เล่มที่ 2 ตอนที่ 9 – ในโลกที่ไร้แตงกวาคือโลกอันบริสุทธิ์

เมื่อแฮรี่ดึงมือลง มังกรน้ำแข็งก็พุ่งลงสู่ถ้ำขนาดใหญ่อย่างช้าๆ ตอนที่เราบินขึ้นมีวงแหวนสีเขียวส่องสว่าง ฉะนั้นตอนที่เราบินลงมันก็มีแสงสีเขียวเหมือนกัน ด้านบน ทางเข้าค่อยๆปิดจนกระทั่งแสงแดดไม่สามารถเล็ดลอดเข้ามาได้

หลังจากมังกรน้ำแข็งลงจอดสนิทติดพื้นดินด้วยระบบของตัวเอง แฮรี่ก็กระโดดออกจากห้องนักบิน เขาเชิดหน้าขึ้น “เธอเห็นอะไรไหม? ไม่มีอะไรที่กัปตันคนนี้ขับไม่ได้“แฮรี่ทำมือเท้าสะเอว วางท่าทางใหญ่โตอย่างพอใจ ทุกคนเข้ามาล้อมรอบเขา ฟังเขาโอ้อวดจนตัวพองโต ฉันจะไม่แฉความจริงเรื่องของเขา เพราะถ้าฉันทำเช่นนั้น ก็กับแฉตัวเองด้วย

“หัวหน้า รู้สึกอย่างไรบ้าง?”ทุกคนต่างเข้ามารุมล้อมแฮรี่ด้วยแววตาอิจฉา

เมื่อทุกคนจดจ่ออยู่กับแฮรี่ ฉันจึงฉวยโอกาสแอบหนีออกไปอีกฝั่งนึงอย่างเงียบๆ อาการของฉันยังไม่หายดี พวกเขาต้องดูได้จากใบหน้าที่ซีดเซียวของฉัน และมันก็คงจะแย่มากถ้าหากพวกเขารู้ความจริง

“มันไม่เจ๋งหรอ?”โจอี้ถามด้วยความอิจฉา “ราฟเฟิลบอกว่ามันใช้คริสตัลสีฟ้าเป็นแหล่งพลังงานต้นกําเนิด!! ฉะนั้นมันจะต้องเคลื่อนที่เร็วมาก!!“

“หัวหน้า มันบินเร็วแค่ไหน? ผมขับมันได้หรือไม่?”

“ไม่มีทาง นายไม่มีทางคุมมันได้“แฮรี่สะบัดผมพริ้ว “มีแต่ผมเท่านั้นแหละที่คุมมันได้“

“แหม่ ทำอย่างกับว่าหัวหน้าคุมหลัวปิงได้อย่างนั้นแหละ“วิลเลี่ยมพูดหน้าด้านๆ แฮรี่ได้แต่ยิ้มอย่างกล้ำกลืนฝืนทน

“ฮ่าฮ่าฮ่า…..“ทุกคนต่างหัวเราะขบขัน

ฉันซ่อนตัวอยู่ด้านข้างเพื่อผ่อนคลายลมหายใจ ในโลกที่ฉันเคยอยู่มาก่อน มันมีคำพูดหนึ่งบอกกันว่า “ผมจะพาคุณทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า เจิดจรัสเหนือม่านนภา“

ฉันได้ทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าจริง แต่มันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกเจิดจรัสเปล่งประกายใดๆทั้งสิ้น มีแต่ทำให้ฉันจมอยู่กับความทุกข์ทรมาน สิ่งที่น่าวิตกมากที่สุดคือฉันถึงกับอาเจียนอาหารเมื่อเช้าออกมาให้ฝูงอีกากิน

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆวนไปมา 3 ครั้งก่อนจะรู้สึกดี

ราฟเฟิลแทรกตัวออกมาจากฝูงชน เมื่อเช้าเห็นฉัน เขาก็รีบวิ่งมานั่งข้าง เสวี่ยกี๋ มีอาและเสี่ยวหญิงก็เดินตรงมาหาฉันจากอีกด้านหนึ่ง

“เป็นไงบ้าง? ตัวควบคุมทำงานง่ายหรือไม่?”ราฟเฟิลหยิบสมุดบันทึกออกมาและตั้งคำถาม ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นหลังจากที่เห็นฉันบินกลับมาอย่างประสบความสำเร็จ “ถ้าหากเธอรู้สึกไม่สบายใจอะไร เธอจะต้องบอกผมทันที ผมจะได้ไปแก้ไขมัน“สายตาของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง อยากจะได้ข้อมูลรวมถึงความรู้สึกจากการได้ออกขับยานของฉัน

ฉันคงต้องคุยเรื่องนี้กับเขาอย่างจริงจัง

ฉันยื่นมือออกไปแตะไหล่ เขาตกตะลึงแต่ก็ไม่ได้อายเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ตัวของเขานั้นสูงกว่าฉัน แต่ร่างกายของเขาก็ค่อยๆหย่อนตัวลง

เมื่อความสูงของเราอยู่ในระดับที่เท่ากัน ฉันจึงมองเข้าไปในดวงตาของเขา “ราฟเฟิล!“

“ฮะ?”เขาหน้าแดงมากจนไม่กล้ามองฉัน

“ได้โปรด ใส่คันบังคับมาให้หน่อย“

“ฮะ???”เขาตะลึงและมองกลับมาที่ฉันด้วยความสับสน

ฉันถอนมือออกจากไหล่ของเขา เขายืนตัวตรงก่อนจะตอบว่า “แต่มังกรน้ำแข็ง ติดตั้งเทคโนโลยีควบคุมประสาทรุ่นล่าสุด มันล้ำหน้ากว่าการควบคุมด้วยคันบังคับไปไกลมาก มัน………“

“เพิ่มคันบังคับ!! มีพวงมาลัย!! หรืออะไรก็ได้“ฉันแทบจะเป็นบ้า ฉันไม่ได้สนใจเทคโนโลยีสั่งงานผ่านเส้นประสาทเลย ฉันไม่ชินกับมัน!! ฉันจึงยกมือขวาแล้วทำถ้าถือคันโยก “ตราบใดที่ฉันสามารถสัมผัสกันได้ ฉันจะกลับไปขับมัน“ฉันมีช่วงเวลาที่ยากลำบากร่วมกันกับการปรับตัวเข้ากับเทคโนโลยีควบคุมเส้นประสาท ฉันจึงรู้สึกไม่ปลอดภัยถ้าหากไม่มีอะไรยึดเหนี่ยว

ราเฟิลพยักหน้ายอมรับความคิดที่เต็มไปด้วยอารมณ์ของฉัน “เอ่ออ แล้วจะเอาขนาดหนาสักเท่าไหร่ดี“

“ขนาดเท่าแตงกวา“ฉันหยุดชะงัก ฉัน….พูด….บ้าอะไรออกไปเนี่ย!! บ้าบอสิ้นดี!!

*อุ๊บ!!“พี่มีอาไม่อาจกลั้นเสียงหัวเราะได้อีกต่อไป “ฮ่าฮ่าฮ่า….“เสียงหัวเราะของเธอดังลั่นชัดเจน

“พี่มีอา เธอกำลังหัวเราะเรื่องอะไร?”เสี่ยวหญิงมองด้วยความงุนงง

เสวี่ยกี๋เองก็มองพี่สาวมีอาด้วยความสับสน

“ไม่มีอะไร พวกเธอไม่เคยเห็นแตงกวา พวกเธอย่อมไม่รู้เป็นธรรมดา“พี่มีอายิ้มอย่างมีเลศนัย

ฉันถอนลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก โชคดีที่พวกเธอไม่เข้าใจ มันคงต้องโทษลูกพี่ลูกน้องของฉันที่ทำให้จิตใจของฉันขุ่นมัว ตอนนี้ฉันรู้สึกแปลกๆทุกครั้งที่เอ่ยถึง “แตงกวา“

เสียงหัวเราะของพี่มีอา ดึงดูดความสนใจของพวกผู้ชาย พวกเขามองมาด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นก่อนจะเดินมาหาพวกเรา

“เธอกำลังหัวเราะเรื่องอะไร?”ไคถามอย่างสงสัย

พี่มีอาสีหน้ามืดมน เธอตอบกลับไปว่า “ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของนาย“

ภายในเสี้ยววินาทีนั้น พวกผู้ชายก็เหมือนถูกโจมตีเข้าที่จิตใจ แต่ละคนต่างก็หมุนตัวกลับหลังเพื่อหลบหนี พวกเขาเดินเตาะแตะสีหน้าก้มต่ำหลังจากที่ถูกพี่มีอาตะคอกใส่

แฮรี่หัวเราะเบาๆ แล้วตบไหล่บรรดาพี่น้องเพื่อเป็นการปลอบใจ

“นายท่านกำลังหมายถึงว่า ระบบควบคุมด้วยประสาทไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกถึงการสัมผัส“มังกรน้ำแข็งตัดบทด้วยคำพูดที่ดูซับซ้อนราวกับว่าเขากำลังอธิบายแทนฉัน “นายท่านคงกำลังมองหาความตื่นเต้นจากความรู้สึกที่ได้สัมผัส“

ฉันมองมังกรน้ำแข็งด้วยสายตาตกตะลึง คำพูดที่เขาใช้อธิบายไม่ได้ดีไปกว่ากันเลย

โชคยังดีที่ราฟเฟิลไม่เข้าใจ เขาเป็นเด็กไร้เดียงสาที่เอาแต่พยักหน้า

ฉันถึงกับกุมขมับ ขณะที่พี่สาวมีอาก็เริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง “ฮาฮาฮา” ว่าแต่เธอรู้ความหมายเชิงลึกของคำว่าแตงกวาได้อย่างไร? แล้วทำไมคนอื่นไม่รู้

“แต่หลัวปิง แตงกวามันไม่มีแล้ว“ราฟเฟิลอธิบายด้วยความเคร่งขรึม “กลับไปเมื่อแต่ก่อน แตงกวาเองก็มีอยู่หลายชนิด ว่าแต่เธออยากจะใช้แตงกวาพันธุ์ใดละ?”

“อุ๊บบบบ!! ฮ่าาาาาฮ่าาาาฮ่าาาา….“พี่มีอาหัวเราะหนักกว่าเดิม

บ้าเอ้ย!! ฉันเหมือนสูญเสียตัวตนไปชั่วขณะ ฉันได้แต่อดกลั้นกัดฟันฝืนยิ้ม “แล้วแต่นายเลย“

“ผิวสัมผัสแบบไหน?”ราฟเฟิลชูมือขึ้นมาขย้ำ “ผิวสัมผัสจะส่งผลต่อความรู้สึกของเธอ เธออยากได้ผิวสัมผัสแบบไหนล่ะ“

ฉันอยากจะเอาหัวโขกกำแพง

“ฮ่าฮ่าฮ่า……ฉันทนไม่ไหวจริงๆ…..“พี่มีอาโอบไหล่เสี่ยวหญิงและเสวี่ยกี๋ที่กำลังสับสนเดินจากไป “ฉันได้หัวเราะจนตายแน่ถ้ายังฟังสิ่งที่นายพูดต่อ ฮ่าฮ่าฮ่า……“

พี่มีอา เธอหัวเราะดังลั่นอยู่ข้างๆฉัน เธอคิดถึงความรู้สึกของฉันบ้างไหม?

ช่างมันเถอะ ฉันจับมือราเฟิล เขาก็เริ่มกระพริบตาสีฟ้าอมเทาอย่างรวดเร็วด้วยความวิตกกังวล ร่างกายของเขาตึงเครียด ฉันขยับมือของเขาคล้ายๆการกำหมัดแต่มีรูกลวงตรงกลาง “หนาประมาณนี้ พอได้ไหม“

ราฟเฟิลพยักหน้าให้กับฉัน “ได้เลย” ดวงตาสีฟ้าอมเทาของเขาเปล่งประกาย “เส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 6-7 เซนติเมตร“จากนั้นเขาก็กลับเข้าสู่โหมดวิเคราะห์คำนวณ ดวงตาที่เขามองไปข้างหน้ามันเป็นดวงตาที่กำลังวางแผนออกแบบคันโยกบังคับในจินตนาการ “ระยะขอบคาดเคลื่อนได้ประมาณ 3 มิลลิเมตร มันน่าจะไม่ส่งผลต่อการสัมผัส“