นิยาย มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์

ตอนที่ 53 ล่าแวมไพร์(3)

การรอนานขนาดนั้นมันบ้าบอเกินไปแต่เขาคิดว่าเขาจะลดเวลาฟักไข่ได้มากโดยการฆ่าศัตรูที่แข็งแกร่งเขาจะต้องล่ามอนสเตอร์มากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ในเรื่องนั้นดูเหมือนว่าพลังของเขาจะมีอยู่จํากัด

แต่มีหนึ่งสิ่งที่ชัดเจน

“พลังกล้ามเนื้อเพิ่มขึ้นหกเหรอ? สุดยอดชะมัด!”

“ถ้ามันเป็นจริงพลังของเราก็เพิ่มขึ้นแค่สวมใส่ไอเทมเท่านั้นสินะ?”

และดาบเล่มนี้ก็ไม่น่าจะหักได้ง่ายๆซองอูรู้สึกว่าเขาต้องการไอเทมที่แข็งแกร่งหลังจากดาบของเขาหักในตอนที่ฟันแวมไพร์

เขาเก็บดาบไว้ที่หลังและเก็บ “ไข่ปริศนา” ไว้ลึกในกระเป๋า

ในขณะเดียวกัน หลังจากเคลียร์ดันเจี้ยนแล้วปาร์ตี้ของซองอูก็เก็บของที่จําเป็นในห้างสรรพสินค้าแม้ว่าที่นี่จะถูกโคบอล์ดบุกมาแล้ว มันก็ยังพอมีสิ่งที่ใช้ได้เหลืออยู่

ในตอนนั้นเอง ที่กระเป๋ากางเกงของซองอูสั่น

ซองอูหยิบรีบหยิบมันออกมาเขาเห็นหน้าต่างแจ้งเตือนของโพสต์ตัวเองในกระดานข่าว

-ไรเดอร์ A(ลับ) : กัปตันผมเจอระบบคอมเมนต์ลับด้วยตอนนี้กําลังใช้มันอยู่

ตอนนี้ผมอยู่ที่แฮงกุงสแควร์ในฮวาซองพวกเรามีอยู่เกือบ 200 คน แต่ไม่เห็นพวกแวมไพร์เลยตอนนี้เรากําลังรออยู่!!!จะคอมเมนต์ลับแบบนี้ต้องใช้ 300 ทองอย่าลืมเตรียมล่วงหน้าให้ผมด้วย

ไรเดอร์ A คือแทซอง เขาแฝงตัวไปกับผู้รอดชีวิตที่พวกแวมไพร์หลอกมาและคอยส่งข่าวให้ซองอูแทซองคอมเมนต์ตอบกลับมาได้แล้วตามแผนของซอง

“แต่เจ้านี่…”

ซองอรู้ว่ามีคนไปรวมตัวกันที่ฮวาซองแฮงกุงสแควร์และพวกที่เป็นแวมไพร์ก็ยังไม่ปรากฏตัวออกมาหรือก็คือแวมไพร์อาจจะยังไม่มาที่นั่นแต่กําลังไล่ล่าซองอูอยู่

ซองอุต้องคําสาป “แกะรอยเลือด”ของแวมไพร์ลอร์ดดังนั้นเขาจะถูกตามตําแหน่งในทุก 12 ชั่วโมงซึ่งอันที่จริงเวลา 12 ชั่วโมงนั้นมากพอที่ซองอูจะหนีแต่เขาจะประมาทไม่ได้ถ้าหากพวกมันตั้งใจค้นหาเขาให้ทั่วบริเวณวันหนึ่งเขาก็จะถูกเจอตัว

แต่ตอนนี้เราคงไม่แพ้อีกแล้ว

ไม่กี่วันก่อน เขาต้องใช้โครงกระดูกที่มีทั้งหมดในการฆ่าแวมไพร์แค่ตัวเดียว

ในตอนนั้น แวมไพร์เป็นสิ่งที่น่ากลัวมากมันเป็นศัตรูที่จัดการได้ยาก

แต่ในตอนนี้เปลี่ยนไปแล้วเพระาซองดูแข็งแกร่งกว่าเดิม

เขามั่นใจว่าจะจัดการแวมไพร์ได้ต่อให้มีแวมไพร์หลายตัวบุกเข้ามาหาเขาพร้อมกัน

ในตอนนั้น ฮันโฮเรียกเขา

“ซองอูดูนี่สิ!”

ฮันโฮตะโกนมาจากห้องน้ําชายชั้นสองเขารีบโบกมือบอกว่าพบอะไรบางอย่างซึ่งตรงนั้นมีศพของมนุษย์หมาป่าอยู่สองตัว

“นายกําลังหามันอยู่ใช่ไหม?”

“ถูกเผง”

“นางฟ้าฆ่าหมาสองตัวนั้นแล้วแขวนไว้บนรากไม้แทนถุงเท้ารึไง?”

มนุษย์หมาป่าสองตัวห้อยหัวอยู่บนรากไม้

ซองอูสงสัยว่าพวกโคบอล์จัดการมนุษย์หมาป่าได้อย่างไรเขาคิดว่าบางที จิตวิญญาณต้นไม้ชั่วร้ายอาจจะรัดมันด้วยรากที่ละตัว จากนั้นพวกโคบอล์ดก็อัดมันจนตายไม่ว่ามนุษย์หมาป่าจะแข็ง แรงแค่ไหน มันก็หนีไปจากรากที่รัดแน่นไม่พ้น

พวกมันคือสิ่งที่ซองอูต้องการเพราะ โครงกระดูกสัตว์มนุษย์อย่างพวกมันคืออาวุธที่ดีที่สุดที่ซองอูจะหาได้

“แกหาของพวกนี้เก่งเพราะเป็นโจรสินะ?”

“ชั้นไม่ใช่โจร ชั้นเป็นพรีส!”

“สองอาชีพนี้ในเกาหลีก็เหมือน ๆ กันไม่ใช่เหรอ?”

“แกพูดสองแง่สองง่ามแบบนั้นไม่ได้นะอย่าเหมารวมพวกที่มีศรัทธาของจริงสิ!”

ซองอูยักไหล่และเดินไปที่ร่างมนุษย์หมาป่า

-มอนสเตอร์ที่ตายได้กลายเป็นสมุนของคุณ

-มอนสเตอร์ที่ตายได้กลายเป็นสมุนของคุณ

ในตอนนี้ ซองอูแข็งแกร่งขึ้นด้วยเจ้ามือขวาหมุษย์หมาป่าห้าตัวหมุษย์หมีหนึ่งตัวแวมไพร์หนึ่งตัวโคบอลดวิซาร์ดสี่ตัวและออคอีกสามตัว

“แค่นั้น่าจะพอแล้ว ไปที่ซูวอนฮวาซองกันเถอะ”

ซองอูไม่จําเป็นต้องหนีจากแวมไพร์อีกแล้ว

***

พวกแวมไพร์กําลังรอในอาคารหลายแห่งใกล้ ๆ กับกลางเมืองที่ทุกคนเห็น

พวกมันมีอยู่ 23 ตัว แวมไพร์ลอร์ดจะสละเลือดของตัวเองเพื่อให้พวกมันแข็งแกร่ง

แน่นอนว่าแวมไพร์ลอร์ดจะต้องฟื้นคืนเลือดที่เสียไปด้วยการดูดเลือดจํานวนมากและเขาก็คิดจะเพิ่มจํานวนแวมไพร์ขึ้นอีก
รม

แวมไพร์เจ็ดตัวกําลังรอให้คาเฟที่ชั้นสองพวกมันกําลังเอาเลือดมาตามคําสั่งของแวมไพร์ลอร์ด

“น่าเบื่อจริง…เมื่อไหร่จะจัดโต๊ะเสร็จนะ…”

“เห็นเจ้าเด็กคนนั้นไหม? มันเป็นของชั้นเลือดเด็กอายุน้อยน่ะอร่อยเหมือนลูกวัวเลยล่ะ”

“ดูดเลือดมันไปเถอะยังมีอีกเยอะให้กิน”

แต่ความตื่นเต้นของพวกเขาก็หายไปเมื่อเกิดเรื่องไม่คาดฝัน

“เตรียมตัวออกไปได้แล้ว”

“หา? พร้อมเริ่มงานเลี้ยงแล้วเหรอ?”

“ไม่ เราจะไปล่าคนที่จู่โจมโรงงาน ร้าง”

หัวหน้าชเวของทีมนี้ถูกแวมไพร์ลอร์ดสั่งให้จับและฆ่าไอ้สารเลวนั่น

“อะไรนะ? ตัวแทนไม่ได้บอกว่าเขาจะจับเจ้านั่นหลังจากงานเลี้ยงเหรอ?เขาบอกว่าเราไม่ต้องเสียแรงก่อนงานเลี้ยงใหญ่…”

หัวหน้าชเวผูกเชือกรองเท้าให้แน่นขึ้น

“ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว เจ้านั่นอยู่แถวนี้”

“มันมาที่นี่เหรอ?”

“ทําไมกัน? เจ้าพวกทาสในโรงงานบอกว่าพวกเราอยู่ที่นี่เหรอ?”

“ชั้นไม่รู้ มันเป็นคําสั่งของตัวแทนเราต้องจับและฆ่ามันให้ได้ก่อนที่มันจะก่อเรื่องที่นี่”

ทุกคนยืนขึ้นในทันที่ที่หัวหน้าชเวอธิบาย

“แล้วตอนนี้มันอยู่ไหน?”

หัวหน้าชเวที่เป็นมือขวาของตัวแทนรู้ว่าตัวแทนตรวจสอบตําแหน่งของซองอูได้ครั้งละห้านาทีในทุก 12 ชั่วโมง

“ได้ยินว่ามันซ่อนตัวในโรงเรียนแต่มันไม่รู้ว่ามันโดนคําสาปอะไรอยู่ มันถึงได้ประมาทค่อย ๆ แอบไปหามันแล้วฆ่ามันจะดีกว่า”

แวมไพร์เจ็ดตัวรวมถึงหัวหน้าชเวมุ่งหน้าไปที่โรงเรียนประถมที่อยู่ในระยะ 15 นาทีไม่นานพวกมันก็เจอร่องรอยการล่ามอนสเตอร์ในเขตนี้

“ศพหมาป่าโลกันตร์ รอยกรงเล็บเหมือนกับมนุษย์หมาป่า แต่ไม่มีรอยแทะเป็นฝีมือโครงกระดูกของเจ้านั่น

“มันอยู่ในนั้นไม่ผิดแน่”

พวกแวมไพร์ล้อมโรงเรียนประถมและค่อยๆเข้าไปใกล้

เมื่อเข้าอาคาร พวกมันเห็นร่องรอยเป้าหมายในทางเดินชั้นแรก

“คราบเลือด กลิ่นเหมือนเลือดหมาป่าโลกันตร์เลือดพวกนี้น่าจะมาจากกระดูก”

พวกแวมไพร์นั้นไวต่อการสัมผัสกลิ่นเลือดหลายประเภททีมชเวที่มักจะไร้อารมณ์ตอนออกล่านั้นระเบิดเสียงหัวเราะเพราะเหยื่อดูเหมือนจะจัดการได้ง่าย

“เจ้าคนอ่อนแอแบบนี้จัดการผู้จัดการในโรงงานได้ยังไง? เจ้านั่นประมาทแหง

“คงเป็นแบบนั้น เจ้านั่นไม่รู้เลยว่าถ้าทิ้งคราบเลือดไว้แบบนี้มันจะล่อมอนสเตอร์ออกมาได้

ในตอนนั้นเอง หนึ่งในทีมที่ค้นดูอีกด้านตะโกน

“ดูนี่สิ! มีหยดเลือดตรงนั้น จากห้องประชุม!”

และไม่มีทางออกอื่นอีกแล้วในห้องประชุม

“โอเค มันจบแล้ว ไปฆ่ามันให้หมดในที่เดียวกันเถอะ!”

ทีมชเวรู้ความแข็งแกร่งของซองอูแล้วตอนที่แวมไพร์ลอร์ดสิ่งผู้จัดการในระยะเวลาสั้น ๆ เขาก็ตรวจสอบสิ่งที่ซองอูทํา ได้และบอกให้ชเวให้รู้

ชเวได้รับข้อมูลของซองอูเป็นจํานวนมากเขารู้ว่าซองอูเป็นคนควบคุมโครงกระดูกและเขาจะต้องระวังโครงกระดูกมนุษย์หมาป่าเอาไว้