ตอนที่ 226 หาท่านหมออิ๋งโจว 

ที่ซานจวงมีห้องพัก ไม่แบ่งชนชั้น ล้วนหรูหราทั้งหมด เพียงแต่เช่นนี้ก็ดี ไม่ต้องมีความวุ่นวาย ผู้ที่มาล้วนมีหน้ามีตา หากห้องพักยังแบ่งชนชั้นอีก ซานจวงนี้ก็คงไม่ต้องอยู่แล้ว 

เฝิงเยี่ยไป๋อุ่มเฉินยางกลับไปที่ห้อง ระหว่างทางเฉินยางเตะขาไปมาถูกใบหน้าของเขา แถมยังถูกหมัดของนางอีก พอฟังนางร้องอู้อี้ราวกับแสดงละครอยู่นั้น เขาก็ไม่รู้ว่าควรจะโกรธหรือหัวเราะดี 

“เจ้าอยู่สงบหน่อย วันนี้ข้าไม่ควรให้เจ้าดื่มเหล้าเลย เพียงครั้งนี้ครั้งเดียว ครั้งต่อไปหากแตะเหล้าอีก ข้าจะเย็บปากเจ้า” เขาวางนางไว้บนเตียงแล้วถอดรองเท้าหาหมอนให้นางนั่งพิง “หิวน้ำหรือไม่ จะดื่มน้ำหรือไม่” 

เฉินยางส่ายหน้า “ไม่ดื่มน้ำ จะดื่มเหล้า หวานดี… ดื่มเสร็จแล้วเหมือนบินอยู่บนฟ้าเลย” 

“ยังคิดจะดื่มเหล้าอีก ไม่ให้ดื่ม ข้าจะไปรินน้ำให้เจ้า ดื่มเสร็จแล้วก็นอน พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาก็จะดีขึ้นแล้ว” 

น้ำที่อยู่บนโต๊ะยังอุ่นอยู่ เขารินไปแก้วหนึ่งแล้วป้อนนางดื่มลงไป จับสองมือที่แกว่งไปมาไม่หยุด แล้วนึกถึงที่นางฟ้องเมื่อครู่ เหมือนมีใครมาทุบที่อกเขาเช่นนั้น จึงถามอีกว่า “เจ้าถูกตีอยู่ในวังหรือ เป็นใครที่ตีเจ้า” 

เฉินยางส่ายศีรษะไปมา นางเบะปากถอดเสื้อนอกออก จะเปิดเสื้อด้านในให้เขาดู “อยู่ข้างหลัง ตีข้าหลายครั้ง แต่ละครั้งก็ตีหลายที เจ็บมาก แต่ข้าไม่ร้อง นางโกรธ ก็ยิ่งตีแรงมากขึ้นอีก” 

มือนางไร้เรี่ยวแรง บอกว่าจะเปิดเสื้อก็เพียงแค่ทำท่าทางเท่านั้น นางเมาเช่นนี้ ในหัวก็วุ่นวายไปหมด นึกถึงอะไรก็พูดเช่นนั้น หลังเมาพูดความจริง เฝิงเยี่ยไป๋ให้นางนอนคว่ำลง แล้วเปิดเสื้อด้านในของนาง ว่าแล้วก็เป็นอย่างที่คิด เห็นรอยที่ถูกตีสลับไขว้กันไปมา รอยแดงมีสีม่วงเป็นจ้ำอยู่ ไม่เห็นเลือด ดูเหมือนว่าจงใจไม่ให้เขาสังเกต จึงได้ใช้วิธีการลงโทษที่ไม่ให้เป็นแผลเลือดออก 

นี่คือคนที่เขารักที่สุด! เขาโกรธเพียงใดก็ไม่กล้าแตะต้อง ทีนี้เป็นเรื่องแล้ว คนอื่นมาตีจนเป็นแผลอยู่เต็มตัว เนื้อเนียนละเอียดถูกตีจนเป็นเช่นนี้ ในใจเขาเหมือนดั่งถูกมีดกรีด ทั้งเจ็บทั้งโกรธ โกรธคนที่อยู่ตำหนักไทเฮา และก็โกรธนาง เจอหน้าแล้วกลับไม่ยอมเล่าให้เขาฟัง ตอนนั้นเขายังเอามือวางอยู่บนหลังนาง เห็นนางสีหน้าผิดปกติ ยังคิดว่านางหน้าบางเขินอาย พอคิดโยงเข้าด้วยกัน ที่แท้ก็อดทนกับความเจ็บปวดอยู่ 

เขากัดฟัน ประคองนางขึ้นมาแล้วหยิกแก้มนาง ทั้งสงสารและเสียใจ “ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือ ถูกตีต้องตีคืน ถูกด่าต้องด่าคืน ใครกล้ากร่างใส่เจ้า เจ้าก็เถียงเขากลับ ทุกเรื่องมีข้าอยู่ ก่อเรื่องใหญ่เพียงใดก็มีข้าปกป้องเจ้า ไฉนถึงยังปล่อยให้คนอื่นตีเจ้าอีก” 

“ข้าไม่ได้ปล่อย” นางเบะปากด้วยความน้อยใจ “ข้าเถียงคืนแล้ว” 

“ไฉนถึงยังถูกตีจนเป็นเช่นนี้” 

“ก็เพราะเถียงคืนถึงได้ถูกตี” 

นางหมอบอยู่บนเตียงพูดเสียงอู้อี้ “จะกลับไปหาท่านหมออิ๋งโจว… หาท่านหมออิ๋งโจว… ท่านหมออิ๋งโจวรักษาโรคเป็น เขาฝังเข็มไม่เจ็บเลย…” 

เฝิงเยี่ยไป๋จับนางขึ้นมา “เจ้าพูดอะไร ไปหาใคร” 

ตอนนี้นางยังมีความคิดอย่างอื่นได้เสียที่ไหน ย่อมคิดอะไรได้ก็พูดเช่นนั้น อิ๋งโจวเป็นหมอ นางบาดเจ็บแล้ว คนแรกที่คิดได้ในหัวก็ย่อมเป็นอิ๋งโจว ปากยังบ่นพึมพำ เรียกชื่ออิ๋งโจวซ้ำไปซ้ำมา 

แผลของนางอยู่ข้างหลัง หากจะดู ไม่ถอดเสื้อก็ไม่ได้ อิ๋งโจวเป็นผู้ชาย จะให้อิ๋งโจวมองแผ่นหลังภรรยาของเขา คิดว่าเขาตายไปแล้วหรือไร ไม่ใช่ ต่อให้เขาตายไปแล้วก็ไม่ได้