ราฟเฟิลหน้าแดงแจ๋ เขาไม่ชอบให้คนเรียกเขาว่ามาสคอตเพราะเขารู้ว่า‘มาสคอต‘มันเป็นตุ๊กตาน่ารักของผู้หญิง

ฉันมองพี่สาวมีอา “อย่าแกล้งราฟเฟิลเลย“

“ฉันชอบเห็นหน้าแดงๆของเขา“พี่สาวมีอาพูดด้วยน้ำเสียงสนุกสนาน

ฉันรู้สึกว่าพี่สาวมีอาและราฟเฟิลควรแลกเปลี่ยนเพศกัน

“ตอนนี้ฉันกำลังจะออกไปหาความสนุก ถ้าหากจะเปิดประตู เธอก็แค่ใช้เครื่องมือสื่อสารไปแตะที่เซ็นเซอร์ของประตู และประตูจะเปิดออกเอง“พี่สาวมีอาแตะหลังของฉันและกล่าวว่า “พวกเราจะรอเธออยู่ที่บ้านพี่เหมยซีนะ“

“เธอไปไหนไม่ได้!“ราฟเฟิลรีบโต้แย้งด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

พี่สาวมีอากอดอกใช้มือเชิดคางราฟเฟิล “ราฟเฟิล นายมีปัญหาอะไร? นายพยายามจะรั้งตัวหลัวปิงไปเป็นของนายอย่างนั้นเหรอ? ไปนับเลขก่อน ยังมีผู้ชายอีกมากมายต่อแถวอยู่ก่อนหน้านาย นอกจากนี้ นายก็ไม่ใช่คิ้วตี้พายแสนน่ารักเหมือนวิลเลี่ยม ฮ่าฮ่าฮ่า…“

ราฟเฟิลจ้องมองพี่มีอา แก้มของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธ “ลุงเมสันมีคำสั่งบอกให้หลัวปิงพักผ่อน เช้าตรู่วันพรุ่งนี้เธอจะต้อง……!!” จู่ๆเขาก็ตัดบทพูดของตัวเอง ราวกับว่ามีบางอย่างที่เขาไม่สามารถพูดต่อหน้าฉันได้

“เธอจะต้องทำอะไร?”พี่มีอาคว้าตัวราฟเฟิลและถามอย่างใกล้ชิด เธอเหมือนจะตระหนักได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างน่าประหลาดใจ “หรือว่าจะเป็น?”

“อืม“ราฟเฟิลพยักหน้าโดยไม่สบตาพี่มีอา “ออกไปเถอะ ออกไปสนุก อย่ามารบกวนหลัวปิงเลย“

ฉันสับสน พี่สาวมีอาเหมือนรู้ว่าพรุ่งนี้จะมีอะไรเกิดขึ้น ซึ่งเธอก็เริ่มทำตัวลึกลับไม่ต่างจากราฟเฟิลเลย

“ฉันเข้าใจแล้ว ฝากดูแลหลัวปิงด้วยนะ พ่อมาสคอต โอ้ ไม่สิ พ่อคิ้วตี้พายแสนน่ารัก“พี่สาวมีอาไม่ลืมที่จะแกล้งราฟเฟิลด้วยรอยยิ้มซุกซน ราฟเฟิลมองด้วยความโกรธแต่ก็ไม่โต้เถียง

พี่สาวมีอายิ้มให้ฉัน “ยินดีด้วยนะหลัวปิง!!“

เธอแสดงความยินดีให้กับฉันเรื่องอะไร? ฉันไม่ใช่คนให้กำเนิดลูกนะ

ฉันและราฟเฟิลออกไปส่งพี่มีอาที่จากไปโดยทิ้งคำพูดมีเลศนัยเอาไว้

ราฟเฟิลส่งเสียงพึมพำเบาๆ จากนั้นก็เดินกลับเข้ามาในห้อง ฉันเอาเครื่องมือสื่อสารแตะที่เซ็นเซอร์ มันเกิดเสียงดังบี๊บ เพื่อให้เซ็นเซอร์บันทึกรหัสของฉัน หลังจากนี้ฉันจะเปิดประตูห้องได้โดยใช้แค่เพียงเครื่องมือสื่อสารของฉันเอง

เมื่อเข้ามาในห้อง ฉันมองเห็นผังห้องคล้ายคลึงกับห้องของแฮรี่ มันใหญ่ประมาณ 5 ตารางเมตร เทียบได้กับขนาดห้องน้ำบ้านของฉัน

อีกฝั่งของประตู มีโต๊ะเก้าอี้วางอยู่ชุดนึง บนโต๊ะไม่มีอะไรเลยนอกจากของใช้ในชีวิตประจำวันของฉัน แต่ละชั้น มีห้องน้ำรวม ดังนั้นฉันจะต้องใช้ห้องน้ำที่อยู่ข้างบน

ฉันเฝ้ามองราฟเฟิลที่กำลังปูผ้าห่ม “ราฟเฟิล นายกำลังปิดบังอะไรฉันอยู่หรือเปล่า? ลุงเมสันบอกอะไรกับนาย“

ราฟเฟิลยิ้มและทำงานของเขาต่อ “มันก็แค่เรื่องที่ดี” เขาคลี่ผ้านวมออกแล้วหันกลับมาพูดด้วยรอยยิ้ม “หยุดถามเถอะ ไม่ดีเหรอที่พรุ่งนี้จะมีเซอร์ไพรส์?”

“เซอร์ไพรส์?”ฉันยิ้ม “ฉันชอบเซอร์ไพรส์นะ ฉะนั้นฉันจะไม่ถามอีกแล้ว“ฉันโยนกระเป๋าทิ้งไว้ข้างเตียงอย่างลวกๆ แล้วหยิบเสื้อผ้าสะอาด 2 ชุดออกมา ชุดหนึ่งเป็นชุดออกรบสีดำไว้ใช้ฝึกฝน ส่วนอีกชุดเป็นชุดลำลองที่ใช้พักผ่อนในเมือง มันเป็นชุดเดรสยาวถักขึ้นมาจากผ้าลินิน แล้วยังมีกางเกงขายาวที่ฉันได้รับมาตั้งแต่แรกๆ ฉันยังมีรองเท้าคู่ใหม่ที่เจ้าหญิงอาร์เซนอลทำขึ้นโดยส่วนตัว รอยเย็บกระชับเรียบร้อย ช่างสวยงาม

ฉันรู้สึกในช่องข้างๆ ช่องที่ฉันไว้เก็บของที่ระลึก ฉันหยิบสร้อยข้อมือลูกปัดไม้จันทร์หอมออกมาแล้วยื่นให้กับราฟเฟิล “รับไปสิ นี่คือการขอบคุณที่นายคอยดูแลฉันมาโดยตลอด“

ราฟเฟิลมองสร้อยข้อมือไม้จันทร์หอมด้วยความตะลึง อันที่จริงแล้ว มันเป็นของขวัญที่พ่อของฉันซื้อให้กับใครบางคน

“ให้ผมเหรอ?”เขากล่าวด้วยความไม่อยากเชื่อ

“อืมม” ฉันพยักหน้าจากนั้นก็จับมือของเขาขึ้นเพื่อสวมสร้อยข้อมือให้เขา “นี่คือสร้อยข้อมือไม้จันทร์หอมรับพรจากพระเจ้า มันจะคอยคุ้มครองนาย ราฟเฟิล นายจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเรา” ฉันจับมือเขาไว้แน่น

เขาตะลึงและจ้องมองสร้อยข้อมือ เขาจับมือฉันแน่น “นี่เป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่ผมเคยได้รับมาเลย ขอบคุณมาก หลัวปิง!!“เขาก้มหน้า ใบหน้าแดงก่ำยิ้มอย่างเขินอาย

ฉันปล่อยมือเขา ราฟเฟิลก็รีบยกสร้อยข้อมือขึ้นมาสูดดม เขามองมาที่ฉันด้วยความประหลาด “มันหอมมาก!!” เขาศึกษาสร้อยข้อมืออย่างละเอียด “ผมเคยอ่านจากตำราว่าไม้จันทร์หอมมีกลิ่นหอม!! ใครจะไปคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง โอ้ใช่แล้ว“เขาหันมาทางฉัน “เธอจะนอนหลับโดยที่ไม่ได้ยินเสียงของฉันได้หรือไม่? พรุ่งนี้เป็นวันสำคัญ คืนนี้เธอจะต้องพักผ่อนให้มาก ว่าแต่ทำไมผมต้องไปอยู่ที่นี่เพื่อพูดคุยกับเธอคืนนี้?”

ฉันตะลึงงัน กับสิ่งที่เขาเสนอ พูดตรงๆ มันคงกลายเป็นนิสัยไปแล้ว ที่ฉันจะเผลอหลับหลังจากพูดคุยกับเขา มันเหมือนกับคุณย่าของฉันที่จะนอนหลับได้เมื่อเธอฟังวิทยุ

ไม่เพียงแต่ฉันจะต้องนอนบนเตียงแปลกๆ ฉันยังไม่ได้ยินเสียงราฟเฟิลพูดพล่ามข้างๆฉัน ฉันน่าจะได้มีปัญหากับการนอนหลับจริงๆ

“คืนนี้ ผมไม่ต้องทำงานในโกดัง มันจะไม่เป็นไร ผมดูแลเธอได้“เมื่อเขาพูดอย่างนั้น เขาก็หยิบหนังสือเล่มเล็กออกมาจากกระเป๋าสะพายติดตัวตลอด แล้วหยิบปากกาน่าเกลียดออกมา

ราฟเฟิลนั่งบนเก้าอี้ใกล้ประตูและเริ่มเขียนหนังสือเล็กๆโดยหันหลังให้ฉัน “ไปนอนเถอะ เดี๋ยวเธอหลับเมื่อไหร่ผมก็จะออกไป“

ฉันนอนลงบนเตียงอย่างเงียบๆจ้องมองแผ่นหลังของเขา แม้จะผ่านชั้นของผ้านวมนุ่ม ฉันก็ยังรู้สึกได้ถึงแผ่นเหล็กโครงเตียง ขดลวดเหล็กให้ความรู้สึกดีมาก

ฉันดึงผ้าห่มแล้วค่อยๆหลับตา ฉันได้ยินเสียงบ่นพึมพำ “พันธุกรรมกลายพันธุ์ของนกศพ….“

*ปี๊ป*เครื่องมือสื่อสารของราฟเฟิลสั่นอย่างรุนแรง

“จุ๊ๆ โนอาห์ มีอะไร? หลัวปิงหลับอยู่“

“โอ้ ฉันมีอะไรบางอย่างจะรายงานให้นายทราบ“

“โอเค“

ฉันหลับไปขณะฟังบทสนทนาที่แสนคลุมเครือระหว่างราฟเฟิลและโนอาห์ พรุ่งนี้จะมีเซอร์ไพรส์อะไร?

ก่อนที่ท้องฟ้าจะสว่าง มีคนมาปลุกฉัน ไม่ใช่ว่าฉันจะมองเห็นสีท้องฟ้าจากเมืองโนอาห์ แต่มันเป็นเพราะใครบางคนกำลังเรียกฉันอยู่ “หลัวปิง!! หลัวปิง!! ตื่น!!“ใครบางคนกำลังดึงตัวฉันขึ้นจากที่นอน ในขณะที่ฉันกำลังจะตื่น ก็มีคนเขย่าไหล่ฉันอย่างรุนแรง “หลัวปิง!! ตื่น!! บอกฉันหน่อยสิ!! ว่าทำไมราฟเฟิลถึงได้มานอนอยู่ในห้องของเธอ!“

ฉันลืมตาตื่น และเห็นสีหน้าของแฮรี่ที่กำลังกล่าวหาราวกับว่าเขาจับชู้ได้ ในห้องที่มีแสงสลัว ดวงตาสีเหลืองอำพันของเขาแวววาวเหมือนเสือจากัวร์ออกล่าเหยื่อในยามกลางคืน

ฉันสะดุ้งตื่นแล้วเหวี่ยงมันออกไปด้วยสัญชาตญาณ!!

*ปัง!*ฉันชกเข้าที่ใบหน้า เขารีบปล่อยไหล่ แล้วจับหน้าของตัวเองยืนตะลึงอยู่ข้างเตียง