นิยาย มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ ตอนที่ 63 ล่าบอสมอนสเตอร์ที่รันเวย์(1)

ที่ที่มีไอคอนรูปค้อนสีทองลอยอยู่ก็คือจุดที่ใช้สร้างไอเทม

ในเกมนี้ไม่มี NPC อย่างช่างสีเหล็กหนวดเฟื้ม จะมีก็เพียงแต่โต๊ะรวมไอเทมเท่านั้น

-มีไอเทมที่คุณสร้างได้ :

1) น้ำตาวิญญาณทะเล(วัตถุดิบ) + หินเลือดปีศาจ(วัตถุดิบ) + แกนผู้เฒ่าสไลม์(ตัวกลาง) = ???

*ใช้เงิน : 100,000 ทอง

มีแจ้งเตือนขึ้นมาว่ามีของที่จะรวมได้ แต่ดูเหมือนว่าวัตถุดิบหลักจะเป็น น้ำตาวิญญาณทะเล” ที่ซองอได้มาจากร้านค้าและ หินเลือดปีศาจ ที่เขาได้มาจากการเอา ชนะหัวหน้าออก

“อม เรามีแกนผู้เฒ่าสไลม์อยู่ด้วยน

“แกนผู้เฒ่าสไลม์” นั้นเขาได้มาจากดันเจี้ยนลับ มันเป็นของที่ใช้เป็นตัวกลางใน การผสมไอเทมสองชิ้น ซองอูหยิบไอเทมทั้งสามออกมาจากกระเป๋า

[ข้อมูลไอเทม]

– ชื่อ : แกนผู้เฒ่าสไลม์

“เกรด : แรร์

-ประเภท : วัตถุดิบผสม

– ค่าอธิบาย : นี่คือแกนของผู้เฒ่าสไลม์ มันมีเปลือกหนาแต่มีกรดรุนแรงที่หลอม ทุกอย่างได้อยู่ข้างใน ใช้หลอมหรือผสมของที่แข็งได้

“ของผสมวัตถุดิบก็สําคัญเหมือนกัน

เขาเพิ่งรู้ว่าเขาจะรวมไอเทมระดับตํานานสองชิ้นไม่ได้เลยถ้าไม่มีแกนผู้เฒ่าสไลม์ มาก่อน

ซองอูวางไอเทมทั้งสามชิ้นลงบนโต๊ะทีละชิ้น
จากนั้นข้อความก็โผล่ขึ้นมา

“ค่าใช้จ่าย (100,000) อาจเกิดความเสียหาย (2%) คุณอยากดําเนินการต่อหรือ
ไม่?

“เอาเลย!”

แน่นอนว่าซองอูจ่าย 100,000 ทองและรับดาเมจ 2% wได้

-กําลังผสมไอเทมอยู่ในขณะนี้ โปรดก้าวออกจากโต๊ะเพื่อความปลอดภัย

ทั้งสามคนถอยหลังกลับ โต๊ะสีทองเริ่มสั่นและเปล่งแสง ไอเทมทั้งสามชิ้นบนโต๊ะ สั่นไปมา พวกมันถูกบดขยี้เป็นชิ้น ๆ กระจายไปทุกทิศทางบนโต๊ะ จากนั้นมันก็มารวม ตัวกันที่กลางโต๊ะ

วิ่ง!

ไม่นานไอเทมทั้งสามก็ได้รวมตัวกันเป็นชิ้นเดียว

-การผสมสําเร็จแล้ว

สิ่งที่เกิดจากการหลอมรวมกันของไอเทมทั้งสองนั้นไม่เหมือนกับน้ำตาวิญญาณทะเลหรือหินเลือดปีศาจเลยมันเป็นของทรงกลมที่เปล่งแสงสีม่วงออกมา

“อะไรน่ะ? มันสําเร็จใช่ไหม?”

ซองอูเข้าไปที่โต๊ะและค่อย ๆ หยิบมันขึ้นมา

[ข้อมูลไอเทม]

– ชื่อ : เคออสคริสตัล

-เกรด : ต่านาน

-ประเภท : ลูกแก้ว

“เอฟเฟค : มอบคุณสมบัติ “ยุ่งเหยิง’ ให้กับเจ้าของ เพิ่มมานา (+500)ฟื้นฟูมานา (+250%) ขโมยมานาของศัตรูและพลังชีวิตเมื่อโจมตีศัตรู (3%)

ไอเทมที่มีคุณสมบัติ “ยุ่งเหยิง’ ถูกสร้างขึ้นจากไอเทมสองชิ้นที่มีคุณสมบัติต่างกันโดยสิ้นเชิง

“ยุ่งเหยิงเหรอ? มันต่างจากไอเทมปีศาจยังไง? หลักการเข้าใจยากแฮะ

แต่เกรดของไอเทมก็ยังคงเป็นตํานาน

ยิ่งไปกว่านั้น มันจะดูดซับ”มานาและสตามินาตั้งแต่เริ่มไม่เหมือนกับในอดีตที่จะดูดซับสตามินาก็ต่อเมื่อมานาของศัตรูหมดแล้ว

หรือก็คือ มันจะมีคุณสมบัติ ดูดเลือด เพิ่มขึ้นมาด้วย

“ชั้นก็เห็นตัวเลือกผสมไอเทมเหมือนกันนะ”
จีซูพูด

ต่อมาเป็นรอบของจีซู เธอวาง หินจุดระเบิด และดาบยาวที่ใช้บ่อยครั้งบนโต๊ะ

เกิดการหลอมไอเทมให้เห็นเหมือนเดิม มีดาบหนึ่งเล่มวางอยู่กลางโต๊ะ

จีซูหยิบดาบขึ้นมาฟันเบา ๆ จากนั้นเธอก็ยิ้มด้วยความพอใจ

“มันบอกว่าจะใช้งานหรือหยุดใช้งานการจุดไฟเมื่อไหร่ก็ได้”

มันทําให้ดาบของเธอฟันแล้วเกิดไฟได้ซึ่งที่ผ่านมาก็ใช้งานได้ดี แต่ในตอนนี้เธอไม่ต้องลับดาบด้วยหินจุดระเบิดอีกต่อไปแล้ว

ส่วนฮันโฮนั้นไม่มีไอเทมที่จะผสมกันได้เลย

“มีแค่ชั้นที่ไม่มีอะไรเลยสินะ..

“อย่าเศร้าไปเลย นายปามีดอย่างเดียวก็พอแล้ว”

“ว่าไงนะ? ชั้นมีหน้าที่แค่นั้นเหรอ?”

“ไม่รู้สิ แค่หาคาปลอบที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้วน่ะ”

หลังจากที่จดตําแหน่งช่างฝีมือเอาไว้ พวกเขาก็เดินไปที่ร้านค้าในร้านขายรถเก่า

ก่อนที่พวกเขาจะไปจัดการบอสมอนสเตอร์ที่รันเวย์ พวกเขาจะต้องติดอาวุธให้ตัวเองให้มากที่สุดซองอยังเหลืออีกมากกว่า 300,000 ทองจีซูกับฮันโฮเองก็มีทองเก็บไว้มากเหมือนกัน

แต่เมื่อมาถึงร้านขายรถเก่า พวกเขาก็จ่ายไม่ได้สักแดงเดียว

“นี่มันอะไรกัน? เราใช้มันไม่ได้แล้ว”

หน้าจอที่มีฟังก์ชั่นร้านค้าถูกทุบทําลายไป

“มีคนเอามันมาวางขวางมอนสเตอร์ไม่ให้เข้ามา แต่มันก็ไม่ได้ผล

พวกเขาจอดรถไว้ที่หน้าอาคารและขวางประตูด้วยโซฟา แต่มันก็หยุดมอนสเตอร์ไม่ได้

ซองอหยิบคีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์ที่หักครึ่งขึ้นมา

“ต้องมีคนจงใจทํามันแน่”

มีหลักฐานร่องรอยของคนที่เข้ามาทําลายร้านค้าอยู่

อย่างเช่นการที่เอาไปเพียงหน้าจอและท่าลายมัน และยังมีข้อความบนกําแพงที่แกะด้วยมีดเขียนเอาไว้ด้วย

จีซูลูบกาแพงด้วยมือและอ่านมัน

<พวกมนุษย์ไร้ค่าที่หวังพึ่งดวงน่าจะตายไปให้หมด! การสูญพันธุ์ของพวกแกใกล้มาถึงแล้วอีกไม่นานยุคสมัยของเผ่าพันธุ์ใหม่จะเริ่มต้น>

“ใครกันที่มาทําลายร้านค้า? พวกมันทําไปทําไม? ร้านค้าไม่ได้ว่าเป็นสําหรับทุกคนเหรอ?มอนสเตอร์เขียนประโยคแบบนั้นไม่ได้แน่”

อย่างที่สันโฮพูด มอนสเตอร์ที่ฉลาดที่สุดที่พวกเขาเคยเจอคือโคบอล์ดแต่โคบอล์ดทั้งพูดและเขียนได้ห่วยมากลายมือบนกําแพงย่อมไม่เป็นของโคบอล์ด

“มันเหมือนกับกรงเล็บนะ”

ซองอพูด เขามองรอยข่วนบนก่าแพงใกล้ ๆ

เขาไม่มีความรู้เรื่องอาวุธที่สร้างความเสียหายกับกําแพง แต่

เขาเห็นร่องตื้นรอบ ๆ ตัวอักษรที่กรีดกําแพงลึก มันน่าจะมาจากกรงเล็บ

จีซูพยักหน้า

“อม รอยเหมือนกรงเล็บเลย”

และพวกเขามิอาจรู้ได้เลยว่ากรงเล็บที่เขียนนั้นมีขนาดจริงแค่ไไหน หรือตัวอะไรที่เป็นผู้เขียน

พวกเขาต้องกลับมือเปล่าโดยได้แต่สงสัยในตัวคนที่ทําลายร้านค้า

เริ่มตกกลางคืน

จุดหมายต่อไปของซองอูคือพิพิธภัณฑ์ที่ผู้รอดชีวิตรวมตัวกันและมักจะเรียกว่า “หมู่บ้านทุกคนเริ่มเรียกมันแบบนั้นเพราะฮันโฮที่เอาแต่พูดเรื่องหมู่บ้านไม่หยุด

ระหว่างทาง พวกเขาได้เจอกับกลุ่มทหาร

“ซองอ?”

สิบเอกคิมเรียก

เขาคือหัวหน้าหน่วยล่ามอนสเตอร์ของพวกทหาร

“สิบเอกคิม มาทําอะไรที่นี่?

“พวกเรากําลังหามอนสเตอร์รอบ ๆ นี้น่ะ พวกเราได้ ภารกิจกลุ่ม มา ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาคิดถึงวันที่ยืนเฝ้ายาม…”

“ภารกิจกลุ่มเหรอ?”

ซองอไม่เคยได้ยินมันมาก่อนเพราะเขาเคยทําแต่ภารกิจพิเศษไม่กี่ครั้งเท่านั้น

“ใช่ มันเหมือนกับภารกิจประจําวันน่ะ ทุกคนจะได้ภารกิจให้ล่ามอนสเตอร์ในแต่ละวันพอทําภารกิจเสร็จพลโทจะให้รางวัลชดเชยมา แต่ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร”

“อืม เป็นทหารแล้วไม่ได้อะไรเลยเหรอ?”

สิบเอกคิมหัวเราะและยักไหล่

“ถ้านายทําภารกิจเสร็จ นายจะได้พลังโจมตีกับพลังป้องกันเพิ่มขึ้น 10 เปอร์ เซ็นต์ในวันถัดไป มันเพิ่มโอกาสรอดชีวิตได้ดีเลยล่ะ”

ซองอคิดว่าพวกทหารได้ภารกิจมาในระหว่างจัดการมอนสเตอร์ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นแบบนั้น

“แล้วก็ ต่อให้พวกเราจัดการแต่กอบลินกับออกไปมากเท่าไหร่ พวกมันก็กลับมาใหม่ได้ตลอดเลยไม่รู้ว่าพวกมันรีสปอว์นได้รึเปล่า”

“รีสปอว์น” เป็นศัพท์ในเกมที่หมายถึงการเกิดใหม่ของมอนสเตอร์ที่ตายไปแล้วในจุดเดิมที่พวกมันเกิดมา
ฮันโฮพยักหน้า

“นั่นก็เป็นไปได้นะเราไม่รู้ว่าพวกมันออกมาจากไหนตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม?พวกมันอาจจะถูกสร้างขึ้นมาในที่ที่เราไม่รู้ก็ได้”

“แต่ชั้นหวังว่าจะไม่เป็นแบบนั้นนะ”

สิบเอกดิมพูดด้วยความอิดโรย เขามีป้ายชื่อโลหะแขวนที่คอหลายชิ้น มันเป็นชื่อเพื่อนของเขา

เขาบอกว่ากําลังจะกลับหมู่บ้าน พวกเขาจึงกลับด้วยกัน

“มีทหารที่หนีค่ายหลังจากเรื่องนี้เกิดขึ้นด้วยเหรอ? ทุกคนคงอยากจะไปหาครอบครัวสินะ?”

สิบเอกคิมถอนหายใจ

“จริงของนาย คนที่กลายเป็นผู้เล่นก่อนก็ทิ้งค่ายหลังจากขโมยมีดไปหลายเล่ม”

“อย่างนี้นี่เอง”

“ใช่ แต่ส่วนใหญ่ก็กลับมาแล้ว มันอันตรายที่จะไปไหนมาไหนคนเดียว และถ้าไม่ได้บัฟในตอนที่ทําภารกิจกลุ่มพวกเขาก็จะกังวลใจ เราเลยปล่อยให้ใครไปไหนมาไหนโดยไม่ตรวจสอบไม่ได้”

เห็นได้ชัดว่าพวกเขามีมาตรการป้องกันการหนีทัพของพวกทหาร แต่สิบเอกคิมก็เริ่มเบื่อหน่ายกับมัน