ตอนที่ 351 แม่ได้ดีเพราะลูกสักครั้งหนึ่ง

น่าอวี้เป็นคนที่ไม่ดีใจที่สุดคนนั้น แต่กลับเป็นคนที่ยิ้มอย่างร่าเริงที่สุดคนนั้น เมื่อครู่นางขาดความยั้งคิดไปหน่อย ดูสีหน้าของเฉินยางเช่นนั้น น่าจะไม่อยากให้คนมากมายรู้เรื่องที่นางตั้งครรภ์ เพียงแต่เมื่อครู่นางทนไม่ไหวเสียหน่อย อยากจะทดลองดูการตอบสนองของสองคนนั้น จึงหลุดปากออกไป ตอนแรกคิดจะเอาใจเฉินยางเพื่อจะได้ใกล้ชิดเฝิงเยี่ยไป๋ เพียงแต่ความคิดไม่สู้ชะตา แผนตามไม่ทันการเปลี่ยนแปลง ช่วงวันที่เฝิงเยี่ยไป๋มาที่ห้องของนางติดๆ กันอยู่นั้น นางก็ควรหาวิธีพยายามเสียอีกหน่อย แต่นางไม่ หัวใจจมดิ่งลงไป ถอนไม่ออกเสียแล้ว คนอื่นถอนตัวได้แล้ว นางยังไม่ตื่นจากความอบอุ่นนั่นเลย เป็นนางที่หน้ามืด พลาดโอกาสดีๆ ไป

ปากเฉินยางไม่พูด เพียงแต่ในใจก็คงออกห่างจากนางแล้ว ยามนี้เฝิงเยี่ยไป๋ก็ย้ายไปอยู่กับนางอีก โอกาสที่จะได้เจอในวันหลังก็น้อยลงอีกแล้ว หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วนางก็จะกลายเป็นแท่งไม้แกะสลักในจวนท่านอ๋องนี้ อุตส่าห์รอวันดีๆ ใกล้เข้ามาแล้ว จะให้นางคลานอยู่ในโคลนอีกครั้ง นางทำไม่ได้!”

เฉินยางเชื่อใจคนง่าย นางเข้าไปพูดเอาใจนางเล็กน้อยก็อาจจะได้แล้ว ในใจคิดเช่นนั้นอยู่ ขาก็ก้าวตามขึ้นไป ซ่งจูกับหลี่หรูก็ไม่ยอมแพ้ ต่างเรียงแถวตามขึ้นไป

ซั่งเหมยหันศีรษะกลับมามองคนที่ตามมาเป็นแถวยาว หว่างคิ้วเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ได้ใจ “นายหญิง ท่านดูเถิด ตอนนี้ท่านมีท่านอ๋องน้อยอยู่ ข้างหลังก็ตามมาเอาใจติดๆ ท่านอ๋องไม่แตะพวกนาง ต่อให้หนังท้องของพวกนางเก่งอย่างไรก็ได้แต่ร้อนรนไป ล้วนรอเอาใจท่านอยู่เลย!”

เฉินยางไม่เข้าใจ “เอาใจข้าทำไมหรือ ข้าไม่ใช่กวนอิมประทานบุตรเสียหน่อย”

ซั่งเซียงพูดต่อว่า “ตอนนี้ท่านอ๋องก็ย้ายมาอยู่กับท่านแล้ว โอกาสที่พวกนางจะได้พบท่านอ๋องก็มีน้อยตั้งแต่แรก ยามนี้ก็ยิ่งยากขึ้นไปอีก ย่อมต้องมาเอาใจท่าน เพื่อจะได้เจอท่านอ๋องบ่อยขึ้น ถึงยามนั้นส่งสายตากันไปมา พวกนางก็จะ ‘แม่ได้ดีเพราะลูก’ สักครั้งหนึ่ง”

ความคิดของผู้หญิงเป็นร้อยพัน ก็เพื่อไปให้ถึงเป้าหมายเดียว ระหว่างทางมักจะคดเคี้ยว ซั่งเหมยซั่งเซียงล้วนมาจากในวัง ละครเช่นนี้เห็นจนชินตา ฝึกจนได้สายตาที่แหลมคมมานาน มองเพียงตาเดียวก็รู้ว่าในหัวพวกนางคิดสิ่งใดอยู่

นางเดินเล่นอยู่ในสวน คนที่ตามอยู่ข้างหลังก็เหมือนดั่งหางเช่นนั้น คิดจะสะบัดทิ้งก็ไม่หลุด จวนท่านอ๋องก็ใหญ่เพียงเท่านี้ หากคนอื่นก็เดินเล่นล่ะ หากนางพูดว่าให้พวกนางอย่าตามนาง กลับทำเอารู้สึกใจแคบได้ จวนท่านอ๋องใหญ่เช่นนี้ยังจะเป็นของนางคนเดียวได้หรือ

“พวกเรากลับไปเถิด เดินวนไปมาก็ไม่สนุก” นางเหมือนดั่งใช้อารมณ์เด็ก นางหยุดที่ทางเดินแล้วกระทืบเท้า มีใบไม้ใบหนึ่งร่วงลงมา

ซั่งเหมยร้อง ‘โอ๊ย’ ขึ้นมา “นายหญิงของข้า อย่าได้กระทืบเท้าเช่นนี้เลย ระวังทำเอาท่านอ๋องน้อยตกใจ”

เฉินยางหัวเราะนางที่ตกใจเกินเหตุ “ท่านพี่พูดแล้ว เพิ่งจะตัวเท่าฝาเล็บเท่านั้น สมองยังไม่มีเลย เขาสูงส่งนัก ความเคลื่อนไหวเท่านี้ก็ทำเอาเขาตกใจได้?”

ซั่งเซียงก้มลงไปปัดชายกระโปรงให้นาง “แม่ลูกใจสื่อถึงกัน ผู้เป็นแม่ไอครั้งหนึ่ง ผู้เป็นลูกก็สั่นไปสามครั้งตาม”

“จะประหลาดเช่นที่พวกเจ้าพูดได้อย่างไร ไฉนข้าถึงไม่รู้สึกใดๆ เลย” นางยังแกล้งตบไปที่ท้อง “เพียงตั้งครรภ์ก็กลายเป็นท่านยายเสียแล้ว ข้ายังไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดนั้นเสียหน่อย”

ซั่งเหมยซั่งเซียงถูกนางทำเอาตกใจแทบตาย

เฉินยางแกล้งบีบเสียงล้อพวกนางเล่นว่า “พอแล้ว ท่านยายวันนี้เหนื่อยแล้ว จะกลับไปนอนแล้ว!”

——

ตอนที่ 352 จุดอ่อนสองข้อของเจ้าเฝิง

ตอนที่เฝิงเยี่ยไป๋กลับมาจากวัง ความโกรธบนหน้ายังไม่หายไป ฮ่องเต้ทอดพระเนตรเห็นว่าเขาร่างกายแข็งแรงแล้ว ก็คิดจะให้ราชโองการเขาไปทำ ส่งเขาไปที่เมืองเหมิงเยี่ยมเยือนประชาชน และนำนโยบายใหม่ของราชสำนักไปประกาศ

พูดได้ดูดีนัก ราชโองการเหลวไหล ซู่อ๋องที่ชนะคราวนี้ก็คือชนะที่ใจประชาชนแล้ว ฮ่องเต้ไม่ไปด้วยตัวพระองค์เอง คือกลัวจะถูกประชาชนด่าทอ เพียงอยากจะหาแพะรับบาป ไปถูกด่าแทนฮ่องเต้เอง นโยบายใหม่ที่ว่า ก็เพียงแค่พระราชกรุณาที่ไม่ต้องจ่ายภาษีสามปี ให้เขาเอาราชโองการนี้ไปทางเหนือ ไม่ได้เพียงผิดใจกับซู่อ๋องตรงๆ แถมยังผิดใจกับประชาชนอีก

ที่ฮ่องเต้กลัวก็คือซู่อ๋องจะบุกตีเมืองในวันหนึ่ง ถึงยามนั้นราชโองการของฮ่องเต้องค์ก่อนเปิดออกมา พระองค์ที่เป็นฮ่องเต้นั้นคิดจะกลับมาอีกครั้งก็เป็นไปไม่ได้แล้ว

จู่ๆ เฝิงเยี่ยไป๋ก็นึกถึงนกพิราบส่งสารที่ซู่อ๋องส่งจดหมายให้เขา หลังจากสามวันพบกันที่ฉื่อเจียนฝูเซิง ตอนแรกเขาไม่อยากจะไป ความบาดหมางระหว่างพวกเขา เขาก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยว เพียงแต่ตอนนี้ฮ่องเต้คิดจะผลักเขาออกไปเป็นโล่กำบัง เผื่อจะได้ให้เขากับซู่อ๋องสู้กันพระองค์นั่งรอผลประโยชน์ ทั้งสองพี่น้องนี้มาจากแม่คนเดียวกัน ล้วนเป็นคนชั่ว เพียงแต่ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว ซู่อ๋องน่าจะดีกว่าฮ่องเต้เล็กน้อย ไปสืบทั้งสองฝั่งเสียหน่อยค่อยตัดสินใจก็ยังไม่สาย

ความคิดของฮ่องเต้มักจะเป็นการตบหัวแล้วลูบหลัง หลังจากวางแผนร้ายใส่เขาเสร็จ ก็เรียกเขาว่าเป็นพี่น้องจะให้เขาอยู่กินข้าวต่อให้ได้ เพียงแต่เฝิงเยี่ยไป๋คิดจะกลับบ้านเท่านั้น ในบ้านยังมีลูกและภรรยารอเขาอยู่  แม้กินเศษข้าวเขาก็ดีใจ ในวังแม้จะมีอาหารหรูหราครบทุกอย่างสำหรับเขาแล้วก็เหมือนดั่งเคี้ยวเทียนไข อีกอย่าง จู่ๆ ก็ต้องรับความหงุดหงิดเช่นนี้ มีเพียงมองดูภรรยาเท่านั้นถึงจะรู้สึกดีขึ้นได้บ้าง กินข้าวกับพวกผู้ชาย เขาไม่ได้หิวเหมือนดั่งเจอภัยแล้งเสียหน่อย

ในเมื่อเขาไม่อยู่ต่อ ฮ่องเต้ก็ไม่มีเหตุผลที่จะรั้งเขาเอาไว้ จึงปล่อยเขาไปตามสบาย

เฝิงเยี่ยไป๋เพิ่งก้าวออกไป พั่งไห่ก็ก้าวตามเข้ามาแล้ว เขาประสานมือขึ้นไป ไม่พูดไม่รู้เป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้ายว่า “ฝ่าบาท เพิ่งได้ข่าวจากจวนท่านอ๋อง บอกว่าพระชายาตั้งครรภ์แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

พระหัตถ์ที่ถือพู่กันอยู่ของฮ่องเต้หยุดเล็กน้อย “เว่ยเฉินยางตั้งครรภ์แล้ว?”

พั่งไห่สังเกตสีพระพัตร์ของฮ่องเต้อย่างละเอียด ทูลกลับอย่างระวังว่า “พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องให้ความสำคัญกับลูกคนนี้ วันนี้ตอนเช้าก็ได้สั่งคนใช้เก็บของย้ายไปอยู่กับพระชายาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ฝั่งน่าอวี้นั้นว่าอย่างไรบ้าง”

“ไม่กี่วันก่อนก็มีความคืบหน้าอยู่เล็กน้อย เพียงแต่ท่านอ๋องไม่ยอมปริปาก เรื่องที่คุยกันแม้มีความอ่อนไหวเพียงเล็กน้อยก็ถูกดับตั้งแต่เริ่ม ถามอะไรออกมาไม่ได้เลย อีกอย่าง ท่านอ๋องไม่เคยค้างคืนที่นางเลย ที่ไปหานาง ก็เพราะโกรธกับพระชายาอยู่ วันนี้ตอนเช้ายามที่ไปนั้นก็ไม่แม้แต่จะมองนาง สองคนที่เหลือยิ่งไม่ต้องพูดถึง แต่งงานจนถึงตอนนี้ก็เจอท่านอ๋องเพียงครั้งเดียว ชีวิตช่างลำบากยิ่งนัก มีเพียงพระชายาได้รับความรักอยู่เพียงผู้เดียวพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้เอาพระหัตถ์ไพล่หลัง “ปล่อยหญิงงามไปอยู่ตรงหน้าไม่เอา กลับรักดอกไม้แห้ง เขานี่เป็นโรคอะไรกัน”

พั่งไห่ทูลอีกว่า “ก่อนที่จะแต่งทั้งสามคนนี้ ท่านอ๋องก็รักเพียงพระชายาคนเดียว ถืออยู่ในมือก็กลัวแตก อมอยู่ในปากก็กลัวละลายเสียจริงๆ เพียงแต่ตอนนี้… ฝ่าบาททอดพระเนตรเถิด พวกเราควรจะทำอย่างไรดีพ่ะย่ะค่ะ”

“ตั้งครรภ์แล้วก็ดี มีจุดอ่อนอีกข้อให้เสียเปล่า ก็ถือว่าสมปรารถนาพวกเราแล้ว คิดวิธีออกมา เอาคนเข้าวังให้ได้ จะได้ใช้ขู่เขาพอดี”