เล่มที่ 2 ตอนที่ 62(บทที่ 117) – ต้อนรับสมาชิกใหม่เข้าทีมดีอาร์

“หมิงหยู ถ้าเธอคิดอะไรอยู่ ตอนนี้บอกกัปตันไปก่อนที่กัปตันของเราจะตกหลุมรักแฮรี่“พี่สาวมีอากล่าวกับหมิงหยู

สายตาของเสี่ยวหญิงและเสวี่ยกี๋จับจ้องไปที่หมิงหยูทันที

คำพูดของพี่สาวมีอาทำให้ฉันตกใจ และหันไปมองหมิงหยูด้วยอีกคน

หมิงหยูหน้าแดงแจ๋ เธอมองพี่สาวมีอาด้วยท่าทางโกรธ “ไร้สาระ!! แฮรี่เป็นคนไม่น่าไว้ใจเลย ใครจะอยากชอบคนแบบนั้น!!” เธอหันหลังกลับและลูบแขน พยายามหลีกเลี่ยงไม่สบตาใคร

พี่สาวมีอาหันไปสบตาเสี่ยวหญิง

หมิงหยูมักจะทำให้ฉันรู้สึกเหมือนมีพี่สาวอีกคน และตอนที่เธออยู่กับแฮรี่เธอก็มักจะทำตัวเหมือนพี่สาวที่คอยดูแลน้องชายไม่รู้จักโต อย่างไรก็ตาม จากคำพูดของพี่มีอามันทำให้ความรู้สึกเปลี่ยนไป มีผู้หญิงจำนวนมากพยายามเข้าใกล้และพูดจาไพเราะกับแฮรี่

“ในระหว่างการฝึก ห้ามพูดคุยเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้อง!!“ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะไม่สนใจแฮรี่

“ค่ะ“ทุกคนตะโกนพร้อมกัน ก่อนจะหันไปข้างหลังฉันเหมือนว่ามีคนมา

ฉันหันไปรอบๆ และตกใจ

เจ้าหญิงอาร์เซนอลเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันพร้อมแต่งกายในชุดออกรบ ผมยาวของเธอถูกและมัดไว้หลังศีรษะ เธอดูสง่างามมากแม้จะอยู่ในชุดทหาร

ฉันสงบสติอารมณ์และมองเธออย่างเคร่งขรึม “เธอได้รับอนุญาตจากผู้อาวุโสอลูฟาและพี่เช่อชื่อแล้วยัง?”

เจ้าหญิงอาร์เซนอลดูมั่นคง “เราคือเจ้าหญิงแห่งเมืองโนอาห์ เราต้องการปกป้องเมืองโนอาห์ไม่ใช่หรอแค่ให้คนอื่นคอยปกป้อง ดังนั้น เราเองก็อยากจะแข็งแกร่งขึ้น!! เราอยากจะต่อสู้เคียงข้างกับพวกเธอทุกคน!!“เจ้าหญิงอาร์เซนอลยืนต่อหน้าฉันด้วยใจเด็ดเดี่ยว มองเข้าไปในดวงตาของเธอ ฉันเหมือนเห็นเพลิงสงครามที่กำลังลุกโชติช่วง

“รีบไปเข้าแถว!!“ฉันออกคำสั่ง

“ค่ะ! กัปตัน!!“เธอยิ้มให้ฉัน “กัปตันไม่ต้องเป็นห่วง เราเองก็จะไม่แย่งแฮรี่ไปจากกัปตัน!!“

ฉันยืนอึ้งอยู่ในลานจัตุรัส

เจ้าหญิงอาร์เซนอลยักคิ้ว เผยให้เห็นรอยยิ้มขี้เล่น

“ฮ่าฮ่าฮ่า……“พี่มีอาหัวเราะลั่น เสียงของเธอดังก้องไปทั่วพื้นที่

ฉันเอามือกุมขมับ เดินไปที่กระสอบทรายร่างมนุษย์ที่อยู่ด้านข้าง ในขณะที่พี่มีอาหัวเราะ ฉันก็ออกหมัดเต็มแรง ต่อยหุ่นกระสอบทราย ฉันอยากจะฆ่าแฮรี่!! เขาใช้ฉันเป็นเครื่องมือในการหลบหลีกทุกคน ไอ้เด็กเวรนั่น!!

แสงแดดยามเช้าส่องผ่านประตูเมือง ทำให้อุโมงค์ทางเข้าเมืองเป็นสีทองสะดุดตา

พวกเรากำลังวิ่งเข้าหาแสงแดดยามเช้า ยังไม่ทันได้พ้นประตู ก็มีใครบางคนโผล่พรวดออกมา “ไวฟุ!!!!“

ฉันเตะด้วยความเร็วสูงสุด!!

เขากระเด็นจากลูกเตะของฉันกระแทกเข้ากับกำแพง ฉันรีบตามเขาไปเพื่อไม่ให้เขาหลบ ฉันจับที่คอของเขาอย่างแรง ก่อนที่เขาจะเป็นลมไถลลงจากกำแพงนอนจมกับพื้น

*แป๊ะ แป๊ะ*ฉันสะบัดมือสองครั้ง แล้วหันไปมองเหล่าสมาชิกในทีมที่กำลังตกตะลึง

“วันนี้ พวกเราจะได้วิ่งอย่างสงบสุขสักที“ฉันพูด

ทุกคนจึงกลับคืนสู่โลกแห่งความเป็นจริง

“โคตรเท่!!“พี่มีอาตบมือชอบใจ

เสวี่ยกี๋ เสี่ยวหญิง และเจ้าหญิงอาร์เซนอลก็ตบมือ ส่วนหมิงหยูถอนหายใจและสายหน้า

คาร์ลตัวน้อยเข้าไปใกล้แฮรี่ และหันศีรษะสลับซ้ายขวา

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆและพาสมาชิกในทีมวิ่งเหยาะๆเข้าหาแสงแดด

“หอบ หอบ หอบ…….“

3 กิโลเมตรต่อมา หมิงหยูกลับมาหมดเรี่ยวแรงอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอดีกว่าวันก่อน

“หมิงหยู กลับไปพักผ่อนก่อน“ทุกคนแนะนำ

หมิงหยูเม้มริมฝีปากส่ายหน้า เธอมองมาที่ฉันด้วยสีหน้าซีดเผือด “ฉันทำได้!! ฉันมีวิธี รอสักครู่นะ….“เธอก้มลง แตะขาทั้งสองข้างด้วยมือ จากนั้นแสงสีเขียวก็ส่องประกายปกคลุมขาของเธอ ดูเหมือนเธอจะใช้ทักษะการรักษาช่วยขจัดความเหนื่อยล้าของร่างกาย

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ และใบหน้าของเธอค่อย ๆ ฟื้นคืนผิวสีดอกกุหลาบ เธอยืดร่างกายของเธอและยกกำปั้นขึ้น “อนุญาตให้ฉันได้วิ่งต่อไปกับทุกคนด้วยเถอะ“

ฉันพยักหน้า เจ้าหญิงอาร์เซนอลช่วยพยุงหมิงหยูและพยักหน้าให้ฉัน จากนั้นพวกเราก็เริ่มวิ่งต่อ!

เมื่อเราวิ่งออกไปทางฝั่งตะวันออก เราโบกมือให้กับพี่เฉียนลี่ที่อยู่ห่างไกลทางใต้ เนื่องจากฉันจำได้ว่าเขาบอกว่าเขามองเห็นพวกเราตอนวิ่ง

ลมพัดมาที่ผมของเรา ใบหน้าของหญิงสาวทุกคนแสดงออกถึงความมุ่งมั่น!

หนทางยังอีกยาวไกล แต่พวกเราจะคอยสนับสนุนและให้กำลังใจกัน เราจะไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลัง และจะไปถึงเส้นชัยอย่างแน่นอน

หลังจากหมดสติไป 1 ครั้ง แฮรี่ก็กลับมาวิ่งจ๊อกกิ้งกับพวกเราอีกในวันรุ่งขึ้น เพียงแต่ครั้งนี้เขารักษาระยะห่าง เมื่อพวกเราฝึก เขาก็จะฝึกอยู่คนเดียวข้างๆ

ฉันเมินเฉยเขาเหมือนที่พี่มีอาและคนอื่นๆทำ ซึ่งเขาเองก็ดูจะไม่สนใจ คล้ายกับว่าเขาเคยชินกับพฤติกรรมแบบนั้น เขายังคงเรียกฉันว่าภรรยาและเดินตามติดฉัน

บางครั้งตอนที่ราฟเฟิลมาหาฉัน แฮรี่ก็จะแกล้งราฟเฟิล ทำให้ราฟเฟิลรำคาญและกลับไป

ตอนที่เขาบอกฉันว่าเมืองโนอาห์จะใช้สัญลักษณ์เป็นแอปเปิ้ลถูกกัด ราฟเฟิลบอกว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น มันจะถูกทำเป็นสัญลักษณ์แบบเดียวกับเมืองพระจันทร์เงินที่จะถูกนำไปเย็บปักบนเสื้อผ้า รวมถึงธงที่จะถูกทำขึ้นมาใหม่ทั้งหมด

ทุกครั้งที่ฉันเห็นสัญลักษณ์ มันทำให้ฉันนึกถึงโทรศัพท์ไอโพนที่ครั้งหนึ่งแม่เคยสัญญาจะซื้อให้ในวันที่ฉันเข้าเรียนมัธยมปลาย

สำหรับผู้คนในเมืองโนอาห์ สัญลักษณ์แอปเปิ้ลถูกกัดทำให้พวกเขามีความหวัง

อย่างไรก็ตาม มันก็เปรียบเสมือนเครื่องย้ำเตือนให้ฉันรู้ว่าฉันได้หลุดพ้นจากโลกของตัวเองแล้ว ไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์ใดๆทั้งสิ้นที่มีต่อโลกใบที่แล้ว มันได้ถูกตัดขาดสะบั้น

ฉันไม่กล้าคิดไปไกล ไม่กล้าคิดถึงความทุกข์ทรมานที่พ่อแม่จะต้องมาสูญเสียฉัน ฉันรู้สึกเหมือนหัวใจของตัวเองกำลังถูกกรีดโดยที่ฉันทำอะไรไม่ได้

ที่จัตุรัสของเมืองโนอาห์ มีรูปปั้นตัวของฉันที่แกะสลักมาจากหินก้อนใหญ่ แค่ดูก็รู้สึกอึดอัดใจแล้ว ตั้งแต่วันที่พวกเขาสร้างรูปปั้น ฉันไม่กล้าเดินไปที่จัตุรัสแห่งนั้นอีกเลย

รูปปั้นแสดงท่าทางฉันถือลูกแอปเปิ้ลที่ถูกกัด ในตอนแรก มันถูกออกแบบด้วยภาพลักษณ์ดั้งเดิมของฉันตอนที่ฉันมาถึงโลกใบนี้ มันเป็นภาพฉันในชุดนักเรียนมือถือผลแอปเปิ้ล ภาพลักษณ์ของมันให้ความรู้สึกเหมือนองค์กรพิทักษ์เยาวชน

ฉันอ้อนวอนพวกเขาครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ให้สร้างรูปปั้นนี้ แต่ผู้อาวุโสอลูฟากับคนอื่นๆยังคงยืนกราน จนสุดท้ายฉันต้องยอมแพ้ ฉันจึงขอไม่ให้พวกเขาสร้างฉันในชุดนักเรียน แต่ให้สวมใส่เสื้อผ้าอื่นแทน

ราฟเฟิลก็ตระหนักได้ว่าเสื้อผ้าชุดนักเรียนมันไม่สวย เขาอยากจะสร้างรูปปั้นฉันให้สวยที่สุด เขาเปลี่ยนทรงผมของฉันให้เป็นผมยาวด้วยซ้ำ

โชคดีที่มันเป็นเพียงแค่เห็น รูปร่างสัดส่วนของฉันจึงไม่ชัดเจน

หนึ่งในทีมผู้สร้างรูปปั้นคือสามีคนนึงของพี่เหมยซี ลุงรูดี้ เขาจริงจังกับงานที่ได้รับมอบหมายมาก ทุกรอยแกะสลักเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณฉัน

ฉันอึดอัดใจเหลือเกิน

โชคดีจริงๆที่เวลาส่วนใหญ่ของฉันใช้ไปกับการฝึกซ้อม ฉันจึงขจัดความอึดอัดออกไปได้โดยที่ไม่รู้ตัว