เล่มที่ 2 ตอนที่ 53(บทที่ 108) – หัวใจเต้นรัวด้วยความกลัว

“ฮ่าฮ่าฮ่า…..ฮ่าฮ่าฮ่า….“พี่สาวมีอาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เสี่ยวหญิงเองก็หัวเราะขณะที่พวกเธอพาหมิงหยูกลับห้อง

แฮรี่ยืนตะลึงที่เดิม หน้าแดงจนเริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วง

“นายมันไร้ความสามารถ“เสวี่ยกี๋พูดอย่างไร้เยื่อใยและเดินจากไป

แฮรี่เหมือนจะเป็นบ้า เขาขยี้หัวตัวเอง แต่ก็ทำอะไรพวกเธอไม่ได้

*ซ่าาา*เครื่องมือสื่อสารของฉันส่งเสียงดัง มันเป็นข้อความจากราฟเฟิล *หลังจากฝึกเสร็จ ให้แฮรี่นำทางมาที่ห้องประชุม*

ฉันมองไปที่แฮรี่ “ราฟเฟิลบอกให้ไปห้องประชุม“

แฮรี่ถอนหายใจ ลูบหน้าผากแล้วพยักหน้า

ฉันหันหลังเดินออกไป

“ไวฟุ!! ไวฟุ!!“แฮรี่รีบเดินตามฉันมาและถามว่า “เธอเหนื่อยไหม? ดื่มน้ําหน่อยไหม?”เขายื่นขวดน้ำให้ฉัน

ฉันไม่รับมัน

เขาขยับเข้ามาใกล้เพื่อมองฉันและยิ้มอย่างมีเลศนัย “ไวฟุ เธอหึงหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า!!“

ฉันชายตามองเขาแล้วพูดว่า “ถ้าฉันจะบอกนายว่าฉันชอบนายตอนที่นายจริงจัง นายช่วยจริงจังมากกว่านี้ได้หรือไม่?”

นัยน์ตาสีเหลืองอำพันของแฮร์รี่เปล่งประกายด้วยความปิติยินดี “ถ้าผมจริงจังมากกว่านี้ เธอจะแต่งงานกับผมไหม?”เขาชะงักหน้าแดงไม่กล้าสบตาฉันทันทีที่กล่าวจบ

“ไม่มีทาง” ฉันตอบกลับอย่างรวดเร็ว แฮรี่หยุดฝีเท้าและนิ่งไป

ฉันเดินต่อพลางสายหน้า “ฉันจะไม่คุยกับนายอีก ถ้านายยังพูดเรื่องตลกแบบนี้“

เขารีบวิ่งมาหาฉันและพูดอย่างกังวลว่า “ผมขอโทษ ช่วยแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินในสิ่งที่ผมเพิ่งพูดไปแล้วกัน” เขามองไปทางด้านข้างด้วยความทุกข์ใจและบ่นพึมพำกับตัวเองว่า “ผมพูดแบบนั้นออกไปได้ยังไง? ถ้าหากเธอตกลงจริงๆละ?”

ฉันกลอกตามองเขาอย่างหมดความอดทน เขาคิดถึงแต่ตัวเอง!! ใครจะไปยอมตกลง!!

“ฉันไม่สนหรอกนะว่านายจะเคยจีบใครมาก่อน แต่อย่ามาล้อเล่นกับฉัน นายจะโดนดีแน่!“ฉันแสดงจุดยืนอย่างตรงไปตรงมา

แฮรี่เดินตามฉันมาด้วยเสียงหัวเราะ “มันเป็นเพราะผมยอมคุณต่างหาก เธอคิดจริงๆหรอว่าเธอจะตีผมได้?”เขาเชิดหน้าด้วยความมั่นใจ

ฉันยกมือขึ้น อดไม่ได้ที่จะต่อยเขา กลางอุโมงค์แคบๆ *ปัง!!* หมัด เดิมทีมันควรจะโดนเขากลับถูกป้องกัน

เขาเอามือขึ้นมาป้องกันมาของฉันได้อย่างง่ายดาย  ดวงตาสีเหลืองอำพันของเขาเปล่งประกายราวกับคริสตัล มันเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและความมั่นใจ “เข้ามาอีกสิ!” เขากวักนิ้วมาที่ฉัน ขณะที่เขาเลิกคิ้ว ล้อเลียนฉัน!

เนื่องจากเขาชวนทะเลาะ ฉันจึงปล่อยมันออกไปด้วยท่าทางที่รวดเร็วกว่า

เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ยืดหยุ่นเหมือนเสือจากัวร์ กระโดดพลางหันหลังพลาง พวกเราต่อสู้ประชิดกันภายในอุโมงค์แคบ

เหมือนว่าเขาจะคุ้นเคยกับรูปแบบการโจมตีของฉันมาก เมื่อกล่าวถึงพ่อของฉัน แฮรี่เปรียบดังต้นกล้าที่เหมาะสมกับการฝึกศิลปะการต่อสู้ เขาจดจำทุกทักษะและนำไปใช้กับทักษะของตน

ฉันปล่อยมันออกไป จากนั้นเขาก็จับข้อมือของฉัน แล้วเหวี่ยงฉันออกไปด้วยทักษะไทเก๊กที่ฉันเป็นคนสอนเอง ฉันออกแรงโดยอาศัยแรงของเขาและวิ่งไปตามกำแพงอุโมงค์ ก่อนจะกระโดดหมุนตัวกลางอากาศ และเตะเข้าที่คอของแฮรี่ แฮรี่ถึงกับสะดุ้ง นอนกลิ้งบนพื้น ไม่ขยับแน่นิ่ง

ฉันตกสู่พื้นและยืนมองเขาด้วยท่ามั่นคง เขาไม่เคลื่อนไหวเลยคล้ายกับคนเป็นลม

แม้ว่าฉันจะรู้อยู่แล้วว่าร่างกายของเขามีความทนทาน ไม่แตกหักง่ายๆ แต่ฉันก็เตะเขาอย่างแรง ฉันทำร้ายเขาจริงๆเหรอ?

ฉันเป็นกังวลและวิ่งไปหมอบข้างๆเขา ฉันพยายามผลักและเรียก “แฮรี่! แฮรี่!”

เขาไม่ตอบสนองเลย แย่แล้ว!!

ฉันเริ่มวิตกกังวลและตบหน้าเขา “แฮรี่!! ทำไมนายไม่อึดทนทานเหมือนทุกครั้ง? ทำไมถึงได้เป็นลมไปได้? ตื่นนนน!“

*แป๊ะ แป๊ะ แป๊ะ * ฉันตบหน้าเขาแต่เขาก็ยังหมดสติ ฉันรีบเอาหูแนบหน้าอกเพื่อฟังเสียงหัวใจ

*ตุบ ตับ ตุบ ตับ ตุบ ตับ!!*เสียงหัวใจของเขาเต้นเร็วผิดปกติ

ฉันทั้งโกรธและหน้าซีด เมื่อเห็นขวดน้ำที่กระเป๋าขากางเกงของเขา ฉันรีบหยิบออกมา เปิดฝาเทน้ำเย็นโฉลมหน้าขาว

*เฮือกกก!*เขาตื่นลุกขึ้นมานั่ง และเช็ดหน้าของตน “ไวฟุ เธอใช้น้ำสิ้นเปลืองมาก!!“

*หืม!* ฉันปาขวดน้ำใส่เขา

แฮรี่รีบลุกขึ้นหยิบขวดน้ำ เขาเข้ามาใกล้ฉันและพูดว่า “หลัวปิง เหมือนผมจะได้รู้แล้วว่าทักษะของเธอพัฒนาขึ้นอีกครั้ง“

ฉันได้ยินเขาเรียกฉันว่าหลัวปิง นั่นก็หมายความว่าเขาจริงจัง

ฉันมองดูเขาแล้วหัวเราะ “รู้สึกดีจริงๆที่ได้สู้กับนาย“

“ตอนต่อสู้เธอไม่รู้สึกดีบ้างเหรอ?”เขามักจะต่อยตีเสมอ อันที่จริงแล้วฉันเองก็รู้สึกดีมาก ฉันสามารถเรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างผ่านการต่อสู้กับแฮรี่ นอกจากนี้ เขายังเป็นเมต้าฮิวแมนที่แข็งแกร่งที่สุดในเมืองโนอาห์ การได้ต่อสู้กับคนที่แข็งแกร่งกว่าคือวิธีพัฒนาที่ดีที่สุด

แฮรี่สะบัดน้ำบนหัวของเขาแล้วมองมาที่ฉัน “ทำไมเราไม่มาสู้กันทุกวันละ? เหมือนพี่สาวมีอากับไค“

ฉันรู้สึกทึ่ง “ทั้ง 2 คนนัดเจอกันทุกคืนเพื่อต่อสู้เหรอ?”ฉันรู้สึกประหลาดใจ แต่เมื่อคิดถี่ถ้วน…..ฉันหน้าแดงทันที กลับกลายเป็นว่าฉันกำลังคิดเรื่องสกปรกอยู่!!

“ฮะ? ไวฟุ เธอกำลังคิดอะไรอยู่?”แฮรี่ขยับเข้ามาใกล้ฉันอย่างหน้าด้าน น้ำไหลตามขอบใบหน้าของเขา ขณะที่เขาเข้าใกล้จนเกือบจะแตะปลายจมูกของฉัน สายตาสีเหลืองอำพันของเขาจับจ้องมาที่ใบหน้าที่แดงก่ำของฉัน

“ออกไปให้พ้น!!“ฉันผลักเขาทันที ฉันไม่อยากให้เขาเห็นใบหน้าแดงๆของฉัน เขาสะดุดถอยหลังไปก้าวนึง

ส่วนฉันก็รีบก้าวเดินออกไปข้างหน้าด้วยความอาย

อย่างไรก็ตาม ฉันก็ไม่ได้ยินเสียงรอยเท้าเดินตาม ฉันหันกลับไปเขาก็ยังยืนอยู่ที่เดิม จ้องมองไปในอวกาศด้วยสายตาว่างเปล่า

“แฮรี่!!! ไปที่ห้องประชุม!!“ฉันตะโกนดึงเขากลับมาสู่โลกแห่งความจริง อยู่ๆเขาก็หน้าแดง ก้มหน้า เดินตามฉัน

ฉันหันหลังเดินต่อไปในขณะที่เขาเดินตามหลังฉัน ที่แปลกคือเขาเงียบและไม่พูดอะไรอีก

ณ ปลายอุโมงค์มีลิฟท์ ฉันไม่เคยใช้อุโมงค์นี้ เส้นทางมันเชื่อมต่อกับศูนย์ควบคุมของเมืองโนอาห์ หากไม่มีสิทธิ์เข้าถึงระดับอาวุโส จะไม่สามารถเข้าไปได้ตามที่ใจอยาก

ฉันกลับแฮรี่เข้าไปในลิฟท์ เมื่อประตูปิด มันก็ส่งฉันเข้าไปในลิฟท์สีขาว

แฮร์รี่มีพฤติกรรมผิดปกติ ความเงียบที่ไม่เคยมีมาก่อนทำให้บรรยากาศในลิฟต์น่าอึดอัดใจ

ฉันไม่อยากมองเขา

“หลัวปิง“จู่ๆเขาเขาเรียกชื่อฉัน

“หืม?”ฉันตอบกลับแบบเป็นกันเอง

“ผม….“เขาพูดแค่คำว่า *ผม* และไม่พูดต่อ

“อะไร?” ขณะที่ฉันอยากจะหันไปมองเขา ประตูลิฟต์ก็เปิดออก ฉันได้รับการต้อนรับด้วยห้องประชุมสีขาวที่กว้างขวาง กลางห้องประชุมมีโต๊ะเงินรูปไข่ขนาดใหญ่ โต๊ะมีลักษณะคล้ายกับโต๊ะควบคุมที่มีพื้นผิวเรียบ คล้ายคลึงกับจอแสดงผลผลึกเหลว