อย่างที่ซองอูเคยพูด การทำความเข้าใจเรื่องราวในตอนนี้ไม่ต่างจากการหลบหนีความจริง ในโลกจริงนั้นไม่มีทางอื่นนอกจากปรับตัวให้เข้ากับมัน และจีซูเห็นด้วย

 

“ตรงสนามก็ยังวุ่นวายเหมือนเดิม…”

 

จีซูมองผ่านประตู

 

เสียงตะโกนและเสียงร้องดังมาจากสนามที่ห่างจากพวกเขาราว 200 เมตร

 

การต่อสู้ดำเนินต่อไป แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแล้ว

 

“พวกสภานักศึกษาจะชนะไหม? เราไปช่วยจะดีไหม?”

 

“อืม”

 

ซองอูไม่ค่อยชอบใจพวกสภานึกศึกษาที่อวดดีนัก แต่เขาไม่อยากจะปล่อยให้พวกนั้นตายด้วยเหตุผลนี้

 

และเขาคิดได้ว่าการต่อสู้ของเขาไม่เป็นเพียงแค่การช่วยชีวิตคน แต่มันยังทำให้เขามีโอกาสเล่นเกมนี้ได้ง่ายขึ้น เขาได้รับไอเทมและเลเวลจากการกำจัดออคที่ไม่ทันระวังตัว

 

“ครั้งนี้ก็ระวังด้วยแล้วกัน”

 

ซองอูยื่นมือไปหาศพออคที่นอนอยู่ใกล้ ๆ เนื้อหนังและอวัยวะภายในของมันทั้งหมดกลายเป็นเถ้าถ่านหายไป เหลือเพียงแค่กระดูก

 

“เฮ้ย? นั่นมันอะไรน่ะ?”

 

ปาร์ตี้ของคยองซูตกใจที่เห็นสกิลของซองอู แต่พวกเขายังตกใจไม่พอ

 

เพราะไม่นานชิ้นกระดูกเหล่านั้นได้รวมตัวกันเป็นอาวุธ พวกเขาอ้าปากค้างเมื่อมองปาร์ตี้ซองอู

 

“รู้แล้วว่าทำไมพวกนายอยากต่อสู้…นายมีสุดยอดพลังสินะ?”

 

“ไม่ใช่หรอก ชั้นก็เหมือนนายนั่นแหละ คยองซู”

 

“…ชั้นไม่คิดแบบนั้นหรอกนะ”

 

ซองอูจัดการกระดูกต่อไปแทนที่จะตอบ ตอนนี้เมื่อมานาเพิ่มขึ้น เขาสร้างอาวุธหลายสิบชิ้นโดยใช้สกิลสร้างอาวุธกระดูก

 

และเขาสร้างแต่มีด เขาสร้างมันมาเพื่อขว้างโดยเฉพาะ

 

“ฮันโฮ มานี่สิ อยากได้กี่เล่มก็เอาไปเลย”

 

“ว้าว ชั้นนี่โชคดีจริง ๆ ถ้าโลกไม่เป็นแบบนี้คงเปิดร้านของมือสองไปแล้ว”

 

“นี่แกดูถูกร้านขายของมือสองรึไง?”

 

“หา? ชั้นขอถอนคำพูดแล้วกัน”

 

ฮันโฮกับโครงกระดูกหยิบมีดกระดูกขึ้นมา หลายครั้งแล้วที่การปามีดไม่ได้สังหารมอนสเตอร์ แต่มันช่วยสร้างโอกาสสำคัญในการโจมตีของปาร์ตี้ซองอู

 

“ซองอู เราจะใช้สิ่งประดิษฐ์สมัยใหม่อีกแล้วเหรอ?”

 

ฮันโฮชี้รถกระบะ แต่ซองอูส่ายหน้า

 

“รอบนี้เอาของใหญ่ ๆ หน่อยดีกว่า”

 

เขาหันไปมองรถบัสที่จอดอยู่ใกล้ ๆ

 

***

 

ปั้ง!

 

มันไม่ใช่เสียงลูกฟุตบอลที่ชนคานประตู แต่เป็นเสียงขวานที่พลาดเป้า

 

“อ๊ากกก!”

 

ชายที่หลบขวานวิ่งหนีอย่างกับคนบ้า เขาร้องเสียงดังขณะที่ออคตัวใหญ่กำลังไล่ตาม

 

สนามหญ้าสีเขียวเต็มไปด้วยคราบเลือด มองดูไกล ๆ เหมือนกับงานเทศกาลที่แท้จริงคือฉากสังหาร ผู้คนกำลังวิ่งหนีฝูงมอนสเตอร์กันอย่างเอาเป็นเอาตาย…เมื่อถูกตามทัน พวกเขาถูกขวานสับเข้าที่หลังกะโหลก…

 

ผู้รอดชีวิตหลายสิบคนกับออคกำลังต่อสู้กัน ภาพที่เกิดขึ้นนั้นน่าสยดสยองเกินกว่าจะดูไหว

 

“พี่ อ๊าาา!”

 

หนึ่งสนนั้นคือจีซอกผู้หวาดกลัวที่กำลังยกโล่ห์ขึ้นป้องกันตัว จากนั้นก็มีบางอย่างกระแทกที่กลางโล่ห์

 

ก๊อง!

 

“อั่ก!”

 

เขาก้าวถอยหลังและร้องครางอย่างลำบากใจ แขนของเขารู้สึกชา แต่ไม่ใช่เพราะออคสับขวานใส่เขา…ออคเพียงแค่แหย่เล่นเท่านั้น ถึงอย่างนั้นเขาก็ชาไปเกือบทั้งแขน

 

“บ้าไปแล้ว…”

 

เขาคิดในใจ

 

‘ตอนนี้พวกเรากำลังจะตาย เรากำลังจะตายที่นี่ เราทำอะไรไม่ได้เลย’

 

“ย๊ากกกก!”

 

แดซองที่บอกว่าตนเป็นประธานสภานักศึกษาและมีเลเวล 3 แทงดาบปลายปืนที่ลำตัวของออค เขาพยายามต่อสู้กับออคสุดความสามารถ แต่เขาก็ทำได้แค่นั้น

 

“มาด้วยกันเร็ว! เราต้องทำทางหนี!”

 

ถึงเขาประกาศว่าเขาจะปกป้องนักศึกษา ตอนนี้เขากลับหาทางหนีเมื่อความยากลำบากมาถึง

 

“แดซอง มีคนอีกเยอะที่ถูกทิ้งไว้ข้างบนอัฒจันทร์!”

 

“ช่างมัน! แกบ้าไปแล้วเรอะที่ยังห่วงพวกมันอยู่? เราต้องหาทางออกจากที่นี่ตอนนี้! จินซอก! ฮยองมิน! พวกแกเอาโล่ห์ไปยืนข้างหน้าซะ”

 

พวกเขาไม่มีพลังที่จะก้าวข้ามพวกออคไปได้ พวกเขาต้องหาทางเอาตัวรอดกันเอง ซึ่งมันไม่ง่าย

 

ในตอนนั้นเอง มีรถคันใหญ่แล่นเข้ามาในสนามพร้อมกับเสียงแตรดัง

 

“…รถบัส?”

 

มันคือรถบัสของมหาลัย มันพุ่งเข้ามาในสนามอย่างรวดเร็ว

 

โครม!

 

บัสพุ่งไปหาออคตัวใหญ่ แต่ไม่เพียงเท่านั้น มันแล่นไปต่อและไล่ชนฝูงออคเหมือนกับช้างป่าแอฟริกัน

 

“เกิดอะไรขึ้นอีกแล้วเนี่ย…”

 

คนสภานักศึกษาที่ยืนขวางทางรถบัสรีบหลบด้วยความกลัว พวกเขามองโครงกระดูกที่โผล่หัวออกมาจากหน้าต่างรถบัส

 

“หา? นั่นมัน…”

 

ในขณะนั้นเอง เหล่าโครงกระดูกได้ขว้างบางอย่างใส่ออคพร้อมกัน

 

ฟึ่บ! ฉั่วะ! ฉั่วะ! ฉั่วะ!

 

พวกมันขว้างมีด มีดถูกขว้างใส่ออคไปตอนที่รถบัสขับผ่าน ออคสวนกลับด้วยการขว้างขวาน แต่ตัวรถบัสก็ป้องกันขวานเอาไว้

 

แกร๊ง!

 

“อ๊าาา! บัดซบเอ้ย! ขวานนั่นเกือบเฉาะหน้าผากชั้นแล้ว!”

 

บางครั้งขวานของพวกออคก็ทะลวงผ่านหน้าต่างเข้ามา

 

“เฮ้ย ไอ้ลูกกะหรี่ เอามีดชั้นไปกิน! …หา? มันแทะมีดเรอะ? ไอ้สารเลวเอ้ย!”

 

ทักษะการปามีดของฮันโฮพัฒนาขึ้นทุกครั้ง

 

คยองซูในตอนนี้เป็นคนขับรถบัส ซึ่งจริง ๆ แล้วเขาเคยเป็นคนขับรถบรรทุกหนักในกรมทหาร

 

คยองซูที่ใช้หอกแทบจะทำอะไรไม่ได้ในตอนที่จับพวงมาลับ เขาเลือกขับรถชนออคอย่างชำนาญ

 

ข้อความได้รับทองโผล่ขึ้นมาในตอนที่เขาขับชน

 

“ว้าว! ได้ทองมาแล้ว!”

 

“หยุดรถได้แล้ว ไปกันเถอะจีซู”

 

“อืม ชั้นพร้อมแล้ว”

 

รถบัสหยุดที่กลางสนาม ประตูหนา้เปิดออกพร้อมกับซองอูและจีซูที่เดินลงมา

 

กรอบ แกรบ

 

เหล่าโครงกระดูกกระโดดลงมาพร้อมกันจากหน้าต่างทั้งด้านซ้ายขวา พวกมันกระจายตัวเป็นวงกว้างและเล็งมีดไปที่ฝูงออค พวกมันเหมือนกับหน่วยทหารจู่โจมที่ได้รับการฝึกมาอย่างดี

 

“ทุกคนมาขึ้นรถ! เร็วเข้า!”

 

ซองอูตะโกน เขายืนที่ประตูรถบัสและถือโล่ห์อันใหญ่ของเขาเอาไว้ ผู้รอดชีวิตที่เห็นรถบัสตั้งแต่แรกพูด

 

“หา? ผู้ชายคนนั้นมัน…”

“ใช่ ชั้นน่าจะตามเขาไป…”

 

พวกเขาคือคนที่ได้เห็นการต่อสู้กันน่าตื่นตาตื่นใจที่อาคารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์ พวกเขาเสียใจที่ไม่ตามซองอูไปด้วย แต่พวกเขาก็คิดว่าตัวเองโชคดีที่ได้เจอกันอีกครั้งและวิ่งไปหาซองอู

 

ฝูงออคไล่ตามพวกเขาจากด้านหลัง แต่พวกมันก็เจอมีดหลายเล่มขว้างใส่และหยุดชะงัก

 

“พวกแกผ่านไปไม่ได้หรอก!”

 

ซองอูกับจีซูแข็งแกร่งกว่าเดิมแล้ว และจีซูยังอยากจะต่อสู้กับออคด้วยเพราะได้เลือก ‘เพิ่มกลังกล้ามเนื้อ’ ในการ์ดเลเวลอัพ ซึ่งจีซูเองก็เป็นคนชอบเอาชนะอยู่แล้วในตอนที่เป็นนักแข่งกีฬา

 

เมื่อเจอกับออคที่ตัวใหญ่กว่าตัวเอง จีซูเดินเข้าไปอย่างกล้าหาญ

 

“ครั้งนี้ไม่แพ้ง่าย ๆ แน่”

 

จีซูชักดาบที่ลับด้วย ‘หินจุดระเบิด’ ออคพุ่งเข้าใส่พร้อมกับขวานเมื่อจีซูตั้งท่า

 

แกร๊ง!

 

เสียงโลหะกระทบดังลั่นเหมือนกับคราวที่แล้ว จีซูสั่นไปทั้งตัว แรงกระแทกรุนแรงแผ่มาถึงศอก ไหล่ หลัง กระดูกสันหลัง และต้นขา แต่เธอไม่ล้มลงเหมือนเดิมอีกแล้ว จีซูกัดฟันแน่นรับขวานเอาไว้

 

ในตอนที่ดาบกับขวานปะทะกัน ประกายไฟได้ปะทุออกมาจากคมดาบของเธอ