“นายบอกว่ามีหมาป่าตัวเท่ากระทิงใช่ไหม? บนฟ้าน่ะมีจระเข้ตัวเท่ารถบัสบินอยู่ด้วย”

 

“แปลกดีที่ผมเชื่อคุณ ขอบคุณที่บอกฟรี ๆ ก็แล้วกัน”

 

สิบเอกกับสิบตรีทั้งสองบอกลาปาร์ตี้ของซองอูและเดินไปในทิศตรงข้าม

 

พวกซองอูได้เจอกับคิวอาร์โค้ดสีฟ้าที่แยกซูยองอย่างที่สิบเอกคิมบอก

 

โชคดีที่โทรศัพท์มือถือของพวกเขายังมีแบตเตอรี่เหลือ ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์หรืออินเทอร์เน็ตให้ใช้ แต่พวกเขาก็พกมันติดตัวไว้อยู่ดี

 

ซองอู ฮันโฮ และจีซูสแกนคิวอาร์โต้ดด้วยมือถือของตัวเอง โค้ดนั้นซ้อนทับกันด้วยลายแปลก ๆ เหมือนกับจดหมายเก่าแก่

 

ไฟล์ถูกติดตั้งอย่างที่คิมบอกพวกเขา

 

“อะไรเนี่ย? มันใช่ไวรัสไหมซองอู”

 

“เรื่องนั้นสําคัญด้วยเหรอ? แกใช้มือถือไม่ได้อยู่แล้ว” 

 

“ให้ตายเถอะ เพิ่งเปลี่ยนเครื่องเมื่อเดือนที่แล้วเอง!”

 

“อายุขัยแกอาจจะไม่ถึงหนึ่งเดือนก็ได้ เงียบปากหน่อย” 

 

แอพทํางานโดยอัตโนมัติในไม่นาน

 

[คู่มือผู้เล่น]

 

-โปรแกรมถูกออกแบบมาเพื่อการอยู่รอดอย่างราบลื่นของ “ผู้เล่น”

 

“คู่มือ?”

 

เมนูหลายอย่างแสดงผ่านหน้าจอ

 

[1. แจ้งเตือนสาธารณะ (ใหม่)]

 

[2 อันดับผู้เล่น (ต่อเนื่อง)]

 

[3. กระดานข่าว]

 

[4. โรงประมูล]

 

[5. ฝjายปีศาจเท่านั้น (ไม่อนุญาต)]

 

[6. ฝjายเทวทูตเท่านั้น (ไม่อนุญาต)]

 

[7. สเตชันถ่ายทอดส่วนตัว (กําลังเตรียมการ)]

 

ซองอูกดดูที่หมายเลข 1 เขาเห็นแจ้งเตือนหนึ่งเรื่อง 

 

[1] แนะนําการเริ่มบริการอย่างเป็นทางการ

 

ผู้จัดทํา : โฮสต์ l เข้าดู : 398,433

 

เริ่มบริการอย่างเป็นทางการวันนี้ มีผู้ผ่านการเลือกการ์ดอาชีพทั้งหมด 2,967,321 คนเป็นผู้เล่น และ 1,341,112 คนเป็นผู้รอดชีวิตที่ยังเล่นอยู่ในขณะนี้ การคัดเลือกผู้เล่นรอบที่สองจะมีขึ้นในอีกสามวัน เราหวังว่าจะมีคนเลือก “การ์ด” มากขึ้น 

 

*คอมเมนต์ถูกปิดกั้นในโพสต์นี้

 

พวกเขาอ่านแจ้งเตือนและเงียบไป แต่ถึงอย่างไรพวกเขาก็สงสัยอยู่หนึ่งอย่าง : คนบ้าที่ไหนกันที่สร้างเรื่องแบบนี้ขึ้นมา?

 

ซองอูเข้าดู “กระดานข่าว”

 

-ไม่มีโพสต์

 

มีคนดูแจ้งเตือนนี้เกือบสี่แสนคนแต่ไม่มีโพสต์ในกระดานข่าวได้อย่างไรกัน? ซองอูคลิกปุ่ม (โพสต์กระทู้) ที่ด้านล่างของจอ

 

ใช้ 1,000 ทองในการโพสต์กระทู้ [ใช่/ไม่]

 

“หา?”

 

“ต้องล่ากอบลินร้อยตัวถึงจะโพสต์กระทู้ได้อย่างนั้นเหรอ? ให้ตายสิ เวลาสองวันของเรามีค่าแค่นี้เองเหรอ?”

 

1,000 ทองนั้นเกี่ยวข้องกับการอยู่รอดของพวกเขาโดยตรง ไม่ว่าพวกเขาจะมีทองมากเท่าใด พวกเขาก็มิอาจนํามาเสียกับเรื่องนี้ได้

 

ไม่มีกระดานข่าวอื่นให้เขาได้อ่านเลย

 

ในขณะที่ซองอูกําลังจะออกจากแอพ กระทู้หนึ่งได้โผล่ขึ้นมาในกระดานข่าวเป็นครั้งแรก

 

[1] มีใครอยู่ไหม?

 

-โพสต์โดย : kor-4884 l เข้าดู : 2

 

ถ้าเห็นโพสต์นี้คอมเมนต์ให้หน่อย! พวกเราเป็นกลุ่มเลเวล 8 และกําลังสร้างเขตปลอดภัยใน H อพาร์ตเมนต์, ฮวาซอง, จังหวัดคยองกี ถ้าอยู่ใกล้ ๆ ได้โปรดตอบด้วย!

 

[คอมเมนต์ : 2]

 

-kor-1461 : หา? พูดจริงเหรอ? อยู่ใกล้ ๆ นี่เอง ชั้นต้องไปที่ไหน?

 

kor-4884 (ผู้เขียน) : เราจะไปรับถ้าไปที่สวน จะคอมเมนต์ต้องใช้ทองด้วย เราคอมเมนต์กันสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ ข้อความจํากัดที่ 200 คํา จําเอาไว้ด้วยล่ะ

 

มีหนึ่งคอมเมนต์แล้ว ซองอูคลิกปุ่ม [คอมเมนต์]

 

-ใช้ 100 ทองในการโพต์คอมเมนต์ [ใช่/ไม่]

 

พวกเขายังมาเก็บเงินกับคอมเมนต์ได้อีกเหรอ? ซองอูคลิกปุ่ม ไม่ ในทันที

 

แต่ฮันโฮยังอ่านโพสต์อยู่

 

“H อพาร์ตเมนต์อยู่ใกล้บ้านชั้นล่ะ!”

 

“เราจะไปไหม?”

 

ฮันโฮเบิกตากว้างเพราะครอบครัวเขาที่ติดต่อไม่ได้อาจจะยังอยู่ที่นั่น

 

“ทําไมไม่แวะไปดูบ้านนายก่อนแล้วเจอกับคนเขียนโพสต์นี้ล่ะ?”

 

พวกเขาไม่ได้บอกว่าเป็นเลเวล 8 และจ่าย 1,000 ทองได้ง่าย ๆ มาแล้วหรือ?

 

แม้ว่าซองอูจะฆ่ามอนสเตอร์มามากมาย เขาก็ยังมีเลเวล 6

 

“มีบางอย่างแปลก ๆ … แต่ไปเจอกลุ่มเลเวลสูงที่อยู่รอดได้ด้วยตัวเองก็จําเป็น”

 

เพราะเขาเคยเจอกับสิบเอกคิม ซองอรู้แล้วว่าการได้แบ่งปันข้อมูลกันนั้นสําคัญเพียงใด

 

ไม่มีอะไรสําคัญไปกว่าข้อมูลในเวลาแบบนี้

 

“ทางนี้ใช่ไหม? ไปกัน”

 

พวกเขามุ่งหน้าไปที่ H อพาร์ตเมนต์ คอมเมนต์ถูกโพสต์ในกระดานข่าวจนถึงตอนนี้

 

[คอมเมนต์ : 5]

 

-kor-1461 : หา? พูดจริงเหรอ? อยู่ใกล้ ๆ นี่เอง ชั้นต้องไปที่ไหน?

 

kor-4984 (ผู้เขียน) : เราจะไปรับถ้าไปที่สวน จะคอมเมนต์ต้องใช้ทองด้วย เราคอมเมนต์กันสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ ข้อความจํากัดที่ 200 คํา จําเอาไว้ด้วยล่ะ

 

คอมเมนต์ถูกลบโดยผู้เขียน

 

คอมเมนต์ถูกลบโดยผู้เขียน

 

คอมเมนต์ถูกลบโดยผู้เขียน

 

Kor kor-1461 : อ่านคอมเมนต์ข้างบนไม่ได้เลย ทําไมถึงโดนลบล่ะ? มันเป็นข้อมูลสําคัญเหรอ?

 

Kor kor-4884 (ผู้เขียน) : พวกคอมเมนต์ไร้สาระน่ะ ชั้นลบไปแล้ว ไม่ต้องห่วง มาระวัง ๆ ด้วยล่ะ

 

ซองอูกับพรรคพวกเดินทางโดยมี H อพาร์ตเมนต์เป็นจุดหมาย พวกเขาเดินเท้าไป

 

และพวกเขาก็ได้ผ่านย่านที่อยู่อาศัย

 

“มีมอนเตอร์แค่บนถนนสินะ”

 

ในระหว่างทาง พวกเขาได้เจอกับกอบลินฝูงหนึ่งและออคนักล่าเจ็ดตัว แน่นอนว่าพวกมันง่ายในการล่า แต่พวกมันกําลังยึดถนนเอาไว้ พวกมันเลยมีกันเต็มไปหมด

 

“ทําไมไม่มีซักคนเลยล่ะเนี่ย?”

 

“มองผ่านหน้าต่างไปสิ”

 

“จะบอกว่าเห็นก็ได้ล่ะมั้ง”

 

ผู้รอดชีวิตส่วนมากซ่อนอยู่ในอาคารและมองโลกภายนอกผ่านม่าน ราวกับคนเหล่านั้นกําลังมองปาร์ตี้ของซองอูด้วยความระมัดระวัง พวกเขาเพียงแค่หลบซ่อนตัวและรอให้รัฐบาลมาช่วยเหลือ

 

“คิด ๆ ดูแล้วก็ปกตินะที่จะซ่อนตัวในบ้าน”

 

ฮันโฮพยักหน้าเห็นด้วยกับจีซู

 

“เป็นชั้นก็คงไม่ออกไปไหนหรอก จนกว่าอาหารจะหมดล่ะนะ”

 

ซึ่งอันที่จริงแล้วนั่นล่ะปัญหา อาหารจะหมดในเวลาไม่นานและพวกเขาจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากออกนอกบ้าน พวกเขาจะต้องใช้เวลามากกว่าจะปรับตัวกับโลกที่บ้าคลั่งไปแล้วได้

 

นี่คือชะตากรรมกับคนที่เริ่มได้ช้า

 

แล้วอะไรจะเกิดขึ้นกับโครงสร้างของโลกใบนี้ล่ะ?

 

ซองอูคิดว่าในตอนที่รัฐบาลและกองทัพทําอะไรไม่ได้ คนที่ได้รับพลังจากระบบของเกมจะกลายเป็นผู้นําผู้รอดชีวิตและครองโลกแทน ไม่ต้องคิดให้มากความก็รับรู้ได้ 

 

“ซองอู พวกกอบลิน!”

 

ซองอูตระหนักถึงความสําคัญของพลังอีกครั้ง เขาชักดาบออกมา

 

เกิดการต่อสู้อื่น

 

เคี๊ยก! เคี๊ยก!

 

กอบลินเจ็ดตัวอยู่กลางถนน พวกมันยืนล้อมและกําลังขู่คนอยู่

 

“ออกไปให้พ้นนะ!”

 

ชายอายุราว 30 ปีเหวี่ยงไม้เบสบอลไม่ให้กอบลินเข้าใกล้เด็กสาวตัวเล็กที่น่าจะเป็นลูกสาวของเขาแอบอยู่ด้านหลังและ ตัวสั่นด้วยความกลัว

 

“ได้โปรดช่วยด้วย!”

 

เขาตะโกนด้วยความสิ้นหวัง แต่หน้าต่างในเขตที่พักอาศัย นั้นปิดแน่น

 

กระทั่งม่านที่เปิดเป็นช่องเล็ก ๆ ก็ถูกปิดไป

 

ไม่มีใครอยากจะถูกจับตัวในเวลาแบบนี้

 

คนที่อ่อนแอนั้นมักจะกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวเพราะความกล้าที่ไม่มากพอ

 

พรึ่บ! พรึ่บ!

 

แต่ซองอูนั้นกล้ากว่าใครเพราะเขามีมอนสเตอร์เก้าตัวที่ พร้อมจะจู่โจมศัตรูแทนเขา

 

เคี้ยก!

 

เมื่อรู้สึกถึงมนุษย์ เหล่ากอบลินหันมามองด้วยดวงตาสั่นระริก แต่สายไปแล้วที่มันจะหนี

 

พวกมันถูกห่ากระสุนมีดปาใส่และถูกกําจัดในคราเดียว 

 

ปั้ง!

 

เมื่อโครงกระดูกออคปรากฏตัว ผู้ชายที่อยู่กลางถนนทิ้งไม้เบสบอล เขาหน้าซีดเพราะพวกมันดูเหมือนกับมอนสเตอร์ในสายตาเขา

 

“อ๊าาาาาา…”

 

เขาเผชิญหน้ากับกอบลินได้แต่ก็ไม่กล้าสู้กับมันด้วยซ้ำ เป็นเวลาเดียวกับที่ซองอูเดินเข้ามา

 

“คุณไม่เป็นอะไรแล้ว”

 

ซองอูวางมือบนไหล่ชายที่มีเหงื่อเย็นเต็มตัว

 

ดวงตาเขายังคงเคลือบแคลง แต่ลมหายใจหอบได้เบาบางลง เขากอดลูกสาวตัวน้อยแน่น

 

เขากลัวว่าลูกสาวเขาจะตายเพราะเขาช่วยไม่ได้

 

ซองอูพอจะเข้าใจความรู้สึกนี้อยู่บ้าง