เล่มที่ 2 ตอนที่ 4 – ยานอวกาศลำใหม่

“ถ้าใครขยับ!!”พี่สาวมีอาคำรามอย่างดุเดือด ส่งผลให้ทุกคนไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวอีก

*ฟู่ววว* เซียลอยตัวขึ้นไปบนอากาศ ทักษะของเขามีประโยชน์สำหรับการหลบหนีอย่างแท้จริง

“เสี่ยวหญิง ผมเต็มใจจะเป็นทาสรับใช้คุณ”โจอี้กระโดดไปด้านข้างเสี่ยวหญิงและโค้งคำนับเฉกเช่นเดียวกับคนใช้

เสี่ยวหญิงยิ้มกว้างเอามือเท้าสะเอวยังมีความสุข เธอเชิดหน้าราวกับว่ามีคนใช้จำนวนมากอยู่ตรงหน้า แม้จะมีเพียงแค่โจอี้คนเดียวเท่านั้นที่เต็มใจทำตามคำสั่งของเธอ แต่เธอก็เชื่อไปแล้วว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับบรรดาชายในอนาคตจะต้องอยู่ในรูปแบบเจ้านายและคนรับใช้

“หลัวปิง! แฮรี่!”ทันใดนั้นเสียงของราฟเฟิลที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นก็ดังมาจากภายในอุโมงค์ฝึกฝน

ราฟเฟิลน่าทึ่งมาก เขาใช้เวลาเพียงแค่ครึ่งวันก็สามารถซ่อมแซมแผงวงจรในกระสวยหลบหนีที่แฮรี่ทำพังได้ เขาใช้เวลาแทบทั้งคืนทุกคืนในโกดังเพื่อวางแผงวงจรที่แสนซับซ้อน สำหรับแบบพิมพ์เขียวและสมการทั้งหมดที่เขาเขียนนั้นช่างเป็นเรื่องที่ดูคลุมเครือ

เมื่อก่อนฉันเกลียดการเรียนหนังสือ แต่ตอนนี้ฉันไม่ชินเลยกับการที่ไม่ต้องออกไปเรียนหนังสือ ในทางกลับกัน ฉันรู้สึกด้อยค่าอย่างยิ่งที่ไม่รู้อะไรเลย ฉันจึงมีความใฝ่รู้ที่แรงกล้า

มีอยู่ครั้งนึงตอนที่ฉันเดินผ่านฝั่งโซนใต้ ฉันเห็นต้าลี่และเด็กคนอื่นๆกำลังตั้งใจเรียนหนังสือโดยมีราฟเฟิลเป็นคนสอน เขาสอนด้วยมือข้างซ้ายขณะที่มือข้างขวายังคงคำนวณสูตรและอธิบายเนื้อหาที่เขาสอน เขาสามารถทำงานที่แตกต่างได้พร้อมกันถึง 3 อย่าง ถ้าหากเขามี 4 แขนเหมือนวิลเลี่ยม เขาก็อาจจะทำงานพร้อมกันได้ถึง 4 อย่าง

ในกลุ่มของเด็กๆ ต้าลี่และเด็กอีก 2 คนเป็นผู้มีพลังเหนือมนุษย์ พวกเธอได้รับพลังมาตั้งแต่ยังเด็ก!! เมื่อเด็กๆถามฉันว่าเส้นโค้งและค่าตัวแปรต้นคืออะไร ฉันได้แต่อึ้ง มันคือความละอายใจและหวังว่าฉันจะได้เรียนรู้เพิ่มเติม

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าราฟเฟิลจะเป็นคนที่น่าทึ่งและมีมันสมองเป็นเลิศ แต่เขาก็ยังมีเรื่องให้ทุกข์ใจ เขาไม่สามารถหาคำตอบได้ว่ารังสีหายไปไหนหลังจากทดสอบพลังต้านรังสีของฉัน เขาหาสาเหตุการรั่วไหลของรังสีไม่เจอ

“หลัวปิง!! แฮรี่!!”

เสียงของราฟเฟิลใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แฮรี่จึงหันมองไปทางเข้า เมื่อประตูเปิดออก ราฟเฟิลก็โผล่หน้าออกมามองไปรอบรอบ เขารีบโบกมือให้กับแฮรี่ “แฮรี่ มันพร้อมแล้ว!!”

แฮรี่ดวงตาส่องประกาย “เยี่ยมมาก!!” เขาโห้ร้องด้วยความตื่นเต้น “ไวฟุ! เร็วเข้า ไปดูยานอวกาศลำใหม่กัน!”แฮรี่คว้ามือของฉันเดินไปพร้อมกับเขา หรือว่ามันจะเกี่ยวข้องกับภาพวาดที่ราฟเฟิลวาดทุกคืน?

“ยานอวกาศลำใหม่?!”ทุกคนตกตะลึง “พวกเราก็อยากจะดูด้วย!!” ทุกคนจึงเดินตามหลังเรา

พวกเราทุกคนรีบวิ่งลงไปในอุโมงค์ ที่ปลายอุโมงค์มีลานเวทีทรงกลมพร้อมด้วยตัวควบคุมอยู่ตรงกลาง ฉันรู้ได้ทันทีว่ามันคือลิป แต่ละคนรีบวิ่งตรงขึ้นไปบนลานวงกลม

ฉันผลักมือแฮรี่ออก “อย่ามาแตะตัวฉัน”

“ฮิฮิ”เขายิ้มแก้มปริ แล้วหันไปพยักหน้าให้กับราฟเฟิล *ปัก* เขากดปุ่มที่อยู่ตรงใจกลาง ฐานที่เรายืมค่อยๆยกตัวขึ้นด้วยความเร็วสูง จนเรามองเห็นโซนภาคตะวันออกได้ทั้งหมด

มันมีสะพานเหล็กทอดยาวออกไปทั่วทุกทิศทาง มีกระท่อมสีขาวขนาดใหญ่อยู่ใต้สะพาน หนึ่งในนั้นก็คือสนามฝึกของเรา

มีคนในชุดสีส้มกำลังเดินอยู่บริเวณสะพาน พวกเขาคือทีมเทคนิคของเมืองโนอาห์ เมืองโนอาห์เป็นเมืองขนาดใหญ่จึงมีที่ที่จะต้องได้รับการดูแลในทุกวัน

ฐานดังกล่าวยกตัวขึ้นมาถึงจุดสูงสุด เมื่อเปิดออกสะพานของมันจะเชื่อมต่อไปยังฐานอันอื่น อย่างไรก็ตามผู้บ่าวไม่ได้จะใช้สะพานแต่ใช้ลวดสลิง

มีสายสลิงเชื่อมโยงมากมายอยู่บนจุดสูงสุดของเมืองโนอาห์ มันคือวิธีการเคลื่อนที่ไปยังเขตอื่นได้เร็วที่สุด วิลเลี่ยมและคนอื่นๆคล้องห่วงโซ่เข้ากับเชือกสลิงแล้วกระโดดออกไปข้างหน้า พวกเขาบินเหมือนนกอินทรีที่กำลังทะยานไปบนท้องฟ้าพร้อมส่งเสียงร้อง “โฮ้…….โฮ้….!!”

“เสวี่ยกี๋ ให้ผมช่วย”บิลช่วยเอาหวงของเสวี่ยกี๋คล้องโซ่สลิง เธอจ้องมองไปข้างหน้าแต่ก็ไม่ได้กระโดดออกจากฐาน บิลค่อยๆผลัดเธอให้หลุดออกจากฐาน เธอยังคงมองตรงไปข้างหน้าเหมือนหุ่นยนต์ที่แบตเตอรี่หมด มันไม่มีการตอบสนองใดๆเลย บิลเฝ้าดูเธอบินออกไปไกลก่อนที่เขาจะคล้องห่วงแล้วบินตามหลังเธอ

ดูเหมือนว่าเสวี่ยกี๋จะไม่ได้ไล่บิล ถ้าหากเสวี่ยกี๋ไม่ชอบใครสักคนนึง เธอจะหันหน้าหนีทันทีไม่เปิดโอกาสให้คนคนนั้นได้เข้าใกล้

“ไวฟุ เดี๋ยวผมช่วยคุณเอง”แฮรี่อยากจะช่วยฉันเหมือนกัน แต่ฉันก็ทำหน้าบึ้งตึง “ไปให้พ้น!!”

แฮรี่อ้าปากค้าง เขาไม่รู้ว่าเขาควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี

ฉันคล้องหวงที่สลิงแล้วกระโดดออกไปด้วยตัวเอง!!

สายลมพัดผ่านผมสั้นๆขณะที่ฉันพรุ่งทะยานไปบนท้องฟ้า มันเป็นความรู้สึกที่น่าตื่นเต้น และสนุกที่ได้เห็นผู้คนบนพื้นกำลังโบกมือให้เราเหนือเมืองโนอาห์

ในไม่ช้า ฉันก็มาถึงฐานเวทีที่อยู่ใกล้กับโซนเหนือ เมื่อมองลงไป ฉันเห็นยานบินอวกาศขนาดเล็กที่ถูกจัดเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ พวกมันเหมือนนกจำศีลที่รอวันได้ผาดโผนบนท้องฟ้า ภาพอันแสนงดงามกระตุ้นความกระหายในตัวของฉัน วันนี้ฉันจะได้เรียนรู้วิธีการขับมัน!!

ทุกคนทยอยเดินลงมาจากลิฟท์ที่อยู่ด้านหน้า แฮรี่ยืนอยู่บนฐานตรงหน้าฉัน แต่เขาไม่ได้ใช้ลวดสลิงเหมือนกับฉัน มันชัดเจนมากว่าฉันออกมาก่อน แล้วเขามาถึงก่อนฉันได้ยังไง?

“ไวฟุ!! ฉันจะช่วยเธอเอง!!” เขากางแขนเตรียมจะโอบกอดฉันที่กำลังบินทะยานเข้าสู่ฐาน

ฉันหรี่ตาและยื่นขาออกไปข้างหน้า ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจแต่มันก็สายเกินไปแล้ว ความเร็วในการเคลื่อนที่ผ่านสายสลิงนั้นเร็วมาก ฉันจึงเตะหน้าอกของเขาก่อนที่เขาจะหลบ “หลีกไปให้พ้น!!”

“อ๊าาา!!”แฮรี่ถึงกับกระเด็น โชคดีที่วิลเลี่ยมจับตัวของเขาได้ทัน เขาจึงยิ้มให้กับแฮรี่ที่อยู่ในอ้อมอกด้วยรอยยิ้มอันแสนยั่วยวน “แฮรี่ หรือว่านายจะหันมาชอบผม”

“ไปตายเลยไป!!”แฮรี่ผลักเขาออก

“มีใครอยากจะช่วยจับผมไหม?”แฮรี่ตะโกนมาจากด้านบน วิลเลี่ยมสะบัดตัวแฮรี่ออกไปและรีบวิ่งไปหาราฟเฟิล “กระต่ายน้อยของผม ผมมาแล้ว!!”

แฮรี่ตัวสั่น ขณะที่วิลเลี่ยมกำลังจะช่วยจับตัวราฟเฟิล ราเฟิลก็ปล่อยเขาออกไป “อี๊ นายมันน่าขยะแขยง!”

“อ๊าาา!!”

*ปัง!*

เพราะว่าแฮรี่เพิ่งจะผลักวิลเลี่ยมออก แล้ววิลเลี่ยมก็ถูกราฟเฟิลผลักออก ผลสุดท้ายราฟเฟิลจึงทะยานลงบนตัวแฮรี่แทน