โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ (SMRiaG) บทที่ 49 การร่วมมือกัน

บทที่ 49 การร่วมมือกัน

ไอเซ็นคลายท่าตั้งรับทันทีและยกดาบขึ้นพาดบ่า เป็นสัญญาณที่บอกให้บรีรู้ว่าปลอดภัย

“เจี๊ยกใช่ไหม! เป็นไงบ้าง?” เขาถามและเดินเข้าไปใกล้มนุษย์วานรตรงหน้าเขามากขึ้นด้วยรอยยิ้มกว้าง ขณะเดียวกันสัตว์ที่อยู่ข้างๆ เจี๊ยกต่างส่งเสียงคํารามลั่นเพราะเขาเดินเข้ามาใกล้ แต่ในที่สุดก็เงียบลงเมื่อเจ้านายของพวกมันสั่ง

“ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งครับ คุณไอเซ็น ช่างบังเอิญจริงๆเลยนะครับ” เขาหัวเราะคิกคักเบาๆ และโค้งตัวเป็นการทักทาย

 

ไอเซ็นเองก็โค้งตัวตามเช่นเดียวกัน “ไม่ต้องเรียก “คุณ” หรอกเจี๊ยก! เรียกไอเซ็น ก็พอ!” เขายิ้มและเจี๊ยกก็พยักหน้ารับเบาๆ

“ได้เลยครับ คุณมาทําอะไรแถวนี้?” เขาถามและไอเซ็นก็ขมวดคิ้วด้วยรอยยิ้ม

 

“นายรู้จักเมืองคนแคระที่อยู่ใกล้ ๆ นี้ใช่ไหม?”

 

“หา? มะ ไม่นะครับ ผมไม่รู้จัก… แต่ก็เข้าใจได้เมื่อพิจารณาจากเทือกเขาใหญ่บริเวณนี้”

 

“นายออกเดินทางแล้วสินะ เข้าใจล่ะ ขอโทษที่ที่เสียมารยาท! นี่คือบรี เพื่อนฉันเอง เธอคอยช่วยเหลือฉันเยอะมากเลย” ไอเซ็นหัวเราะ และบรีก็ก้าวมาข้างหน้าและโค้งตัวอย่างที่เห็นไอเซ็นและเจี๊ยกทํา

 

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ!” เธอพูดอย่างประหม่าจากนั้นก็เงยหน้ามองไอเซ็น “คุณสองคนรู้จักกันได้ยังไงเหรอคะ? ฉันคิดว่าคุณสูญเสียความทรงจําเสียอีก” บรีถามด้วยการเอียงหัวไปด้านข้างเล็กน้อย และจ้องมองตรงไปยังชายแก่ในความสงสัย

 

ไอเซ็นเผยรอยยิ้มที่รูปปากผิดแปลกและเจี๊ยกก็มองเขาในความตื่นตระหนก นั่นเป็นเรื่องจริง! พวกเขาไม่ควรทําเหมือนรู้จักกันและกัน แล้วพวกเขาจะทําอย่างไรดี? เมื่อทั้งไอเซ็นและเจี๊ยกพยายามคิดหาคําพูด ก็ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะได้รับการแจ้งเตือนที่มาจากเพื่อน อีกคนแม้ว่ารายละเอียดของแต่ละคนจะต่างกันนิดหน่อย

 

สวัสดีค่ะไอเซ็น! ฉันเห็นว่าคุณเพิ่งเจอหนึ่งในกลุ่มผู้บุกเบิก! หากคุณต้องการอธิบายความสัมพันธ์ของคุณ ก็บอกผู้คน (พยายามบอกให้น้อยที่สุดนะคะ) เกี่ยวกับเรื่องพื้นที่สีขาวที่คุณทั้งสองและอีกสามคนที่เหลือต่างพบพวกเขาหายไปจากความทรงจํา จากนั้นก็ถูกส่งไปยังสถานที่ที่คุณตื่นขึ้นมา! อย่าพูดถึงฉันนะคะ อาจเป็นปัญหาขึ้นมาได้หากคุณกล่าวถึงผิดบุคคล

นอกจากนั้น คุณยังปลดล็อคฟังก์ชั่นเพิ่มเติมของเกมค่ะ ซึ่งสามารถใช้ร่วมกับผู้เล่นคนอื่นได้ค่ะ

-รายชื่อเพื่อน

 

-แชทส่วนตัว

 

ป.ล. ป๊ะป่าซามูเอลฝากฉันมาสวัสดีคุณด้วยค่ะ! ขอให้สนุกกับเกมนะคะ!!!]

การแจ้งเตือนนี้ช่วยให้ทั้งสองได้ผ่อนคลายลง และไอเซ็นก็เลือกที่จะบอกบรีง่ายๆ ถึงเรื่องพื้นที่สีขาวนั่น

“โว้ว! จริงเหรอคะ? งั้นคุณเองก็ไม่มีค่าประสบการณ์เหมือนกันสินะคะเจี๊ยก?” บรีถามด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง และมนุษย์วานรก็พยักหน้ารับ

 

“ใช่ ตามนั้นเลย อย่างที่ไอเซ็นบอก เราอยู่ในพื้นที่สีขาวนั่นกับอีกสามคน หากเราทั้งคู่ไม่มีค่าประการณ์ พวกเขาที่เหลือก็คงเป็นแบบเดียวกับเรา” เจี๊ยกอธิบาย และบรีก็มองด้วยสายตาเวทนา เพื่อเป็นการเปลี่ยนประเด็นพูดคุย ไอเซ็นจึงยิ้มและมองเจี๊

ยก

 

“แล้วสัตว์พวกนี้ล่ะ? พวกเขาเป็นเพื่อนของนายเหรอ?” เขาถามและกล่าวถึงสัตว์ต่าง ๆ ที่ยืนอยู่ข้างๆ เจี๊ยก มนุษย์วานรพยักหน้าด้วยรอยยิ้มอ่อนหวานและขยับมือไปจับขนหนาบนหัวของหมีขณะที่นกขนสีน้ําเงินกระโดดออกจากรังมาอยู่บนไหล่ของเจี๊ยก “ครับ พวกมันเป็นเพื่อนผม ตอนนี้ผมมีอาชีพ “เจ้าแห่งสัตว์ป่า” เป็นอาชีพของคนฝึกสัตว์น่ะครับ เด็กๆพวกนี้คือสัตว์ที่ผมฝึกเองกับมือ นกอินทรีตัวนี้ชื่อว่า โอโตริ และกวางตัวนี้ชื่อ ซีริชิกะ ในรังบนเขาของมันมีลูกน้อยของโอโตริอยู่อีกห้าตัวด้วยกัน สี่ตัวขนสีน้ําเงิน ชื่อมิซูโตริ, นากาเระโตริ, เระคุโตริ และ อิเคะโตริ ส่วนขนสีแดงชื่อ….”

“ฉันขอเดานะ อาคาโตริสินะ? ส่วนเจ้าหมีตัวนี้ก็คงหนีไม่พ้นชื่ออย่าง คุราอิคุมะ หรือไม่ก็ ยามิคุมะ ใช่ไหม?” ไอเซ็นถามด้วยรอยยิ้ม ดูเหมือนเจี๊ยกจะมีการตั้งชื่อตามความรู้สึกที่น่าสนใจทีเดียว….

ด้วยความรู้สึกประหลาดใจ เจี๊ยกถึงกับดวงตาเบิกกว้าง “หา? คุณรู้ได้ยังไงครับ? ว่าพวกมันจะชื่ออาคาโตริ กับยามิคุมะ…” เขาพูดด้วยความรู้สึกสับสน และไอเซ็นก็ยิ้มกว้างจนเห็นรอยตีนกา เขาเอนกายเข้าไปใกล้ๆเจี๊ยก ดังนั้นบรีจะไม่ได้ยินที่เขาพูด เพราะไม่ว่าอย่างไร เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายส่วนนี้ให้เธอเข้าใจได้อย่างไร

 

ไอเซ็นอธิบายว่าเขาพูดภาษาญี่ปุ่นได้ ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าชื่อเหล่านั้นมีความหมายว่าอะไร “โอ้ จริงเหรอครับ? เซอร์ไพรซ์สุดๆไปเลย! ไว้เราคุยเรื่องนั้นกันนะครับ ผมอยากฟังเรื่องราวของคุณมากๆเลย!” เจี๊ยกยิ้มขณะเดียวกันกับที่สัตว์เลี้ยงของเขาขยับเข้ามาชิดกายเพื่อให้แน่ชัดว่าไม่มีภัยอันตรายใดๆ

 

ไอเซ็นหัวเราะและพยักหน้า “แน่นอน ได้สิ ไว้เล่าให้ฟังนะ แล้วนายออกล่าแถวนี้อยู่เหรอ?” เขาถาม

“ใช่ครับ มีหมู่บ้านก็อบลินเล็กๆอยู่ที่อีกฝั่งหนึ่งของปลายอุโมงค์ แต่ดูเหมือนจะถูกปล่อยทิ้งร้างไปแล้วนะครับ แล้วคุณล่ะ? ล่าแถวนี้เหมือนกันเหรอครับ?”

 

“ใช่ ฉันกําลังเพิ่มค่าสถานะเพื่อทําภารกิจน่ะ ผ่านการเพิ่มเลเวลไปจนถึงเลเวลเจ็บสิบสองนุ่นเลย ให้ทันภายในหนึ่งสัปดาห์ครี่

 

“โอ้ อยากให้ผมช่วยไหมครับ?” เจี๊ยกถาม เขามีความสุขที่จะได้ช่วยเหลือเพื่อนใหม่ของเขากับภารกิจนี้ อีกอย่าง ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องสู้คนเดียวอยู่แล้ว ทําไมถึงไม่ใช้เวลานี้ร่วมกับไอเซ็นไปเสียเลยล่ะ?

 

“อืม ฉันไม่มั่นใจเท่าไหร่. บรี เธอพูดเรื่องที่เกี่ยวกับการแบ่งปันค่าประสบการณ์ใช่ไหม? อะไรจะมีประสิทธิภาพมากกว่า? ระหว่างลําพังแค่เราสองคนสู้ด้วยกัน กับมีเขี้ยกมาร่วมสู้กับเราด้วย?”

 

บรีเอียงหัวเล็กน้อยและเริ่มคิดว่าวิธีไหนที่จะดีที่สุด

 

“สมมติว่าเลเวลของเราแต่ละคนห่างกันไม่มาก ดังนั้นเราก็แบ่งปันค่าประสบการณ์กันได้ค่ะ เอ่อ เจี๊ยกคะ สัตว์ของคุณต่อสู้ได้หรือเปล่า?” เธอถามและเจี๊ยกก็อธิบายว่าตอนนี้มีแค่โอโตริและยามิคุมะที่ต่อสู้ได้ ส่วนในอนาคตข้างหน้า พวกลูกนกก็จะเติบโตจนแข็งแกร่งพอที่จะต่อสู้ได้

“เอาล่ะค่ะ ตอนนี้เรามีนักสู้สี่คนและหนึ่งผู้สนับสนุน เนื่องจากค่าประสบการณ์จะถูกแบ่งระหว่างเราสามคน และสัตว์ของเจี๊ยกก็จะได้รับการแบ่งปันจากเจ้าของของพวกมัน มันจะทําให้เลเวลคุณเพิ่มเร็วขึ้นค่ะไอเซ็น!” เธออธิบาย และไอเซ็นก็พยักหน้าเป็นการรับว่าเข้าใจที่บรีอธิบายว่ากระแบ่งปันค่าประสบการณ์ทําได้อย่างไร

 

“เข้าใจแล้ว ขอบใจนะ เจี๊ยก นายโอเคสําหรับเรื่องนั้นไหม?”

 

“แน่นอนครับ ผมไม่คิดมากอยู่แล้ว ว่าแต่ศัตรูของเราคืออะไรเหรอครับ?”

 

“แค่พวกก็อบลินนะ บริเวณโดยรอบนี้มีพวกมันอยู่เต็มไปหมด และดูเหมือนจะมีเมืองอยู่ใกล้ๆนี้ด้วย เพราะฉะนั้นแล้ว เรายังมีมอนสเตอร์ให้ต่อสู้ด้วยอีกมากเลยล่ะ”

 

เจี๊ยกพยักหน้าด้วยรอยยิ้มและกํามือรอบกระบองไม้แน่น “นําทางไปเลยครับ!”

 

“มีกลุ่มก็อบลินห้าตัวด้วยกัน ออกไปทางใต้ราวสิบห้าเมตร ก็อบลินอัศวิน, นักเวทย์, นักฆ่า, ผู้วิเศษ และประเภทอื่นอีกที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน พวกมันถือบางสิ่งที่ดูคล้ายกับ ลูท (เครื่องดนตรีประเภทเครื่องสายโบราณมีอายุเก่าแก่มาก) ส่วนนักเวทย์ผมระบุประเภทของมันไม่ได้” เจี๊ยกอธิบาย กลยุทธ์ที่ใช้มาโดยตลอดก็ไม่มีอะไรซับซ้อน

 

เจี๊ยกสํารวจล่วงหน้าโดยใช้โอโตรเสาะหากลุ่มก็อบลินที่เหมาะสมในการต่อสู้ จากนั้นก็บอกไอเซ็นและบรีว่าพวกมันเป็นก็อบลินประเภทอะไร

 

ก่อนที่จะเริ่มการต่อสู้ บรีได้ทําการบัฟ (การร่ายมนต์เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพให้แก่พันธมิตร) ให้กับทุกคนในกลุ่ม รวมทั้งเพื่อนหน้าขนด้วย จากนั้นโอโตริและยามิคุมะถูกจัดอยู่ทัพหน้า เนื่องจากโอโตริสร้างความเสียหายได้น้อย มันจะโจมตีก็อบลินที่ต้องใช้เวลาในการโจมตี ซึ่งหมายความว่าก็อบลินนักเวทย์หรือผู้วิเศษจะถูกมันเบนความสนใจเพื่อยื้อเวลา ส่วนยามคุมะจะโจมตีก็อบลินอัศวิน, นักดาบหรือประเภทที่คล้ายๆกัน เนื่องจากพวกมันส่วนใหญ่เป็นนักสู้ระยะประชิด

ในขณะที่ส่งสัตว์ของเจี๊ยกออกไปรับมือล่วงหน้า บรีก็ได้ทําการดีบัฟ (การร่ายมนต์เพื่อลดประสิทธิภาพให้แก่ศัตรู) ใส่ก็อบลินทุกตัว จากนั้นไอเซ็นและเจี๊ยกก็โผเข้าใส่ก็อบลินทันที ในเรื่องของการใครจะรับมือนั้นกับหน้าที่แบบไหนนั้น ส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับสถานการณ์และประเภทของก็อบลินที่อยู่ในกลุ่ม ส่วนบรีจะคอยสนับสนุนเท่าที่ทําได้ และคอยดูหากมีก็อบลินอ่อนแอที่เธอสามารถกําจัดได้ด้วยค้อน และพยายามกําจัดตัวที่โอโตรเลือกโจมตี เนื่องจากพวกมันบาดเจ็บและถูกเบนความสนใจไปแล้ว อย่างไรก็ตาม หากมันอันตรายเกินไป เธอก็จะถอยห่างออกมาจากรัศมีโจมตีและปล่อยให้ไอเซ็นกับเจี๊ยกรับช่วงต่อแทน

“ดูเหมือนพวกนั้นจะเป็นประเภทหายากที่ฉันพูดถึงนะคะไอเซ็น… มันเป็นก็อบลินนักกวี พวกมันไม่แข็งแกร่งเท่าไหร่ แต่มันร่ายดีบัฟใส่เราได้ และฉันรู้มาว่าพวกมันเนี่ยแหละที่สุดของความน่ารําคาญเลย…” บรีอธิบายและทําหน้าบูดเบี้ยวในความหงุดหงิด ซึ่งทําให้ไอเซ็นหัวเราะออกมาเบา ๆ

 

“ฉันคิดว่าเราควรรีบกําจัดมันโดยเร็วนะ” เขาพูดแนะนํา เจี๊ยกก็พยักหน้าและมองโอโตริ “เธอเล่นงานนักกวี ส่วนนาย ยามิคุมะ จัดการพวกอัศวิน แล้วคุณล่ะครับไอเซ็นจะเลือกตัวไหน?” เขาถาม และไอเซ็นก็เกาเคราเป็นการครุ่นคิด

 

“ดูท่าแล้วนักฆ่ากับนักเวทย์จะเป็นตัวปัญหาที่สุดแล้วนะ ฉันจะรับมือกับนักฆ่าเอง ส่วนนายรับมือกับนักเวทย์ก็แล้วกัน ใครก็ตามที่จัดการก็อบลินที่ตัวเองรับมือเรียบร้อยแล้ว ให้ไปต่อที่ผู้วิเศษทันที จากนั้นก็นักกวีสุดท้ายเราจะมาจบกันที่อัศวิน ตามนี้นะ?” ไอเซ็นพูดแนะนํา และทั้งเจี๊ยกและบรีต่างก็พยักหน้ารับอย่างพร้อมเพรียงกัน

 

“งั้นลุยกันเลย!” ไอเซ็นพูด และเจี๊ยกก็สั่งให้สัตว์ของเขาเข้าโจมตี ไอเซ็นและเจี๊ยกรอจนกว่าสัตว์จะไปเผชิญกับศัตรูที่พวกมันรับหน้าที่จัดการ จากนั้นก็กระโดดไปข้างหน้าขณะที่ก็อบลินตัวอื่นๆไม่ทันได้ตั้งตัว

ก็อบลินนักฆ่าหมายจะหลบ แต่ไอเซ็นจับทางออกและเข้ามาขวางทางเอาไว้ แต่อย่างไรก็ตาม เนื่องจากก็อบลินนักฆ่ายังคงรวดเร็ว มันยังคงหลบหลีกการฟาดฟันที่รุนแรงจากไอเซ็นได้และโดนเข้าแค่ที่ขาข้างหนึ่ง ในการตอบโต้ มันพุ่งเข้าใส่และพยายาม โจมตีไอเซ็นด้วยการใช้กริชอาบยาพิษในมือแทงมาข้างหน้า ไอเซ็นเองก็คาดเดาการโจมตีไว้แล้วเช่นกัน เนื่องจากคุ้นชินกับการโจมตีรูปแบบต่างๆของก็อบลินที่ผ่านๆมา เขาวาดดาบสองมือเฉือน เข้าที่แขนข้างหนึ่งของมันจนขาดเหลือแค่ข้อมือเปล่าๆ

 

ทันทีหลังจากนั้น ไอเซ็นก็วาดดาบแนวขวางเพื่อฟันลําตัวของก็อบลินที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เมื่อสบโอกาส เขาก็ปลิดชีพมันด้วยการแทงเข้าที่หัวมันอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็มองไปยังเจี๊ยก เพื่อดูว่าการต่อสู้ไปถึงไหนแล้ว เนื่องจากเจี๊ยกใช้อาวุธที่อ คุณภาพต่ํา จึงเป็นเหตุให้เขาต้องใช้เวลานานกว่าปกติในการฆ่าก็อบลินสัก

ถัดมา ไอเซ็นมองไปยังก็อบลินผู้วิเศษที่เริ่มร่ายมนต์ฟื้นฟูอันน่าอัศจรรย์ ซึ่งเป็นคาถาที่ทัดเทียมกับทักษะที่ขึ้นอยู่กับความเชื่อในพระเจ้า จากนั้นเขาก็เหวี่ยงดาบสองมือไปที่หัวของมันให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทําได้ จนฟันเข้าที่หัวไหล่ข้างหนึ่งของมัน

 

มันกําสัญลักษณ์ศาสนาไว้ในมือและดูเหมือนจะท่องอะไรบางอย่างออกมาในภาษาของก็อบลินจนเกิดเป็นแสงอ่อนๆรอบบริเวณ นักกวีและอัศวินได้รับการฟื้นฟูบาดแผลบางส่วน โชคดีที่เจี๊ยกฆ่านักเวทย์ได้เสียก่อนที่จะได้รับการฟื้นฟูจากผู้วิเศษ

ในขณะที่ไอเซ็นกําลังเตรียมการต่อสู้ บรีก็วิ่งมาทางด้านหลังผู้วิเศษและเหวี่ยงค้อนเข้าที่ท้ายทอยของมันอย่างเต็มแรง ซึ่งเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่ไอเซ็นวาดดาบฟันขาทั้งสองข้างของมันจากด้านหน้า จึงทําให้มันล้มลงกับพื้นด้วยสภาพที่หัวถูกของแข็งทุบจนเกือบเละ และขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้ บรีจึงใช้โอกาสนี้ปลิดชีพมัน

 

เจี๊ยกวิ่งไปหาก็อบลินนักกวี ขณะเดียวกันไอเซ็นก็วิ่งไปหาอัศวิน ก่อนที่เจี๊ยกจะโจมตีใส่นักกวี มันก็อ้าปากเพื่อเริ่มร้องเพลง เสียงเพลงนั้นเกินกว่าคําว่าน่ากลัว ได้ดังสนั่นไปทั่วบริเวณโดยรอบ และทําให้ทุกคนหยุดนิ่งในทันที แม้แต่สัตว์ของเจี๊ยกเองก็หยุดนิ่ง จึงทําให้ก็อบลินอัศวินสวนกลับยามิคุมะโดยการแทงเข้าที่ท้องของมัน สร้างความเสียหายจํานวนมาก จากนั้นก็หันไปหาไอเซ็นขณะที่ หมีล้มนอนลงกับพื้นขยับไปไหนไม่ได้

 

ในขณะที่อัศวินยกดาบขึ้นมาเพื่อเหวี่ยงไปที่ไอเซ็น เจี๊ยกก็เหวี่ยงกระบองไปข้างหน้าใส่นักกวีด้วยความโกรธแค้น ทลายมนต์สะกดของมันด้วยแรงแห่งความอาฆาต การโจมตีนี้ทําให้นักกวีหยุดร้องเพลงอันน่าขนลุก และไอเซ็นก็รีบตอบโต้ด้วยการเหวี่ยงดาบ เฉือนคอของอัศวินขณะที่เจี๊ยกกําลังกระทึบนักกวี เพื่อไม่ให้มันสามารถร้องเพลงได้อีก แต่เนื่องจากเจี๊ยกผสมอารมณ์ร่วมกับการโจมตี จึงทําให้กระบองของเขาแตกหักและไม่สามารถใช้การได้อีกต่อไป

 

เขาหันไปมองไอเซ็นที่วิ่งตรงใส่ก็อบลินและฟันดาบใส่มันขณะที่กําลังเอามือกุมแผลที่คอในความเจ็บปวด