“กรี๊ดดดดดดด!!”

 

 

เป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะตกใจกับปากมอนสเตอร์ที่เปิดกว้าง

 

 

แต่ถ้าเธอไม่ได้วิ่งออกไปในทันที หอกในมือเธอคงไม่ดึงดูดความสนใจของพวกมัน

 

 

สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องฉลาดและใครก็ตามที่สังเกตสถานการณ์อย่างใกล้ชิด จะเห็นว่าปาร์คด็อกกูสามารถยับยั้งมอนสเตอร์ได้

 

 

อย่างไรก็ตามพัคฮเยยองกลับเลือกที่จะแสดงความกลัวแบบนั้นออกมา

 

 

“บ้าเอ๊ย!”

 

 

พัคฮเยยองพลิกสถานการณ์โดยสิ้นเชิง

 

 

พวกมันอ่อนไหวต่อเสียง

 

 

บทสนทนาธรรมดา ๆ คงไม่ดำเนินไปไกล แต่เสียงกรีดร้องนี้จะทำให้พวกมันรู้ว่าเราอยู่ที่นี่

 

 

มอนสเตอร์ทั้งหมดในบริเวณใกล้เคียงน่าจะวิ่งมา

 

 

บางทีคิมฮยอนซึงก็คิดเช่นกัน เพราะเขาฟันมอนสเตอร์ที่กำลังจัดการในทันที จากนั้นก็แทงหน้าอกมอนสเตอร์อีกตัวที่อยู่กับปาร์คด็อกกู

 

 

ความเร็วของเขาดูเหมือนจะอยู่นอกขอบเขตความสามารถของมนุษย์ แต่คิมฮยอนซึงไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก เมื่อสถานการณ์เลวร้ายลงอย่างรวดเร็ว

 

 

มอนสเตอร์ตัวนั้นยังคงสั่นไหว แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาในตอนนี้

 

 

“เราต้องออกจากที่นี่เดี๋ยวนี้”

 

 

“….”

 

 

“ขอโทษค่ะ….”

 

 

“กียอง ฮเยยองและฮายัน …ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น เราจะให้ด็อกกูตัดผ่านเส้นทาง”

 

 

“แล้วคุณล่ะ?”

 

 

“ผมจะพยายามดึงมอนสเตอร์ไปอีกทาง ถ้าคุณทำเครื่องหมายไว้ พวกเราอาจจะได้พบกันข้างหน้า คุณกียอง มันจะดีกว่า หากคุณจะใช้ทางอ้อมแทนที่จะตรงไปยังที่พัก”

 

 

ผมพยักหน้าอย่างแรง

 

 

ถ้าเรานำมอนสเตอร์ทั้งหมดตามเราไปที่พัก มันก็เหมือนกับการเสนอบุฟเฟ่ต์ให้พวกมันกินไม่อั้น

 

 

คิมฮยอนซึงดูเหมือนจะพยายามแก้ไขสถานการณ์นี้ด้วยตัวเอง แต่การแสดงออกของเขาดูไม่ดีนัก

 

 

ถึงแม้ว่าคิมฮยอนซึงจะเป็นฝ่ายล่อ แต่ค่าสถานะของเขายังคงเป็นแค่มือใหม่ในตอนนี้

 

 

เขาอาจจะรับมือกับมอนสเตอร์ได้ในระดับหนึ่ง แต่ถ้าจำนวนของพวกมันมีมากเกินไป…

 

 

“พี่ เราจะไปทางไหน….”

 

 

“เราจะไปดูรอบ ๆ ก่อน”

 

 

ดูเหมือนเธอจะตระหนักถึงความผิดพลาดของตัวเอง พัคฮเยยองมองมาที่ผมด้วยใบหน้าซีดเซียว

 

 

“ตั้งสติก่อนนะครับ”

 

 

“ค่ะ….”

 

 

“รวมกลุ่มกันแล้ววิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้”

 

 

“ฉ – ฉันเข้าใจค่ะ”

 

 

จองฮายันยังคงเงียบ

 

 

เธอมองไปรอบ ๆ อย่างว่างเปล่า ด้วยสีหน้าราวกับว่าเธอกำลังคิดอะไรบางอย่าง

 

 

“ฮายันครับ”

 

 

“อา…ค่ะ! พี่คะ”

 

 

ภาษาทางกายบ่งบอกว่าเธอไม่ได้กลัวเป็นพิเศษ

 

 

เมื่อเห็นเธอเป็นเช่นนี้ ผมก็ตระหนักได้ว่าจองฮายันจะกลายเป็นวิซาร์ดที่แข็งแกร่งในอนาคต

 

 

จองฮายันก็เป็นวิซาร์ดเช่นกัน หากสถานการณ์ยากเกินไปสำหรับพวกเรา…เธอจะช่วยเราได้

 

 

‘โอกาสรอดของเรามีสูง’

 

 

เราสามารถผ่านสิ่งนี้ไปได้

 

 

“จากนั้นผมขอให้คุณประสบความสำเร็จ”

 

 

“ระวังตัวด้วยนะพี่”

 

 

“ผมจะกลับไปอย่างปลอดภัยแน่นอนครับ”

 

 

ปาร์คด็อกกูหยิบโล่ขึ้นมาทันทีและเริ่มวิ่ง

 

 

พัคฮเยยองก็ติดตามเราไปด้วยสีหน้าหวาดกลัว

 

 

แม้ว่าผมจะยังรู้สึกหงุดหงิด แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาบ่น

 

 

ผมจึงเริ่มร่ายคาถาแทน

 

 

รวบรวมมานาเป็นหอคอย มันอาจไม่ใช่สิ่งที่ใครพูดถึง แต่มันจะช่วยเราได้ในสถานการณ์คับขัน

 

 

“พี่สามารถวิ่งและร่ายมันพร้อมกันได้เหรอ?”

 

 

“อย่าเพิ่งพูดกับฉัน “

 

 

นั่นยากที่จะตั้งสมาธิกับคาถา

 

 

‘มันยาก….”

 

 

“ความปรารถนาของข้า….”

 

 

หอคอยมานาที่ผมพยายามสร้างขึ้นพังทลาย ผมไม่สามารถตั้งสมาธิได้อย่างถูกต้อง มันรู้สึกเหมือนหัวของผมกำลังจะระเบิด สมองของผมทำงานหนักเกินไป

 

 

‘ต้องทำให้ช้าลง’

 

 

ผมค่อย ๆ สร้างหอคอยขึ้นอีกครั้ง

 

 

ตอนนี้เรายังไม่เจอมอนสเตอร์พวกนั้นเลย

 

 

มีเวลาอีกมากในการสร้างมัน

 

 

“ข้า แต่พระเจ้า ข้าขอภาวนา โปรดมอบพลังที่จะเผาผลาญศัตรูของข้า”

 

 

ผมทำได้แต่ยืดเวลาในการร่ายเวทย์ มันน่ารำคาญ แต่คาถาที่ตราตรึงอยู่กำลังปรากฏขึ้น

 

 

ไฟทรงกลมซึ่งมีขนาดเท่ากับกะโหลกศีรษะปรากฏอยู่ในมือผม

 

 

“สุดยอด! พี่ทำแบบนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

 

 

“อย่าเพิ่งคุยกับฉัน ด็อกกู มันยากที่จะทำสมาธิ”

 

 

มันเป็นเรื่องยากในการสร้างคาถาและทำให้มันดำเนินต่อไป

 

 

หอคอยมานาที่โยกเยกจำเป็นต้องได้รับการซ่อมแซมและปรับสมดุลอย่างต่อเนื่อง

 

 

‘มันซับซ้อนมาก’

 

 

ในสื่อต่าง ๆ เช่น มังฮวา อนิเมะหรือนิยาย เวทมนตร์ประเภทนี้ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่คุณทำได้อย่างง่ายดาย

 

 

แต่ในความเป็นจริง หัวของผมรู้สึกเหมือนกำลังจะแยกออกจากกัน

 

 

มันทำให้ผมสงสัยว่าความฉลาดเป็นสิ่งจำเป็นเบื้องต้นที่สำคัญกว่าเวทมนตร์ในการเป็นวิซาร์ด

 

 

“ต่อไปทางไหน?”

 

 

” ซ้าย”

 

 

ผมรู้สึกหงุดหงิดที่แม้ในสถานการณ์เช่นนี้ แต่ผมยังต้องบอกทางกับปาร์คด็อกกู

 

 

“กรรรรร!”

 

 

ผมได้ยินเสียงของมอนสเตอร์จากระยะไกล พวกมันยังคงอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย ดังนั้นผมจึงไม่สามารถแยกแยะจำนวนที่แน่นอนได้

 

 

” จำนวนเท่าไหร่? “

 

 

“ประมาณสองตัว”

 

 

“ดูแลมันด้วยล่ะ”

 

 

“ผมจะพยายามนะพี่”

 

 

“นายไม่จำเป็นต้องกำจัดพวกมัน นายแค่ต้องเคลียร์เส้นทางก็พอ”

 

 

“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเอง”

 

 

พลั่ก! ปุ้ก! เสียงเหล่านั้นดังขึ้น

 

 

ด้านหลังปาร์คด็อกกูให้ความรู้สึกค่อนข้างน่าเชื่อถือ

 

 

เขาดูเหมือนรถถังเล็กน้อย

 

 

“ต่อไป! “

 

 

“ทางขวา”

 

 

“กรรรรร!”

 

 

“เท่าไหร่? “

 

 

“ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุดสำหรับพวกมัน….”

 

 

ดังนั้นผมจึงเหยียดแขนออกไปทันที

 

 

“ไฟร์บอล”

 

 

เปลวไฟที่สั่นไหวหยุดลง จากนั้นก็พุ่งออกไปเป็นเส้นตรง

 

 

บางทีอาจเป็นเพราะแรงปะทะทำให้มือของผมถูกกระแทกขึ้นข้างบน อย่างไรก็ตามแม้เวทมนตร์จะพุ่งไปข้างหน้า แต่จิตใจของผมก็ยังไม่หยุดร่ายเวทย์

 

 

ผมไม่ต้องการเวทมนตร์ที่ผมพยายามอย่างหนักเพื่อสร้างมัน บินไปที่ไหนสักแห่งที่แปลก ๆ

 

 

ปั้ง!

 

 

ไฟกระทบร่างของมอนสเตอร์ตัวหนึ่ง แล้วกระจายออกไปทุกทิศทาง

 

 

กว๊า!

 

 

ในขณะที่พวกมันถูกโจมตีด้วยไฟร์บอล มอนสเตอร์ก็ปลิวไปในอากาศ

 

 

มีลมพุ่งเข้ามาทางเราหลังจากการระเบิด

 

 

ปาร์คด็อกกูจึงป้องกันมันด้วยโล่

 

 

เมื่อเห็นมอนสเตอร์ส่วนใหญ่ถูกเหวี่ยงไปที่กำแพงกรีดร้อง เขามองมาที่ผมด้วยสีหน้าประหลาดใจ

 

 

มันเป็นพื้นที่ที่คับแคบและโชคดีที่พวกมันรวมตัวกันย่างแน่นหนา แต่ผมก็ประหลาดใจกับความเสียหายที่เกิดขึ้น

 

 

“ว้าว…พี่”

 

 

“ฮู…ฮู….”

 

 

มานาที่ใช้ไปชั่วครู่ทำให้ขาของผมเริ่มสั่น

 

 

อย่างไรก็ตามเราสามารถเคลียร์ทางได้

 

 

“อีกครั้ง”

 

 

นั่นคือตอนที่ผมรู้สึกว่ามีอะไรแปลก ๆ

 

 

“อา! “

 

 

ปาร์คด็อกกูมองกลับมาโดยไม่รู้ตัวและจ้องมาที่ผมด้วยความตกใจ

 

 

‘จองฮายัน พัคฮเยยอง’

 

 

พวกเธอสองคนไม่ได้อยู่กับเราอีกต่อไป

 

 

“เมื่อไหร่…. ครั้งสุดท้ายนายเห็นพวกเธอ?”

 

 

“เมื่อสักครู่ ผมคิดว่าพวกเธอกำลังตามเรามา….”

 

 

“นาย”

 

 

ผมมีอาการระคายเคืองที่เพิ่มขึ้นกับคำสาปแช่งที่กำลังจะไหลออกมาจากปาก

 

 

นี่เป็นความผิดของผมเอง

 

 

ผมไม่รู้เลยว่าพวกเธอแยกจากเราไปตอนไหน เพราะผมยุ่งอยู่กับการพยายามร่ายเวทย์ในหัว

 

 

ความจริงที่ว่าแม้แต่ปาร์คด็อกกูก็ไม่สังเกตเห็น ก็เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด แต่ผมมั่นใจว่าพวกเธอไม่ได้อยู่ข้างหลังเรา

 

 

สิ่งสำคัญคือพวกเธอรู้ทางหรือไม่

 

 

จองฮายันอาจจะจำได้ แต่ผมไม่แน่ใจเกี่ยวกับพัคฮเยยอง

 

 

แค่ทำตามเรา คงยากพอแล้วสำหรับเธอ

 

 

“ผ – ผม…. ผมขอโทษ….”

 

 

“มันไม่ใช่ความผิดของนาย ฉันควรให้ความสนใจกับพวกเธอมากกว่านี้ ยิง”

 

 

“แล้วตอนนี้เราจะทำยังไงดี?”

 

 

นั่นเป็นคำถามที่ผมอยากถามตัวเองเช่นกัน

 

 

ถ้าพัคฮเยยองเป็นคนเดียวที่แยกจาก แน่นอนว่าผมจะทิ้งเธอไป

 

 

ประเด็นคือจองฮายันอยู่กับเธอ

 

 

เธอเป็นหวยที่การันตีว่าจะได้รับรางวัลใหญ่ การเสียเธอไปในสถานที่เช่นนี้ มันไร้สาระมากจนผมหัวเราะไม่ออกด้วยซ้ำ

 

 

ผมไม่ชอบการเสี่ยง

 

 

แต่เมื่อจำเป็น คุณก็ต้องลงมือทำ

 

 

“ฉันแน่ใจว่าพวกเธอยังมีชีวิตอยู่”

 

 

“ล – แล้ว”

 

 

“ถ้าพวกเธอคิดได้ พวกเธออาจทำเครื่องหมายให้เราเห็น เราจะกลับไป”

 

 

“เป็นความคิดที่ดีนะพี่”

 

 

มีความเป็นไปได้สูงที่คิมฮยอนซึงกำลังดูแลมอนสเตอร์ที่ตามเรามา

 

 

สิ่งที่เราต้องทำคือตั้งสมาธิต่อฝูงมอนสเตอร์ที่เข้ามาหาเราจากทุกด้าน

 

 

การร่ายคาถามันยาก

 

 

ระดับมานาของผมอยู่ที่ระดับต่ำสุด แต่ผมคิดว่ามันอาจเป็นไปได้ที่ผมจะทำอะไรบางอย่าง หากผมบีบมันออกจนหยดสุดท้าย

 

 

“นายจำครั้งสุดท้ายที่เห็นพวกเธอได้ไหม?”

 

 

“ส – สิ่งสุดท้ายที่ผมจำได้คือพวกเธอวิ่งตามเรามา ผ – ผมเห็น … แต่ผมไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องใด ๆ ….”

 

 

ผมก็จำไม่ได้เช่นกัน

 

 

ดูเหมือนว่าพวกเธอจะหายไป ในขณะที่ผมร่ายเวทย์

 

 

“สำหรับตอนนี้ไปกันเถอะ”

 

 

” ได้เลยพี่”

 

 

ตอนแรกผมรู้สึกกังวล แต่ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้ ผมยิ่งรู้สึกว่ามีอะไรแปลก ๆ

 

 

แม้ว่าปาร์คด็อกกูจะสมองทึบ แต่เขาก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดที่จะพลาดกับคนสองคนที่ตามเรามาตลอด

 

 

ผมเองก็ไม่ใช่

 

 

ในตอนแรกค่าความคล่องตัวของปาร์คด็อกกูไม่ได้สูงนัก ผมไม่แน่ใจเกี่ยวกับจางฮายัน แต่มันก็ไม่ได้ถึงจุดที่พัคฮเยยองจะตามไม่ทัน

 

 

และมันก็ไม่ใช่สถานการณ์ที่มอนสเตอร์จะตามพวกเธอมาได้

 

 

มีความเป็นไปได้ที่พวกเธออาจถูกจับโดยกับดักในดันเจี้ยน แต่ความเป็นไปนั้นต่ำมาก

 

 

นี่คือเส้นทางที่เราเคยผ่านในตอนแรก

 

 

และถ้ามีกับดักที่นี่ คิมฮยอนซึงคงจะเตือนเราก่อน

 

 

ทันใดนั้น ผมก็จำวิธีที่จองฮายันมองไปยังพัคฮเยยองได้

 

 

‘ผมไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนั้น’

 

 

มันเร็วเกินไปที่จะสรุป แต่ถ้าจองฮายันต้องการให้เธออยู่ห่างจากผม มันก็อาจจะอธิบายได้

 

 

เธออาจสามารถบอกได้ว่าผมกำลังร่ายคาถาใด และก็มีโอกาสที่ผมจะไม่สังเกตเห็นว่าเธอร่ายเวทมนตร์ที่แตกต่างออกไป ในขณะที่ผมกำลังจดจ่อกับตัวเอง

 

 

ตอนนั้นที่ผมไม่สามารถละความสนใจไปยังสิ่งอื่น ขณะที่ผมพยายามร่ายเวทย์อย่างสุดกำลัง

 

 

ปาร์คด็อกกูที่ไม่มีมานามาคงไม่ได้สังเกตเห็นว่าจองฮายันทำอะไรอยู่

 

 

คิมฮยอนซึงซึ่งก็อยู่ไกลจากพวกเราเช่นกัน

 

 

ผมเกลียดที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ผมคิดว่าผมสามารถเดาได้คร่าว ๆ ว่า จองฮายันต้องการสร้างสถานการณ์ที่อยู่ตามลำพังกับพัคฮเยยอง

 

 

“คำถามคือทำไม? “

 

 

ผมไม่อยากคิดในแง่ร้าย แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่สบายใจ

 

 

ในขณะที่ผมวิ่งไปข้างหน้ากับปาร์คด็อกกู ผมเริ่มรู้สึกถึงร่องรอยของมานาที่จาง ๆ เหมือนกับตอนที่ผมพบทางเข้าดันเจี้ยนด้านล่าง

 

 

‘ยัยนั่น….’

 

 

“ด็อกกู เร็วเข้า”

 

 

” พี่เกิดอะไรขึ้น? “

 

 

มันเป็นเพียงการคาดเดาคร่าว ๆ

 

 

อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกของมานากำลังทำให้สมมติฐานของผมแข็งแกร่งขึ้น