่ยน ท่าน…”

 

 

หลิงอวี้จื้อหันกลับมาจ้องเซียวเหยี่ยนเขม็ง

 

 

“ปล่อยข้า ท่านทำอะไรน่ะ”

 

 

“อวี้จื้อ อีกประเดี๋ยวข้าจะอธิบายให้เจ้าฟัง”

 

 

พูดจบก็พยักหน้าให้ทหาร ทหารก็พาตัวป้าโจวไปทันที เพียงแต่ป้าโจวเหมือนคนบ้าไปแล้ว ต่อสู้และก่นด่าไม่จบ

 

 

ไม่นานหลิงอวี้จื้อก็ไม่ได้ยินเสียงของป้าโจวแล้ว ชั่วพริบตาใจของเธอก็เย็นวาบด้วยผิดหวัง มองเซียวเหยี่ยนอย่างไม่อยากเชื่อ

 

 

“ท่านฆ่านางหรือ”

 

 

เซียวเหยี่ยนไม่ได้ยอมรับและไม่ได้ปฏิเสธ เห็นเช่นนี้หลิงอวี้จื้อก็เข้าใจแล้ว อยากจะสลัดแขนเซียวเหยี่ยนออกสุดชีวิต เซียวเหยี่ยนกลัวว่าจะทำร้ายหลิงอวี้จื้อโดยไม่ตั้งใจ จึงปล่อยหลิงอวี้จื้อ

 

 

เมื่อหลุดจากพันธนาการ หลิงอวี้จื้อก็วิ่งไปทันที เห็นศพของป้าโจวบนพื้นอย่างที่คาดไว้ บนคอมีร่องลึกร่องหนึ่ง ข้างใต้มีแอ่งเลือด เห็นได้ชัดว่าถูกปาดคอ

 

 

หลิงอวี้จื้อแทบยืนไม่อยู่ ไม่กล้าเชื่อว่าเซียวเหยี่ยนจะฆ่าป้าโจวจริงๆ ถอยหลังติดกันสองสามก้าว ไปชนเข้ากับร่างเซียวเหยี่ยนที่วิ่งมาทางหลิงอวี้จื้อพอดี

 

 

เซียวเหยี่ยนยื่นมือไปประคองนาง เพิ่งโดนไหล่ของหลิงอวี้จื้อ อารมณ์ของหลิงอวี้จื้อถูกกระตุ้น ถอยไปสองสามก้าวทันที

 

 

“อย่าแตะต้องตัวข้า”

 

 

พูดจบก็พยายามหลุดพ้นจากเซียวเหยี่ยน รักษาระยะห่างจากเขาสองสามก้าว

 

 

“อวี้จื้อ เจ้าฟังข้าพูด…”

 

 

“ตอนนี้ข้าไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น เซียวเหยี่ยน ท่านเป็นท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ชีวิตคนไม่มีค่าในสายตาท่านเลยจริงๆ อาจพูดได้ว่าเพราะเจ้าเสือติดเชื้อนักรบไร้ชีพ แล้วป้าเล่า

 

 

เพราะนางก่นด่าท่านสองสามประโยคอย่างไม่เคารพใช่หรือไม่ ท่านเห็นกับข้าวบนโต๊ะหรือไม่ นั่นเป็นกับข้าวที่ป้าโจวทำให้พวกเราเอง แถมยังให้เนื้อไก่กับพวกเราด้วย”

 

 

น้ำเสียงหลิงอวี้จื้อผิดหวังอย่างรุนแรง

 

 

“บางทีข้าอาจไม่เคยมองท่านให้ชัดๆ”

 

 

หลิงอวี้จื้อพูดจบก็จะไป เซียวเหยี่ยนดึงมือหลิงอวี้จื้ออีกครั้ง เธออยากสะบัดออก เพียงแต่เซียวเหยี่ยนคว้ามือเธอไว้แน่น เธอขยับไม่ได้โดยสิ้นเชิง

 

 

เธอจ้องหน้าเซียวเหยี่ยนเขม็ง

 

 

“ปล่อยมือ”

 

 

“อวี้จื้อ เจ้ามากับข้า”

 

 

พูดจบเซียวเหยี่ยนก็ดึงมือหลิงอวี้จื้อเดินไปข้างหน้า ถึงแม้หลิงอวี้จื้อไม่ยินยอมและโกรธจนหัวร้อน แต่ภายใต้การควบคุมเซียวเหยี่ยน เธอไม่มีความสามารถในการต่อต้านเลยแม้แต่น้อย ทำได้เพียงถูกบังคับให้เดินตามเซียวเหยี่ยนไปข้างหน้า