เล่มที่ 2 ตอนที่ 43(บทที่ 98) – ดวงดาวแห่งเมืองโนอาห์

“เธอกำลังพูดเรื่องอะไร? ชิ“เขาหันหน้าหนี แล้วใช้มือเช็ดที่หางตา

ราฟเฟิลมองเขาด้วยสีหน้าซับซ้อน ทุกคนต่างมองแฮรี่ด้วยสายตาเคร่งขรึม

กองทหารสอดแนมแบกรับความหวังของผู้คนทุกครั้งที่ออกไปโลกภายนอก ทุกคนจะต้อนรับพวกเขาอย่างอบอุ่นทุกครั้งที่เดินทางกลับมา ความตื่นเต้นส่วนใหญ่ตกอยู่ที่ทรัพยากร ผู้คนทั่วไปไม่อาจจินตนาการได้เลยว่าโลกภายนอกมันอันตรายขนาดไหน มันมีสิ่งมีชีวิตอะไรที่ไม่รู้จักอยู่บ้าง พวกเขาไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าการเดินทางมันจะยากและลำบากเพียงใด

เหมือนกับฉัน

เมื่อฉันได้เผชิญหน้าพวกมันด้วยตัวเอง ฉันจึงเข้าใจ เมื่อวิญญาณกระโจนเข้าใส่ฉัน ฉันทำได้แค่หลับตา ฉันเข้าใจแล้วว่าสมาชิกในทีมทุกคนของกองทหารสอดแนมจะต้องเตรียมตัวเตรียมใจเสียสละชีวิตเพื่อเมืองโนอาห์

พวกเขาล้วนเป็นคนที่น่านับถือ เป็นคนที่น่ารัก และเป็นคนที่ยอดเยี่ยม!!

แฮรี่เงยหน้าขึ้นและโบกมือ “อย่าเข้าใจผมผิด ผมไม่ได้ร้องไห้ มีอะไรบางอย่างเข้าตา อย่ามาใส่ใจผมเลย หันไปมองหลัวปิงนู้น! หันไปดูหลัวปิงสิ!” แฮรี่ชี้มาที่ฉัน เขาพยายามเบือนหน้าหนีเพื่อซ่อนสีหน้าของเขา เขาเงยหน้าขึ้นฟ้าสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“ในตอนแรก ฉันมีแต่ข้อกังขาในตัวแฮรี่ที่ทำหน้าที่เป็นผู้นำทีม“ฉันถอนสายตากับและก้มหน้าลงต่ำ “ทุกคนก็น่าจะรู้ดีว่าเขาชอบเรียกฉันว่าเป็นภรรยาของเขา เขาเป็นพวกชอบตีเนียน เป็นคนที่มักจะแสดงท่าทางสบายอยู่ตลอดเวลา เขาเป็นคนที่น่ารำคาญมาก ฉันไม่เคยอยากอยู่ทีมเดียวกับเขาเลย ฉันรู้สึกว่าเขาไว้ใจไม่ได้ อย่างไรก็ตาม แฮรี่ ฉันคิดว่าเพียงแค่ประโยคเดียวก็น่าจะครอบคลุม“ฉันหันกลับไปมองเขาที่หันหลัง และแสดงความเคารพแบบทหารอย่างสมเกียรติที่สุด “นายเป็นกัปตันที่ดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอ! ขอบคุณสำหรับการดูแล ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ!“

แฮรี่ตัวแข็งทื่อ เขาค่อยๆหันกลับมามองฉันอย่างช้าๆ

ผู้อาวุโสอลูฟาพยักหน้าและยิ้มในขณะที่ลุงเมสันกับพี่สาวเช่อชื่อก็แลดูภาคภูมิใจ

สายตาทุกคนมองเปลี่ยนจากความตื่นเต้นไปเป็นการแสดงความเคารพ พวกเขามองแฮรี่ท่ามกลางโรงเก็บเครื่องบินที่เงียบสงัดลง

ฉันรับเหรียญตราสีเงินจากมือผู้อาวุโสอลูฟา “อันที่จริง เหรียญตราสีเงินนี้มันมีเจ้าของอยู่แล้ว มันเป็นของสมาชิกทุกคนในกองสอดแนม!! มันเป็นของกัปตันพวกเรา แฮรี่!“ฉันมองไปที่ทุกคน “ถ้าแฮรี่ไม่ช่วยชีวิตฉันไว้ ฉันจะมีชีวิตอยู่จนถึงวันนี้ได้อย่างไรกัน ฉันจะนำความหวังและอนาคตกลับมาสู่เมืองโนอาห์ได้อย่างไร? ฉันคงตายอย่างโดดเดี่ยวอยู่ในดินแดนรกร้างไปนานแล้ว“

ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย พร้อมกับแสดงความชื่นชมและภาคภูมิ

ฉันหันไปเผชิญหน้ากับแฮรี่ “ดังนั้นผู้ที่นำความหวังและอนาคตกลับมาสู่เมืองโนอาห์ก็คือ แฮรี่!“

ดวงตาสีอำพันเหมือนคริสตัลของเขาสะท้อนตราสีเงิน พร้อมกับอารมณ์ที่อัดอั้น ลมหายใจของเขาเริ่มสั่นไม่คงที่ เขามองมาที่ฉันด้วยสายตาที่เหมือนกับคลื่นสึนามิ

“ฉันจำได้ว่านายเคยบอกว่าชื่อเล่นที่ผู้อาวุโสอลูฟาตั้งให้ไม่ถูกใจนาย วันนี้ ฉันจะจะเปลี่ยนชื่อของนายเป็น ดวงดาวแห่งเมืองโนอาห์!“ฉันพูดเสียงดัง นี่คือสิ่งที่แฮรี่คู่ควร!

“ว้าว!” ทุกคนปรบมือ ผู้อาวุโสอลูฟา เจ้าหญิงอาร์เซนอล พี่สาวเช่อชื่อ ลุงเมสัน เสวี่ยกี๋ พี่มีอา หมิงหยูและคนอื่นต่างปรบมือให้แฮรี่ ทุกคนอารมณ์ดีเหมือนว่ากำลังมองดูฮีโร่ผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเขา!!

ราฟเฟิลเองก็ปรบมือให้กับแฮรี่ ทุกคนในเมืองล้วนปรบมือแสดงความยินดีกับแฮรี่

“แฮรี่! แฮรี่! แฮรี่!“เสียงเชียร์ดังก้องไปทั่วฟ้า

แฮรี่มองทุกคนด้วยอารมณ์อัดแน่น ดวงตาของเขาเกิดความรู้สึกที่ไม่อาจพรรณนาเป็นคำพูดได้ เขายืนตรงยอมรับคำขอบคุณและเสียงเชียร์

ฉันก้าวออกไปข้างหน้า และเขาก็ก้มมองฉัน ภายใต้มนต์สะกด ดวงตาสีเหลืองอำพันของเขายิ้มแย้มแจ่มใสด้วยความสุขใจ

ฉันวางป้ายตราสีเงินบนหน้าอกของเขา เขามองฉันด้วยความตื่นเต้น ใบหน้าของฉันดูเคร่งขรึมขึ้นทันที เขาตกใจ ฉันก็พูดด้วยน้ำเสียงเบาบาง ที่มีแต่เราสองคน เดี๋ยวก่อน ราฟเฟิลก็อยู่ตรงนั้นด้วย ดังนั้นจึงมีแต่พวกเราสามคนที่ได้ยินว่า “ถ้าหากนายเรียกฉันว่าภรรยาอีกล่ะก็ ฉันจะต่อยนาย!“ฉันจ้องมองเขา

ดวงตาของเขาพองโตด้วยความตกใจจากนั้นก็หัวเราะและกล่าวว่า “ไวฟุ” เขาก้มหน้าลงต่ำในวินาทีถัดไป

“แฮรี่!!“ทุกคนยังคงเรียกชื่อของเขาด้วยความพร้อมเพียง

ฉันกำหมัดด้วยสัญชาตญาณ ฉันต่อยตีแฮรี่จนกลายเป็นนิสัยไปแล้ว มันกลายเป็นปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นโดยสัญชาตญาณ แฮรี่ไร้สาระขึ้นเรื่อยๆ!

*เพี๊ยะ!*ก่อนที่มันของฉันจะไปถึงหน้าของเขา หนังสือเล่มเล็กก็ปะทะเข้ากับตัวแฮรี่ ตามมาด้วยการตีที่โหมกระหน่ำดั่งสายฝน “ไปให้พ้น!! ไปให้พ้น!! ไปให้พ้น!!“ราฟเฟิลตีแฮรี่รัวรัว

แฮรี่พยายามยกมือมาสกัดกั้น “ราฟเฟิล นายบ้าไปแล้วเหรอ!“

“หลัวปิงบอกกับนายว่าอย่ามาแตะต้องเธอ!! ไอ้คนชั่ว! ไอ้คนเลว ออกห่างจากหลัวปิง!!“ราฟเฟิลตีแขนแฮรี่ด้วยหนังสือเล่มเล็กของเขา

*เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!*

“ฮ่าฮ่าฮ่า….“ทุกคนหัวเราะ

ผู้อาวุโสอลูฟาถอนหายใจ ราวกับว่าเขาเสียใจที่แฮรี่ไม่ได้เป็นไปตามที่เขาคาดหวัง เขายังแอบเหลือบมองตาสีเงินที่อยู่บนหน้าอกแฮรี่

“ราฟเฟิล พอได้แล้ว!“แฮรี่จับข้อมือของราฟเฟิล ราฟเฟิลจ้องมองด้วยความโกรธ “นายไม่สามารถจูบผู้หญิงคนไหนในเมืองโนอาห์ได้ตามความต้องการของนาย!“

แฮรี่หน้าแดงทันที

ฉันต้องมองแฮรี่ด้วยสายตาเย็นชา หมัดของฉันกำลังอยากจะปะทะกับหน้าของเขา

“แฮรี่!! นายกล้าคิดที่จะจูบหลัวปิงต่อหน้าทุกคนได้ยังไง!“ลุงเมสันตำหนิ อย่างไรก็ตามเขาก็ขยิบตาส่งสัญญาณให้กับแฮรี่ขณะพูด สีหน้าของเขาให้พูดง่ายๆคือมันกำลังบอกแฮรี่ว่า นายสามารถจูบเธอได้ในที่ที่ไม่มีคน

พี่สาวเช่อชื่อดึงหูลุงเมสัน “นายกำลังจะสอนเรื่องบ้าๆให้กับลูกชายของนายอีกแล้วนะ!! นายกำลังสอนลูกชายให้กลายเป็นคนเลว!“

เจ้าหญิงอาร์เซนอลและเด็กผู้หญิงคนอื่นๆหัวเราะ

“ไม่ ไม่ เธอไม่เห็นเหรอ? ผมกำลังดุเขาอยู่นะ!“ลุงเมสันอ้อนวอนขอความเมตตา

พี่สาวเช่อชื่อผลักลุงเมสันออกและมองแฮรี่ด้วยสายตาเคร่งเครียด “แฮรี่! นายไม่อยากได้ตราสีเงินแล้วอย่างนั้นเหรอ?”

แฮรี่เอามือขึ้นมาปิดหน้าอกและรีบอธิบายว่า “ราฟเฟิล กล่าวหามั่วซั่วไร้เหตุผล!! ผมแค่อยากจะกระซิบข้างหูหลัวปิงต่างหาก ผมไม่กล้าที่จะจูบเธอหรอก!“จากนั้นหน้าของเขาก็แดงหนักขึ้น เขามองไปทางอื่นและกล่าวว่า “ผมจะกล้าทำแบบนั้นกับเธอได้อย่างไร ผมกลัวเธอจะตาย“

“โอ้!!“ผู้ชายที่อยู่บริเวณรอบข้างหัวเราะชอบใจ “เหมือนกับที่ลุงเมสันกลัวพี่เช่อชื่อ!!“

ลุงเมสันหัวเราะเบาๆโบกมือให้ทุกคนราวกับว่าเขาภาคภูมิใจในเรื่องนี้

“เสี่ยวจิง!!“ทันใดนั้นป้าซูซานก็ตะโกนท่ามกลางฝูงชน ฉันมองไปที่เสี่ยวจิงผู้ที่กำลังวิ่งหนีด้วยน้ำตา ผู้คนต่างส่งเสียงเชียร์จนไม่ทันสังเกตเห็นหญิงสาวผู้อกหัก

ป้าซูซานเป็นแม่ของเสี่ยวจิง เธอถอนหายใจและวิ่งไล่ตามเสี่ยวจิง

แฮรี่เป็นคนโง่

ผู้ชายเข้าใจความรู้สึกได้ช้ามาก