เล่มที่ 2 ตอนที่ 42(บทที่ 97) – แบตสำรองเคลื่อนที่

“เธอไม่เข้าใจหรอ หลัวปิง?”แฮรี่ลุกขึ้นยืน แล้วยื่นมือที่มีแผลพุพองชี้มาที่ฉัน “คริสตัลพลังงานไฟฟ้าเป็นพลังงานวิเศษ มันมาจากศูนย์กลางของเขตแผ่รังสี ดังนั้น มันจึงเป็นพลังงานรังสีที่เข้มข้น หลัวปิง พยายามชำระล้างอีกครั้ง“แฮรี่ชี้นิ้วไปทางกระจกหน้าตัวยาน

ฉันเอื้อมมือไปวางไว้ที่กระจกหน้ายาน จุดแสงที่เหลือเริ่มเคลื่อนเข้ามาหาฉันอีกครั้ง แฮรี่ชี้ไปที่พวกมันและกล่าวว่า “ชุดแสงสีฟ้า เชื่อมของเหลว เผาไหม้รังสี“เขาแสดงท่าทางที่มือของเขา ดวงตาสีเหลืองอำพันเปล่งประกายขณะพยายามระงับความตื่นเต้น

จุดแสงหายไปในมือของฉัน จากนั้นเขาก็มองไปที่ฝ่ามือของฉันที่กำลังเรืองแสง

“ก่อนหน้านี้ ผมและราฟเฟิลต่างก็ไม่เข้าใจว่าเธอเปิดใช้งานหุ่นยนต์ได้อย่างไร ไม่เพียงแต่เธอจะดูดซับรังสีได้ แต่เธอยังปลดปล่อยพลังของมันได้ด้วย“เขายื่นมือที่เคยมีบาดแผลพุพองและฟื้นตัวจนหายเกือบหมด มาแตะที่มือของฉัน ข้างที่แสงไฟซึมซับเข้าไปในมือจนหมดสิ้น จากนั้นเขาก็พลิกฝ่ามือเพื่อแสดงให้ฉันดู และฉันก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่ามือของเขากลับมามีแผลพุพองอีกครั้ง

“แฮรี่!!“ฉันตื่นตระหนก

เขาหัวเราะ “ฮ่าฮ่าฮ่า……” เขาหัวเราะลั่นอย่างสนุกสนาน ยิ่งเขาหัวเราะมากเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งกังวล แฮรี่สามารถรักษาตัวเองได้ แต่คนอื่นล่ะ? ฉันอาจจะทำร้ายพวกเขา?

“แฮรี่!!” ฉันตะโกนเรียก และเผลอมือไปจับแขนของเขา ก่อนที่จะตกใจและรีบปล่อยมือเมื่อนึกถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

เขายังคงหัวเราะ หัวเราะจนตัวเองเอียงไปพิงกับกระจกยาน “คราวนี้ ผมคงจะเน่าตายจริงๆหากไปเธอสัมผัสเธอ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ซิงชวนจะต้องเสียใจจนตายแน่!! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…..มันสุดยอดมาก!! ฮ่าฮ่าฮ่า….“เขาหัวเราะอย่างหนักจนน้ำตาไหล

“แฮรี่!! ฉันจะโกรธนายถ้าหากนายยังไม่หยุดหัวเราะ!“เขาหัวเราะอย่างมีความสุขในขณะที่ฉันกลับเป็นกังวล! ฉันกังวลว่าฉันอาจจะไปเผลอทำร้ายใครเข้า ก่อนหน้านี้ฉันเคยตื่นเต้นที่ได้รู้ถึงพลังพิเศษของตัวเอง แต่ตอนนี้ฉันเป็นกังวลอย่างหนัก “อย่าหัวเราะ! มันเกิดบ้าอะไร?!”ฉันผลักเขา หลังจากที่เห็นว่าไม่มีแสงเกิดขึ้นที่มือแล้ว

“หลัวปิง!!“ทันใดนั้นเขาก็หันมาจับแขนของฉันและมองฉันด้วยความตื่นเต้น “เธอคือคริสตัลพลังงานสีฟ้าที่มีชีวิต! เธอรู้ตัวหรือไม่ว่าเธอคือพลังงานเคลื่อนที่! นี่มันโคตรจะสุดยอด! เธอเป็นสมบัติล้ำค่า!! เธอคือสมบัติล้ำค่าที่สุดของพวกเราอย่างจริงแท้แน่นอน!“เขาดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอด และกอดฉันแน่น ราวกับว่าเขาได้พบขุมทรัพย์ที่จะไม่ยอมให้ใครมาแย่งชิงไปเป็นอันขาด

ฉันยืนตะลึงอยู่ในอ้อมกอดของเขา ฉันคือคริสตัลพลังงานสีฟ้าที่มีชีวิต? ฉันคือแบตสำรองพี่มีขา?

ระหว่างเดินทางกลับ ฉันสังเกตข้อมือของตัวเองอยู่ตลอดเวลา ส่วนแฮรี่ก็มองมาที่ฉันและยิ้มเหมือนคนบ้าที่พึ่งได้รางวัลเป็นเพชรเม็ดโต

เมื่อมังกรน้ำแข็งหยุดการเคลื่อนที่ ประตูห้องโดยสารก็เปิดออก แฮรี่รีบดึงตัวของฉันออกจากห้องนักบิน พวกเราได้รับการต้อนรับด้วยเสียงปรบมือ ในที่สุดเราก็ได้กลับมาสู่โลกของเรา

“ว้าววว!!“

“หลัวปิง! หลัวปิง! หลัวปิง!“

“สมบัติแห่งเมืองโนอาห์! สมบัติแห่งเมืองโนอาห์! สมบัติแห่งเมืองโนอาห์!“

แฮรี่และฉันยืนอยู่ที่ประตูห้องโดยสาร ถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนในเมืองโนอาห์

พวกเขาโห่ร้องกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ โบกไม้โบกมือให้กับพวกเรา ความตื่นเต้นของพวกเขา มันเหมือนกับว่าพวกเขากำลังต้อนรับฮีโร่กลับบ้าน

ผู้อาวุโสอลูฟา เจ้าหญิงอาร์เซนอล ลุงเมสัน พี่เช่อชื่อก็เดินมายืนอยู่ด้านหน้าของทุกคน ตามหลังมาด้วยเสวี่ยกี๋ พี่มีอา เสี่ยวหญิง หมิงหยูและคนอื่นๆ

ผู้คนในเมืองนอกแต่งกายเรียบร้อยในชุดหลากสี ทีมแพทย์ใส่ชุดสีขาว ทีมนิเวศวิทยาใส่ชุดสีเขียว ทีมวิจัยใส่ชุดสีฟ้า ทีมก่อสร้างใส่ชุดสีส้ม ทีมช่างใส่ชุดสีเทา ทีมทหารรักษาการใส่ชุดสีเขียว ชาวบ้านใส่ชุดสีต่างๆ สร้างเป็นทัศนียภาพในเมืองใต้ดินที่มีสีสัน

ราฟเฟิลกอดสมุดเล่มเล็กของเขาแน่นขณะที่วิ่งเข้ามาหาพวกเรา

แฮรี่กระโดดออกมาด้านหน้ายืนอยู่ด้านข้างบันได เขายืนคนละฝั่งกับราฟเฟิลและยื่นมือมาหาฉัน “หลัวปิง!!“

ฉันมองไปที่พวกเขาและทุกคนก็เงียบลง อย่างไรก็ตามฉันก็รู้สึกผิด ฉันมีบางอย่างอยากพูด มันเป็นคำพูดที่ปั่นป่วนใจของฉัน

“ฉัน….“ฉันพูดได้แค่คำเดียวก่อนจะหยุด ทุกคนมองฉันด้วยความตื่นเต้น

“หลัวปิงลงมาได้แล้ว ทุกคนมาที่นี่เพื่อต้อนรับเธอ ขอบคุณสำหรับทรัพยากรที่นำกลับมา เรามาเฉลิมฉลองให้กับภารกิจแรกที่สำเร็จของเธอกัน!!“ราฟเฟิลยังคงยื่นมือของเขามาที่ฉัน ในขณะที่แฮรี่ยอมอดมือและกอดอก

ฉันกระโดดลงมาจากมังกรน้ำแข็ง โดยมีราฟเฟิลช่วยพยุงแขน ส่วนแฮรี่ก็คอยช่วยสนับสนุนห่างๆ อันที่จริงแล้วฉันไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือจากใครเลย พวกกลับมายืนในท่าที่สงบ และมองไปทางผู้อาวุโสอลูฟากับคนอื่นๆที่กำลังเดินตรงมา

เจ้าหญิงอาร์เซนอลและลุงเมสันคอยพยุงผู้อาวุโสอลูฟาที่มีใบหน้าตื่นเต้น พยายามเดินด้วยท่าทีรีบร้อน

“ผู้อาวุโส ช้าลงหน่อย“เจ้าหญิงอาร์เซนอลเตือนด้วยความหวังดีขณะที่เธอเองก็ก้าวเดินไปข้างหน้า

พี่สาวเช่อชื่อเดินตามมาติดๆ เธอถือถาดกํามะหยี่ที่มีกล่องกำมะหยี่สีดำอยู่ด้านบน

เมื่อผู้อาวุโสอลูฟามาอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันก็รีบกล่าวทักทายเขาว่า “ท่านผู้อาวุโสอลูฟา!“

ผู้อาวุโสอลูฟาจับมือของฉันแน่น มือของเขากำลังสั่นขณะที่ดวงตาของเขาก็เอ่อนองไปด้วยน้ำตา และด้วยท่าทีมันถึงทำให้เขาพูดอะไรมากไม่ได้ “ขอบคุณ!! ขอบคุณ!!“

” ผู้อาวุโสอลูฟา” อันที่จริงแล้วฉันรู้สึกผิดเพราะฉันทำภารกิจออกมาได้ไม่ดี

“เช่อชื่อ“ผู้อาวุโสอลูฟาเรียกพี่สาวเชื่อชื่อ ซึ่งเธอก็รีบยกถาดกำมะหยี่มาทางผู้อาวุโสอลูฟา เขาหยิบกล่องกำมะหยี่ขึ้นมาเปิด มันมีเหรียญดาวสีเงิน!!

แฮรี่และราฟเฟิลตื่นเต้นที่ได้เห็นเหรียญเงิน

“หลัวปิง นี่คือเหรียญเงินของเมืองโนอาห์ มันคือเกียรติสูงสุดของเมืองโนอาห์!!“ผู้อาวุโสอลูฟาพูดด้วยความตื่นเต้น “พลังพิเศษของเธอคืออนาคตของโนอาห์ เธอทำให้พวกเรามองเห็นแสงสว่างและความหวัง!! ได้โปรด รับเหรียญตราสีเงินเพื่อเป็นเกียรติแก่พวกเราด้วย!“ผู้อาวุโสอลูฟาติดเหรียญตราสีเงินให้กับฉัน

ฉันจ้องมองอยู่นานมาก แต่ว่าฉันไม่มีคุณสมบัติพอจะรับเหรียญตรานี้

“หลัวปิง พูดอะไรหน่อยสิ ทุกคนกำลังรอคอยเธออยู่“เจ้าหญิงอาร์เซนอลกล่าว

ฉันมองไปที่เธอ จากนั้นก็มองไปที่คนอื่นๆ ฉันมีเรื่องอยากจะพูดมากมาย คำพูดของฉันอัดอั้นเดือดพล่านเหมือนภูเขาไฟที่กำลังจะปะทุ

ฉันมองไปทางแฮรี่ แต่แฮรี่ก็งงว่าทำไมฉันถึงมองเขา เขาเบี่ยงหน้าไปซ้ายทีขวาทีแล้วยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ปกติแล้วเขาเป็นพวกสมองเบา ถ้าฉันมองเขา เขาจะต้องกระโดดโลดเต้นแล้วคิดว่าฉันคงแอบชื่นชมเขาอยู่ลับๆหรือเปล่า อย่างไรก็ตามตอนนี้ เขากลับทำตัวงุ่มง่าม พร้อมกับหัวเราะเบาๆและกล่าวว่า “เธอมองมาที่ผมทำไม?”

ฉันละสายตาและหันกลับไปมองคนอื่นๆ “ตอนที่ฉันติดตามกัปตันแฮรี่ออกไปปฏิบัติภารกิจ ฉันได้ตระหนักถึงความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ที่กองกำลังสอดแนมแบกรับ ภารกิจของพวกเขาเต็มไปด้วยขวากหนาม แม้จะต้องออกไปปฏิบัติภารกิจอันตราย พวกเขากลับแสดงท่าทีสบายใจ แต่ใครจะรู้ว่าพวกเขาออกเดินทางไปด้วยความมุ่งมั่นพร้อมจะเสียสละ“ฉันรู้สึกผิด ดวงตาของฉันเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

ฉันมองไปทางแฮรี่ที่กำลังยืนตกตะลึง ดวงตาสีเหลืองอำพันของเขาสั่นไหว สะท้อนแสงระยิบระยับดั่งดวงดาว