นิยาย มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์

ตอนที่ 57 ล่าแวมไพร์(7)

“อ๊ากกกกกก!”

ในเวลาเพียงไม่กี่สิบวินาทีเท่านั้นที่มนุษย์หมาป่าจะฉีกกระชากเป้าหมายเดียวให้เป็นชิ้น ๆ

“พวกมันมีกําลังหลัก! จัดการกําลังหลักก่อน!”

พวกแวมไพร์ตะโกน

ไม่นานพวกมันก็เปลี่ยนวิธีการสู้ แทนที่จะตายทีละตัว พวกมันเริ่มต่อสู้กับโครงกระดูกมนุษย์หมาป่าเป็นกลุ่ม พวกมันคิดว่าถ้าหากจัดการโครงกระดูกได้ การป้องกันของซองอูก็จะแตกสลาย

“ดีล่ะ ถึงเวลาแล้ว!”

แต่พวกมันคิดผิด เพราะ “โครงกระดูกแวมไพร์” ที่รออยู่ก็เริ่มเคลื่อนไหว โครงกระดูกของซองอูกระจายตัวไปทุกทิศทางเมื่อศัตรูมารวมตัวกัน และซอมบี้อีกสิบตัวก็ยิ่งทําให้กองทัพของซองอูมีจํานวนเพิ่มขึ้นไปอีก สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว

“บ้าเอ้ย! รอบนี้มันมาจากข้างหลัง!”

“มันมาจากตรงนั้นด้วย!”

พวกแวมไพร์กําลังถูกล้อม เพราะตัดสินใจผิดพลาด

“พวกมันมีเยอะเกินไป!”

“หลังชนกันไว้”

พลังของฝ่ายที่ล้อมกับฝ่ายที่ถูกล้อมนั้นแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด ฝ่ายที่ล้อมนั้นจู่โจมได้อย่างรวดเร็วและดีกว่า เหล่าโครงกระดูกแวมไพร์นั้นถือมีดกระดูกด้วยสองมือ

แค่เล็บของพวกมันก็อันตรายอยู่แล้ว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าให้มันถือมีดแล้วจะแข็งแกร่งกว่าเดิมแค่ไหน

พี่บ! พี่บ! พี่บ!

มีดกระดูกถูกขว้างใส่พวกแวมไพร์ ตามด้วยไฟสีเขียว
การหลบการโจมตีระยะไกลด้วยความสับสนนั้นทําให้พวกแวมไพร์เปิดเผยจุดอ่อนและทําให้โครงกระดูกบีบเข้าใกล้ไปอีก

“อ๊ากกกก!”

“อย่าไปยอมแพ้!”

“ไม่! พวกเราต้องหนีไป!”

ทั้งสองฝ่ายปะทะกันอย่างนั้น พลังของสองฝ่ายนั้นแตกต่างกันมาก

และพวกแวมไพร์เองก็ไม่มีคําสั่งจากส่วนกลางเลย

“เราจะหนีออกไปได้ยังไง? ถ้าแยกหนี พวกมันก็ฆ่าทีละคน เราต้องสู้เป็นกลุ่ม!”

“บ้าเอ้ย! ชั้นจะหนีไปคนเดียวแล้ว!”

“อย่านะ!”

พวกแวมไพร์นั้นอ่อนแอเมื่อเทียบกับโครงกระดูกที่เคลื่อนไหวตามคําสั่งของซองอูคนเดียวโดยไร้ความรู้สึกและความกลัว

เหล่าแวมไพร์มิอาจสามัคคีกันได้ในความวุ่นวายนี้ แวมไพร์ตัวหนึ่งเริ่มฝ่าวงล้อมออกไป

“ชั้นต้องรอด ชั้นต้องการเลือด!”

แวมไพร์ตัวหนึ่งหนีรอดไปได้ด้วยใบหน้าที่ถูกเผาและมีดกระดูกที่เสียบหลัง มันกําลังวิ่งหนีไปด้วยลมหายใจหอบแรง

“เลือด! เลือด! เลือดอยู่ไหน!”

มันกําลังหนีไปทางกลุ่มผู้รอดชีวิต มันเสียเลือดไปมากแล้ว

มันหยุดสัญชาตญาณความต้องการเลือดไม่ได้ มันคิดว่ามันจะฟื้นฟูตัวได้อย่างรวดเร็วเมื่อได้ดูดเลือด

แต่ในตอนนั้นเองก็มีคนเดินออกมาจากผู้รอดชีวิต เธอเป็นผู้หญิงในชุดวอร์มสีแดง

“โอ้! คอผู้หญิงสวย!”

มันยื่นมือไปข้างหน้าและอ้าปากค้าง มันตื่นเต้นที่จะฝังเขี้ยวลงบนคอของเธอ แต่ว่าเธอก็หายตัวไปจากสายตาในทันที

“อ่า?”

มือของมันถูกฟันขาดกระเด็นขึ้นฟ้า เลือดไหลออกมาด้วยความรู้สึกชาที่แผล

มันคิดว่ามันเห็นภาพหลอนเพราะขาดเลือด แต่มันก็กลอกตาลงมาตามแสงสะท้อนสีเงินและได้เห็นกับผู้หญิงที่ถือดาบอยู่ เธอกําลังลดตัวลงต่ําและกระโดดขึ้นมาฟันดาบ

คอแวมไพร์ขาดสะบั้น

“เฮ้อ…”

จีซูสะบัดเลือดจากดาบทิ้งไป

ในขณะเดียวกัน ซองอูก็กําลังจะกําจัดแวมไพร์หมดแล้ว

โครงกระดูกมนุษย์หมาป่ากัดคอแวมไพร์ตัวสุดท้ายไว้แน่น

“แค่ก! แค่ก!”

กร้วม!

คอแวมไพร์หัก และมันก็หยุดดิ้น

“จบแล้วเหรอ?”

จีซูถาม

ซองอุส่ายหน้า เขามองไปที่รถบัสที่กําลังไฟลุก แต่เขากําลังเพ่งความสนใจไปที่สิ่งที่อยู่หลังรถบัส ทุกคนเงียบไป
ตู้ม!

รถบัสสันจากแรงกระแทก รถเอียงจากแรงระเบิด

โครม!

รถบัสพลิกคว่า ไฟที่เผาจากด้านในรถลุกไหม้ไปทั่ว ชายคนหนึ่งกระโดดข้ามรถบัสมาที่หน้าซองอู เขาคือแวมไพร์ลอร์ดนั่นเอง

“อาาาา…”

ทั้งร่างกายของเขาถูกไฟลุกไหม้ ชุดสีเบจนั้นไหม้แนบผิวหนังไปแล้ว

เขากําลังจับตัวคนหนึ่งที่ดูเหมือนกับพรรคพวกของตัวเอง จากนั้นเขาก็ยกชายคนนั้นขึ้นสูงก่อนจะแยกเขี้ยวฝังลงไปที่คอ

แวมไพร์ลอร์ดกําลังดูดเลือดพรรคพวกตัวเอง คนที่โดนดูดเลือดดาแดงก่ํา เมื่อเลือดถูกดูดออกไป

“อ๊ากกกกก…”

แต่แวมไพร์ลอร์ดฝังเขี้ยวลงไปลึกขึ้น โดยไม่สนใจใยดี คอของคนที่โดนดูดเลือดค่อย ๆ ขาดไปที่ละน้อย ถึงอย่างนั้นเขาก็ยิ้มออกมา

“คุณตัวแทน ทําภารกิจของคุณให้สําเร็จด้วย..”

จนกระทั่งคอขาดออกไป แวมไพร์ลอร์ดที่ดูดเลือดทั้งหมดก็ชูหัวของคนที่มันดูดเลือดขึ้นมา

“โอ้ อาาาาา…”

มันทําเสียงครางอันน่าสยดสยอง
กร้วม! กร้วม!

มีกระดูกแทงทะลุร่างของแวมไพร์ลอร์ดออกมาจากแขนและด้านหลัง เหมือนกับที่ผู้จัดการเป็น แวมไพร์กําลังจะแสดงร่างที่แท้จริง เมื่อแวมไพร์ลอร์ดกลอกตามองซองอู มันตะโกน

“ฮ่าาาา…แกจําที่ชั้นบอกแกได้ไหม?”

“ชั้นจะไปจําคําพูดพวกสารเลวอย่างแกไปทําไมล่ะ?”

“แกจําไม่ได้อย่างนั้นเหรอ?”

“…แกยังจําได้ไม่ใช่เหรอ? ถ้าอย่างนั้นจะบอกเป็นครั้งสุดท้าย”

แวมไพร์ลอร์ดแลบลิ้นยาวออกมาเลียปาก

“…แกจบแล้ว!”
“นั่นห่วยนะ!”

จากนั้นโครงกระดูกและซอมบี้ก็มาที่ข้างหน้าซองอ

“พอที! เอาไอ้พวกนั้นไปให้พัน!”

แวมไพร์ลอร์ดพุ่งเข้าใส่เหล่ากองทัพอันเดด แต่โครงกระดูกแวมไพร์ตัวหนึ่งก็เหวี่ยงแขนใส่แวมไพร์ลอร์ด

ปัง!

แต่กลับเป็นโครงกระดูกเองที่โดนแขนของแวมไพร์ลอร์ดซัดใส่ นั่นก็เพราะแวมไพร์ลอร์ดมีการตอบสนองที่รวดเร็วกว่ามาก

เข้าไปให้หมดเลย!”

โครงกระดูกแวมไพร์ตัวแรกเป็นแค่เหยื่อล่อ ซองอูนั้นฉวยโอกาสตอนที่ศัตรูแสดงจุดอ่อนในตอนที่งับเหยื่อได้ดี

ครั้งนี้ โครงกระดูกแวมไพร์ที่เหลือโจมตีจากทั้งสองด้าน แต่ซองอก็ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แวมไพร์ลอร์ดหยุดเคลื่อนไหวและเหวี่ยงแขนไปมาอย่างบ้าคลั่ง โครงกระดูกแวมไพร์สองตัวถูกทําลายในทันที

แม้ว่าโคบอล์ดวิซาร์ดจะยิงไฟสีเขียวไป แต่ก็ไม่มีไฟที่กระทบตัวแวมไพร์ลอร์

แวมไพร์ลอร์ดเริ่มเข้าใกล้ซองอูได้บ้างแล้ว ซองอูกําลังคิดหนัก

“ประมาทเมื่อไหร่เราตายแน่”

ซองอูส่งโครงกระดูกมนุษย์หมาป่าไปอีก แต่เขาเก็บมนุษย์เอาไว้เพราะแวมไพร์ลอร์ดอาจจะจู่โจมเขาแทนพวกมนุษย์หมาป่าได้

“มนุษย์หมาป่าไม่เหมือนแวมไพร์ พลังกล้ามเนื้อจะเพิ่มขึ้นจากเอฟเฟคเซอร์เบอรัส

ในตอนที่สู้กับผู้จัดการ โครงกระดูกมนุษย์หมาป่าสามตัวบดขยี้ได้ด้วยพลังกล้ามเนื้อ แต่ความคาดหวังของซองอูก็ถูกทําลายในทันที

แม่โครงกระดูกสี่ตัวจะกระโจนเข้าใส่พร้อมกัน กระดูกของแวมไพร์ก็โยกเยกไปมาเมื่อมันบิดตัวอย่างบ้าคลั่ง กระดูกชิ้นที่รับน้ําหนักมนุษย์หมาป่ากําลังแตกร้าว

“บัดซบ ต้องใช้แผนอื่น”

ซองอูคิดในใจ

แวมไพร์ลอร์ดร่างขยายขึ้น มันแผ่ควันแดงเต็มไปหมด

ปัก!

เหล่ามนุษย์หมาป่าล้มลง มันคือสกิลใช้งานของแวมไพร์

แวมไพร์ลอร์ดระเหยเลือดของตัวเอง และใช้มันสร้างแรงดันออกมา พวกมนุษย์หมาป่าที่ลังเลจึงถูกจู่โจม

หัวมนุษย์หมาป่าตัวหนึ่งกระเด็นไปที่หลังซองอู เมื่อจัดการตัวหนึ่งแล้ว แวมไพร์ลอร์ดก็เตะอีกตัวไปอัดกับรถบัสถอยมา

ซองอูต้องเรียกตัวที่เหลือกลับมา เพราะถ้าหากเขาเสียมันไป เขาจะไม่มีโอกาสรุมแวมไพร์ลอร์ดอีกแล้ว

และเขาส่งโครงกระดูกตัวอื่นไปแทนและกรอบแกรบ

มันคือเจ้ามือขวา

“อะไรของแกน่ะ? กอบลินเหรอ? ฮ่าฮ่า ฮ่า! แกเหลือแค่นี้แล้วเหรอ?”

แวมไพร์ลอร์ดหัวเราะเยาะ

“เฮ้ นั้นน่ะบอสของโครงกระดูกเลยนะ ไม่มีใครรอดชีวิตจากการเป็นเจ้ามือขวา

แวมไพร์ลอร์ดหัวเราะและเดินอย่างมั่นใจไปหาเจ้ามือขวา

เขายกมือฟาดใส่เจ้ามือขวาที่หัว เหมือนกับการตบหัวเด็ก