(มุมมองของยูโนะ)

 

 

[ เจ้าพวกนี้ขยันโผล่กันออกมาทีละตัวอย่างกับแมลงสาป .. ]

 

ประโยคที่ออกมาจากปากของชายร่างยักผู้นั้นก็หยุดลง เขาจ้องเขม่งไปยังฮาโรลด์ หรือพูดให้ถูก เขาจ้องไปที่ชุดของฮาโรลด์

เพราะชุดที่ฮาโรลด์สวมอยู่นั้นเป็นเครื่องแบบสีแดงเลือดของจักรวรรดิซาเรี่ยนอย่างแน่นอน

 

[ แกเป็นทหารของซาเรี่ยน ? แล้วแกมาหยุดข้าทำไม? ]

[ หา~ ? ถ้าทำขนาดนี้แล้วแกยังคิดว่าข้าเป็นพวกเดียวกับแกอีก … ดูท่าสมองแกจะเล็กกว่าปกตินะหากเทียบกับขนาดตัว ]

 

ฮาโรลด์เปิดการโจมตีก่อนด้วย “ฝีปาก” ด้วยการโจมตีของฝีปากระดับนี้ สมแล้วล่ะที่เป็นเขา

ชายร่างยักคนนั้นหัวเราะออกมาแม้ที่ขมับของเขาจะมีเส้นเลือดปูดออกมาอย่างเห็นได้ชัด

เพื่อไม่พลาดโอกาสที่ชายคนนั้นเผยช่องว่าง ฮาโรลด์ผลักร่างของตนถอยหลังออกมาและ ใช้ลูกเตะทีบไปที่ยอดอกชุดเกาะของชายผู้นั้น

ถึงแม้ว่าชายคนนั้นจะไม่ได้รับความเสียหายอะไรมากนัก แต่เพราะเขาเองก็ไม่คาดคิดว่าจะมีลูกเตะแบบนี้ที่ถูกปล่อยออกมาระหว่างตีลังกากับหลังได้ จะทำให้เขาเซถอยหลังมานิดหน่อย

 

[ … พวกเขาตายแล้วรึ ? ]

 

ฮาโรลด์ถามกับฉันโดยไม่ละสายตาออกจากคู่ต่อสู้ของเขา อาจเพราะเขาเห็นร่างของคนอื่นๆที่นอนอยู่บนพื้นระหว่างทางที่เขาวิ่งมาที่นี่

 

[ ดิฉันก็ไม่ทราบค่ะว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ แต่ว่าพวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างแน่นอน- ]

 

นี่เป็นสถานที่ที่ซึ่งอันตรายเกินกว่าจะมาเสียเวลาคิด ที่รอบๆยังมีศัตรูอย่างรายล้อม และหนทางที่พวกเราจะรอดออกไปได้นั้นแทบจะสิ้นหวัง

แต่ทว่า การตอบสนองของเขา ไม่ว่าจะมองอย่างไรมันดูราวกับฮาโรลด์นั้นไร้ความรู้สึกใดๆ

 

[ งั้นสินะ ? ]

 

3คำ แค่ 3 คำ

แต่สิ่งที่แฝงมาพร้อมกับน้ำเสียงเรียบๆนั้น คือความโกรธอย่างไม่ต้องสงสัย

ฮาโรลด์โยนไอเทมรักษามาตรงหน้าฉัน มันมีทั้งยาสำหรับรักษาอาการบาดเจ็บและยาสำหรับฟื้นฟูพลังเวทมนตร์

 

[ เธอใช้เวทมนตร์ได้รึปล่าว ? รักษาคนเหล่านี้ซะ รักษาจนกว่าพลังเวทของเธอจะหมดจนหยดสุดท้าย ถ้าหากใครที่ยังไม่ตายแล้วพวกมันยังไม่ยอมฟื้น ก็ตบพวกมันซัก 2 – 3 เพี้ยะ ให้พวกมันฟื้นซักที ]

 

[ … ท่านกล่าวอะไรออกมาค่าา ~? ]

 

ฉันสังเกตร่างของฮาโรลด์ ขณะที่เผลอตบมุขออกมา 

ที่ชุดของฮาโรลด์มีรอยฉีกขาดหลายจุด และเครื่องแบบทหารสีแดงเข้มของเขาหลายๆจุดมีสีที่เข้มขึ้นเพราะชุ่มไปด้วยเลือดของเขา

บาดแผลพวกนั้น มันไม่ใช่เล็กๆเลย แต่ทว่า เขากับไม่สนใจที่จะใช้ไอเทมฟื้นฟูใดๆกับตัวเขาเอง

ราวกับให้มองข้ามบาดแผลของเขาไป มีเพียงความเมตตาที่เขาแสดงออกมาให้ฉันไปช่วยเหลือพวกพ้องคนอื่นๆ

 

[ ยัยโง่ ข้าบอกเธอไปแล้วไม่ใช่หรอว่าห้ามตายเด็ดขาดจนกว่าข้าจะอนุญาต ข้าทำไม่เห็นได้ว่าเคยอนุญาตให้เธอยอมตายได้ ? ]  

 

นี่มันเจ้านายที่เข้มงวด ! จะมีใครในโลกนี้ที่สามารถทำให้หัวหน้าจอมดุอย่างท่านฮาโรลด์พอใจได้กัน ! นี่หัวหน้าฉันเป็นชาวสปาตันรึไงกัน ? 

… แม้สถานการณ์จะยังคงไม่เปลี่ยนแปลงใดๆ แต่ฉันก็รู้สึกผ่อนคลายลงจนเผลอปล่อยรอยยิ้มเล็กๆออกมา.

 

[ ปลุกพวกงั้งที่สภาพดูไม่จืดพวกนั้นซะ และรีบให้พวกมันย้ายก้นออกไปก่อนที่ข้าจะไปบดขยี้ร่างพวกมันด้วยตัวเอง ]

[ ค่ะ ดิฉันก็อยากจะทำเช่นนั้น … แต่ดิฉันคงต้องขอพูดว่า มันคงยากเกินไปสำหรับดิฉันและคนอื่นๆที่จะฝ่าวงล้อมออกไปได้ ]

 

จำนวนทหารที่นำโดยผู้บัญชาการคนนี้ดูคร่าวๆคงไม่น้อยกว่า 30 นาย มันคงจะพูดเกินจริงไปหน่อยหากยูโนะและคนที่บาดเจ็บอื่นๆจะสามารถฝ่าวงล้อมนี้ออกไปได้

 

การประเมินสถานการณ์ของฉันไม่ผิดพลาดอย่างแน่นอน

แต่ทว่า มันควรจะเป็นเช่นนั้นหากไม่มีตัวตนพิเศษอย่างฮาโรลด์อยู่ที่นี่

 

[ ข้าไม่ได้คาดหวังให้พวกงี่เง่าอย่างพวกแกทำอะไรเช่นนั้นได้อยู่แล้ว ข้าจะเป็นคนกำจัดพวกทหารน่ารำคาญพวกนี้ด้วยตนเอง ]

 

ฮาโรลด์กล่าวออกไรบางอย่างที่มันฟังดูบ้าบิ่นมาก

เขาประกาศว่าเขาจะจัดการศัตรูกว่า 30 คน ด้วยตัวของเขาเอง ไม่ใช่แค่ฉัน ทุกๆคนที่ได้ยินต่างไม่เชื่อหูตนเอง

 

[ ลองทำให้ได้อย่างที่ปากเซ่ ไอ้เด็กน้อย ! ]

 

ชายคนนั้นโกรธเคืองกับสิ่งที่ฮาโรลด์ประกาศออกมาเป็นอย่างมาก แม้ใบหน้าของฮาโรลด์จะยังถูกซ้อนเอาไว้ภายใต้ผ้าปิดปาก แต่ด้วยน้ำเสียงและส่วนสูงก็สามารถอนุมานได้ว่าคนๆนี้ยังเป็นเพียงแค่เด็ก

ไม่มีทางที่เขาและลูกน้องจะพ่ายแพ้ให้แกเด็กเพียงคนเดียว

มันเป็นคำกล่าวที่ถูกต้อง เป็นข้อสัญนิษฐานทั่วๆไป เป็นความเชื่อมั่นโดยธรรมชาติ

แต่ในขณะเดียวกัน มันก็เป็นความเย่อหยิ่งที่ถึงตาย

 

[ โอ้ ข้าก็คิดที่จะทำแบบนั้นอยู่แล้ว ]

 

จากมุมมองของฉัน แทบจะทันทีที่ฮาโรลด์หายตัวไป มันก็มีเสียงของโลหะปะทะอะไรบางอย่างดังกึกก้องไปทั่วป่า

ยังไม่เห็นร่างของฮาโรลด์แต่อย่างใด แต่เสียงของโลหะยังดังก้องอยู่เรื่อยๆจากหลายๆทิศทาง

นี่เขาเร็วขึ้นมากขนาดนี้ภายในเวลาไม่กี่เดือน ?

แม้ว่าสภาพพื้นที่โดยรอบจะไม่ค่อยดีเพราะเป็นป่าหนาทึบ แต่ถึงกระนั้น สายตาของยูโนะก็ไม่สามารถตามความเร็วของฮาโรลด์ได้ทัน

เหล่าทหานที่ยืนอยู่โดยรอบขณะนี่ต่างทยอยกับล้มลงที่พื้น

แม้จะยังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ต่อหน้าฉัน แต่ฉันก็เรียกสติกลับมาสู่ความจริงในทันที

ฮาโรลด์กำลังใช้ตัวเองเพื่อซื้อเวลาให้กับพวกเรา ดังนั้นฉันต้องทำหน้าที่ในส่วนของฉันให้สำเร็จ

หลายต่อหลายคนถูกฟันด้วยดาบ หลายต่อหลายคนถูกเผาด้วยเปลวไฟจนผิวหนังไหม้เกรียม ฉันได้แต่พยายามรักษาเพื่อนๆอย่างสิ้นหวัง

ในขณะที่พลังเวทย์ของฉันยังไม่ฟื้นคืนมา มี 2 คน อาการค่อนข้างหนักฉันจึงให้พวกเขาดื่มยาฟื้นฟูและปฐมพยาบาลเพื่อที่ให้พวกเขาพอจะขยับตัวได้

สถานการณ์การต่อสู้ที่ฝั่งจักรวรรคดิซาเรี่ยนนควรจะได้เปรียบอย่างท่วมท้นเริ่มเอนเอียงลงเรื่อยๆ มันทำให้นายทหารคนนั้นเริ่มหงุดหงิดและตะโกนออกมา

 

[ เห้ย มันเป็นแค่ไอ้เด็กเวรไม่ใช่หรอวะ ? เร็ว จัดการมันได้แล้ว ! ]

[ เขารวดเร็วมากครับ ! พวกเราจั- อ๊าก ! ]

 

ทหารนายหนึ่งถูกฟาดอย่างแรงขณะพูดอะไรบางอย่าง ชุดเกราะที่เขาสวมอยู่แตกกระจายเป็นชิ้นๆ แล้วเขาก็ล้มลงราวกับสายป่านขาด

ดูเหมือนว่าหากคุณฝึกมาดีพอ คุณจะสามารถใช้ดาบทำลายชุดเกาะได้ แม้ว่ามันจะไม่ถูกตัดจนขาด แต่ดาเมทที่กระทำต่อร่างด้านในก็รุนแรงพอสมควร

มีทหารที่ยังยืนอยู่ไม่ถึง 10 คนในตอนนี้ ทั้งๆที่เมื่อ 1 นาทีก่อนมันยังเป็นสถานการณ์ที่ดูสิ้นหวังแท้ๆ

ในมุมมองของพักพวกฮาโรลด์คือฮีโร่ในเงามืด แต่ในมุมมองของศัตรู เขาคือเทพแห่งความตายหรือปีศาจ

เนื่องจากสถานการณ์เริ่มเสียเปรียบไปอย่างมาก นายทหารที่เริ่มเสียความสงบจึงเริ่มเคลื่อนไหว

 

[ ได้ ! ข้าจะเผามันให้เป็นจุลเอง ! <Flame Brust> ]

 

เปลวไฟเริ่มโหมกระหนำ มันกลืนกินร่างของฮาโรลด์และทหารคนหนึ่งที่ควรจะเป็นลูกน้องของเขาไปพร้อมๆกัน

เหมือนฉันจะได้ยินใครบางคนร้องออกมาว่า “เอ๊ะ ?” นะ

ฉันไม่แน่ใจว่าเขาร้องออกมาแบบนั้นจริงๆรึไม ? ดูเหมือนทหารฝั่งศัตรูอยากจะพูดอะไรซักอย่าง แต่ว่ายังไม่ทันจะพูดอะไร พวกเขาทั้งคู่ก็ถูกปกคลุมไปด้วยพายุเปลวไฟ

บางทีเขาอาจจะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้วก็ได้

นายทหารคนนั้นโจมตีฮาโรลด์ไปพร้อมๆกับลูกน้องของตน

 

[ … ไอ้เลว… แกทำอะไรลงไป ? ]

 

ฮาโรลด์ สามารถหลบเปลวไฟที่โจมตีออกมาอย่างฉับพลันได้ เขาถามออกมาขณะไปหยุดอยู่ที่ห่างออกไปจากจุดที่โดนโจมตี

เมื่อฉันได้ยินเสียงของเขา ฉันรู้สึกราวกับกระดูสันหลังของฉันถูกทำให้กลายเป็นน้ำแข็ง

มันห่างไกลจากน้ำเสียงที่น่าหลงไหล มันเป็นเสียงทุ่มหนักและแน่นเกินกว่าจะดูใจเย็น สำหรับฉัน มันฟังดูเหมือนกับความสงบก่อนพายุลูกใหญ่จะมา

 

[ มันก็แต่ขยะไร้ค่าที่ไม่สามารถจับตัวแกได้ ดังนั้นข้าจะฝังมันไปพร้อมกับแก แต่ถึงกระนั้น แม้กระทั้งหน้าที่ตัวล่อมันยังทำไม่สำเร็จ แล้วจะมีปัญหาอะไรที่ข้าจะฆ่าพวกไร้ค่าเหล่านี้ทิ้ง ? ]

[ ไม่มีปัญหาอะไร การตัดสินคนที่ไร้ความสามารถนั้นเป็นเรื่องปกติ เพราะไม่มีอะไรน่าหนักใจไปกว่าการที่ต้องมาคอยดูแลพวกขยะ ]

 

ฮาโรลด์เองก็กล่าวชื่นชมกับการกระทำที่ผิดมนุษย์ของชายคนนี้ คนที่รู้สึกประหลาดใจกับคำพูดนี่ก็ไม่ใช่ใครอื่น คือตัวของนายพลคนนี้เอง

อย่างไรก็ตาม ตรงกันข้ามกับคำพูดของเขา สายตาของฮาโรลด์กับจ้องมองมาที่ศัตรดูด้วยความดูถูกยิ่งกว่าเดิม

 

[ ข้าก็ไม่อยากที่จะวิจารณ์เท่าไหร่หรอกนะ แต่เพราะแกมีความสามารถเพียงแค่นั้น จึงคิดแผนได้แค่นี้ ถ้าจะเกลียด ก็เกลียดในความไร้ความสามารถของตัวเองเถอะ ]

 

ฮาโรลด์ เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเหลือพวกพ้องที่กำลังจะตาย

นายทหารคนนั้น สังหารพวกพ้องเพื่อจัดการศัตรูเพียงคนเดียว

พวกเขาทั้งคู่ต่างยืนอยู่บนจุดที่เหนือกว่า แต่ทว่ากับแตกต่างกันอย่างชัดเจน

ฮาโรลด์ที่ตอนนี้มองมาที่นายทหารด้วยความดูถูกและเหยียดหยาม เพราะถูกปฎิบัติราวกับว่าตนเองอยู่ต่ำกว่า จึงทำให้ความอดทนของนายทหารคนนี้ทะลุจุดเดือด

 

[ ดูเหมือนแกอยากจะตายมากซินะ ! ได้ ! ข้า พลตรีแห่งจักรวรรดิซาเรี่ยน “The Magician” ข้าขอสาบานด้วยชื่อ “ริทเซิลต์” ผู้นี่ จะเป็นคนสังหารแกเอง ! ]

[ หา ? แกดูไม่เหมือนพวกจอมเวทย์เท่าไหร่เลยนะ ดูขนาดตัวแกสิ กล้ามเนื้อไร้ประโยชน์เหล่านั้นมีไว้ทำไม ? มีไว้ตกแต่งรึ ? อ้อมีไว้ถือดาบเล่มโตอันนั้นนี่เอง เอาเถอะ แกจะสู้ยังไงก็แล้วแต่แกเถอะ แต่ช่วยพกสมองมาด้วยละกัน ]

 

สำหรับชายร่างยักคนนี้ – ริทเซลต์ ความโกรธของเขาพวยพุ่งออกมาราวกับพายุ แต่ทว่าฮาโรลด์ยังคงใช้คำพูดที่รุนแรงโดยไม่ลังเลแต่อย่างใด หลังจากบรรยากาศเงียบสงบมาซักพัก ความตึงเครียดก็เริ่มทะลุจุดเดือดพร้อมกับการปะทุของการต่อสู้ที่ได้เริ่มขึ้น

ริทเซลต์ประกาศตนเองออกมาว่าเป็นพลตรีแห่งจักรวรรดิ ด้วยทักษะเวทมนตร์ที่เขาแสดงออกมา ไม่มีข้อสงสัยใจความสามารถของชายคนนี้แต่อย่างใด

แต่วา ฮาโรลด์ที่ได้รับบาดเจ็บอยู่จะเอาชนะคู่ต่อสู้เช่นนี้ได้จริงหรือ ? ความกังวลได้บีบรัดอยู่ในอกของฉัน

ถ้าหากว่าฉันรู้ว่าผลการต่อสู้นี้จะจบลงเช่นไร ฉันจะใช้กำลังทั้งหมดหยุดฮาโรลด์เอาไว้

แต่ทว่า ไม่มีทางที่ฉันจะรู้ถึงสิ่งนั้นได้

ฉันได้แต่นั่งลง และเฝ้ามองอยู่เฉยๆ ในขณะที่ปล่อยให้ชะตาอันโหดร้ายที่ฮาโรลด์ผูดมัดไว้กับตนเองเริ่มเผยออกมา

 

—————————-

TL : ทำไมเข้าในมือถือกับในคอมถึงเห็นคอมเม้นไม่เหมือนกัน ?

TL1 : ไม่ใช่ว่าจบศึกนี้ ยูโนะถูกปักธง เข้าร่วมชิงชัยบทนางเอกหรอกนะ ?