เล่มที่ 2 ตอนที่ 63(บทที่ 118) – การต่อสู้

หลังจากผ่านไปครึ่งเดือน ไคและสมาชิกในทีมคนอื่นๆที่นำทรัพยากรไปแลกกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย ส่วนใหญ่ที่นำกลับมาจะเป็นโลหะ

ทุกคนช่วยกันคนละไม้คนละมือขนย้ายของ

ฉันอยากรู้เกี่ยวกับเมืองเกราะฟ้า อันที่จริงก็ไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียว พี่มีอาและสาวๆคนอื่นก็อยากรู้อยากเห็นเพราะไม่มีใครเคยไปที่เมืองนั้น

เมืองเกราะฟ้าถือเป็นเมืองที่มีคนพลุกพล่านมากที่สุดในโลก ตามคำบอกเล่าของแฮรี่ บังเอิญว่าเมืองเกราะฟ้าตั้งอยู่ระหว่างเมืองรอบข้างหลายเมือง จึงกลายเป็นศูนย์กลางในการแลกเปลี่ยนทรัพยากร ผู้คนที่อาศัยอยู่ในนั้น จะอยู่อย่างสงบสุขเนื่องจากได้ทำข้อตกลงสันติภาพเอาไว้

แม้ว่าเมืองเกราะฟ้าจะตั้งอยู่ระหว่างหลายต่อหลายเมือง แต่ระยะทางก็ยังคงห่างไกล อย่างไรก็ตาม เนื่องจากที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ และระยะทางของแต่ละเมือง จึงทำให้พวกเขากลายเป็นตลาดการค้า

ฉันอยากจะไปเห็นกับตา

เมื่อเราเก็บของเข้าคลัง คาร์ลน้อยก็เดินไปมารอบๆตัวพวกเราเพื่อช่วยหยิบสิ่งของที่กระจัดกระจายตามพื้น

แฮรี่เองก็กำลังยุ่งอยู่กับการอวดเหรียญตราที่ได้รับกับพวกของไค

เขายืดอกโชว์เหรียญเงิน คนที่เหลือรุมล้อมเขาด้วยความอิจฉา บางคนก็ใช้มือสัมผัสตราเงินที่อยู่บนหน้าอกแฮรี่

“ภรรยาของผมติดเข็มให้กับผมเป็นการส่วนตัวเลย“แฮรี่ทำเสียงหนักแน่น บ่งบอกถึงความสำเร็จอันแสนพึงพอใจ พร้อมกับขยิบตาให้ฉัน

ฉันเมินเฉยไม่สนใจเขา เขายิ่งทำตัวแย่ลง กลายเป็นคนที่น่ารำคาญมากขึ้นกว่าเดิม

*ปริ๊ดดด*วิลเลี่ยมและพวกผู้ชายผิวปาก!!

“ไม่เลวเลย กัปตัน!! พวกเราไปกันแค่ครึ่งเดือน กลับมาก็มีพี่สะใภ้แล้ว“

“แน่นอน กัปตันแฮรี่ของเรามีเสน่ห์ขนาดนี้ จะมีผู้หญิงคนไหนไม่ตกหลุมรักเขา“

“ก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น ต่ำกว่ามาตรฐานด้วยซ้ำ“แฮรี่บอกว่าตัวเองนั้นมีคุณสมบัติต่ำกว่ามาตรฐาน แต่ก็เอามือเสยผมทำท่าทางว่าตัวเองเป็นนายแบบหล่อๆ

อย่างไรก็ตาม ฉันเป็นคนที่ชื่นชมความดีจากภายในไม่ใช่ภายนอก

คนที่สามารถกำจัดศัตรูได้อย่างกล้าหาญคือคนที่หล่อเหลาสำหรับฉัน

เพื่อขจัดคนพาลสนับสนุนคนอ่อนแอ นี่คือคนที่อยู่ในนิยามของฉัน

“น้องสะใภ้“

“น้องสะใภ้…..“

ไคและคนอื่นๆรวมตัวกันส่งเสียงร้อง

“ไม่ต้องไปสนใจ คนพวกนี้สงสัยอยากจะโดนกระทำ พวกมันเป็นบ้าตามแฮรี่ไปหมดแล้ว“พี่มีอากล่าว จากนั้นก็จ้องมองไปที่ไค ไคปากค้างก่อนจะเอามือปิดปาก

“พวกเขาทำตามลุงเมสัน“เสี่ยวหญิงพูดตรงไปตรงมา

“แต่พี่เช่อชื่อก็ชอบนะ“เจ้าหญิงอาร์เซนอลหัวเราะ “แล้วแฮรี่ก็ไม่ได้ทำแบบนี้เป็นวันแรกด้วย“

“แต่เขาไม่ได้แย่เหมือนกันตอนนี้“พี่มีอากล่าว

“นั่นก็จริง“เสี่ยวหญิงพองแก้ม “ฉันสงสัยจริงๆว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงได้ทำตัวแย่ลงทุกวัน ทั้งๆที่กัปตันเราก็เพิ่งจัดการเขาไป มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย“

“มันเคยช่วยได้ที่ไหนล่ะ?”หมิงหยูมองด้วยสายตาโกรธเคือง “คนงี่เง่าแบบนั้นไม่รู้สึกรู้สาอะไรหรอก เขาชอบทำตัวตลกแล้วทำให้คนอื่นสับสน!!“หมิงหยูวางกล่องและนั่งลง

เรามองไปที่หมิงหยู จากนั้นก็หันมองพี่มีอา พี่มีอาหลบสายตาแล้วหันไปหาเสี่ยวหญิง เสี่ยวหญิงก็หันต่อไปหาเสวี่ยกี๋แล้วกลับมามองเจ้าหญิงอาร์เซนอล สายตาแต่ละคนจ้องมองกันเอง

“บ้าจริง!!“เสวี่ยกี๋บ่นพึมพำขณะที่สายตาของเธอจับจ้องไปที่หมิงหยู เสวี่ยกี๋เป็นอะไร?

“ทำไมถึงไม่สนใจพวกเราบ้าง“วิลเลี่ยมและคนอื่นตะโกนอีกครั้ง สงสัยพวกเขาอยากจะโดนลงโทษเหมือนกัปตันของพวกเขา

“เจ้านายอย่าโกรธสิ“คาร์ลตัวน้อยเดินเข้ามาใกล้ๆเท้าของฉันแล้วเงยหน้าขึ้น ดวงตาของมันถูกแทนที่ด้วยท่าทางโกรธ “ฉันจะบอกพ่อให้ไปทุบพวกเขาเอง!“

เฮ้อ ราฟเฟิลทำไม่ได้ แต่ฉันทำได้

ฉันวางกล่องพัสดุแล้วหันไปหาพวกผู้ชายที่กำลังผิวปาก พวกเขายังคงตระโกนเรียก “น้องสะใภ้ น้องสะใภ้!!“

ฉันเดินไปหาพวกเขา พี่มีอาตกใจรีบคว้ามือฉัน “กัปตันใจเย็นๆ!!“

ฉันปัดมือออกแล้วกล่าวว่า “ไม่ต้องกังวล ฉันไม่เป็นไร“

พี่มีอาและเสี่ยวหญิงมองมาที่ฉันด้วยความประหม่า

เสวี่ยกี๋ก็หันมองมาที่ฉัน เจ้าหญิงอาร์เซนอลวางกล่องในมือและขมวดคิ้ว

“ดูนั่นสิ!! น้องสะใภ้กำลังเดินมาหา!! กัปตันครับ!!“วิลเลี่ยมและโจอี้สะกิดแฮรี่

แฮร์รี่โบกมือและทักทายฉันด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “ไวฟุ ในที่สุดเธอก็ยอมแพ้ผมแล้วใช่ไหม?”

ฉันหันไปมองด้านข้างเขา วิลเลี่ยม ไค โจอี้ มูริม มอสซีและคนอื่นๆยังคงหัวเราะตลกขบขัน มีก็แค่เซียที่กำลังแสดงท่าทางประหม่าราวกับว่าเขากำลังรอฉากดราม่า

ฉันหันไปมองแฮรี่ “ในเมื่อทุกคนกลับมาแล้ว เรามาซ้อมต่อสู้กันตัวต่อตัว“

แฮรี่ตกตะลึง เขาขมวดคิ้วบ่นพึมพำ “ตัวต่อตัว?”

“ถูกต้องง มีเมตาฮิวแมนมากมายในโลกภายนอก แต่ละคนก็มีพลังวิเศษที่แตกต่างกัน การต่อสู้แบบตัวต่อตัวจะช่วยเพิ่มพูนประสบการณ์ในการต่อสู้ให้กับพวกเรา” หลังจากผ่านไปครึ่งเดือนนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันพูดกับเขา

แฮรี่กอดอกยิ้ม “เธอหมายถึงให้ทุกคนใช้พลังพิเศษของตัวเองหรอ?”

“ถูกต้อง“ฉันจ้องมองเขาอย่างเคร่งขรึมขณะที่เขายิ้มให้ฉัน เขาเลียริมฝีปากและตอบว่า “น่าสนใจ ทางที่ดีเธอเองก็ต้องระมัดระวังตัว“

“เข้าใจละ เจอกันที่สนามฝึก“ฉันหันหลังจากไป แต่ก็ถูกเขาหยุดเอาไว้ “สนามฝึกคงไม่ดี พลังพิเศษของพวกเรานั้นมีอำนาจการทำลายล้างสูง มันอาจทำให้สนามฝึกพังได้ ไปข้างนอกกันเถอะ“เขาเอียงคอไปด้านข้าง แสดงท่าทางเพื่อหมายถึงข้างนอกเมืองโนอาห์

ฉันพยักหน้า “ตกลง“

*ฟุบ*เขาดึงมือของเขากลับไปก่อน ในขณะที่เขามองลงมาที่ฉัน “แล้วอย่าเสียใจทีหลัง“

ฉันหันไปยิ้มอย่างเย็นชา หืม นายก็อย่ามาเสียใจแล้วกัน

ฉันกลับไปหาสมาชิกในทีม “พวกเธอได้ยินแล้วใช่ไหม?”

ทุกคนแปลกใจแต่ก็เข้าใจอย่างรวดเร็ว “ค่ะ กัปตัน!!“

ฉันเหลือบมองแฮรี่ แฮรี่กำลังจัดแถวกองกำลังของเขา และใช้นิ้วโป้งชี้ตรงมาทางฉันที่อยู่ด้านหลัง จากนั้นก็หันมามองฉันแล้วหันกลับไปหาสมาชิกในทีม “กัปตันหลัวปิงต้องการจะให้พวกเราใช้พลังพิเศษฝึกฝนการสู้กันเอง“

“มันไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยกัปตัน“

“การควบคุมพลังนั้นยากมาก ซ้ำยังไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้พลังในการฝึกฝน“

“ผมรู้ ผมเข้าใจ“แฮรี่ยกมือขึ้นแสดงสัญลักษณ์บ่งบอกให้พวกเขาเงียบ “ดังนั้น พวกเราก็ค่อยๆเป็นค่อยไป ถือซะว่าแค่ออกไปเล่น“

“ครับกัปตัน“เสียงของพวกเขาอ่อนปวกเปียก ลักษณะการตอบ มันเหมือนง่ายแบบเดียวกับการฆ่ามด เสียงของพวกเขาดูน่าเบื่อหน่าย

ฉันหันไปมองสาวๆ ดวงตาเสวี่ยกี๋เต็มไปด้วยความเย็นเยือก เธอยื่นมือออกไปและมองไปข้างหน้า “กัปตัน ฉันเอง!!“

“ไอ้เด็กผู้ชายพวกนี้สงสัยอยากจะถูกตี“พี่มีอามองแคบกัดฟัน