เล่มที่ 2 ตอนที่ 1 – ฉันจะไม่โดดเดี่ยวแม้จะอยู่ในวันสิ้นโลก

ค่ำคืนอันแสนเงียบสงบปกคลุมไปทั่วเมืองโนอาห์อีกครั้ง มีเพียงพระจันทร์กลมโตบนท้องฟ้าส่องแสงสีเงินปกคลุมไปทั่วพื้นที่ กลายเป็นชั้นสีเหลืองให้ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนอยู่ในฤดูใบไม้ร่วง

เจ้าหญิงอาร์เซนอลกับฉันนั่งหันหลังพิงประตูเมือง ฉันแต่งกายในชุดยูนิฟอร์มพร้อมรบสีดำผมสั้น โดยงอขาข้างหนึ่งแล้วใช้มือวางไว้บนเขา ส่วนเจ้าหญิง ผมของเธอยาวพริ้วไสวไปตามสายลมยามค่ำคืน แสงจันทร์ที่ทอดผ่านพวกเรามา ทำให้เราดูเหมือนผู้ชายกับผู้หญิงนั่งอยู่ด้วยกัน

อันที่จริงแล้วจะพูดว่าประตูเมืองก็ไม่เต็มปาก ความสูงของประตูยังไม่เกิน 3 เมตรเลย จะเรียกก็คงพูดได้ว่าเป็นทางเข้าเมืองใต้ดินเท่านั้น หลังจากเดินผ่านเข้าไปอุโมงค์ก็จะแยกออกเป็นเส้นทางต่างๆมากมาย ผู้คนจึงใช้งานเส้นทางอุโมงค์นี้กันตามปกติ ไม่ใช่เส้นทางที่ซิงชวนเคยใช้

พี่สองที่อยู่ข้างประตูเมืองเริ่มร้องโหยหวนอีกครั้ง

“เธอกำลังจะทำอะไรเหรอ?”เจ้าหญิงอาร์เซนอลมองพี่สองด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ฉันเหลือบไปมองแล้วตอบว่า “เธอมักจะเรียกหาเพื่อนของเธอ”

“เธอกําลังเรียกหานกศพตัวอื่นเหรอ?”เจ้าหญิงอาร์เซนอลหันกลับมาด้วยความเป็นกังวล

“ทำไมล่ะ?”

เธอรีบตอบทันทีว่า “ไม่มีอะไร” แม้ว่าเธอจะไม่พูดอะไร แต่จากน้ำเสียงแล้วฉันบอกได้เลยว่าเธอกำลังเป็นห่วง นกศพเป็นมนุษย์กลายพันธุ์ที่น่ารังเกียจมาก ฉะนั้นการที่เธอเป็นกังวลและเป็นห่วงก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ถูกต้อง

“ไม่ต้องกังวล พี่สองสามารถสื่อสารกับพวกเราได้ ฉะนั้นถ้าหากมีนกศพตัวอื่นผ่านมา เธอจะเป็นคนพูดแทนพวกเรา”

เจ้าหญิงอาร์เซนอลพยักหน้า “นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เราได้เข้าใกล้นกศพ แม้ว่าเราจะไม่ใช่ศัตรูกัน แต่พวกเราก็มักจะเลือกที่จะอยู่ห่างกัน หลัวปิง ขอบคุณเธอมาก ที่ทำให้พวกเราได้ศึกษานกศพ เธอพูดถูกแล้ว พวกนกเหล่านี้เองก็เป็นมนุษย์”

ความมีน้ำใจและความอดทนของเจ้าหญิงอาร์เซนอลที่ยอมให้นกศพยังคงได้อยู่ต่อโดยมองข้ามความปลอดภัยของผู้อื่นมันทำให้ฉันรู้สึกแย่ “ฉันขอโทษนะ เจ้าหญิงอาร์เซนอล ในตอนนั้น ฉันไม่ได้นึกถึงความปลอดภัยของคนในเมืองโนอาห์เลย”

“หลัวปิง ในโลกใบนี้ สัตว์ประหลาดอาจจะน่าเชื่อถือกว่ามนุษย์ เธอไม่ต้องขอโทษหรอกนะ เพราะว่าสิ่งที่เธอเอามาให้เรานั้นมันมีค่ากว่าทุกอย่างทั้งหมด”

สิ่งที่เจ้าหญิงอาร์เซนอลพูดยิ่งทำให้ฉันรู้สึกแย่ลงไปอีก เธอเป็นผู้หญิงที่ทั้งงดงามและมีจิตใจดี นอกจากนี้เธอยังมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าคนอื่น ต่อหน้าเธอ ฉันเป็นเพียงแค่เด็กอมมือ

“แล้ววันนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง?”เธอถามฉันด้วยความกังวล “สมาชิกกองสอดแนมรังแกเธอบ้างหรือเปล่า?”

“ไม่เลย ทุกคนดีกับฉันมาก”ฉันเงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน ท้องฟ้าคืนนี้ไม่ได้ดูเงียบเหงาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว มันปกคลุมไปด้วยดวงดาวและริ้วทางช้างเผือกที่ทอดผ่านท้องฟ้าเหนือหัว ช่างเป็นภาพที่สวยงามมาก

“ฉันอยากจะออกไปข้างนอก”ฉันโหยหาการออกไปด้านนอก โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ฉันได้เข้าร่วมกับกองกำลังสอดแนม ความปรารถนาในการออกสำรวจโลกกว้างก็ยิ่งแรงกล้า ฉันอยากจะตามหาทรัพยากรอันมีค่าเพื่อตอบแทนเมืองโนอาห์ที่ช่วยเหลือฉัน

“อืม ฉันเข้าใจ”เจ้าหญิงอาร์เซนอลยิ้มอย่างอ่อนโยน “ฉันเองก็อยากจะออกไปด้านนอก แต่ฉันก็ทำไม่ได้ ในทางกลับกัน ตอนนี้เธอสามารถออกไปดูโลกกว้างได้ หลัวปิง ฉันละอิจฉาเธอจริงๆ”เธอเอนหลังมาพิงฉัน “ฉันเคยได้ยินแฮรี่พูดว่ามีสถานที่ทางประวัติศาสตร์อยู่ทางตะวันตกของเมืองเรา แต่มันตั้งอยู่ใจกลางรังสี จึงไม่มีใครสามารถเข้าไปที่นั่นได้ หลัวปิง ถ้าหากเธอได้เข้าไปที่นั่น ฝากเธอช่วยดูหน่อยนะว่ามีเมล็ดดอกกุหลาบหลงเหลืออยู่บ้างไหม?”

“ดอกกุหลาบ?”แสดงว่าเจ้าหญิงอาร์เซนอลจะต้องชอบดอกกุหลาบ ฉันมองไปที่ด้านข้างและถามด้วยความอยากรู้ “มันจะหลงเหลือทรัพยากรอยู่ที่ใจกลางรังสีอีกเหรอ? ไม่ใช่ว่ามลพิษที่อยู่ในเขตรังสีนั้นรุนแรงมาก”

“มันแตกต่างออกไป หลัวปิง”เธออธิบายด้วยรอยยิ้มที่สงบว่า “ที่ใจกลางของรังสี มีความรุนแรงมากซะจนมลพิษอื่นไม่สามารถเข้าไปได้ นั่นก็หมายความว่าสถานที่ทางประวัติศาสตร์จะถูกอนุรักษ์ไว้เป็นอย่างดี รังสีจะทำหน้าที่เป็นผู้พิทักษ์คอยปกป้องสถานที่ประวัติศาสตร์ไม่ให้สิ่งมีชีวิตหรือสิ่งใดเข้าไปทำลายหรือเข้าใกล้ได้” คำพูดของเจ้าหญิงอาร์เซนอลยังคงสง่างามเหมือนกับภาพลักษณ์ของเธอ ทุกคนกลัวรังสี แต่ในสายตาของเธอมันคือผู้พิทักษ์

“ฉันเข้าใจแล้ว”ฉันพยายามจะเข้าใจสิ่งที่เจ้าหญิงอาร์เซนอลพูดในแบบของฉัน มันก็คงเหมือนกับไวรัสที่รุนแรงไปกัดกินไวรัสอื่น

“อย่างไรก็ตาม ทรัพยากรที่เธอนำออกมาก็จะมีค่าความเป็นรังสีสูง แต่ถ้าเธอเอามันออกมาได้และเก็บให้ห่างจากตัวรังสี พวกเราจะสามารถชำระล้างรังสีและเอามันกลับมาใช้ประโยชน์ได้”เจ้าหญิงอาร์เซนอลกล่าวด้วยความหวัง “ฉันสงสัยเหลือเกินว่าฉันจะได้ดอกไม้สดๆตอนพิธีเฉลิมฉลองความเป็นผู้ใหญ่หรือเปล่านะ”

ฉันหันไปมองเธอที่กำลังมองดูดวงดาวด้วยรอยยิ้มอันเปี่ยมหวัง “ในอนาคต ฉันจะพยายามตามหาเมล็ดดอกกุหลาบให้เธอเอง แต่ตอนนี้ฉันมีเมล็ดทานตะวันนะ เธออยากจะได้มันหรือไม่? อย่างน้อยเธอก็จะมีดอกทานตะวันในงานพิธี”ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ และนึกภาพตอนที่เธอถือดอกทานตะวันในพิธีเฉลิมฉลองความเป็นผู้ใหญ่

“จริงหรอ?”เจ้าหญิงอาร์เซนอลหันกลับมาด้วยความประหลาดใจและจับแขนฉัน “เธอมีเมล็ดดอกทานตะวันจริงๆเหรอ?”

ฉันพยักหน้า “ฉันเกือบจะลืมมันไปเลย เดี๋ยวฉันจะรีบเอาไปให้ราฟเฟิล”

เจ้าหญิงอาร์เซนอลหัวเราะอย่างมีความสุข “หลัวปิง เธอมักจะทำให้ฉันแปลกใจอยู่เสมอ ผู้อาวุโสอลูฟาบอกว่าเธอคือขุมทรัพย์ของเมืองโนอาห์ เขาพูดถูกจริงๆ”

ฉันยิ้มอย่างเขินอาย

“ทุกครั้งที่เธอยิ้มเธอสวยมากเลย มันทำให้ฉันอดนึกถึงรอยยิ้มของเสวี่ยกี๋ไม่ได้จริงๆ”เธอพิงไหล่ของฉันและเงยหน้ามองดาวตก

เมื่อก่อนฉันเครียดมากจนไม่กล้าจะพักผ่อน ตอนนี้ฉันมองขึ้นไปบนฟ้าเห็นดวงดาวระยิบระยับ ฉันต้องประเชิญหน้ากับทุกอย่างด้วยรอยยิ้ม พ่อ แม่ พวกท่านไม่ต้องเป็นห่วง ลูกสาวคนนี้แข็งแกร่งอึดทนทานเหมือนแมลงสาบ ฉันจะอยู่ที่นี่อย่างมีความสุข

เนื่องจากการรีไซเคิลน้ำเพื่อทำให้บริสุทธิ์นั้นจำเป็นต้องใช้ทรัพยากร เพื่อประหยัดทรัพยากรที่มีอยู่แสนจะจำกัด พวกเราจึงต้องล้างหน้าแปรงฟันด้วยน้ำเย็นจัด แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องยากอะไร เพราะๆของฉันที่เกษียณจากการเป็นทหารได้ฝึกฝนทักษะเอาตัวรอดให้ฉันมานานแล้ว นอกจากกินอาหารดิบ กินหนอน ฉันก็สามารถทำหลายต่อหลายอย่างเพื่อเอาชีวิตรอดได้

ฉันล้างหน้าของพี่สอง เธอเองก็ใส่ใจเรื่องสุขอนามัยมาก ถ้าไม่ใช่เพราะฉันหยุดเธอ เธอก็คงจะกระโดดลงไปอาบน้ำในอ่างเก็บน้ำของเมืองโนอาห์ สถานที่ที่เราดื่มน้ำไปก่อนหน้านี้ ก็คืออ่างเก็บน้ำของเมืองโนอาห์จริงๆ

เมื่อเรากลับไปยังโกดังของราฟเฟิล ราฟเฟิลก็กำลังซ่อมแผงวงจร เขาพูดไปพลางซ่อมพลาง “แฮรี่ หลัวปิงจะนอนที่นี่ ตอนกลางคืนนายจะเข้าออกตามอำเภอใจ”

ราฟเฟิลคงจะเข้าใจผิดว่าฉันเป็นแฮรี่ ในขณะที่พี่สองก็เดินไปที่รังของเธอ ราฟเฟิลยังคงซ่อมต่อ แต่ความเร็วในการขยับมือของเขาช้าหลง “แฮรี่ ทำไมนายถึงพาพี่สองกลับมาละ? หลัวปิงอยู่ไหน นี่มันไม่ถูกต้อง ทำไมนายตัวเตี้ยจัง”เขารีบหันมามองตรงที่ฉันยืน ทั้งที่เขาเห็นฉัน เขาถึงกับตกตะลึงมือหยุดชะงัก เขามองฉันด้วยสายตาเหม่อลอยเหมือนกับที่แฮรี่มอง