หวังหลินพูดขึ้นเบาๆ “อาจารย์…หากย้อนเวลากลับไปอีกครั้ง ศิษย์ก็ยังเลือกติดตามอาจารย์มาแผ่นดินเซียนดาราโดยไม่ลังเลอยู่ดี…”

ความเศร้าในสายตาซวนลั่วยิ่งมากขึ้น เขาเข้าใจหวังหลิน

“ความเมตตาของอาจารย์มีมากล้นดั่งขุนเขา ศิษย์ไม่มีวันลืม…” หวังหลินถอนหายใจและลุกขึ้น ปัดเสื้อผ้าขับไล่ฝุ่นออกไป ราวกับเป็นการปัดเป่าความรู้สึกและความอดทนก่อนหน้านี้ให้ออกไป

เพื่อไม่ให้อาจารย์ผิดหวัง หวังหลินสามารถคุกเข่า เอาสมบัติออกมา อดทนไม่สังหารจักรพรรดิเต๋าได้ เขายอมทำทุกอย่างเพียงเพื่อนำวิญญาณของหวานเอ๋อร์ไปและไม่ทำให้อาจารย์ทนทุกข์กับความโศกเศร้ามากมาย เขาต้องการหาจุดสมดุลเพราะไม่ต้องการให้คนที่เมตตากับเขารู้สึกเจ็บปวด หวังหลินไม่ต้องการทำร้ายอาจารย์

แต่นี่เป็นเพียงความคิดที่เลิศหรูเท่านั้น ความฝันที่ไม่เป็นจริง

เขาอดทนอีกครั้งและอีกครั้ง ทว่าตอนนี้ไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไปแล้ว ในเมื่อเหตุการณ์เป็นเช่นนี้ก็ไม่จำเป็นต้องอดทนอีกต่อไป!!!

หวังหลินหัวเราะดังเข้าใส่ท้องฟ้าจนกระทั่งหยาดน้ำตาไหลลงเป็นสายต่อหน้าต่อตาของทุกคนที่นี่ หยาดน้ำตาอันขมขื่น มีความมุ่งมั่นไม่ยอมท้อถอยตลอดหลายพันปี ทั้งยังมีสิ่งที่เขายอมอุทิศตนเพื่อมโนธรรมของตัวเอง รวมถึงเหล่าคนที่แสดงความเมตตามาให้

เสียงหัวเราะดังขึ้นเรื่อยๆ ราวกับเขาบ้าคลั่งไปแล้ว

เมื่อเสียงหัวเราะดังเข้าหูของซวนลั่ว ราวกับมีมือคู่ใหญ่จับศีรษะและดึงออกมา รู้สึกเหมือนมีบางอย่างขาดหายไปจากร่างกายทำให้หน้าซีด สายตามองหวังหลินยิ่งแก่ชรามากขึ้น

“ข้าหวังหลิน เริ่มบ่มเพาะตั้งแต่วัยเด็ก ผ่านการเข่นฆ่าสังหารและพบเจอความเย็นเยียบมานับครั้งไม่ถ้วน คนส่วนใหญ่ที่ข้าพบเจอมักจะเป็นคนหน้าไหว้หลังหลอกและเป็นคนบาป…ข้าถูกลิขิตให้อยู่อย่างโดดเดี่ยว? ภรรยาข้าตาย ลูกชายข้าติดอยู่ในวัฏจักรแห่งการเกิดใหม่ ไม่รู้เบาะแสของซือถู ฉิงชุ่ยก็หายไป ทุกคนที่มีเมตตากับข้าล้วนทนทุกข์ในท้ายสุด…”

“ข้าห่วงใยคนที่มีเมตตากับข้ามากมาย เพราะคนเหล่านั้นหาได้ยากและควรหวงแหน”

“ข้าห่วงใยเรื่องความรัก เพราะความรักทำให้ข้าต่อสู้…” หยาดน้ำตาไหลรินลงมา เขาหัวเราะและพูดกับตัวเอง

เสียงหัวเราะของหวังหลินดังเข้าถึงหูของจักรพรรดิเต๋าไปด้วย เสียงหัวเราะรุนแรงยิ่งนี้เขาต้องอดทนและจิตใจสั่นเทา จึงชี้ไปที่หวังหลินและร้องคำรามอย่างไม่ลังเล “สังหารมัน!!”

ภายในเผ่าโบราณ อำนาจราชวงศ์ถือเป็นอำนาจสูงสุดและคำสั่งของจักรพรรดิควรทำในทันที ทว่าตอนนี้นอกจากคนนับพันที่อยู่ใกล้วังหลวง คนอีกหลายหมื่นรอบด้าน รวมถึงคนที่หวังหลินชุบชีวิต ทุกคนล้วนสงบนิ่งเงียบงัน

พวกเขาเป็นพยานในทุกอย่างที่เกิดขึ้น เห็นต้นเหตุและผลลัพธ์ เห็นความเศร้าของซวนลั่วและเห็นคำขอร้องของหวังหลิน หลังจากเห็นทุกอย่างแล้ว จึงไม่อาจก้าวออกไปได้แม้แต่ก้าวเดียว…

นี่คือตัวเลือกระหว่างอำนาจราชวงศ์และมโนธรรมของแต่ละคน ผู้คนส่วนใหญ่ลังเล แต่ยังมีอีกหลายคนที่ได้รับปลูกฝังมาจึงร้องคำรามพลางพุ่งไปหาหวังหลิน

“อาจารย์!!” หวังหลินหันกลับมาและไม่สนใจคนที่กำลังเข้ามาหาอย่างสิ้นเชิง เขามองซวนลั่วด้วยสายตาตัดสินใจแล้ว

“โปรดให้ศิษย์ได้เรียกท่านว่า ‘อาจารย์’ …เป็นครั้งสุดท้าย! ศิษย์ไม่อาจตอบแทนความเมตตาที่ท่านมอบให้ได้ หนทางเดียวที่จะตอบแทนท่านได้คือการตาย จากนั้นข้าหวังหลิน จะไม่มีความเกี่ยวข้องอันใดกับอาณาเขตเต๋าอีกต่อไป!!”

“ตั้งแต่นี้ต่อไป ทุกอย่างที่ข้าหวังหลินทำลงไปจะไม่เกี่ยวข้อง…กับอาจารย์!! ทุกอย่างที่ข้าทำ ข้าจะเป็นคนรับผิดชอบ!!” หวังหลินยกแขนขวาขึ้นมาสะบัดแขนเสื้อ คนนับพันเข้าใกล้รวมถึงซวนลั่วด้วย

หวังหลินมองดูซวนลั่ว แขนขวากระแทกลงใส่ศีรษะตัวเองอย่างรุนแรง เป็นการการโจมตีที่มีความรักต่อซวนลั่ว เป็นการระเบิดความโกรธของหวังหลินที่ไม่อาจควบคุมได้อีกแล้ว!

เวลาดูเหมือนเชื่องช้าลง หวังหลินกระแทกมือขวาลงใส่ศีรษะและเกิดรอยแตกร้าว กลิ่นอายทำลายล้างได้ทำลายศีรษะ ร่างกาย รวมถึงทุกอย่างของเขา

ช่วงระยะการทำลายล้างนี้ หวังหลินคล้ายกับได้เห็นซวนลั่วปรากฏตัวขึ้นครั้งแรกในโลกถ้ำ คล้ายกับได้กลับมาบ้านเกิดและเห็นเรื่องราวในอดีต

ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดลงเพียงเสี้ยวพริบตาในช่วงที่หวังหลินพุ่งทะยานออกมาจากอารามเต๋าด้วยความโกรธแค้น

ทุกคนมองดูร่างหวังหลินระเบิดกลายเป็นกองเลือดเนื้อด้วยความไม่เชื่อ หวังหลินยอมทำลายตัวเองก่อนที่ซวนลั่วจะมาถึง

ซวนลั่วมองดูร่างที่เปลี่ยนกลายเป็นก้อนเนื้อและโลหิต หยาดน้ำตากลายเป็นเลือด

“ตาย??” จักรพรรดิเต๋าตกตะลึง และมีใบหน้ามืดมน คนอื่นที่กำลังพุ่งเข้ามาพลันหยุดลงเช่นกันและมองไปด้วยความสงสัย

แต่ในจังหวะนั้นเกิดเหตุการณ์ประหลาดเผยออกมา เลือดเนื้อของหวังหลินที่ระเบิดไปพลันรวมตัวกัน พริบตาเดียวก่อเกิดหวังหลินขึ้นมา!

เขากระอักโลหิตและใบหน้าซีดเซียว วันในนี้ เขาได้ใช้วิชาสามชีวิตอันล้ำค่ายิ่งไปหนึ่งครั้ง!!

หวังหลินตายไปแล้วหนึ่งครั้ง!!!

หลังจากฟื้นคืนชีพขึ้นมา เขาไม่ได้เป็นศิษย์ของซวนลั่วอีกต่อไป เขาไม่มีความสัมพันธ์อันใดกับอาณาเขตเต๋า ไม่มีตำแหน่งอันใดและไม่ต้องฝืนตัวเองอีกแล้ว เขาจะทำตามสิ่งที่เขาต้องการและนำหวานเอ๋อร์ของเขากลับคืนมา!!

“เย่ต้าว!!” หวังหลินร้องคำรามใส่ท้องฟ้า เสียงคำรามระเบิดความโกรธเกรี้ยวทั้งหมดที่เขาระงับเอาไว้ เป็นเสียงคำรามจากส่วนลึกในวิญญาณ!

ยามนี้จิตสังหารมหึมาระเบิดออกมาจากร่างกายโดยไม่สงวนไว้อีก จิตสังหารถึงกับทำให้โลกเปลี่ยนไปราวกับเขาเพิ่งก้าวเดินออกมาจากขุมนรก พุ่งออกไปอย่างดุร้าย และบ้าคลั่ง

จักรพรรดิเต๋ามีสีหน้าเปลี่ยนไป ถอยร่นก่อนจะร้องคำราม “ฆ่ามัน!!” คนนับพันเบื้องหน้าราชวังและหลายพันคนที่ล้อมรอบอยู่ได้พุ่งเข้าหาหวังหลิน แม้จะเป็นเพียงแค่ใช้ร่างตัวเองเป็นโล่ พวกเขาก็ต้องปกป้องอำนาจของราชวงศ์ ไม่รู้ว่านี่เป็นเรื่องน่ายินดีหรือโศกเศร้า

“ใครที่ขวางทางข้าอีกคราวนี้จะตายจริงๆ!!” หวังหลินดวงตาแดงก่ำและก้าวเท้าส่งกำปั้นออกไป ผู้คนหลายสิบคนเบื้องหน้ากรีดร้องอย่างโหยหวนพลางระเบิดตาย แต่คนด้านหลังพุ่งเข้ามาแทนที่

หวังหลินก้าวเท้าต่อไปโดยมีพื้นดินเป็นคราบโลหิต เขาไม่ได้เร็วแต่ทุกก้าวครอบคลุมระยะหลายร้อยฟุต สายโลหิตหลั่งไหลออกมาตามทาง

36 ขุนพลอสูรเปลี่ยนกลายเป็นลำแสง 36 สายพุ่งทะยานเข้าหาหวังหลินราวกับมังกร 36 ตัว ทว่าหวังหลินไม่แม้แต่จะมอง ยกแขนขวาขึ้นมาปรากฏควันสีเขียวที่ปลายนิ้วและแผ่กระจายออกมา

เต๋าเพลิงสุดขั้ว!

ควันสีเขียวสัมผัสกับมังกร 36 ตัวในทันที จากนั้นเกิดเสียงดังสนั่นและเสียงกรีดร้องโหยหวน มังกร 36 ตัวกลายเป็นก้อนเปลวเพลิงและถูกเผาทั้งที่มีชีวิต

หวังหลินยื่นแขนซ้ายออกไปด้านข้าง หนึ่งใน 18 ขุนพลราชาก้าวออกมาลอบโจมตี แต่สิ่งแรกที่เจอคือฝ่ามือหวังหลิน สีหน้าท่าทางจึงเปลี่ยนไปและต้องการถอย แต่ฝ่ามือคว้าจับโดนใบหน้า หวังหลินบีบมือทำให้ทัศนวิสัยของขุนพลราชากลายเป็นสีดำ รู้สึกเจ็บปวดยิ่งและศีรษะระเบิด

ซวนลั่วยืนอยู่ตรงนั้นและเฝ้าดูหวังหลินสังหารระหว่างทางเดินเข้าสู่วัง แต่เขาไม่ได้หยุดหวังหลิน ซวนลั่วผิดหวังกับอำนาจราชวงศ์แห่งอาณาเขตเต๋าไปแล้ว…

เขามองแผ่นหลังอันบ้าคลั่งของหวังหลินและนึกย้อนถึงการทำลายตัวเองของศิษย์ ขณะที่เฝ้าดู ดวงตาของซวนลั่วจึงมีหยาดน้ำตาไหลลงเป็นสาย

เขารู้เหตุผลที่หวังหลินได้ทำลายตัวเองไปหนึ่งครั้งก็เพราะต้องการสังหารได้อย่างเต็มที่ เขารู้ว่าหวังหลินไม่ต้องการให้ส่งผลกระทบอะไรกับซวนลั่วจึงต้องตัดขาดความสัมพันธ์ศิษย์อาจารย์…ซึ่งวิธีที่จะตัดขาดความสัมพันธ์นั้นคือ…ตายหนึ่งครั้ง!

ด้วยวิธีนี้ ศิษย์เขาจึงบอกทั้งอาณาเขตเต๋า ทั้งเผ่าโบราณและแม้แต่มหาชั้นฟ้ากุ้ยต้าวว่าเขาจะรับผิดชอบทุกอย่างที่นี่ในวันนี้!

หวังหลินไม่ต้องการให้ซวนลั่วทรยศต่ออาณาเขตเต๋า ไม่อยากให้กลายเป็นมหาชั้นฟ้าคนแรกที่สังหารจักรพรรดิโบราณ…

แม้แต่ตอนนี้ศิษย์ของเขายังคงคิดอยู่ ยิ่งทำให้ซวนลั่วรู้สึกผิดมาก

‘สิ่งที่ข้าทำให้กับเขา…ความจริงไม่ได้มากมาย…’ ซวนลั่วมองการตายของคนในเผ่าอาณาเขตเต๋า เป็นครั้งแรกที่เขาไม่รู้สึกเศร้า

หวังหลินร้องคำราม กลิ่นอายสังหารรอบตัวกระจายออกไป เปลี่ยนกลายเป็นลำแสงสีแดงพุ่งออกมาและเปิดเส้นทางนองเลือดตรงหน้า ขณะเดียวกันเขาชี้ไปบนท้องฟ้า

ทั่วทั้งราชวังเปลี่ยนกลายเป็นทะเลสีดำ และตรงสุดขอบทะเลมีดวงอาทิตย์เริ่มลอยสูงขึ้น หวังหลินกำลังใช้วิชาแยกราตรี เข้าใส่พระราชวังอย่างไม่ลังเล

ดวงอาทิตย์ลอยขึ้นส่องแสงเปล่งประกายเจิดจ้า เสียงพึมพำพร้อมกับเสียงกรีดร้องโหยหวนดังกึกก้อง ร่างกายมากมายระเบิดเป็นหมอกโลหิต คนตายไปกี่คนไม่อาจทราบได้

หลังจากภาพทะเลได้หายไป คนนับพันเบื้องหน้าราชวังล้วนตายเกือบหมด ที่เหลือถูกกวาดออกไปและมีหวังหลินยืนอยู่เบื้องหน้าวังหลวง เขาก้าวเดินเข้าไปพร้อมจิตสังหารบ้าคลั่งปกคลุมผืนฟ้าด้านหลัง

…………………………………………….