เล่มที่ 1 ตอนที่ 53 – พลังพิเศษที่น่าอัศจรรย์

“หุบปาก!!”แฮรี่ตะโกนอย่างไม่พอใจ เขาก้าวไปข้างหน้าด้วยสีหน้าหงุดหงิด “พวกนายกำลังสร้างความกลัวให้กับหลัวปิง!! ถ้ายังเป็นแบบนี้ เราจะไม่มีเพื่อนร่วมทีมผู้หญิงเลย!!”

คำพูดของแฮรี่ยับยั้งความสนุกสนานของทุกคน

ใบหน้าของแฮรี่เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม มันช่างดูน่าตลกจริงๆที่เห็นคนซื่อบื้ออย่างแฮรี่แสดงสีหน้าจริงจัง แววตาอำพันของเขาจ้องมองด้วยความแน่วแน่ “พลังของหลัวปิงคือการต้านทานรังสี”

*อุ๊ปป*

ก่อนที่แฮรี่จะพูดจบ ไค มอสซี่และโจอี้ก็เริ่มหัวเราะ

แฮรี่หรี่ตามองทุกคน แต่ละคนรีบเก็บอาการกลั้นเสียงหัวเราะ จนใบหน้าแดงก่ำเพราะกลั้นหายใจนาน

แต่ละคนต่างดูสับสน

“ทุกคน เรากำลังจริงจังอยู่”เซียพูดอย่างใจเย็น เขาเหมือนหนุ่มชาวอินเดีย ที่มีผมหยิกดำจมูกตรงตาโต เขาแกล้งทำเป็นมีความผู้ใหญ่มากกว่าคนอื่น เขาเม้มปาก ลูบเคราแพะ

“ต้านทานรังสี?”มูริมจ้องมองแฮรี่ รอยยิ้มเขินอายของเขามองเห็นถึงลักยิ้มบนแก้มทั้งสองข้าง “พวกเราทุกคนก็มีความสามารถในการต้านทานรังสี แล้วมันนับเป็นพลังได้อย่างไร?”

“ระดับการต้านทานรังสีของหลัวปิงนั้นสูงมาก”แฮรี่กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“มันสูงแค่ไหน?”วิลเลี่ยมดูจะไม่ได้สนใจอะไรเลย เขายุ่งแต่กับการหวีผมสีบลอนด์ยาวที่ถักเป็นเปียเล็กๆอยู่ด้านหลัง “เธอมีความต้านทานเหนือกว่านายหรือไม่? นายอยู่ระดับห้า ไม่น่าจะมีใครสูงกว่านายแล้ว”

“ถ้าหากเธอมาอยู่ที่นี่ได้ ผมคิดว่าเธอน่าจะอยู่ในระดับเดียวกับหัวหน้า”บิลพูดอย่างระมัดระวัง เขาแสดงสายตาที่จริงจังมากกว่าคนอื่นแต่ก็แซงไปด้วยความทีเล่นทีจริง

“นายกำลังหมายความว่าเธอเองก็อยู่ในระดับที่ 5 ด้วยเหรอ?”มอสซีพูดแทรกมาจากด้านข้างบิล ผมของเขาเรียงระดับจากสีม่วงไปสีฟ้า โบกสะบัดไปมาอย่างมีชีวิตชีวาพร้อมแบ่งโทนสี “โอ้…..ระดับที่ 5…. ก็ไม่น่าจะนับว่าเป็นพลังนะ….”

“เธออยู่ระดับที่ 9!!”เสียงของลุงเมสันดังขึ้น สีหน้าการแสดงออกของทุกคนกลายเป็นแข็งกระด้าง รอยยิ้มและเสียงหัวเราะทั้งหมดหยุดชะงักชั่วคราว ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้ากลายเป็นอึดอัด คล้ายกับว่ามีใครบางคนกำลังกดปุ่มหยุด

แฮรี่ยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ มันเหมือนกับว่าเขาตั้งใจจะไม่บอกให้ทุกคนรู้เพียงเพื่อจะได้สนุกกับปฏิกิริยาตกใจของทุกคน

แฮรี่เดือนก่อนอกตรงไปที่ไค แม้ว่าเขาจะไม่ได้พยายามจะซ่อนรอยยิ้ม แต่ย่างก้าวที่เบาลงมันก็บอกให้เห็นถึงความร่าเริงที่มากกว่าปกติ เขาชี้มาที่ฉันจากนั้นก็พ่ายมือไปที่ไค “ชายคนนี้มีชื่อว่าไค พลังของเขาคือการมีกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่ง กล้ามเนื้อของเขาสามารถกักเก็บพลังงานได้มากกว่าคนปกติ ดังนั้นเขาจึงถือว่าเป็นกำลังหลัก หน่วยของเรา….”แฮรี่ทยอยแนะนำสมาชิกภายในหน่วยให้ฉันได้รู้ทีละคน แน่นอนว่าสีหน้าของพวกเขาก็ยังคงถูกแช่แข็งไปด้วยความประหลาดใจ

“แล้วต้าลี่ล่ะ? เขากับต้าลี่ต่างกันอย่างไร?”

แฮรี่ยื่นมือออกไปจับหน้าอกของไค “แม้ว่าต้าลี่จะแข็งแกร่ง แต่เธอก็ยังคงเป็นแค่เด็ก เธอไม่เก่งเรื่องการต่อสู้ ส่วนไคเป็นนักสู้ที่เก่งกาจ เมื่ออยู่ในสนามรบตัวของเขาจะเป็นประโยชน์มาก ถ้าหากเขาใช้พลังเต็มกำลัง เขาจะกลายเป็นเกราะที่สามารถป้องกันอาวุธมีคมได้อย่างง่ายดาย”เขาตบหน้าอกของไคที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ไคถึงกับถอยหลังและรีบจับมือแฮรี่ “นายจะทำอะไร?!”

“อย่าทำเป็นขี้แยหน่อยเลย พี่สาวมีอาสัมผัสตัวนายได้ แต่ผมทำบ้างไม่ได้เหรอ?”แฮรี่ยิ้มอย่างสนุกสนาน เพราะคำพูดของเขาสามารถเอาชนะไคได้อย่างสมบูรณ์ สีหน้าไม่พอใจของไคถูกแทนที่ด้วยความลำบากใจ ก่อนที่เขาจะกัดฟันกล่าวว่า “อย่าดึงเธอมาเกี่ยวสักทีได้ไหม? เรื่องระหว่างเราสองคนไม่มีอะไรเลย”น้ำเสียงของไคเต็มไปด้วยความเสียใจ มันเป็นความโกรธที่อัดอั้นตันใจอยู่นาน

“ฮ่าฮ่าฮ่า”แฮรี่กลับมาแสดงท่าทีเหมือนเดิม จากนั้นเขาก็ชี้นิ้วไปทางเซี่ย “ส่วนคนนี้มีชื่อว่าเซีย เขาสามารถควบคุมสนามแรงโน้มถ่วงที่อยู่รอบตัวได้…..”

เซียฟื้นคืนสติและยิ้มให้กับฉัน ดวงตากลมโตของเขาเหมือนปลาทองมาก เขาพยายามทำตัวเป็นผู้ใหญ่ที่ดูมั่นคง เขากางมือออกเล็กน้อยทำท่าทางเหมือนโอบดอกบัว จากนั้นก็หลับตาเม้มริมฝีปาก ฮัมเพลง *อืม* ก่อนที่เขาจะลอยไปเหมือนลูกบอลที่ถูกตัดด้วยลมไนโตรเจน แต่แล้ว……

เซียก็เหมือนบอลลูนที่ลอยขึ้นเรื่อยๆเหมือนมีคนปล่อยออกไปโดยไม่ตั้งใจ เขาลอยละล่องสูงขึ้นสูงขึ้น….

“ข้อบกพร่องของเขาคือ เขาไม่สามารถควบคุมพลังของตนได้อย่างเหมาะสม เขาลอยขึ้นไปได้ แต่ลงมาไม่ได้ …..”แฮรี่เงยหน้าขึ้นมองและสายหน้าพร้อมกับถอนหายใจ

“เขาคงตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้แหละ”บิลมองเห็นเหลี่ยมของแฮรี่ จากนั้นทุกคนก็เริ่มแบบขำกับการกระทำของเซีย

ตอนนี้เซียลอยตัวจนไปติดหลังคา เขามองลงมาแล้วตะโกนว่า “ใครก็ได้ เอาผมลงไปที?!!”

บิลถอนหายใจและส่ายหน้า เขาดึงฟูกหนาออกมาวางด้านล่างให้ตรงกับตัวของเซียแล้วตะโกนว่า “พร้อมแล้ว”

“อืมม”

เซียค่อยๆตกลงมาจากเพดานอย่างอิสระ *ปังง* เขากระแทกฟูกที่บิลเป็นคนเอามาวาง พร้อมกับนอนแน่นิ่งไม่เคลื่อนไหวอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

ฉันตกใจมาก พลังของเขาคือการลอยตัว เพื่อจะได้ตกลงมาตาย? พลังที่มันคอยช่วยเหลือเขาให้ตายไวขึ้นเหรอ?

ทุกคนโบกมือ “เอาเขามาฆ่ายังไม่พออีกเหรอ”

“ปล่อยเขาไว้”แฮรี่พูด ทุกคนหยุดมองเซียราวกับว่ามันเป็นเรื่องทั่วๆไปในแต่ละวัน จากนั้นแฮรี่ก็มองไปทางวิลเลี่ยม “วิลเลี่ยม แสดงให้หลัวปิงดูหน่อยสิว่านายทำอะไรได้บ้าง!!”

“ได้เลย”วิลเลี่ยมยิ้มเยาะ ฉันมองเขาตาไม่กระพริบ ทันใดนั้นแขนทั้งสองข้างก็โผล่ออกมาจากด้านหลังของเขา เขาถือปืนด้วยแขนทั้งสองข้าง สองข้างอยู่ด้านหน้าและอีกสองข้างอยู่ด้านหลัง

ฉันอึ้งหนักกว่าเก่า วิลเลี่ยมขยายแขนพิเศษทั้งสองข้างออกมาจากส่วนใดของร่างกาย ฉันพยายามชะเง้อหน้าออกไปซ้ายขวาด้วยความอยากรู้ ดูเหมือนเสื้อกล้ามที่เขาสงสัยจะถูกออกแบบมาเป็นพิเศษ!! เพื่อให้เขาสามารถใช้แขนพิเศษอีก 2 ข้างได้อย่างอิสระ!! เขาโชว์การควงปืนทั้ง 4 กระบอกพร้อมกัน จากนั้นก็เก็บปืนเข้าสู่ซองปืน

แขนของวิลเลี่ยมหายไปทันทีที่เก็บปืนเข้าสู่ซองหนัง เหมือนกับว่าเขาไม่เคยมีแขนพิเศษมาก่อน มันให้อารมณ์คล้ายกับว่าแขนที่ออกมาเป็นเพียงแค่เงา

ความสามารถนี้มันช่างวิเศษนัก มันวิเศษมากกว่าความสามารถหลายๆอย่างที่ฉันเคยเห็นมา……

“ส่วนความสามารถของมูริม เธอก็เคยเห็นแล้ว…..”เมื่อแฮรี่เดินมาถึงมูริม บิลก็ช่วยพยุงเซียกลับมายืนที่เดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปล่อยให้แฮรี่แนะนำสมาชิกคนอื่นๆต่อ