บทที่ 25 ดับเบิล

ไอเซ็นและบรีกำลังเตรียมออกจากร้านหนังสัตว์ของเจคเคิล ขณะที่กำลังจะไป เจคเคิลก็หยุดไอเซ็นไว้เพื่อที่จะได้คุยกันเรื่องผ้ากันเปื้อนหนัง เจคเคิลค่อนข้างตกใจ เช่นเดียวกับ เด็นเมียร์ และ โฟลเมียร่า ที่เห็นไอเซ็นทลายขีดจำกัดของทักษะได้อย่างง่ายดาย โดยเฉพาะเมื่อพิจารณาจากแผ่นหนังที่เขาใช้อยู่

แต่ท้ายที่สุด เจคเคิลก็โบกมือลาทั้งคู่ขณะกำลังเดินออกจากร้าน เขาเองก็ไปพูดกับเด็นเมียร์และโฟลเมียร่าเช่นกัน พวกเขาอาจจะบอกเจคเคิลเรื่องที่ไอเซ็นทลายขีดจำกัดทั้งสองทักษะเรียบร้อยแล้ว เขาจึงอาจจะคาดหวังไว้ระดับหนึ่ง แต่ก็ยังคงประหลาดใจอยู่ดีที่ได้เห็นเรื่องนี้เกิดขึ้นจริง ๆ กับตัวเอง

ในอีกทางหนึ่ง ไอเซ็นและบรีกำลังตรงกลับโรงแรมอีกครั้ง และไอเซ็นก็รีบจ่ายค่าห้องเพื่อจะได้นำข้าวของไปเก็บก่อนจะไปกินข้าว หลังจากเก็บข้าวของเรียบร้อยเขาก็ออกมาจากห้อง ด้วยความประหลาดใจ เขาเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งตรงสุดปลายทางเดินเขากำลังชะโงกมองออกมาจากห้อง แต่เมื่อเขารู้ว่าไอเซ็นเห็นก็ตกใจและชักหัวกลับไปทันที

ไอเซ็นไม่ได้คิดอะไรมากเพราะมันก็ไม่ใช่ความจำเป็นที่จะต้องไปหาว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจึงล็อคห้องและเดินลงบันไดไปยังร้านอาหาร หลังจากกำลังดื่มด่ำมื้อเย็นกับบรี ทั้งคู่ก็คุยกันต่ออีกสักพักหนึ่งแม้ว่าจะไม่ได้คุยเรื่องสำคัญหรือจริงจังขนาดนั้นก็ตาม

ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา พวกเขาต่างบอกฝันดีกันและไอเซ็นก็เดินกลับห้อง ครั้งนี้ เมื่อเขาเลี้ยวหัวมุมที่จะไปยังห้อง เขาก็พบกับชายหนุ่มคนเดิมกำลังยืนอยู่หน้าประตูห้อง

เขาดูอายุแค่เพียงยี่สิบปี ผิวดำ และมีหูชี้แหลมเหมือนเอลฟ์ จากที่ไอเซ็นได้ไปหาความรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับเกมแนวแฟนตาซีมานั้น เขาสามารถบอกได้ว่าชายหนุ่มตรงหน้านี้คือ ดาร์กเอลฟ์ ร่างกายของดูผอมแห้งและสวมเสื้อผ้าสีน้ำเงินที่มีชายผ้าสีดำทำให้ง่ายต่อการซ่อนตัวในเงามืด

เขาตกใจเมื่อได้เห็นไอเซ็นอีกครั้งและรับวิ่งหนีก่อนที่ไอเซ็นจะไหวตัวทัน “อะไรล่ะนั่น?” ไอเซ็นพึมพำกับตัวเองและส่ายหน้า เขาต้องระวังให้มากขึ้น เพราะชายคนนั้นอาจเป็นโจรที่พุ่งเป้ามาที่เขาและข้าวของในเกมของเขาก็เป็นได้

ไอเซ็นก้าวเข้าไปในห้องและล็อคประตู ก่อนอื่นไอเซ็นตรวจสอบข้าวของทั้งหมดเพื่อให้แน่ใจว่าชายหนุ่มคนนั้นไม่ได้ขโมยของของเขาไปจริง ๆ โชคดีที่ทุกอย่างยังครบถ้วนอยู่ที่เดิม ไอเซ็นจึงถอนหายใจเสียงดังออกมาและนั่งลงบนเตียง

“ต้องหาที่เก็บของพวกนี้ ขนไปไหนมาไหนด้วยอย่างนี้ตลอดเวลาไม่ไหวแน่ ที่แน่ ๆ ทิ้งไว้นี่ไม่ได้…”

ไอเซ็นถอนหายใจและส่ายหน้า เขาค่อย ๆ เอนกายลงบนเตียงขณะกำลังคิดหาวิธีจัดการสิ่งต่าง ๆ เมื่อเขาต้องขนของพวกนี้ไปขณะเดินทาง เขาย่อมต้องดูแลของพวกนี้ไปพร้อมกันด้วย เขาต้องหาที่พักสักที่เพื่อเก็บข้าวของหรือถ้ามีพื้นที่เหลือพอก็อาจจะเอาไว้เป็นที่สำหรับสร้างสิ่งของ แต่มันมีปัญหาเรื่องของความปลอดภัย ท้ายที่สุด เมื่อเขาต้องออกไปล่าข้างนอกนั่น เขาไม่สามารถจะแบกของทั้งหมดนี้ติดตัวไปได้ พวกหัวขโมยอาจอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล และไอเซ็นก็ไม่อยากเสี่ยงที่จะต้องสูญเสียของรักไปเช่นกัน

บางทีเขาอาจจะพบหนทางด้านเวทมนต์ที่จะทำให้มั่นใจของรักจะไปถูกขโมยไป เขาต้องเพิ่มประสิทธิภาพในการขนเหล็กกล้าเพื่อให้แน่ใจว่ามันจะไม่แตกหักอย่างง่ายดาย แต่เนื่องจากนี่คือโลกแฟนตาซี ไอเซ็นจึงต้องการใช้ประโยชน์ในทุกโอกาสเพื่อสร้างสิ่งของชั้นเยี่ยมด้วยความช่วยเหลือด้านเวทมนต์

ซึ่งเขาได้ลองใช้ไปแล้วกับการสร้างดาบสองมือ โดยการถ่ายโอนมานาเข้าไปขณะสร้างดาบขึ้นมา และกับชุดเดรสของบรีก็เช่นเดียวกัน ซึ่งถูกสร้างขึ้นมาโดยใช้เวทมนต์อันบริสุทธิ์

ชัดเจนว่ายังมีอีกหลายวิธีที่จะนำเวทมนต์เข้ามาร่วมใช้งาน และไอเซ็นก็มั่นใจว่าเขาไม่รู้วิธีเหล่านั้นเป็นส่วนใหญ่

อย่างไรก็ตาม เขาก็หวังว่าจะค้นพบเกี่ยวกับเวทมนต์มากขึ้นเมื่อต้องไปเริ่มทำงานกับมอร์โรมในอีกสองวันข้างหน้านี้ แต่นั่นก็หมายรวมถึงว่าเขาเหลือเวลาอีกเพียงแค่วันเดียวเต็ม ๆ ที่จะทำกระเป๋าเป้ให้บรี ทั้งยังรวมถึงชุดเกราะหนัง และรองเท้าอีกด้วย แต่รองเท้านี่อาจจะต้องรอนานสักหน่อย ในเมลโรอาจจะมีช่างทำรองเท้าอยู่ การไปขอความเชื่อเหลือจากที่นั่นถือเป็นความคิดที่ดี จากนั้นก็เพียงแค่รอไอเซ็นเลิกงานจากร้านสารพัดเวทมนต์

สำหรับตอนนี้เป็นเวลาที่ควรค่าแก่การฝึกการจัดการมานา ยิ่งระดับที่สูงขึ้นก่อนที่จะเริ่มการเล่นแร่แปลธาตุและการร่ายมนต์มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งชำนาญทักษะเหล่านี้มากขึ้นเท่านั้น

ไอเซ็นนั่งลงและคิดว่าจะเริ่มทำอะไรก่อน บางทีเขาอาจจะลองใช้มานาสร้างอะไรสักอย่าง แต่เขายังไม่แน่ใจว่าจะสร้างอะไรดี สิ่งของ? สัตว์? หรือจะลองคัดลอกบางส่วนของร่างกายดูอีกครั้ง หรือจะเป็น…

ไอเซ็นตั้งสมาธิและมองตัวเอง ค่อย ๆ รวบรวมมานามาไว้ที่กลางลำตัวและเปลี่ยนเป็นทรงกลมอย่างที่เคย แต่ครั้งนี้เขากลับดันมันผ่านหน้าอกแทน

เขาแบ่งมานาออกเป็นสองทรงกลม ขณะกำลังดันออกมาจากร่างกาย และค่อย ๆ เคลื่อนอันหนึ่งไปข้างหน้า ไอเซ็นรู้สึกคันยิบ ๆ เมื่อมานาออกจากร่างกายผ่านทางหน้าอก เขาขยายมานาในร่างกายอีกครั้งและเพิ่งสมาธิกับมานาที่ลอยอยู่ตรงหน้า จนมันดูเป็นทรงกลมที่มีมานาเข้มข้นมาก เขาขยายทรงกลมให้ใหญ่ขึ้นอย่างช้า ๆ จนได้เส้นผ่านศูนย์กลางหนึ่งจุดห้าเมตร ความหนาแน่นเริ่มลดลงและการจะขยับไปไหนมาไหนก็เริ่มทำได้ยากขึ้น และเมื่อหนาแน่นน้อยลงก็เบาลงจึงทำให้ใช้งานได้ง่ายขึ้นตามไปด้วย

เขาเริ่มด้วยการเปลี่ยนมานาเป็นรูปร่างคนแบบหยาบ ๆ ก่อน ทรงกลมอันเล็กคือส่วนหัว ส่วนอันใหญ่คือร่างกายที่มีส่วนงอกออกมาคล้ายทรงกระบอกสี่อันที่ตัดด้วยปลายสี่เหลี่ยมคือแขนและขาแต่ละข้าง

ตอนนี้เป็นรูปเป็นร่างแล้ว ไอเซ็นตรวจสอบมานาภายในร่างกายอย่างละเอียด ทุกอณูในร่างกายล้วนเต็มไปด้วยมานา เขาเพิ่มรายละเอียดทีละขั้นตอนเพื่อจะเปลี่ยนรูปร่างให้เป็นตุ๊กตา โดยคัดลอกจากร่างกายตัวเอง จนกระทั่งเป็นตัวตุ๊กตาที่ยืนอยู่ตรงหน้าซึ่งเขาก็มองดูด้วยความสุข แน่นอนว่ารายละเอียดไม่ได้มีครบทั้งหมด มันเป็นแค่รูปร่างแบบหยาบ ๆ เท่านั้น มีความคล้ายคลึงกับหุ่นจำลองที่ไอเซ็นเห็นตอนสร้างตัวละคร และมีบางรายละเอียดที่ต่างกันอยู่บ้าง อย่างแรกที่ต่างชัด ๆ เลยก็คือส่วนของร่างกายไอเซ็น แม้ว่าจะไม่มีรอยแผลเป็นและความซับซ้อนอื่น ๆ ดั่งของจริง แต่หากจำรูปร่างจริง ๆ ของเขาได้ คุณก็จะมองออกว่านี่คือตุ๊กตาการคัดลอกมานาจำลองมาจากภาพของไอเซ็น

มือและเท้าเป็นเพียงแค่รูปร่างแบบหยาบ ๆ ไม่มีนิ้วมือหรือนิ้วเท้า การคัดลอกแบบหยาบนี้มีส่วนที่จะทำให้คนรู้ว่าเป็นเขานั่นก็คือผมหรือไม่ก็หนวดเครา ซึ่งก็จะรู้ได้ทันทีเมื่อเห็นสองสิ่งนี้

ไอเซ็นมองดูการคัดลอกมานาตรงหน้าอย่างละเอียด จากนั้นก็ได้รับการแจ้งเตือนที่แสดงให้เห็นผลของการฝึกฝนในครั้งนี้

[ขยายพื้นที่จัดเก็บสำเนาการคัดลอกมานา]
ครึ่งยักษ์ครึ่งคนแคระ (ยังไม่สมบูรณ์)
[การคัดลอกมานาของครึ่งยักษ์ครึ่งคนแคระ (ยังไม่สมบูรณ์) ผ่านการดูดซับสำเนาหัวใจและมือของครึ่งยักษ์ครึ่งคนแคระ]

ทันใดนั้น ไอเซ็นก็สักเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของสำเนาการคัดลอกตรงหน้า อย่างแรกคือมือนั้นเริ่มมีรายละเอียดมากขึ้นและเริ่มดูเหมือนกับสำเนาต้นแบบที่เขาได้คัดลอกมือมานา แล้วตรงกลางสำเนาหน้าอกก็เริ่มโปร่งแสงจนสามารถมองเห็นรายละเอียดของหัวใจแบบชัดเจน หลังจากนั้น ‘ผิวหนัง’ ที่เป็นสำเนาก็เริ่มกลับมาเป็นสีขาวขุ่นตามเดิม

“ฉันไม่รู้ว่าไอ้ความไม่สมบูรณ์ทั้งหมดนี่มันคืออะไร แต่ถ้านับรวมเป็นสำเนาด้วย แล้วฉันจะยังคง…” ไอเซ็นพึมพำออกมากับตัวเองและเพ่งสมาธิกับการเคลื่อนไหวของสำเนาอย่างช้า ๆ และมันก็เริ่มกระตุกเบา ๆ แม้มันจะไม่ขยับอย่างที่ไอเซ็นต้องการก็ตาม อย่างไรก็ตาม เขาได้บางสิ่งที่อาจช่วยเรื่องนี้ได้กลับคืนมาแทน

[ทักษะมือมานาอัพเกรดเป็นทักษะมานาดับเบิล รีเซ็ตความสามารถเป็น อันดับ 1 เลเวล 1]

ทันใดนั้น ไอเซ็นก็เห็นว่าเจ้าสำเนาหรือมานาดับเบิลตรงหน้านี้เริ่มขยับเหมือนไอเซ็นมากขึ้น เลียนแบบทุกการเคลื่อนไหวของเขา เนื่องจากไอเซ็นคิดว่ามือมานานี้ค่อนข้างมีประโยชน์ทีเดียว เขาจึงจับมือของมานาดับเบิลและเริ่มดูดซับมานาที่ใช้สร้างจากมัน

หลังจากนั้นในมือของไอเซ็นก็ได้รับการเติมเต็มด้วยมานาเพื่อจะลองว่าเขายังคงใช้มือมานาได้อยู่ และโชคก็เข้าข้าง มือทั้งสองปรากฏขึ้นตรงหน้าทันที จากนั้นไอเซ็นก็ค่อย ๆ เติมมานาให้เต็มทั่วทั้งร่างกาย และยิ่งร่างกายได้รับการเติมเต็มจากมานามากเท่าไหร่ มานาดับเบิลตรงหน้าเขาก็ยิ่งขยายใหญ่ขึ้นมากจนกระทั่งเต็มดับเบิล

เมื่อพยักหน้าเป็นการยืนยัน ไอเซ็นก็ตัดสินใจให้รายละเอียดกับดับเบิลมากขึ้นโดยใช้การคัดลอกสำเนาจากส่วนอื่น ๆ ของร่างกายตัวเองโดยหวังว่าร่างกายดับเบิลจะดึงไปใช้

เขาจ้องตั้งแต่ด้านล่างและคัดลอกสำเนาทุก ๆ ส่วนของร่างกายเขาเองช้า ๆ เหมือนกับเครื่องแสกน เริ่มที่เท้า ขา ลำตัว แขน และจบที่หัว จนกระทั่งดับเบิลตรงหน้าไอเซ็นดูคล้ายกับตัวจริงของเขา ผิวหนังมีสีขาวราวกับหิมะ และจู่ ๆ ก็ได้รับการแจ้งเตือน

[การคัดลอกมานาของครึ่งยักษ์ครึ่งคนแคระสำเร็จ เปลี่ยนชื่อของสำเนาเป็น ‘ไอเซ็น’]
[สำหรับการบรรลุการคัดลอกที่ซับซ้อน จึงได้รับค่าประสบการณ์พิเศษของทักษะการคัดลอกมานา]
[ทักษะการคัดลอกมานาถึงเลเวล 100 อันดับ 0 อัพเกรดเป็น อันดับ 1]
[คุณสามารถทำการคัดลอกวัตถุภายนอกได้แล้ว]
[เนื่องจากอันดับทักษะการคัดลอกมานาเพิ่มขึ้น คุณจึงได้รับค่าไหวพริบ +1 และ ค่าสติปัญญา +1]

ไอเซ็นพยักหน้าในความพออกพอใจ เขาปิดการแจ้งเตือนและมองที่ดับเบิล หากตอนนี้เขาสามารถคัดลอกวัตถุภายนอกได้จริง มันก็คงเป็นความคิดดีที่จะทำเสื้อผ้าให้ดับเบิล เพราะภาพที่เห็นตอนนี้คือดับเบิลกำลังเปลือยเปล่า และหากเขาต้องการจะใช้ประโยชน์จากมัน ไอเซ็นคงจะไม่ชอบที่จะให้คนอื่นเห็นมันในสภาพนี้

ดังนั้นไอเซ็นจึงดูดซับมานาดับเบิลและย้ายไปหาสิ่งของอื่น ๆ ในห้อง เขาเลือกที่จะลองคัดลอกชุดสูทเป็นอย่างแรก เขาดันมานาออกมาจากร่างกายและเคลื่อนมานาไปสู่เซทชุดสูท

แทนที่จะปล่อยให้มันอยู่ในสถานะของแข็ง ไอเซ็นก็นึกภาพมานาสูญเสียสถานะของแข็งและเปลี่ยนเป็นสถานะแก๊ส ค่อย ๆ กระจายมันออกคล้ายกันหมอก การทำเช่นนี้จะทำให้มานาในสถานะแก๊สนั้นเคลื่อนไปจับกับทุกซอกทุกมุมของเสื้อสูทได้ง่ายมากขึ้น และทำให้คัดลอกรายละเอียดได้มากเช่นกัน

เขาใช้หมอกปกคลุมเสื้อสูทและสังเกตเห็นมันเคลื่อนผ่านไปราวกับเสื้อสูทไม่ได้อยู่ตรงนั้น และนั่นก็ทำให้เขาเกิดความคิดขึ้นมา

แทนที่เขาจะนำหมอกเข้าไปแทนที่เสื้อสูท ไอเซ็นกลับจัดการมันโดยนำไปอยู่ในจุดที่นำเสื้อสูทมา ทำให้เขาสามารถคัดลอกได้โดยตรง ในที่สุด ไอเซ็นก็เคลื่อนหมอกขึ้นไปอีกนิดและเปลี่ยนสถานะให้กลายเป็นของแข็งอีกครั้ง ดูเหมือนครั้งนี้จะทำออกมาเป็นสำเนาเสร็จสมบูรณ์แล้ว

[ขยายพื้นที่จัดเก็บสำเนาการคัดลอกมานา]
เสื้อสูทประณีต

ไอเซ็นเผยรอยยิ้มและเปลี่ยนเสื้อสูทกลับเป็นหมอกดังเดิม และขยับไปยังส่วนถัดไปนั่นก็คือกางเกง เสื้อเชิ้ต ไท และสุดท้ายที่ผ้าเช็ดหน้า

[ขยายพื้นที่จัดเก็บสำเนาการคัดลอกมานา]
ชุดสูทประณีต
[การคัดลอกมานาของชุดสูทประณีตสำเร็จโดยการดูดซับสำเนาเสื้อสูทประณีต กางเกงประณีต เสื้อเชิ้ตประณีต ไทประณีต และผ้าเช็ดหน้าประณีต]

และอย่างสุดท้าย ไอเซ็นก็ยังคัดลอกรองเท้าของเขาด้วยเพื่อให้เจ้าดับเบิลไม่ต้องเดินเท้าเปล่า ด้วยลำดับขั้นตอนที่ผ่านมาทั้งหมดนี้ทำให้ไอเซ็นอัญเชิญมานาดับเบิลและพยายามคิดที่จะให้มันมีเสื้อผ้าสวมใส่ เขาจึงเติมเต็มร่างกายด้วยมานา แต่ครั้งนี้กลับทำไม่ได้

เขาเพ่งสมาธิและดับมานาออกมามากขึ้นรอบ ๆ ตัวดับเบิล จากนั้นไอเซ็นก็จินตนาการให้มานาชุดสูทสวมทับร่างกายของดับเบิล และเสื้อผ้านั้นก็เริ่มเข้าไปแต่งแต้มร่างกายดับเบิลในทันที

ตอนนี้ร่างสำเนาสีขาวที่สมบูรณ์ของไอเซ็นได้ยืนตระหง่านอยู่กลางห้อง มีชุดสูทสีขาวสวมทับร่างกาย

ตอนนั้นเองไอเซ็นก็เริ่มฉีกยิ้มกว้างและหัวเราะเบา ๆ ดูเหมือนจะไม่ต้องใช้มานาอีกต่อไปหลังจากที่ร่างของดับเบิลนั้นถูกสร้างขึ้นมาแล้ว ดังนั้นไอเซ็นจึงให้ตัวสำเนาของเขาค่อย ๆ ยกลังไม้ที่เต็มไปด้วยวัสดุเหลือใช้จากงานต่าง ๆ ขึ้นมาอย่างช้า ๆ

“ฉันคิดว่าฉันมีปัญหาที่จะต้องคิดมันให้ออกตอนนี้แล้วล่ะ” ไอเซ็นหัวเราะเสียงดังออกมาขณะกำลังมองเบ๊ก๊อบปี้เกรดพรีเมี่ยมตัวใหม่ของเขา