บทที่ 23 งานเครื่องหนัง

ไอเซ็นหยิบชุดเดรส แสงจากนอกหน้าต่างสาดส่องเข้ามากระทบกับเนื้อผ้า สีเขียวเข้มย้ำให้คิดถึงผืนป่าเขียวชอุ่มที่มีดอกไม้สีชมพูขึ้นอยู่ตามพื้น

เขายื่นชุดให้บรี ขณะนั้นเองเขาก็สังเกตสีหน้าของบรีไปด้วย ปกติแล้วสีหน้าของเธอนั้นจะทั้งสดใสและร่าเริงกลับหายไป ถูกสีหน้าที่ว่างเปล่าเข้ามาแทนที่ขณะจ้องมองชุดเดรส น้ำแล้วตาค่อย ๆ เอ่อมารวมกันที่ดวงตาทั้งสองข้าง

ไอเซ็นประสานมือของเขากับมือของเธอและใช้อีกมือขยี้ผมเธอเบา ๆ ทำให้เธอหลุดจากภวังค์และยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา บรีเงยหน้ามองไอเซ็นด้วยรอยยิ้มอันอ่อนหวาน “ขอบคุณนะคะ” เธอพึมพำออกมาเบา ๆ และเอนกายเพื่อกอดเขาโดยพยายามโอบกอดให้รอบแขนที่สุด แต่ก็ได้แค่นั้นเพราะไอเซ็นตัวใหญ่

เขากอดเธอกลับและยื่นชุดเดรสให้เธอ “เปลี่ยนเลยสิ! เดี๋ยวฉันจะเก็บของเอง”

บรีพยักหน้าจับชุดเธอด้วยความสุข จากนั้นก็เอาไปเปลี่ยนที่ห้องเปลี่ยนชุดหน้าร้าน

ทันใดนั้นไอเซ็นก็เริ่มทำความสะอาดโต๊ะ ถอดใบมีดออกจากมีดเอนกประสงค์และเก็บลงกล่องพร้อมกับเข็ม จากนั้นก็ทยอยเก็บลงกระเป๋าเป้ และนำเสื้อสูทกลับมาสวมทับอีกครั้ง สุดท้าย เขาหยิบลังไม้ที่มอร์โรมให้มาและนำผ้าเวทมนต์ที่เหลืออยู่ใส่ลงไป แม้แต่เศษเล็ก ๆ เขาก็เก็บ เผื่อในอนาคตจะได้นำไปใช้ทำบางสิ่งที่น่าสนใจ นอกจากนี้ก็ใส่ม้วนด้ายเวทมนต์ที่เหลือจากการใช้งานใส่ลงไปเช่นกัน โชคดีที่เขานำดาบสองมือไปฝากไว้ให้เด็นเมียร์เก็บรักษา เขาจึงไม่ต้องแบกมันไปไหนมาไหนด้วย

เขาจำเป็นต้องหาวิธีเก็บสิ่งของเหล่านี้ที่ไหนสักที่ที่ปลอดภัย โดยเฉพาะเมื่อเขาต้องการออกเดินทาง บางทีถ้ามีบางสิ่งที่คล้ายกับรถลากก็คงดี แต่ก็ต้องมาทบทวนอีกว่าจะเลือกซื้อหรือสร้างขึ้นใช้เอง ไม่แน่ว่าในเมืองนี้อาจจะมีโรงไม้อยู่ก็ได้

ไอเซ็นเชื่อว่าคงมีอยู่สักแห่งไม่ใกล้ไม่ไกล และเนื่องจากเขาได้ทักษะงานไม้มาแล้ว การสร้างรถลากตามที่คิดไว้จึงไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไปหากเขาต้องการ จากนั้นเขาก็ต้องหาม้าเพื่อนำมาลากจูงโครงรถเช่นกัน ช่วงหลายวันที่ผ่านมาที่เขาได้เดินไปรอบ ๆ เมือง เขาเห็นเห็นรถลากจำนวนมากซึ่งใช้ม้าเป็นตัวลากจูง บ้างก็ใช้นกยักษ์ แล้วก็มีบ้างที่ใช้จำพวกสัตว์เลื้อยคลาน

ดูเหมือนทั้งหมดที่เห็นมาจะมีทั้งข้อดีและข้อเสีย ซึ่งไอเซ็นต้องคิดว่าแบบไหนจะดีที่สุดสำหรับเขาเอง เขาอาจจะส่งอีเมล์หาเจี๊ยกเพื่อพูดคุยกันว่าใช้สัตว์ชนิดใดจะดีที่สุด เพราะท้ายที่สุดเจี๊ยกนั้นเป็นส่วนสำคัญที่ได้ให้ความช่วยเหลืในการออกแบบ รูปแบบชีวิต ในโลกแห่งเวทมนต์นี้

แต่ก่อนจะไปถึงจุดนั้น ไอเซ็นต้องเรียนรู้งานเครื่องหนัง การเล่นแร่แปลธาตุ และการร่ายมนต์ให้สำเร็จเสียก่อน

ไอเซ็นคิดว่าจะลองหาข้อมูลเพิ่มเติมสักนิดหน่อย จึงเดินไปยังหน้าร้านและมองบรีที่กำลังถือเครื่องแบบที่ทำงานอยู่ในมือ เธอใส่มาตลอดทุกวัน ตอนนี้เธอเปลี่ยนเป็นชุดใหม่ ซึ่งเป็นชุดเดรสที่ไอเซ็นทำเพื่อเธอกับมือ และชุดก็กระชับรัดกับทรวงทรงของเธอได้อย่างสมบูรณ์แบบ

ขณะที่บรีกำลังใช้เวลาไปกับการส่องกระจกข้าง ๆ ห้องเปลี่ยนชุด โฟลเมียร่าก็คุกเข่าลงข้าง ๆ เธอและตรวจสอบชุดเดรสเวทมนต์ทุกตารางนิ้ว

“นี่มันวิเศษมากจริง ๆ!” เธอตะโกนออกมาและมองไอเซ็นด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า

ไอเซ็นหัวเราะและวางลังไม้ลงบนเคาน์เตอร์เพื่อจะได้พูดคุยกัน และพยักหน้า “ใ ฉันรู้ ฉันเดาว่าเธอคงเห็นคำออธิบายของชุดด้วยใช่ไหม? ความสามารถในการดูดซับน่ะฟังดูมีประโยชน์มากทีเดียวเลยนะ!”

“โอ้ ก็แหงน่ะสิ! ที่ผ่านมาฉันเคยเห็นสิ่งของแค่อย่างหรือสองอย่างเองที่มีความสามารถนี้ แม้ตอนเริ่มต้น สิ่งของพวกนี้อาจจะยังไม่ดีเลิศสักเท่าไร แต่ถ้าผ่านการป้อนคริสตัลให้แล้ว ตอนนั้นแหละ! ไม่มีสิ่งใดเทียบได้เลย! ฉันรอที่จะให้ถึงตอนนั้นไม่ไหวแล้วล่ะ!” โฟลเมียร่าอธิบายอย่างตื่นเต้น ไอเซ็นเองก็ฟังอยู่ใกล้ ๆ

เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าชุดนี้จะแข็งแกร่งขึ้นเนื่องจากเขายังสนใจเรื่องการอัพเกรดชุดนี้ ท้ายที่สุดแล้วไอเซ็นก็คือช่างฝีมือ

หลังจากแลกเปลี่ยนบทสนทนาที่น่าตื่นเต้นกับโฟลเมียร่าต่ออีกเล็กน้อย ไอเซ็นก็หันมามองบรี และถามเธอด้วยรอยยิ้ม “ชอบไหม?”

บรีสะบัดหน้ามาหาเขาทันทีและพยักหน้ารับอบ่างรวดเร็ว “ชอบค่ะ! ชอบมากเลยค่ะ! ขอบคุณนะคะ ขอบคุณ ขอบคูณ…!” เธอตะโกนและกระโดดเข้าหาไอเซ็น จนเครื่องแบบที่ทำงานหล่นลงพื้น เธอพยายามที่จะกอดเอีกครั้ง

ไอเซ็นโอบแขนรอบตัวเธอและดึงเข้ามาชิดกาย พลางลูบหลังเธอไปด้วย “ดีแล้ว! มันเหมาะกับเธอนะบรี”

เธอมุดหน้าแนบชิดติดเสื้อเชิ้ตไอเซ็นและส่ายหน้า

“ฉันไม่ได้พูดเล่นนะ!” ไอเซ็นยังคงลูบหลังเธอ และบรีก็ดึงหน้าออก

“ขอบคุณนะคะไอเซ็น ไม่เคยมีใคร… ที่ดีกับฉันแบบนี้มาก่อนเลย” เธอยิ้มกว้างเสียจนเห็นฟันขาวเรียงสวยและออกจากอ้อมกอดไอเซ็น

“เธอพร้อมที่จะไปที่ทำงานถัดไปหรือยังล่ะ? ครั้งนี้จะเป็นงานเครื่องหนัง แต่ก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอกนะ มีแค่ชุดที่ยังไม่ได้ทำ หรือพวกเครื่องประดับอะไรทำนองนั้นด้วย” ไอเซ็นอธิบาย และบรีก็พยักหน้าทันที

“พร้อมลุยค่ะ!” เธอเปล่งเสียงอย่างมีความสุขและรีบหยิบเครื่องแบบที่ทำงานขึ้นมาอีกครั้ง เธอกำมันแน่น จากนั้นไอเซ็นและบรีออกจากร้านไปพร้อมกัน

* * * * *

หลังออกมาจากร้านเสื้อผ้าสวย ๆ ได้สักพักหนึ่ง ทั้งคู่ก็มาถึงร้านถัดไปที่ไอเซ็นจะมาทำงาน ซึ่งชื่อร้านก็น่าขัน หนังสัตว์ของเจคเคิล เขายิ้มให้กับป้ายร้านที่มีกลิ่นอายความเชื่อเรื่องผีสาง เนื่องจากหนังสืออย่าง ‘เรื่องวิปลาสของหมอเจคเคิลและมิสเตอร์ไฮด์’ คือหนังสือเล่มโปรดของไอเซ็น เขาเดินเข้าไปในร้านพลางคิดไปด้วยว่าที่นี่เงียบสงบเหมาะแก่การทำงาน

“สวัสดี! ฉันชื่อไอเซ็น และฉันอยากเรียนรู้งานเครื่องหนังที่นี่” ไอเซ็นพูดออกไปด้วยรอยยิ้มแก่ชายหนุ่มที่กำลังนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์

ชายคนนั้นโต้ตอบด้วยการเคาะลิ้น เขายืนขึ้นและเดินไปที่ห้องทำงานด้านหลังร้าน ปล่อยทิ้งให้ไอเซ็นและบรียืนงง

บรีเริ่มขมวดคิ้วทันทีและกระทืบเท้า “ไร้มารยาท!”

“เอาหน่า เอาหน่า บรี บางทีเขาอาจจะไม่ใช่คนก็ได้นะ ถึงแม้ว่าเขาจะนั่งอยู่ตรงนั้น และเป็นบุคคลแรกที่ลูกค้าเข้ามาแล้วเห็นก่อนก็เถอะ…” ไอเซ็นพึมพำกับตัวเองและเงียบลงในที่สุด

หลังจากนั้นไม่นาน ประตูก็เปิดกว้างและชายตัวสั้นที่ความสูงและรูปร่างคล้ายกับมอร์โรมก็เดินออกมา เขามีรูปลักษณ์ที่คล้ายสัตว์ มีหางฟู ขนยาวปกหูคล้ายกับสุนัข ผมและดวงตาสีน้ำตาลอ่อน เขาทำหน้าบูดบึ้งดูไม่ค่อยยินดีขณะกอดอก และยิงฟันให้เห็นเขี้ยวยาวสองซี่

“มีเรื่องอะไร? ฉันทำงานอยู่” เขาถามด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ขณะมองผ้าในลังไม้ที่ไอเซ็นถืออยู่ก่อนจะถอนหายใจเสียงดังออกมา “มาผิดที่แล้วตาเฒ่า เดินขึ้นเนินไปสองสามนาทีจะเจอร้านตัดเสื้อ บาย”

ก่อนที่เจคเคิล ซึ่งไอเซ็นเดาว่าใช่ชื่อนี้แน่ จะกันหลังให้ ไอเซ็นก็หยุดเขาและเริ่มพูด “โทษทีนะ ฉันชื่อไอเซ็น! จริง ๆ แล้วฉันเพิ่งมาจากร้านตัดเสื้อ ฉันไปมาร้านนู้นร้านนี้เพราะอยากเรียนรู้ทักษะงานฝีมือต่าง ๆ น่ะ ซึ่งก็หวังว่านายจะสอนงานเครื่องหนังให้ฉันได้”

เจคเคิลเงยหน้าและก้มมองไอเซ็นด้วยการหรี่ตามอง “นายคือไอเซ็นงั้นเหรอ? คนพวกนั้นพูดถึงนายเอาไว้… แม้ว่าจะแก่กว่าที่ฉันคิดไว้หน่อยก็เถอะ… คิดว่าร่างกายอันชราภาพของนายจะทนไหวใช่ไหม?” เจคเคิลสื่อออกมาชัดเจนว่าเขาตั้งใจปลุกปั่นไอเซ็นเพื่อเป็นการพิสูจน์บางอย่าง แต่ไอเซ็นเพียงยิ้มและเกาเคราหลังจากวางลังไม้ลงบนพื้น

“โอ้? พ่อหนุ่ม ฉันรับรองได้เลยว่าฉันรู้ว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่” ไอเซ็นหัวเราะออกมา ขณะกอดอกด้วยรอยยิ้ม

“แน่ใจ? ก็ได้ งั้นมาดูกันว่านายทำอะไรได้บ้าง เคยทำปลอกหุ้มมือมาก่อนไหม? ช่างเถอะ ถ้านายเจ๋งพอเดี๋ยวก็ได้รู้เอง”

[ภารกิจใหม่ – บทเรียนงานเครื่องหนัง]
[คำอธิบาย]
หลังจากการเรียกร้องให้เจคเคิลสอนงานเครื่องหนังให้แก่คุณ เขาจึงบอกให้คุณสร้างปลอกหุ้มมือแบบหนังขึ้นมา
[รางวัล]
ทักษะงานเครื่องหนัง, ค่าประสบการณ์, เพิ่มความมีชื่อเสียงต่อเจคเคิล
[ความล้มเหลว]
เจคเคิลจะปฏิเสธการสอนคุณ
[จำกัดเวลา – ไม่จำกัดเวลา]

เจคเคิลโบกมือให้ไอเซ็น ทั้งไอเซ็นและบรีก็ตามเขาไปยังห้องทำงาน เขาพาไปเซ็นไปยังโต๊ะที่ว่างอยู่ตัวหนึ่ง และโยนเครื่องหนังแข็ง ๆ บาง ๆ พร้อมกับด้ายหนัง และยังมีแบบสำเร็จรูปให้อีกด้วย

“โฟลเมียร่าบอกฉันว่านายมีมีดเป็นของตัวเอง ก็ใช้ของตัวเองไปแล้วก็เริ่มลงมือได้เลย” เจคเคิลยิ้มกว้างและนั่งลงที่โต๊ะอีกตัวข้าง ๆ กัน เตรียมพร้อมที่จะดูไอเซ็นทำงาน

ไอเซ็นยิ้มให้และเปิดกระเป๋าเป้ เขาหยิบกล่องเล็ก ๆ ที่บรรจุใบมีดและเข็ม เขาประกอบมีดเอนกประสงค์อย่างรววดเร็วและเปิดใช้งานการเชื่อมต่อเครื่องมือและหัตถ์คนแคระ ซึ่งก็แน่นอนว่านี่อาจจะเกินความจำเป็นไปสักหน่อยสำหรับปลอกหุ้มมือธรรมดา ๆ อันหนึ่ง

เขาวางแบบที่มีรูปร่างเรียวยาวพร้อมกับตรงปลายโค้งมนลงบนเครื่องหนังและค่อย ๆ ตัดอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นไม่นานก็ได้รูปร่างของปลอกและไอเซ็นก็ตัดเพิ่มอีกนิดหน่อยตามแนวยาวของทั้งสองด้าน จากนั้นก็ร้อยด้ายหนังตามแนวคล้ายกับการร้อยเชือกผ่านรูรองเท้า

หลังจากห้านาทีผ่านไป ไอเซ็นก็ทำปลอกหุ้มมือเสร็จและแสดงให้เจคเคิลดู “อ่ะ นี่ พ่อหนุ่ม”

เจคเคิลหรี่ตามองและตรวจสอบปลอกหุ้มมือใกล้ ๆ “ดูจากความธรรมดา มันก็ใช้ได้นี่ แต่ที่สำคัญกว่านั้น… นายทำเสร็จเร็วมาก… แถมยังได้คุณภาพสมบูรณ์แบบอีกด้วย… ก็ได้… นายเก่งจริง ๆ”

[ภารกิจสำเร็จ – บทเรียนงานเครื่องหนัง]
[คำอธิบาย]
หลังจากการเรียกร้องให้เจคเคิลสอนงานเครื่องหนังให้แก่คุณ เขาจึงบอกให้คุณสร้างปลอกหุ้มมือแบบหนังขึ้นมา
[รางวัล]
ทักษะงานเครื่องหนัง, ค่าประสบการณ์, เพิ่มความมีชื่อเสียงต่อเจคเคิล
[ความล้มเหลว]
เจคเคิลจะปฏิเสธการสอนคุณ
[จำกัดเวลา – ไม่จำกัดเวลา]
[โบนัส]
เพิ่มความมีชื่อเสียงต่อ เจคเคิล แจ็คสัน อย่างมีนัยสำคัญ, ไม่จำกัดการเข้าใช้ห้องทำงานของร้านหนังสัตว์ของเจคเคิล, โบนัสค่าประสบการณ์
[คุณได้รับค่าประสบการณ์ 500 แต้ม]
[เรียนรู้ทักษะงานเครื่องหนังสำเร็จ]
[คุณเลเวล 8]

ไอเซ็นพยักหน้าด้วยความพอใจและรีบนำแต้มค่าสถานะที่เพิ่งไปได้เพิ่มกับค่าไหวพริบและสติปัญญาทันที ส่วนที่เหลือเพิ่มค่าความแข็งแกร่ง

“จะเก็บไว้ก็ได้นะ เพราะยังไงฉันก็ทำอะไรกับของอันดับศูนย์ไม่ได้มากอยู่แล้ว ถึงเวลาจัดการทักษะนายได้แล้วนะ เพื่อจะได้ใช้วัสดุจริง ๆ ได้ อ้อ นึกออกมาพอ ฉันจะอธิบายพื้นฐานว่าทักษะงานเครื่องหนังช่วยให้นายทำอะไรได้บ้าง” เจคเคิลพิงพนักเก้าอี้ หางของเขากระดิกไปมาซ้ายทีขวาที ขณะที่แขนทั้งสองประสานอยู่ที่อกและเขาก็เริมอธิบายต่อ

“อย่างแรก มอนสเตอร์ก็มีอันดับเหมือนกัน ตั้งแต่ศูนย์ถึงสิบ เหมือนกับทุก ๆ อย่าง มอนเตอร์อันดับศูนย์เป็นพวกสัตว์ธรรมดาอย่างนก, วัว, ม้า เป็นต้น แต่จากมอนสเตอร์อันดับหนึ่งส่วนใหญ่มักเป็นอันดับศูนย์ที่ได้รับอิทธิพลของมานาโรยรอบมากเกินไป โดยพื้นฐานแล้ว ถ้านายพยายามมาก ก็สามารถใช้หนังของมังกรได้ แต่จะเอาไปใช้ทำสิ่งของอย่างดีไม่ได้ นายจะดึงศักยภาพของสิ่งของออกมาได้มากที่สุดก็เมื่ออันดับทักษะของนายเท่ากับหรือสูงกว่าอันดับของมอนสเตอร์ที่นายไปเอาหนังจากมันมา พอเข้าใจไหม?”

ไอเซ็นเกาเคราและหลับตาลง เขาพยักหน้ารับการอธิบายของเจคเคิล “เข้าใจแล้ว! ถ้าไม่ว่าอะไร ฉันเริ่มทำงานเลยแล้วกันนะ อยากให้ฉันช่วยอะไรไหม? เพราะหนังที่ถูกใช้ไปแล้วเอากลับมาใช้ใหม่ไม่ได้ ฉันไม่อยากทำให้มันกลายเป็นสิ้นเปลืองน่ะเพราะเลเวลทักษะยังน้อยอยู่”

เจคเคิลคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็พยักหน้า “จริง ๆ ก็มีอยู่นะ มันไม่ได้ทำให้นายชำนาญขนาดนั้นหรอก แต่ก็เพียงพอที่จะดันทักษะนายไปสู่อันดับหนึ่งได้” เขาอธิบายและยืนขึ้น โบกมือให้ไอเซ็นตามเขาไปยังอีกห้องหนึ่งที่ออกไปทางด้านหลัง

ไอเซ็นยิ้มและยืนขึ้นตามเขาไป

* * * * *

[ไอเซ็น]
[เผ่าพันธุ์ – ครึ่งยักษ์ครึ่งคนแคระ] [อาชีพ – ไม่มี] [เลเวล – 8]
[เลือด – 360] [มานา – 250]
[ความแข็งแกร่ง – 23] [ความอดทน – 28] [ความคล่องแคล่ว – 36] [ไหวพริบ – 20] [สติปัญญา – 20] [พรสวรรค์ – 10]

[ฉายา]
-[ผู้บุกเบิกแห่งศาสตร์เชิงกลไก]
-[จอมทลายขีดจำกัด ขั้นที่ 2]

[ทักษะ]
-[หัตถ์คนแคระ]                 [อันดับ – 1] [เลเวล – 31]
-[ความแข็งแกร่งของยักษ์]    [อันดับ – 0] [เลเวล – 1]
-[การประเมิน]                   [อันดับ – 1] [เลเวล – 2]
-[ช่างตีเหล็ก]                    [อันดับ – 1] [เลเวล – 58]
-[การเขียนแบบ]                [อันดับ – 0] [เลเวล – 87]
-[งานเครื่องหนัง]                [อันดับ – 0] [เลเวล – 1]
-[การคัดลอกมานา]             [อันดับ – 0] [เลเวล – 23]
-[มือมานา]                       [อันดับ – 1] [เลเวล – 48]
-[การจัดการมานา]              [อันดับ – 1] [เลเวล – 23]
-[งานตัดเย็บ]                    [อันดับ – 2] [เลเวล – 6]
-[การเชื่อมต่อเครื่องมือ]       [อันดับ – 1] [เลเวล – 2]
-[งานไม้]                         [อันดับ – 0] [เลเวล – 49]