“แต่ผมไม่แน่ใจว่าพี่คิมฮยอนซึงจะปลอดภัยหรือเปล่า?”

 

 

“เขาสบายดี”

 

 

เมื่อเราฝ่าวงล้อมไปได้ ปาร์คด็อกกูก็แสดงความกังวลออกมาทื่อ ๆ

 

 

เขาหวาดกลัว

 

 

นับตั้งแต่ที่เขาได้รับการบอกตามตรงว่าพัคฮเยยองเสียชีวิต เขาก็ดูกระสับกระส่าย

 

 

เขากังวลกับคิมฮยอนซึงที่ลากมอนสเตอร์ทั้งหมดไปด้วยตัวเอง เขาคงคิดว่าคิมฮยอนซึงอาจจะมีชะตากรรมเดียวกับพัคฮเยยองก็ได้

 

 

อย่างไรก็ตาม มันยากที่ผมจะจินตนาการว่าคิมฮยอนซึงจะถูกมอนสเตอร์ต้อนจนมุม

 

 

เมื่อเขาลงมือทำ มันยากแม้จะติดตามเขาด้วยสายตาของคุณ ดังนั้นมันคงไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะหลีกเลี่ยงมอนสเตอร์เหล่านั้น

 

 

มีความเป็นไปได้สูงที่ตอนนี้เขาหนีออกจากพื้นที่ดังกล่าวและกังวลสิ่งเดียวกับที่ผมคิด

 

 

มีคนหนึ่งเสียชีวิตจากการออกมาข้างนอก

 

 

บางทีนี่อาจจะเป็นข้ออ้างสำหรับผู้ที่อยู่ในศูนย์พักพิง ที่จะนอนขดตัวหรือหลบซ่อนได้นานขึ้นอีกเล็กน้อย

 

 

แต่การสำรวจครั้งนี้ เป็นสิ่งที่ควรดำเนินการโดยไม่สร้างปมเหล่านั้น

 

 

แน่นอนว่าคิมฮยอนซึงยังไม่รู้ว่าพัคฮเยยองตายแล้ว แต่ผมคิดว่าแค่เหตุการณ์นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขาปวดหัว

 

 

“โชคร้ายจัง ผมไม่ได้สนิทกับพัคฮเยยองมาก แต่ผมคิดว่าเธอจะพยายามจนถึงที่สุดแล้ว”

 

 

“แต่เธอก็เกือบจะฆ่าพวกเราไปเหมือนกัน”

 

 

“น – นั่นเป็นเรื่องจริง แต่”

 

 

“ช่วยไม่ได้ นายควรจะขอบคุณสำหรับความจริงที่ว่าเรารอดมาได้และเธอเป็นฝ่ายผิดที่เธอวิ่งพล่านโดยไม่ฟังเรา เธอเองที่กรีดร้องและนำมอนสเตอร์ทุกตัวจากระยะใกล้ พูดตามตรงถ้านายหรือฮายันตายไป ฉันคงไม่ให้อภัยกับเธอมากกว่า”

 

 

นั่นคงไม่ใช่สิ่งที่ผมจะหยุดได้โดยคำว่า “ไม่อภัย”

 

 

ผมอาจจะอยากฆ่าเธอด้วยซ้ำ

 

 

ปาร์คด็อกกูและจองฮายันเป็นสมบัติล้ำค่าสำหรับผม

 

 

เมื่อผมกล่าวออกไป ไม่ใช่แค่จองฮายันเท่านั้น แต่ยังรวมถึงปาร์คด็อกกูด้วยที่มองผมด้วยสีหน้าแปลก ๆ

 

 

จองฮายันดูเหมือนจะบิดตัวแปลก ๆ ขณะที่ปาร์คด็อกกูดูเขิน ๆ

 

 

” อา….”

 

 

“ก็เหมือนกันสำหรับผม”

 

 

จองฮายันเป็นคนฆ่าพัคฮเยยอง แต่ตอนนี้ผมไม่อยากคิดเรื่องนั้น

 

 

ยกเว้นคิมฮยอนซึง พวกเขาเป็นสองคนที่ผมสามารถพึ่งพาได้มากที่สุด

 

 

โล่เนื้อปาร์คด็อกกูที่มีความอดทนและความแข็งแกร่งสูง หรือจองฮายันที่มีศักยภาพล้นเหลือ

 

 

มีข้อเสียคือทั้งคู่พึ่งพาผมมากเกินไป แต่อีกทางหนึ่งอาจจะกล่าวได้ว่ามันเป็นข้อดี

 

 

ปัญหาคือหนึ่งในนั้นเป็นระเบิดที่ผมไม่สามารถควบคุมได้ แต่ก็มีความเป็นไปได้สูงจากนิสัยที่เธอจะกลายเป็นระเบิดนิวเคลียร์ ที่จะอยู่เคียงข้างผม

 

 

“แล้วพี่จะอธิบายเรื่องนี้ให้กับคนในศูนย์พักพิงยังไง?”

 

 

“ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น มันเกิดความผิดพลาดและมีหนึ่งคนเสียชีวิต นั่นคือทั้งหมด …”

 

 

“แล้วถ้าพวกเขากลัวล่ะ?”

 

 

“ต่อให้เราต้องการพวกเขาช่วยมากแค่ไหน ยังไงคนที่ไม่สู้ก็ต้องตายอยู่ดี นายต้องจำไว้ว่าตอนนี้เราอยู่ระหว่างบทช่วยสอน เราต้องคิดว่าเกมหลักนั้นอันตรายกว่าเกมที่เรากำลังเผชิญหน้าอยู่หลายเท่า”

 

 

บางครั้งผมลืมไปว่าสิ่งที่เราเผชิญอยู่ตอนนี้คือบทช่วยสอน

 

 

เพราะความตึงเครียดที่ว่า หากมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น

 

 

เราเพิ่งเริ่มต้น

 

 

ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง หากคิมฮยอนซึงเข้าไปในเกมหลัก มันอาจจะเต็มไปด้วยคนที่อ่อนแอหรือคนที่ไม่สามารถอยู่ในระดับเดียวกับมอนสเตอร์ที่เราเผชิญหน้าในตอนนี้

 

 

” เราไม่สามารถอยู่เฉย ๆ ได้”

 

 

ถ้าเรานิ่งนอนใจเหมือนคนในศูนย์พักพิง เราจะตาย

 

 

ยกเว้นลีจีฮเยที่ดูเหมือนจะเข้าใจ คนส่วนใหญ่คือคนงี่เง่า

 

 

ไม่มีคนที่มีประโยชน์แม้แต่คนเดียวอยู่ในนั้น

 

 

ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคิมฮยอนซึงถึงหมกมุ่นกับมันมากนัก

 

 

ผมคิดว่ามันอาจจะเกี่ยวข้องกับชีวิตของเขาในอดีต แต่นี่ไม่ใช่เวลามาคุ้ยอดีตของเขา

 

 

“คืนนี้เราจะนอนที่นี่”

 

 

“เราไม่ได้จะกลับไปที่พักเหรอ?”

 

 

” มันไกลเกินไป”

 

 

“ผมคิดว่าเราใกล้จะถึงแล้ว…ไม่นึกเลยว่าพี่จะมีความจำดีขนาดนี้”

 

 

“นี่เป็นเรื่องปกติ ฉันแค่ทิ้งเครื่องหมายไว้ตอนที่เราออกมา”

 

 

“พี่ยังทิ้งมันไว้ด้วย?”

 

 

‘ไอ้เด็กโง่นี่….’

 

 

ผมไม่ได้คาดหวังว่าปาร์คด็อกกูจะใช้หัวของเขาในตอนเริ่ม แต่ในตอนนี้ผมมั่นใจแล้วว่าเขาเป็นพวกสมองกล้ามเนื้อ

 

 

ผมรู้สึกประหลาดใจจนมันอาจรั่วไหลออกมาในการแสดงออกของผม ขณะที่ปาร์คด็อกกูสะดุ้งและจองฮายันก็รีบพูด

 

 

“ต – ตรงนี้”

 

 

มีรอยขีดข่วนซึ่งดูเหมือนจะทำด้วยหอก

 

 

มีรอยเล็ก ๆ บนผนังอย่างชัดเจน

 

 

“พี่สาวก็รู้ด้วยเหรอ”

 

 

“นายต้องใส่ใจกับสิ่งรอบข้างให้มากกว่านี้ แล้วนายจะทำยังไงหากมีสถานการณ์ที่นายและฉันแยกกันไปเหมือนก่อนหน้า “

 

 

“เอ่อ ผมแค่ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้น….”

 

 

ผมไม่แน่ใจว่าเขาประหม่าไหม แต่สายตาของเขายังคงสอดส่องไปรอบ ๆ เพื่อหลบเลี่ยงผม

 

 

ผมไม่ได้จะไล่ต้อนเขาอยู่แล้ว ผมจึงนั่งลงกับพื้นเพราะความรู้สึกเหนื่อยล้า

 

 

และจองฮายันก็เกาะติดผมเหมือนจักจั่นที่เกาะติดอยู่กับต้นไม้

 

 

ส่วนการแสดงออกของปาร์คด็อกกูดูค่อนข้างชั่วร้าย

 

 

“อะแฮ่ม…ถ้าอย่างงั้นผมจะออกไปสำรวจรอบ ๆ สักครู่นะ”

 

 

“จำเป็นด้วยเหรอ?”

 

 

ถ้าเป็นไปได้ ผมหวังว่าปาร์คด็อกกูจะไม่ทิ้งผมไป

 

 

“ไม่มีใครรู้ว่าไอ้พวกมอนสเตอร์เหล่านั้นจะยังอยู่แถวนี้หรือเปล่า ดังนั้นผมจะไปเช็คให้เอง”

 

 

เขาไม่ผิด

 

 

“พี่ใช้มานาไปเยอะแล้ว …ส่วนฮายัน ผมคิดว่ามันคงจะดีกว่า หากพี่สาวจะดูแลพี่สักหน่อย….”

 

 

” ฝ – ฝากไว้กับฉันได้เลยค่ะ”

 

 

“อย่าหลงทางล่ะ”

 

 

“ผมไปดูรอบ ๆ ก่อนนะ”

 

 

ผมพยักหน้าหงึก ๆ

 

 

เมื่อเห็นเขาออกจากตำแหน่งปัจจุบันของเราไปอย่างเงียบ ๆ ผมก็นึกถึงความจริงที่ว่าผมอยู่กับจองฮายันเพียงลำพัง

 

 

ผมรู้ว่าเธอไม่ได้บ้าพอที่จะร่ายเวทมนตร์ใส่ผม แต่ฉากที่เห็นก่อนหน้านี้ยังคงอยู่ในหัวผม

 

 

จองฮายันยิ้มกว้าง ขณะที่พัคฮเยยองดิ้นไปมาอยู่บนพื้นพร้อมกับแขนขาที่ถูกตัด

 

 

ไม่มีทางที่ผมจะไม่รู้สึกกลัว

 

 

“หน้าต่างสถานะ”

 

 

โดยพยายามไม่คิดอะไร ผมเรียกหน้าต่างสถานะเพื่อดูข้อมูล

 

 

[ตรวจสอบหน้าต่างสถานะและระดับความสามารถของผู้เล่นลีกียอง]

 

 

[ชื่อ: ลีกียอง]

 

 

[ฉายา: ไม่มี คุณควรพยายามให้มากขึ้นอีกหน่อย]

 

 

[อายุ: 25]

 

 

[อุปนิสัย: นักกลยุทธ์ที่รอบคอบ]

 

 

[คลาส: วิซาร์ด]

 

 

[เอฟเฟกต์คลาส: ความรู้เวทมนตร์พื้นฐาน]

 

 

[ค่าสถานะ]

 

 

[ความแข็งแกร่ง: 10 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือต่ำกว่า]

 

 

[ความคล่องตัว: 11 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือต่ำกว่า]

 

 

[พละกำลัง: 14 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือต่ำกว่า]

 

 

[ความฉลาด: 25 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือสูงกว่า]

 

 

[ความอดทน: 12 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือต่ำกว่า]

 

 

[โชค: 23 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือสูงกว่า]

 

 

[มานา: 05 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือต่ำกว่า]

 

 

[อุปกรณ์: ไม่มี]

 

 

[แอตทริบิวต์: ดวงตาแห่งจิตใจ]

 

 

[ภาพรวม: อัตราการเติบโตของคุณน้อยมากจนสามารถเปรียบเทียบได้กับมด การเติบโตมีศูนย์กลางอยู่ที่พละกำลัง มานาและความฉลาดที่สามารถมองเห็นได้ คุณใช้สมองมากเกินไปหรือเปล่า? โดยเฉพาะอย่างยิ่งฉันสามารถเห็นค่าความฉลาดที่เพิ่มขึ้นสูงเป็นพิเศษ แต่อย่าคาดหวังมากเกินไป ความสามารถของผู้เล่นลีกียองด้อยกว่าแม้กระทั่งสารคัดหลั่งที่ปล่อยออกมาโดยมอนสเตอร์]

 

 

ผมไม่ทราบว่าภาพรวมนี้มาจากความคิดเห็นของใคร แต่ผมไม่ชอบมัน

 

 

แต่ถ้าไม่มีมัน ผมคงไม่สามารถมาไกลได้ขนาดนี้ แต่ภาพรวมนี้ก็เพียงพอทำให้ผมอยากทำอะไรสักอย่าง

 

 

อย่างไรก็ตามค่าความสามารถที่เพิ่มทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

 

 

มานาที่เพิ่มขึ้นมาสองแต้มก็โดดเด่นมากสำหรับผม

 

 

ความฉลาดของผมสูงมากเมื่อเทียบกับค่าสถานะอื่น ๆ

 

 

ผมไม่รู้อะไรมากนัก เนื่องจากผมยังไม่เข้าใจถึงธรรมชาติการเติบโตของค่าสถานะ แต่บางทีทักษะการวิเคราะห์ของผมอาจจะดีขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย

 

 

‘โชค’

 

 

ค่าสถานะโชคที่ไม่แน่นอนนี้ก็เพิ่มขึ้นสองแต้ม

 

 

ผมดีใจที่พบว่าค่าสถานะของจองฮายันจะไม่ส่งผลเสียต่อการเติบโตของผม

 

 

‘ไม่เลว’

 

 

มันเป็นการเติบโตที่ดีสำหรับคนอยู่ที่ด้านล่างของกลุ่มผู้มีพรสวรรค์

 

 

ในอัตรานี้คงยากที่จะบอกว่าผมล้าหลังกว่าคนทั่วไป

 

 

“ค่าสถานะ…ของพี่เพิ่มขึ้นเหรอคะ?”

 

 

” ใช่ มีอะไรเปลี่ยนแปลงอะไรสำหรับเธอไหมฮายัน?

 

 

“ม – ไม่มากค่ะ …แค่ระดับมานาของฉันเพิ่มขึ้นเล็กน้อย ส่วนพละกำลังและความแข็งแกร่งก็เช่นกัน”

 

 

“ค่อยยังชั่ว”

 

 

[ตรวจสอบหน้าต่างสถานะและระดับความสามารถของผู้เล่น จองฮายัน]

 

 

[ชื่อ: จองฮายัน]

 

 

[ฉายา: ไม่มี คุณควรพยายามให้มากขึ้นอีกหน่อย]

 

 

[อายุ: 21]

 

 

[อุปนิสัย: ผู้สนับสนุนที่บริสุทธิ์]

 

 

[คลาส: วิซาร์ด – ระดับทั่วไป]

 

 

[ค่าสถานะ]

 

 

[ความอดทน: 11 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับหายากหรือต่ำกว่า]

 

 

[ความคล่องตัว: 11 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับหายากหรือต่ำกว่า]

 

 

[พละกำลัง: 15 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือต่ำกว่า]

 

 

[ความฉลาด: 23 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือสูงกว่า]

 

 

[ความอดทน: 14 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับหายากหรือต่ำกว่า]

 

 

[โชค: 23 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือสูงกว่า]

 

 

[มานา: 18 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับตำนานหรือสูงกว่า]

 

 

[อุปกรณ์: ไม่มี]

 

 

[แอตทริบิวต์: วิธีการฝึกฝนเป็นวิซาร์ด – ระดับ: ฮีโรอิค]

 

 

[ภาพรวม: ระวังเรือสวย (Nice boat) [1] ]

 

 

ผมเปิดหน้าต่างสถานะของจองฮายัน แต่ก็ไม่พบอะไรที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

 

 

สิ่งที่ดึงดูดคือระดับมานาที่เพิ่มขึ้นสามแต้ม อุปนิสัยของเธอในฐานะผู้สนับสนุนที่บริสุทธิ์ยังคงอยู่ ถ้ามันบอกว่าบริสุทธิ์ แสดงว่าเธอก็ยังบริสุทธิ์ ผมไม่มีข้อตำหนิใด ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่คงจะดีไม่น้อย ถ้าสามารถทำให้มันชัดเจนขึ้น

 

 

‘นี่มันภาพรวมบ้าอะไรกันเนี่ย?’

 

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง คำเหล่านั้นวนเวียนอยู่ในหัวฃผม

 

 

“ท – ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณพ – พ – พี่ค่ะ”

 

 

“ไม่หรอก จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้ช่วยอะไรเธอขนาดนั้น”

 

 

ผมไม่ได้มีส่วนช่วยในการเติบโตของเธอมากนัก

 

 

เมื่อผมหัวเราะเงียบ ๆ จองฮายันก็เริ่มยิ้มอย่างสดใส

 

 

รอยยิ้มของเธอดูน่ากลัวเล็กน้อย แต่ผมไม่สามารถทำอะไรได้

 

 

เมื่อผมลูบ เธอก็ก้มหัวลง ภาพของพัคฮเยยองที่แขนขาขาดและเธอที่ยิ้มเหมือนหมาบ้านั้นไม่มีอยู่อีกต่อไป

 

 

เป็นอีกครั้งที่ผมอดสังเกตไม่ได้ว่าเธอชอบผม

 

 

ในตอนนี้จองฮายันเป็นคนที่ห่วงใยผมมากที่สุด

 

 

ผมต้องหาวิธีจัดการกับระเบิดที่ไม่สามารถควบคุมได้ลูกนี้

 

 

‘มีสองทางเลือก’

 

 

ตัวเลือกที่หนึ่ง: ผลักเธอออกไปอย่างเงียบ ๆ

 

 

ผมไม่ได้หมายความว่าจะผลักเธอให้พ้นมือ

 

 

แต่ผมอยากจะผลักดันให้เรามีความสัมพันธ์แบบพี่น้องมากกว่าคู่รัก

 

 

สิ่งนี้จะกลายเป็นความรักระหว่างพี่น้อง แทนที่จะเป็นความรักระหว่างชายหญิง

 

 

มันสามารถกำจัดความหึงหวงของเธอได้

 

 

และมันเป็นเส้นทางที่ปลอดภัย และสมเหตุสมผลที่สุด

 

 

ทางเลือกที่สอง: ดึงเธอมาอย่างรวดเร็ว

 

 

ตัวเลือกที่สองขึ้นอยู่กับความเสน่หาระหว่างชายหญิง

 

 

ไม่เพียงแต่เธอจะเชื่อใจและติดตามผมไปเท่านั้น แต่เมื่อเราพัฒนาความสัมพันธ์ต่อไป เธอจะยอมรับสิ่งที่ผมพูดโดยไม่มีเงื่อนไข

 

 

จริง ๆ แล้วสิ่งที่ผมคิดไว้คือตัวเลือกแรก

 

 

ผมรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ยังมีช่องว่างสำหรับการปรับปรุงความสัมพันธ์ของเรา

 

 

ขณะที่ผมลูบหัวเธออีกครั้ง เธอก็จับมือผมไว้ที่บนหัวเธอ

 

 

บอกตามตรงว่าผมสะดุ้งเล็กน้อย

 

 

“…อะแฮ่ม….”

 

 

ปาร์คด็อกกูที่ลาดตระเวนกลับมาแล้ว

 

 

“โอ้บรรยากาศดีจัง”

 

 

“อ๊ะ? ขอโทษค่ะ? มัน…ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น….”

 

 

จองฮายันลุกลี้ลุกลน

 

 

ปาร์คด็อกกูพูดกับจองฮายันด้วยรอยยิ้ม

 

 

“ฉันคิดแค่ว่าขอให้คุณดูแลพี่ แต่พี่สาวกลับขี้โกงไปหน่อยไม่ใช่เหรอ?”

 

 

“ม – มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะ”

 

 

ปาร์คด็อกกูหัวเราะและยิ้ม ในขณะที่จองฮายันลุกขึ้นจากที่นั่งปัจจุบันไปยังมุมห้อง

 

 

เมื่อเห็นสภาพของเธอ ปาร์คด็อกกูก็ยิ้มกว้างและไม่ลังเลที่จะล้มลงข้าง ๆ ผม

 

 

“โอ้ ผมกลับมาเร็วเกินไปหรือเปล่า?”

 

 

“นายกำลังพูดถึงอะไร?”

 

 

“อืม พี่กำลังไปด้วยดีกับพี่สาวไม่ใช่เหรอ?”

 

 

ผมไม่รู้ว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องอะไร

 

 

เมื่อคุณลองคิดดู เขาอายุ 23 ปี ส่วนจองฮายันอายุ 21 ปี

 

 

ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเรียกจองฮายันว่า “พี่สาว”

 

 

ใคร ๆ ก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าจองฮายันเด็กกว่าปาร์คด็อกกู

 

 

“นายรู้ว่าจองฮายันอายุน้อยกว่านายใช่ไหม?”

 

 

” แน่นอน แต่น้องชายที่ดีควรจะปฏิบัติต่อผู้หญิงของพี่อย่างสุภาพไม่ใช่เหรอ?”

 

 

” อะไรนะ….”

 

 

คำว่า ‘พูดพล่ามอะไร’ เกือบจะโผล่ออกมาจากปากผม

 

 

เมื่อผมคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมคิดว่ามีบางอย่างแปลก ๆ

 

 

สิ่งที่ผมต้องการจากจองฮายันในตอนแรกคือความผูกพันที่ไม่ใช่ความรัก

 

 

อาจเป็นเรื่องจริงที่สภาพแวดล้อมทำให้เธอแปลกไป แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีชิ้นส่วนปริศนาที่หายไป

 

 

ผมรู้สึกเหมือนว่าชิ้นส่วนสุดท้ายเข้าที่แล้ว

 

 

มันคือสิ่งนี้

 

 

‘เชี่ย….’

 

 

กามเทพ

 

 

“อย่าลืมผมล่ะ ถ้ามันไปได้ดีในภายหลัง อันที่จริงผมไม่ได้บอกไปตรง ๆ แต่เนื่องจากพี่ขอให้ผมดูแลพี่สาว ผมเลยช่วยผลักดันเธอนิดหน่อย”

 

 

“อะไรนะ…นาย….”

 

 

“อื้ม …พวกพี่ดูดีเมื่ออยู่ด้วยกัน และดูเหมือนว่าเธอจะชอบพี่ด้วย พี่ก็เคยแอบมองพี่สาวนะ ผมเห็นเหตุการณ์แบบนี้หลายครั้งจนผมจำไม่ได้ ฮ่าฮ่าฮ่า…. แต่พี่ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก….”

 

 

“…….”

 

 

“ผมคิดว่ารสนิยมของพี่แปลกไปหน่อย แต่…อะแฮ่ม! แต่มันก็เหมาะสำหรับผมคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วย! ที่จริงแล้วแม้ว่าผมจะหน้าตาแบบนี้ แต่ทุกคนต่างรู้จักปาร์คด็อกกูในฐานะกามเทพแห่งคังวอนโด”

 

 

โดยไม่รู้เลยถึงความรู้สึกของผม มุมปากของปาร์คด็อกกูบิดยิ้มในขณะที่เขาระบายความภาคภูมิใจของตัวเอง

 

 

ผมพูดอะไรไม่ออก

 

 

ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตระหนักว่าการแยกแยะระหว่างตัวเลือกแรกและตัวที่สองนั้นไม่มีความหมาย

 

 

‘ปาร์คด็อกกู ไอ้อ้วนนี่… ..’

 

 

รุกฆาตแบบไม่มีที่ติ

 

 

ผมไม่คิดเลยว่าจิ๊กซอตัวสุดท้ายที่หายไปคือไอ้สมองกล้ามเนื้อนี่