เล่มที่ 2 ตอนที่ 22(บทที่ 77) – หย่านม

พี่สาวเช่อชื่อเงยหน้าขึ้นมองด้วยอารมณ์เปี่ยมล้น จากนั้นก็หันไปมองพี่สาวมีอาเล่นเด็กผู้หญิงคนอื่น “หลังจากอาบน้ำเสร็จไปฉลองกัน!!”

ทุกคนส่งเสียงเชียร์

ทันใดนั้นพี่สาวเช่อชื่อก็มองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “มาเร็ว!! สาดน้ำใส่หลัวปิง อย่าทำให้เธอยืนงงอยู่ตรงนั้น!!”

พี่สาวมีอาและสาวๆคนอื่นยิ้มกว้าง “ได้เลย!! หลัวปิง!! มานี่เร็ว มาอยู่ในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของเรากัน!!”

โธ่เอ๊ย!! ในขณะที่ฉันกำลังวิ่งหนี น้ำที่สาดใส่ ทั้งห้องน้ำก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

พี่สาวเหมยซีให้กำเนิดเด็กผู้หญิงที่มีน้ำหนักประมาณ 3.5 กิโลกรัม ทั้งเมืองต่างก็ชื่นชมยินดี เรียกได้ว่าเป็นข่าวใหญ่

หลายต่อหลายคนตั้งโต๊ะคุยกันนอกบ้านพี่เหมยซี จัดเลี้ยงอาหารที่หรูที่สุดพร้อมกับเหล้าข้าวที่บ่มภายในเมืองโนอาห์ ว่ากันว่า มันคือเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ชนิดเดียวในเมืองโนอาห์ และจะนำมาฉลองเฉพาะช่วงเวลาปีใหม่เท่านั้น

ทุกคนนั่งรอบโต๊ะยาว ร้องรำทำเพลงอย่างสนุกสนาน ส่วนพวกเด็กๆก็จะได้รับขนมอันแสนหวาน ให้ความรู้สึกเหมือนว่านี่คือช่วงเวลาปีใหม่

ฉันยืนอยู่หน้าโกดังของราฟเฟิล พี่สองได้จากฉันไปแล้ว ฉันก็ควรจะทำใจให้ได้

ฉันได้รับห้องของตัวเอง ซึ่งเป็นห้องที่อยู่ติดกับพี่สาวมีอาและบรรดาหญิงสาวคนอื่น นับแต่นี้เป็นต้นไป ฉันจะต้องนอนคนเดียวเหมือนกับแฮรี่ ฉันกำลังจะเริ่มต้นชีวิตอิสระใหม่

*ฟุบ* เมื่อประตูเปิดออกฉันก็ได้ยินเสียงราฟเฟิลกำลังขีดเขียน

“นายไม่ไปร่วมงานเลี้ยงเหรอ?”ฉันเดินเข้าไปในโกดัง

“ผมกำลังรอเธออยู่ ลุงเมสันสั่งผมให้บอกกับเธอว่าอย่าไปร่วมงานฉลอง เธอจะต้องพักผ่อนให้มากเพราะพรุ่งนี้เธอจะต้องตื่นแต่เช้า”ราฟเฟิลพูดขณะที่เขายังคงเขียน ฉันเดินผ่านกระดานที่เขาเขียนอยู่ แล้วหยุดตรงหน้ากองลวดเหล็กที่ถักทอกันจนกลายเป็นรังขนาดใหญ่  แม้แต่ผ้านวมของราฟเฟิลที่ช่วยให้พวกเรานอนหลับได้สบายก็ยังคงอยู่

“คืนนี้คงต้องขอขอบคุณความทุ่มเทของเธอ เออจริงสิ หลัวปิง เธอสื่อสารกับราชานกศพได้อย่างไร? เธอพอจะอธิบายขั้นตอนอย่างละเอียดได้หรือไม่? มันจะเป็นประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับงานวิจัยของผม จนกระทั่งถึงตอนนี้ ยังไม่มีใครสามารถพิสูจน์ได้เลยว่านกศพเข้าใจภาษามนุษย์ได้ แต่….”ราฟเฟิลเอียงศีรษะไปด้านข้างและดูสับสนขณะที่เขายังคงขีดเขียน “ตลอดช่วงเวลาที่ผมอยู่กับพี่สอง ผมเองก็รู้สึกว่าเธอก็เข้าใจผม หรือว่าบางทีมันอาจจะเป็นการสื่อสารทางโทรจิต?”เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆและหลับตาลง การแสดงออกที่แสนสงบและอิจฉาปรากฏขึ้นทั่วใบหน้า เขายิ้มพร้อมกับหยุดเขียน “กลิ่นหอมของดอกลิลลี่ ผมอิจฉาพวกเธอทุกคนมากจริงๆที่ได้ลงแช่อ่างน้ำ”

สีหน้าของเขาบอกว่าเขากำลังจินตนาการว่าตัวเองได้เช่นอาบน้ำอย่างมีความสุข ฉันเหลือบมองเขาและกล่าวว่า “ราฟเฟิล คืนนี้ฉันคงไม่ได้นอนที่นี่”

“อะไรนะ?!” ดวงตาของเขาเบิกกว้าง แฝงให้เห็นถึงความผิดหวังและสับสน “ผมไปรบกวนอะไรเธอหรือเปล่า?”

“ไม่ใช่เลย ฉันรู้สึกปลอดภัยมากที่นอนร่วมห้องกับนาย”คำอธิบายของฉันทำให้เขาสงบจนต้องแอบยิ้ม ก่อนจะเงยหน้าและถามว่า “แล้วทำไม เธอไม่นอนที่นี่ต่อล่ะ?”

ฉันมองไปที่เขาสักพักและก้มหน้า “ถึงเวลาแล้วที่เด็กจะต้องหย่านม”

“หย่านม?”ราฟเฟิลรู้สึกสับสน ในระหว่างที่ฉันเริ่มเก็บข้าวของ เขาก็เดินมาหาฉันและถามว่า “เธอไม่ได้รับนมซักกล่องเลย แถมในเมืองโนอาห์ก็ไม่มีนม แล้วเธอจะหย่านมได้อย่างไร? ถ้าหากเธออยากได้นม พี่เหมยซีน่าจะมีเก็บไว้บ้าง เดี๋ยวผมไปขอให้เธอได้”

ฉันรู้สึกหนาวเมื่อได้ยินสิ่งที่ราฟเฟิลพูด อะไรดลใจให้ราฟเฟิลคิดแบบนั้น?

” เธอคือสมบัติของเมืองโนอาห์ ผู้อาวุโสอลูฟายังใช้ภาพลักษณ์ของเธอเป็นสัญลักษณ์บนตราของเมืองโนอาห์ด้วยซ้ำ!”

“อะไรนะ?”ฉันมองราฟเฟิลด้วยความตกใจ ราฟเฟิลพยักหน้าและกล่าวอย่างรวดเร็วว่า “ถ้าหากว่าเธอต้องการนม พี่สาวเหมยซีจะต้องยอมแบ่งให้เธออย่างแน่นอน”

“ราฟเฟิล!”ฉันลุกขึ้นยืน จับไหล่และขัดจังหวะเขา เขาจ้องมองฉันด้วยความกระวนกระวาย ขณะที่ฉันอธิบายให้เขาฟังว่า “คำว่าหย่านมของฉัน มันมีความหมายในเชิงเปรียบเทียบ เหมือนกับเด็กที่ต้องแยกจากแม่ เพื่อใช้ชีวิตอย่างมีอิสระ!”

ราฟเฟิลจ้องมองฉันด้วยสายตาว่างเปล่า ฉันปล่อยไหล่ของเขา และเก็บชุดนักเรียนของฉันที่ฉันจนแห้งลงในกระเป๋า “ฉันสูญเสียความทรงจำ ฉันกลัวว่าฉันจะหลงทาง ฉันไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับโลกใบนี้ แต่พี่สองและฉันก็ได้ผ่านหายนะต่างๆมาด้วยกัน ดังนั้น ฉันจึงรู้สึกว่าต้องพึ่งพาเธอ เหมือนกับตอนที่ฉันนอนไม่หลับตอนกลางคืน ฉันฟังนายพูดจนกระทั่งฉันหลับไป ฉันเองก็รู้สึกต้องพึ่งพานายเช่นกัน ตอนนี้พี่สองจากไปแล้ว ถึงเวลาที่ฉันเองก็จะต้องใช้ชีวิตอย่างอิสระ ฉันต้องพึ่งพานายเหมือนนกน้อยไปตลอดก็คงไม่ได้” ฉันมองเขาด้วยสายตาเคร่งขรึมขนาดกระเป๋าขึ้นมาสะพาย “การที่ฉันยังต้องพึ่งพาพวกนายทุกคน มันจะยิ่งทำให้ฉันอ่อนแอ”

ราฟเฟิลมองมาที่ฉันสักพักท่ามกลางความเงียบ เขาไม่พูดอะไรต่อ

“นอกจากนี้ การที่ฉันไม่ได้นอนที่นี่อีกต่อไปแล้ว ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะเลิกเป็นเพื่อนกับนาย”ฉันกล่าวเสริม

ราฟเฟิลตกตะลึงจากนั้นก็ยิ้มอย่างเขินอาย “เห้อ!”เขากระพริบตามองฉันด้วยสายตาที่อ่อนโยนมากจนเหมือนว่าเขาเขินอายที่จะมองฉัน “หลัวปิง เธอเป็นผู้หญิง ไม่มีใครบอกว่าเธออ่อนแอแม้ว่าจะพึ่งพาคนอื่น”

ฉันยิ้ม “ขอบคุณนะ ราฟเฟิล”ฉันหันกลับไปหยิบผ้านวม

“ให้ผมช่วย”เขาช่วยฉันถือผ้านวม เดินไปตรงหน้าและเปิดประตูพาไปทางฝั่งโซนตะวันตก

ราฟเฟิลและฉันเดินผ่านอุโมงค์ท่ามกลางความเงียบ ไฟสีเหลืองสลัวตลอดข้างทางของอุโมงค์เป็นแหล่งพลังงานที่มาจากพลังแสงอาทิตย์ อย่างไรก็ตาม ความหนาแน่นของพลังงานแสงอาทิตย์ค่อนข้างต่ำ จึงไม่ใช่พลังงานที่สมบูรณ์ ประจุและกระแสไฟฟ้ามันต่ำเกินไป จึงไม่สามารถใช้เป็นพลังงานหลักสำหรับยานอวกาศและยานบินได้ มันจึงกลายเป็นสาเหตุหลักว่าทำไมยานอวกาศและยานบินของเมืองโนอาห์ถึงไม่สามารถเดินทางไกลได้

แหล่งพลังงานที่ดีที่สุดย่อมต้องเป็นพลังงานจากผลึกสีฟ้าอย่างไม่ต้องสงสัย มันเป็นพลังงานที่อัดแน่นและสามารถดูดซับพลังงานดวงอาทิตย์ได้ ถึงกระนั้น คริสตัลพลังงานไฟฟ้าว่ากันว่าถูกเก็บอยู่ในใจกลางของโซนแผ่รังสี จึงแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไปขุดมันออกมา!! นอกจากนี้มันยังไม่เสถียรและพร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อหากกันกระแทกแค่เล็กน้อย ฉะนั้นพระจันทร์เงินเองก็ไม่กล้าเร่งรีบขุดแหล่งพลังงาน

ฉันไม่รู้ว่าคริสตัลพลังงานสีน้ำเงินนั้นเกิดขึ้นได้อย่างไรหรือว่ามาจากไหน มันยังมีอีกหลายสิ่งมากมายในโลกนี้ที่ยังรอให้ฉันสำรวจ

จากเสียงเฉลิมฉลองที่ดังกึกก้อง มันทำให้พวกเรารู้แล้วว่าพวกเรามาถึงโซนตะวันตก ราฟเฟิลไม่ได้พูดอะไรเลยระหว่างเดิน

ตึกที่พี่สาวเช่อชื่อเล่นเด็กผู้หญิงคนอื่นๆพัก ตั้งอยู่ด้านหลังของตึกที่พี่เหมยซีอยู่ ซึ่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของถนน ฉันคุ้นเคยกับถนนเส้นนี้เพราะมันอยู่ตรงข้ามกับที่พักของแฮรี่และคนอื่นๆ

ห้องของฉันอยู่บนชั้นที่ 5 ตอนที่ฉันเปิดประตู พี่สาวมีอาก็รออยู่ในห้องแล้ว เมื่อเห็นราฟเฟิล เธอก็ยิ้ม “มาสคอตของพวกเราก็อยู่ที่นี่ด้วย ราฟเฟิล นายคงไม่อยากจะแยกจากหลัวปิงของพวกเราใช่หรือไม่? ฮ่าฮ่าฮ่า…..”พี่สาวมีอาระเบิดเสียงหัวเราะอันแสนไพเราะ ขณะที่เธอโอบไหล่ฉัน การกระทำที่หน้าด้านของเธอยิ่งทำให้เธอกลายเป็นคนที่ชั่วร้าย