เล่มที่ 2 ตอนที่ 48(บทที่ 103) – สงครามกำลังใกล้เข้ามา

“พ่อแม่ของเสวี่ยกี๋ ไค และวิลเลี่ยมยอมสละชีพเพื่อแลกกับความปลอดภัยของเมืองโนอาห์ พวกเขายอมสละชีพตายไปพร้อมกับพวกภูติคราส ถ้าหากเธอไม่ฆ่าพวกมันให้หมดในคราวเดียว พวกมันก็จะไล่ตามเธอเหมือนสุนัขล่าเนื้อที่พร้อมจะกินเธอจนกว่าจะตาย“แฮรี่ฟื้นคืนความสงบ คลายมือที่กุมศรีษะ ก้มหน้ามองตามสายตาว่างเปล่า และไม่พูดอะไรต่อ

มือของฉันวางอยู่บนไหล่ของเขาตลอดเวลา ร่างกายของเขาหยุดสั่น ความเกลียดชังเป็นสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจ สำหรับพวกเขาที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน มันคงจะเป็นเหตุการณ์จำฝังใจ

ฉันเชื่อเรื่องความมุ่งมั่นที่จะแก้แค้น พวกเขาไม่กลัวพวกภูติคราส ความตั้งใจในการล้างแค้นเต็มเปี่ยม แต่การโจมตีพวกภูติคราสเป็นสิ่งที่ยากเกินไป

เมต้าฮิวแมนหลายคนในเมืองโนอาห์ได้ล่วงลับตายจากไปแล้ว สิ่งที่พวกเขาทำได้ดีที่สุดคือการลากหนึ่งในกองกำลังของพวกภูติคราสตายไปพร้อมกับพวกเขา “ว่าแต่เมืองภูติคราสมีเมต้าฮิวแมนกี่คน?”

“ไม่รู้“แฮรี่ส่ายหน้า “เพิ่งเอาชีวิตรอดในโลกใบนี้ หากไม่เลือกเห็นแก่ตัวก็เท่ากับฆ่าตัวตาย ดังนั้น พวกเมต้าฮิวแมนจำนวนมากจึงเลือกที่จะเข้าร่วมกับเมืองภูติคราส ยิ่งฆ่าคนมากก็ยิ่งบ้าอำนาจ กองกำลังของพวกเขาขยับขยายตัวอย่างรวดเร็ว ส่งผลให้เมต้าฮิวแมนยิ่งมาเข้าร่วมกับพวกเขา“

ยอมจำนนต่อปีศาจถ้ายังไม่อยากตาย

ไม่ มันเป็นเพราะว่าโลกใบนี้ขาดพระเจ้า พระเจ้าเท่านั้นที่สามารถกำราบพวกภูติคราสได้ พระเจ้าจะมอบความโหดเหี้ยมให้กับพวกภูติคราส!

พ่อของฉันเคยบอกว่ามนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่จิตใจโลเล เมื่อพวกเขาขาดความเชื่อ พวกเขาก็จะยอมจำนนต่อปีศาจ หากติดใจของมนุษย์อ่อนแอ มันจะจมดิ่งเข้าสู่โลกแห่งความมืดมิด สุดท้ายก็จะตกเหวกลายเป็นคนชั่ว ดังนั้น ช่วงเวลาแห่งความหวั่นไหวต่อหน้าหุบเหวนรกจึงเป็นช่วงเวลาที่สำคัญ ช่วงเวลานั้นจะเป็นตัวกำหนดว่าเขาจะกลายเป็นคนดีหรือคนเลว

ดังนั้น พ่อจึงหวังว่าฉันจะเข้าร่วมกองทหาร ความเป็นทหารจะช่วยเสริมสร้างความเชื่อให้กับตัวของฉัน จากนั้นความดีที่ฉันมีจะไม่สั่นคลอนต่อความชั่ว

“ทำไมพวกเขาถึงไม่เข้าร่วมกับเมืองพระจันทร์เงินแทนล่ะ?”ฉันถาม “ไม่ใช่ว่าเมืองพระจันทร์เงินพร้อมจะต้อนรับพวกเมต้าฮิวแมนด้วยหรอกหรือ?”

“หึ“แฮรี่ยิ้มอย่างเย็นชา “เพราะพวกภูติคราสสามารถปลดปล่อยปีศาจในตัวพวกเขาได้“เขามองมาที่ฉันและกล่าวต่อไปว่า “ถ้าเธอสามารถคว้าหมั่นโถวจากมือของผู้อื่นได้ง่ายกว่าขอร้อง ทำไมจะไม่ทำล่ะ? เป็นคนเลวมันง่ายกว่าเป็นคนดี คนดีนะเหรอ? มันคงยากเกินไปที่จะเป็นคนดีในโลกแบบนี้“แฮรี่หันกลับมาและยิ้มเยาะอย่างดูถูก “คิดว่าทุกคนของเมืองพระจันทร์จะเป็นคนดีหรอ? เมืองพระจันทร์เงินก็แค่ทำสิ่งต่างๆที่ดีกว่าเมืองภูติคราส“

ในที่สุด ฉันก็ได้รับรู้แนวความคิดเกี่ยวกับเมืองพระจันทร์เงินจากแฮรี่ คนของเมืองพระจันทร์เงินไม่ใช่คนดี? พวกเขาเองก็ไม่ได้คิดจะช่วยเหลือมนุษย์ทุกคนที่กำลังสูญพันธุ์ ส่วนพวกภูติคราสเลือกที่จะฆ่าคนโดยตรง ทั้งสองฝ่ายไม่ได้ต่างกันเลย เหมือนกับที่แฮรี่พูด เมืองพระจันทร์เงินแค่ทำในสิ่งที่มันดูดีกว่า

ฉันเงียบ คำพูดมันหนักเกินไป ความเกลียดชังโหมกระหน่ำ ฉันที่มีอายุไล่เลี่ยกับเสวี่ยกี๋และคนอื่นๆ แทบจะนึกภาพโลกที่จมกองเลือดไม่ออกเลย ในโลกของฉัน คนเราจะมองเห็นเลือดได้ก็ต่อเมื่อฆ่าปลา ฆ่าหมู ฆ่าไก่ นอกจากนั้น ฉันก็ไม่เคยได้เห็นเลือดเลย

อย่างไรก็ตาม สงครามจะต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอนเพราะว่าเมืองต่างๆจะต้องอพยพ เหลือแค่เรื่องเวลา ตอนนั้นฉันควรจะรับบทใด? ฉันสามารถเลือกอาวุธเพื่อต่อสู้กับสงครามได้หรือไม่? ต่อสู้กับศัตรู?

ฉันมองไปที่มือของฉัน สายตาเริ่มพร่ามัวด้วยความกลัว ฉันรู้สึกว่าฉันทำไม่ได้

“ขอโทษ ผมไม่ควรเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง” แฮรี่ลูบหลังฉัน “เดิมที ผมมาที่นี่เพื่อแสดงความยินดีที่เธอได้เป็นกำนันแล้ว จากนั้นก็อยากจะเรียกเธอว่าภรรยาและใช้ประโยชน์จากเธอสักเล็กน้อยแต่…..“

“ขอโทษด้วย ฉันคงทำให้เรื่องมันยุ่งยากขึ้น“ฉันมองไปที่เขาและกล่าวว่า “ฉันไม่รู้ว่าทุกคนมีอดีตแบบนั้น หรือว่าฉันไม่ควรพาพวกเธอออกไปข้างนอกเมือง?”

แฮรี่ยิ้ม “ทำไมเธอถึงอยากพาพวกเธอออกไปละ?”ดวงตาสีอำพันของเขาแวววาวส่องแสงประกายสีทอง

“เพื่อให้พวกเธอได้เห็นโลกกว้าง“

“ถ้าอย่างนั้นก็จงเชื่อในสิ่งที่เธอเชื่อ ทำไมล่ะ? เธอถึงกับลังเลเพียงเพราะพวกเธอบอกว่าอยากแก้แค้นเหรอ?”แฮรี่กอดอกและยิ้ม “พูดตามตรง มันก็เหลือแค่เรื่องเวลา รอจนกว่าศัตรูจะโจมตี ดังนั้นเราต้องเตรียมตัวล่วงหน้า“เขากระพริบตา “เสวี่ยกี๋และผู้หญิงคนอื่นๆแทบจะไม่มีประสบการณ์ต่อสู้จริงเลย หากพวกภูติคราสเข้าโจมตีในตอนนี้พวกเธอรั้งแต่จะเป็นภาระ“

ฉันอึ้งไปเลย

เขายกนิ้วขี้ขึ้น “จุ๊!! อย่าบอกพวกเธอนะ เธอรู้ไหม เสวี่ยกี๋ทรงพลังมาก!! ยึ้ยย!“แฮรี่กอดตัวเองแน่น “ไวฟุ เธอจะต้องปกป้องผมถ้าหากพวกสาวๆมารุมทำร้ายผม” เขาแสดงละครและพยายามจะขยับเข้ามาใกล้ฉัน

ฉันหันกลับไปด้วยท่าทางโกรธ เขาถึงกับสะดุด สีหน้าของฉันเต็มไปด้วยความรำคาญ “นายมันคนเหลาะแหละ จริงสิ ฉันจะบอกอะไรให้ นายน่ะเป็นคนใจง่าย“

“อะไรนะ?”เขายิ้มมุมปากประสงค์ร้าย

“นายรู้ไหมว่าเสี่ยวจิงชอบนาย?”

“แน่นอน“คำตอบตรงไปตรงมาของแฮรี่ทำให้ฉันประหลาดใจ มันเหมือนว่าเขาไม่สนใจ เขาสะบัดผมอย่างภาคภูมิ “ผมเป็นเมต้าฮิวแมนที่น่าทึ่งที่สุดในเมืองโนอาห์!! แล้วผมเองก็เป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดด้วย!“เขาเชิดหน้าเอามือตีอก “ผมเป็นคนมีเสน่ห์!! ผมคงไม่อาจหยุดสาวๆไม่ให้มาชอบผมได้“

ฉันไม่อยากจะเสียเวลากับเขาแม้แต่นาทีเดียว ฉันจึงรีบเดินกลับเข้าไปในห้อง

“เฮ้! ไวฟุ ผมยังพูดไม่เสร็จ!“เขาสบตาฉันขณะที่ฉันปิดประตูไล่เขา เขารีบเอามือขวางประตูไม่ให้ฉันปิด และยิ้มอย่างขี้เล่น “ไวฟุ เธออิจฉาเหรอ? ผมจะเรียกเธอว่าเป็นภรรยาของผมแค่เพียงคนเดียวนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป“

“ฝันไปเถอะ!!“ฉันทนมองเขาไม่ได้ “ถ้านายไม่ชอบเสี่ยวจิง นายก็ควรจะไปบอกเธอ นายแอบให้สัญญาณทำให้เธอเข้าใจผิดหรือเปล่า ว่านายชอบเธอ“

“ไม่นะ“แฮรี่รู้สึกสับสน “เสี่ยวจิงควรจะรู้มันเป็นไปไม่ได้“

“อะไรกัน?”

แฮรี่กล่าวต่อไปว่า “เมต้าอิวแมนจะแต่งงานกับเมต้าฮิวแมนเท่านั้น มันคือกฎของโลกใบนี้“

“ฮ่ะ? แล้วรักแท้ละ?”

“นั่นแหละคือวิธีปฏิบัติที่แตกต่าง“แฮรี่ปล่อยมือจับประตู “ให้สถานการณ์ตอนนี้ เมต้าฮิวแมนจะต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับแมต้าฮิวแมนเท่านั้น นี่คือโลกที่มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีความสำคัญสูง เมืองใดๆก็ตามต่างก็ต้องการเมต้าฮิวแมนที่แข็งแกร่งค่อยคุ้มกัน มีเพียงการผสมระหว่างพันธุกรรมเมต้าฮิวแมนด้วยกันเองเท่านั้นที่จะทำให้รุ่นถัดไปแข็งแกร่งขึ้น ตัวอย่างเช่นผม!!“เขายิ้มและใช้นิ้วหัวแม่มือชี้ที่ตัวเอง

*ปัง*ฉันปิดประตูใส่หน้าเขา ฉันไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไป

*อ๊ากกกก!!*แฮรี่ร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด “ไวฟุ บอกก่อนสิว่าจะปิดประตู!! มันกระแทกจมูกอันหล่อเหลาของผม!“