โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ (SMRiaG) บทที่ 28 นักจดหมายเหตุ

 

บทที่ 28 นักจดหมายเหตุ

 

ในห้องมีชายสามคนกําลังยืนอยู่พวกเขาต่างมองตัวตนของกันและกัน และรายละเอียดเล็กๆอื่นๆ ในตัวบุคคลนั้น ๆ ชายคนหนึ่งมีแก้มสีชมพูและดวงตาสีเทา ขณะที่อีกสองคนนั้นมีผิวหนังที่เป็นสีขาวโพลนทั้งร่างกายเหมือนหิมะ

 

หนึ่งในนั้นคือไอเซ็นที่ยืนอยู่กับดับเบิลทั้งสองตัวที่ใช้มานาสร้างมันขึ้นมา ทีแรกไอเซ็นคิดว่านี่อาจเป็นโอกาสที่ดี เมื่อเขาได้ออกไปล่าหรือก่อสร้างบางสิ่งบุคคลสองคนก็ไม่รู้ซึ่งความเจ็บปวดใดๆ และไอเซ็นไม่จําเป็นต้องแลกเปลี่ยนแผนด้วย น่าจะเป็นทรัพยากรอันทรงคุณค่ามากทีเดียว

 

แต่เมื่อไอเซ็นพยายามควบคุมทั้งสองตัวนี้ เขากลับล้มเหลวอย่างน่าสังเวช อย่างเดียวที่ให้ทั้งสองตัวนี้ทําได้ก็คือให้ทําท่าด้วยความบังเอิญ แต่การจะให้ทั้งสองทํากันคนละอย่างมันจะค่อนข้างยากพอสมควร ทั้งคู่จะทําพฤติกรรมเดิมวนซ้ำต่อเมื่อไอเซ็นนั้นสั่ง

 

ไม่อย่างนั้นมันก็เหมือนกับว่าไอเซ็นต้องทําพฤติกรรมหลายอย่างเพื่อควบคุมพวกมัน ซึ่งก็ชัดเจนว่าเขาทําไม่ได้แน่นอน ดังนั้นต้องรอจนกว่าอันดับทักษะจะเพิ่มอีกครั้งและได้รับฟังก์ชั่นใหม่ที่อาจจะทําให้ควบคุมดับเบิลได้ง่ายขึ้น ไอเซ็นตัดสินใจให้พวกมันเดินเล่นไปรอบ ๆ และให้จัดการเรื่องวัสดุหรือพยายามให้พวกมันลองสร้างสิ่งของชิ้นเล็ก ๆ ดู

 

สําหรับตอนนี้ ไอเซ็นต้องยกเลิกการอัญเชิญพวกมันก่อน และเข้านอน เพื่อที่จะได้เริ่มวันใหม่ที่ร้านสารพัดเวทมนต์

 

เช้าวันรุ่งขึ้น ไอเซ็นก้าวลงมาจากบันได พร้อมกับดับเบิลทั้งสองที่ตัวแรกอยู่ในชุดสูทมานา ส่วนอีกตัวอยู่ในชุดเกราะหนัง เดินตามมาข้างหลัง และนั่งลงที่โต๊ะตัวหนึ่งในโรงแรม แน่นอนว่าทุกคนต่างจ้องมองมาที่แฝดสามเป็นสายตาเดียวกัน แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรและนั่งรอบรีต่อ ไม่ช้า เธอก็เดินออกมาข้างหลังและทักทายไอเซ็น และดับเบิลอีกสองตัว ไอเซ็นคิดว่ามันช่างน่ารักที่ดับเบิลทั้งสองเพียงมองไปข้างหน้าด้วยสายตาที่ว่างเปล่า แต่เขาก็เพียงหัวเราะออกมาและทักทายบรี

 

หลังจากแน่ใจแล้วว่าในเช้านี้ ไอเซ็นต้องการรับมื้อเช้าเหมือนเดิมเช่นทุกวัน เธอก็รีบกลับไปเข้าไปในครัว และไม่ช้าก็ออกมา พร้อมกับกระเป๋าเป้ใบใหม่ที่หลังและชุดเดรส

 

เธอวางกระเป๋าลงบนพื้นและเริ่มกินพร้อมกับไอเซ็น จริง ๆ ไอเซ็นมีบางอย่างที่จะถามเธอมานานแล้ว และเขาก็คิดว่านี่เป็นโอกาสที่เหมาะสมที่สุด

 

“เอ้อบรี ฉันสงสัยนะ ว่าทุกคนรู้ถึงความต่างระหว่างมอสเตอร์หรือคาถามากแค่ไหนกัน?” เขาถามขณะยังคงกินอยู่เรื่อย ๆ 

 

บรีส่ายหน้าและเริ่มอธิบาย “ส่วนใหญ่แล้วเรื่องนี้เป็นความรู้พื้นฐานค่ะ แต่ฉันน่ะรู้มากกว่าคนส่วนใหญ่ค่ะ! ตอนที่ฉันแรกเริ่มเป็นเด็กขนของและผู้สนับสนุน ฉันคิดว่าคงดีหากจะเรียนรู้อะไรเพิ่มเติม ฉันเลยเริ่มศึกษาพวกคาถาพื้นฐานเป็นส่วนใหญ่ แม้จะไม่เคยใช้เลยก็ตาม ส่วนมอสเตอร์นั้นส่วนใหญ่เป็นเรื่องภูมิภาคของมัน และวิธีตรวจพบกับดัก เนื่องจากฉันทําอาชีพหนึ่งอยู่ค่ะ! จริง ๆ แล้วฉันเป็น เอ… เอ่อ… นักจดหมายเหตุค่ะ…”

 

“นักจดหมายเหตุ? งั้นก็หมายความว่าเธอสามารถกักเก็บความรู้หรืออะไรทํานองนั้นได้น่ะสิ?”

 

“ก็ประมาณนั้นค่ะ… การที่มาเป็นนักจดหมายเหตุทําให้ฉันได้ทักษะใหม่มาค่ะ อย่างเช่น แสกนเนอร์ มันช่วยให้ฉันแสกนสิ่งแวดล้อมรอบ ๆ ได้ และเก็บไว้ในคลังข้อมูล นี่ก็เป็นอีกหนึ่งในทักษะของฉันเช่นกันค่ะ มันช่วยให้ฉันดูข้อมูลที่บันทึกไว้ได้ตลอด เมื่อใช้แสกนเนอร์มันจะช่วยให้ค้นหาสิ่งต่างๆได้ง่ายขึ้น เช่น กับดัก ดีใช่ไหมล่ะคะ? และฉันยังสามารถเห็นสิ่งของที่จะได้จากมอสเตอร์ตัวนั้น แล้วก็ค่าประสบการณ์ที่จะได้จากมันได้ทัน ที่อีกด้วยนะคะ แต่…. เมื่อฉันใช้งานทักษะ ฉันจะเห็นแค่โครงร่างของสิ่งนั้น ๆ นั่นเป็นเหตุผลที่เมื่อวานฉันจําไม่ได้ว่าคุณตัวจริงคือคนไหนและเข้าใจผิดว่าดับเบิลคือ คุณตัวจริง ฉันเลยทําให้ติดเป็นนิสัยเพื่อที่จะได้คุ้นเคยกับทักษะมากขึ้น เพื่อที่เปิดใช้งาน แล้วก็ยังเดินไปไหนมาไหนได้ง่ายขึ้นด้วย” บรีอธิบาย และ ไอเซ็นก็ประหลาดใจไปตามลําดับ

 

เขาไม่ได้ตั้งใจจะดูถูก แต่ไม่รู้จริง ๆว่าบรีนั้นฉลาดกว่าที่เห็น จากภายนอกมาก แต่เขาก็ไม่ได้ถึงกับควาดหวังให้เธอมีชั้นห้องเรียนที่เอาไว้เติมเต็มความรู้ของเธอ แต่ก็ดูเหมือนนั่นจะมีประโยชน์ สําหรับเขาอยู่พอสมควร เนื่องจากเขาไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับวิดีโอเกมมากนักก่อนที่จะได้มาเริ่มเล่นโลกแห่งเวทมนต์ นอกจากนี้ก็เอาแต่สร้างเครื่องแต่งกายอย่างชุดเกราะหรืออาวุธ เขาคิดว่าการมีความรู้เกี่ยวกับโลกที่แท้จริงแห่งนี้มันจะช่วยเขาได้อย่างมหาศาล

 

ไอเซ็นอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าเกมนี้ถูกตั้งขึ้นมาโดยนักเขียนโปรแกรมของเกม หรือแม้ตัวตนของเอริเองก็ตาม แต่ในตอนนี้เขาก็เลือกที่จะเมินเฉยต่อความคิดเหล่านั้นไป

 

เขาพยักหน้าขณะเกาเครา “น่าสนใจนี่ นั่นเป็นเหตุผลที่ว่า ทําไมตลอดหลายวันที่ผ่านมาเธอถึงสนใจสิ่งที่ฉันทํามากขนาดนี้ใช่ไหม?”

 

บรีที่ทำหน้าบูดเล็กน้อยและตอบกลับมาด้วยเสียงพึมพําเบา ๆ “เอ่อ…. ค่ะ ส่วนใหญ่แล้วก็เพราะคุณนะค่ะ คุณดูใจดี แต่ฉันก็ยังคิดว่ามันคงดีหากได้เรียนรู้เกี่ยวกับงานฝีมือด้วย! ที่ผ่านมา… ฉันไม่เคยมีโอกาสได้ทําแบบนี้เลย แต่ตอนนี้มีความสุขมากค่ะที่ได้ทําอย่างนั้น!” เธอยิ้มอย่างมีความสุขและกินอาหารตรงหน้าจนหมดเกลี้ยงพร้อมกับไอเซ็น

 

บรียืนขึ้นและเอาจานไปเก็บในครัว เธอกลับออกมาทันที จากนั้นพวกเขาก็ออกจากโรงแรม และไอเซ็นก็เสริมต่อ

 

“ฉันมักมีความคิดว่า คนที่เป็นนักจดหมายเหตุเนี่ยค่อนข้างมีชื่อเสียงมากที่เดียวในหมู่ของนักผจญภัยหรือแม้แต่นักล่า โดยเฉพาะกับพวกมือใหม่ เธอคงมีข้อมูลที่สําคัญให้พวกเขามากมายเลยล่ะสิ?”

 

ใบหน้าของบรีเปลี่ยนเป็นสีแดงและมือของเธอก็เริ่มอยู่ไม่สุข “คือ… คืออย่างนี้ค่ะ ก็บ่อยครั้งนะคะ ใช่ค่ะ แต่ก็ ฉันอาจจะรู้หลายสิ่งได้ผ่านทักษะของฉัน แต่ฉันมักลืมบอกพวกเขาหรือบางทีก็ลืมแสกน หรือบางทีก็ลืมตรวจสอบว่าจริง ๆ แล้วที่แสกนไปคืออะไร พวกเขาเลยมักเรียกฉันว่าคนโง่ ฮี่ ๆ…” เธอหัว เราะอย่างเขิน ๆ และไอเซ็นก็หัวเราะตอบในแบบที่ดังกว่า

 

“ฮ่า ๆ เข้าใจแล้ว บ่อยครั้งที่ฉันมักลืมสิ่งรอบ ๆ ตัวไป โดยเฉพาะตอนที่ทํางานอยู่”

 

“ใช่ค่ะ! ฉันก็เห็นเหมือนกัน! ตอนที่คุณทํางานอยู่ ฉันก็เอาแต่จ้องสิ่งที่คุณทํา และแทบจะไม่ได้เงยหน้ามองคุณเลย!” บรีเปล่งเสียงอย่างภูมิใจที่เธอสังเกต และเอามือท้าวเอว

 

ตอนนี้ไอเซ็น บรี และดับเบิลทั้งสองตัวเดินผ่านเมืองไปอย่างช้า ๆ ตลอดทางก็ได้รับสายตาแปลก ๆ จากผู้ที่สัญจรไปมาอยู่เป็นระยะ ๆ เมื่อใช้เวลาเดินไปไม่นาน พวกเขาก็มาถึงที่หมาย สถานที่ของมอร์โรม ร้านสารพัดเวทมนต์

 

เมื่อเดินเข้าไปในร้าน พวกเขาก็พบกันมอร์โรมกําลังหยิบหนังสีอจากชั้น

 

“อรุณสวัสดิ์มอร์โรม!” ไอเซ็นตะโกน เสียงของเขาทําให้ครึ่งเอลฟ์ครึ่งคนแคระตกใจและทําหนังสือที่เพิ่งเก็บขึ้นมา ร่วงลงไปกองบนพื้นดังเดิม

 

มอร์โรมหันไปมองบุคคลทั้งสี่คนด้านหลัง จากนั้นก็ขยี้ดวงตาที่ดูเหนื่อยล้าและมองไปตรงนั้นที่มีคนสองคนกับโครงร่างมานาอีกสองตัว “อ่า ขอโทษครับ! อรุณสวัสดิ์ครับคุณไอเซ็น! แล้วก็บรีด้วย! ผมเห็นว่าอันดับทักษะมานาดับเบิลถึงอันดับสองแล้วเหรอครับ? ดีเลย งั้นก็หมายความว่าทักษะการจัดการมานาของคุณอย่างน้อยก็คงอันดับหนึ่งแล้วด้วยเหมือนกันสินะครับ?” เขาถามและเดินเข้าไปใกล้ เขามองดับเบิลทั้งสองตัวอย่างละเอียดในความสนใจ

 

“ค่อนข้างมีรายละเอียดมากเลยนะครับ ผมเดาว่าคุณคงรู้วิธีที่ง่ายที่สุดในการสร้างพวกมันแล้วสินะครับ? ด้วยทักษะการคัดลอกมานาใช่ไหม?” มอร์โรมสงสัย ขณะยื่นมือไปข้างหน้าเพื่อจับและสัมผัสชุดสูทของดับเบิลตัวหนึ่งเพื่อทดสอบความหนาแน่น

 

ไอเซ็นยิ้มและพยักหน้า เขาประหลาดใจในทีแรก แต่หลัง จากที่คิด ๆ ดูมอร์โรมนั้นรู้ลึกรู้จริงในเรื่องนี้มาก ๆ ในที่สุด เขาดําเนินร้านได้ซึ่งเขาต้องรู้อย่างหลากหลายในเวทมนต์ทุกประเภท และเขาก็จําเป็นต้องรู้ในประเภทที่ไอเซ็นเพิ่งสร้างขึ้นมาอย่างง่าย ๆ ตรงหน้านี้ด้วย “แน่นอนสิ ฉันมองหาสิ่งที่ใช้มานาสร้างได้ จากนั้นก็คัดลอกร่างกายตัวเอง จากนั้นก็ได้มือมานา แล้วต่อมาก็เปลี่ยนเป็นทักษะมานาดับเบิล”

 

เมื่อไอเซ็นอธิบายขั้นตอน เขาก็ได้ยินเสียงตบอะไรบางอย่างข้าง ๆ เขาจึงหันไปทางด้านขวาและเห็นบรีเพิ่งก้มหน้าและเอามือกุมหน้าผาก “ขอโทษค่ะ… ฉันเพิ่งเห็นว่ามันชัดเจนแค่ไหน…” เธอพึม ทําด้วยสีหน้าที่แดงฉาน

 

“ฮ่า ๆ บรี ไม่เป็นไรหรอก! ขนาดเธอยังมีความเข้าใจเกี่ยวกับเวทมนต์ที่แตกต่างจากคนอื่นเลย ใช่ไหม? เห็นได้ชัดว่า เธอสามารถเรียนรู้บางสิ่งได้ง่ายขึ้น ในขณะที่คนอื่นไม่เข้าใจเลยแม้แต่นิดเดียว”

 

“ฉันก็คิดว่างั้นค่ะ!” บรียิ้มและวางมือไว้หลังหัว จากนั้นก็เดินเล่นไปรอบ ๆ ร้านด้วยความอยากรู้อยากเห็น

 

ไอเซ็นหันมาหามอร์โรม “เธอเป็นนักจดหมายเหตุใช่ไหม? มันดู ไม่เข้ากับบรีเลยนะว่าไหม?”

 

มอร์โรมหัวเราะเบา ๆ และพยักหน้าเนื่องจากเขาเข้าใจสิ่งที่ไอเซ็นกําลังสื่อถึง “ครับ ผมก็คิดแบบเดียวกับคุณเป๊ะตอนได้ยินเรื่องนั้นจากเธอครั้งแรก ปกติแล้วนักจดหมายเหตุมักเน้นไปที่นักวิจัยหรือนักวิชาการ แต่บรีตรงกันข้ามเลย เธอเป็นเด็กน่ารัก แต่พูดตรง ๆ นะครับ เธอไม่ได้… ฉลาดที่สุด? ผมรู้สึกกลัวมากที่พูดอย่างนั้น แต่ก็นะ เธอไม่ใช่พวกหัวไว แต่มีความทรงจําในระยะยาวที่ยอดเยี่ยม”

 

“ฉันว่าก็ฟังดูมีเหตุผลนะ ฉันเองก็ไม่ได้คาดหวังเหมือนกัน แต่ตราบใดที่เธอยังมีความสุขกับอาชีพนี้อยู่ ทุกอย่างก็ลงตัว ใช่ไหมล่ะ?” ไอเซ็น และมอร์โรมก็เพียงแค่พยักหน้าตอบ

 

“จริงครับ เริ่มงานของวันนี้กันเลยไหมครับ? ผมว่าจะเริ่มจากการเล่นแร่แปรธาตุน่าจะเป็นความคิดที่ดีที่สุด อย่างน้อยก็สําหรับมือใหม่ที่คุณต้องทําก็แค่ ดันมานาออกมาจากร่างกาย ส่วนเรื่องที่ซับซ้อนกว่านั้นจะเริ่มตอนอันดับไปแตะสองหรือสามครับ” มอร์โรมอธิบายและโบกมือให้ไอเซ็นตามไปหลังร้าน และให้บรีเห็นด้วยว่าพวกเขาย้ายสถานที่แล้ว

 

“เอ่อ! รอเดี๋ยวครับ นึกขึ้นได้พอดี! บรี ชุดเดรสเธอ!” มอร์โรม ตะโกนออกมา และนั่งยองทันทีเพื่อมองชุดเดรสของบรใกล้ ๆ เธอตกใจในตอนแรก แต่แล้วก็รู้เหตุผลที่มอร์โรมทําเช่นนั้น จึงปล่อยให้เขาดูชุดของเธอต่อไป

 

หลังจากไม่นานที่เขาจ้องมองเนื้อผ้าแบบใกล้ ๆ มอร์โรมก็พยักหน้าในความพอใจ “นี่มันผลงานชั้นยอดเลยนะครับ! สุดยอดไปเลย คุณไอเซ็น! และผมก็ดีใจที่ดูเหมือนว่าการดูดซับจะเป็นคุณสมบัติของผ้าด้วย ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ผมอยากจะขอเห็นว่ามันเปลี่ยนไปยังไงตอนที่เลเวลเพิ่มด้วยนะครับ? ผมมีมานาคริสตัลสํารองเพียงพอ สําหรับสิ่งนั้นด้วย”

 

ไอเซ็นมองบรีและเธอเพียงยักไหล่เป็นการบอกว่ายินดีรับคําขอ แต่อย่างไรเสีย ทําไมเธอจะต้องสนใจด้วยว่าชุดเดรสของเธอจะแข็งแกร่งขึ้นไหม?

 

ไอเซ็นเกาเคราและพยักหน้า “อื้อ ได้สิ มันคงดีที่จะได้เห็นว่าผลมันจะออกมาเป็นยังไง แต่ตอนนี้ ฉันจะได้ทักษะการเล่นแร่แปรธาตุยังไงเหรอ?”

 

“จริงสิ พื้นฐานของการเล่นแร่แปรธาตุคือ การแปลงวัสดุให้กลายเป็นสิ่งอื่นที่มีประโยชน์ตามที่ตั้งใจ วิธีแรก เป็นหนึ่งในวิธีที่ง่ายที่สุดและเป็นพื้นฐานที่สุด คือ การใช้สมุนไพรครับให้คุณนําพืชต่าง ๆ และสมุนไพรตามธรรชาติ จากนั้นก็ดึงอิทธิพลของมันออกมา ผสมเข้าด้วยกันกับสิ่งอื่นเพื่อสร้างเป็นยาครับ ยาเลือด ยามานา ยาเสริมกําลัง โดยทั่วไปทุกอย่างนี้สามารถเพิ่มขึ้นได้ผ่านเวทมนต์ สามารถพบได้ในรูปแบบของยา ยาบางตัวที่มีเกรดสูง ต้องการวัตถุดิบที่ไม่ใช่สมุนไพรครับ แต่ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นพวกอันดับที่สูงกว่านั้นครับ”

 

มอร์โรมอธิบายขณะกําลังติดตั้งเครื่องมือที่จะต้องใช้ในวันนี้ “และนั่นก็คือสิ่งที่คุณต้องทําในวันนี้ครับ ผมแนะนําให้ปรุงยาแบบ ง่ายซ้ำ ๆ ดูนะครับ เรามาเริ่มกันที่อะไรง่าย ๆ อย่าง ยาเลือดกันก่อนเลยแล้วกัน”

 

[ภารกิจใหม่ – บทเรียนการเล่นแร่แปลธาตุ]

 

[คําอธิบาย]

 

คุณขอให้ มอร์โรม มาร์สัน สอนการเล่นแร่แปลธาตุ และเขาได้บอกให้คุณเริ่มด้วยการสร้างยาเลือดอย่างง่าย ทําตามคําแนะนําของเขาอย่างสุดความสามารถที่คุณมี

 

[รางวัล]

 

ทักษะการเล่นแร่แปลธาตุ, ค่าประสบการณ์, เพิ่มความมีชื่อเสียงต่อมอร์โรม

 

[ความล้มเหลว]

 

คุณจะต้องลองใหม่อีกครั้ง

 

[จํากัดเวลา – ไม่กําจัดเวลา]