ตอนที่ 577 ให้เสี่ยวจินอวี๋รับแม่บุญธรรม

เหลียงอู๋เย่ว์หาเว่ยหมิ่นเจอได้ เช่นนั้นคนของรัชทายาทก็อยู่ไม่ไกลแล้ว เขาจะให้คนของรัชทายาทหาเว่ยหมิ่นเจอไม่ได้ ไม่เช่นนั้น อาศัยเขาเพียงคนเดียวคิดจะปกป้องเว่ยหมิ่นให้อยู่รอดแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย อีกทั้งเว่ยหมิ่นก็ยังบาดเจ็บอยู่ตอนนี้ ไม่อาจขยับได้มากนัก จึงได้แต่ติดต่อเฝิงเยี่ยไป๋ก่อน

หมู่บ้านนั้นคนของเฝิงเยี่ยไป๋ก็เคยไปอยู่หลายครั้ง ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยเจอสิ่งผิดสังเกต หมู่บ้านไม่ใหญ่ หากมีคนซ่อนอยู่ เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะไม่รู้ เพียงแต่ตอนแรกอาจจะรีบร้อน นอกจากต้องป้องกันคนของรัชทายาทที่ตามมาแล้ว ก็ยังต้องกระจายคนออกตามหาอีก

คนที่เฝิงเยี่ยไป๋ใช้สั่งได้นั้น นอกจากองครักษ์เดนตายที่ตัวเองซื้อมาก็มีไม่กี่คนแล้ว การจะตามหาคนต้องใช้คนมาก แบ่งไปที่นั่นนิดไปที่นู่นหน่อยก็แทบจะไม่มีกำลังเหลือเลย พื้นที่กว้างคนกลับน้อย ไปๆ มาๆ เช่นนี้ ประสิทธิภาพย่อมมีไม่มากนัก

คนที่ส่งออกไปนั้นกำลังกังวลอยู่เลย หากหาคนไม่เจออีก จะให้พวกเขาเอาอะไรแจ้ง และก็ช่างบังเอิญเสียจริง ในเวลาสำคัญเช่นนี้ เหลียงอู๋เย่ว์ก็มาหาพวกเขา เขาคนเดียวไม่อาจรับมือได้ จึงนึกถึงพวกเขาขึ้นมา และให้พวกเขากลับไปบอกเฝิงเยี่ยไป๋ บอกว่าคนหาเจอแล้ว ให้เขาไม่ต้องกังวล

เฝิงเยี่ยไป๋ได้ยินคนที่กลับมาเล่าตามคำพูดของเหลียงอู๋เย่ว์ ก้อนหินในใจก็วางลงได้ในที่สุด คนหนึ่งเป็นพี่น้องที่โตมาด้วยกัน อีกคนก็เป็นน้องสาวของเขา เขามองดูพวกเขาเป็นคู่อริกันตั้งแต่เด็กจนเดินมาถึงทุกวันนี้ เส้นทางความรักของพวกเขาแม้จะไม่ได้มีอุปสรรคมากมายนัก เพียงแต่ก็ไม่ได้ราบรื่นเช่นกัน เว่ยหมิ่นเสียลูกไป ปากบอกว่าจะฆ่าคนนั้นคนนี้ เพียงแต่คนที่แม้แต่ดาบก็ยังจับไม่เป็นถึงกับฆ่าคนได้ แถมยังเป็นฮ่องเต้อีก เหลียงอู๋เย่ว์เล่า แทบจะคลั่งอยู่แล้ว เดินทุลักทุเลมาถึงวันนี้ได้ ล้วนเป็นเพราะความรักที่มีให้อีกฝ่ายของพวกเขา

เฝิงเยี่ยไป๋มีเรื่องใดก็ไม่เคยปิดบังเฉินยาง เฉินยางรู้เรื่องที่เว่ยหมิ่นได้เจอกับเหลียงอู๋เย่ว์อีกครั้งก็รู้สึกดีใจ นางกอดเสี่ยวจินอวี๋ จู่ๆ ก็มีความคิดประหลาดเกิดขึ้น “เว่ยหมิ่นไม่ใช่ว่าไม่มีลูกแล้วหรือ ไม่เช่นนั้น… ไม่เช่นนั้นพวกเราให้เสี่ยวจินอวี๋รับนางเป็นแม่บุญธรรมเสียเถิด เช่นนี้แล้วเสี่ยวจินอวี๋ก็มีคนที่รักเขาเพิ่มขึ้นอีกสองคน ดีเพียงใด!”

“นั่นเป็นลูกที่เจ้าเสี่ยงชีวิตคลอดออกมา เจ้าไม่เสียใจหรือ”

“ข้าไม่ได้ไม่เอาเขาแล้วเสียหน่อย จะเสียใจอะไรกัน ก็เพียงแค่ให้เขารับแม่บุญธรรม ตั้งแต่ข้ายังเด็กท่านพ่อของข้าก็ให้ข้ารับสะใภ้จูเป็นแม่บุญธรรมเลย จะมีอะไรหรือ ไม่ใช่ว่าจากนี้ไปจะไม่เจอพ่อแม่แท้ๆ ของตัวเองอีก”

เฝิงเยี่ยไป๋ลังเลอยู่พักหนึ่ง “เจ้าว่าเช่นไรก็ทำเช่นนั้นเถิด ข้าไม่มีความคิดเห็น ข้าตามใจเจ้า”

เฉินยางยิ้มขึ้นมา “เช่นนั้นก็ได้แล้ว เว่ยหมิ่นมีเสี่ยวจินอวี๋ ก็จะไม่คิดถึงแต่เรื่องที่น่าเสียใจเหล่านั้นแล้ว”

“เจ้าไม่กลัวนางจะมองเสี่ยวจินอวี๋เป็นลูกของตัวเองแล้วไม่ยอมคืนให้เจ้าหรือ” เขามองเสี่ยวจินอวี๋ที่ยิ้มยิงฟันออกมาพูดด้วยท่าทางเหมือนจะจริงจังว่า “ถึงเวลานางขอลูกชายกับเจ้า บอกว่านางเป็นคนคลอดเองเจ้าจะทำอย่างไร เข้าไปแย่ง? แล้วเจ้าจะต่างอะไรกับการขุดหลุมฝังตัวเองหรือ”

เฉินยางไม่ได้คิดมากเช่นนั้น นางเพียงรู้สึกว่าเว่ยหมิ่นเสียลูกไปน่าสงสารนัก คิดจะใช้เสี่ยวจินอวี๋เบี่ยงเบนความสนใจของนางบ้าง ให้นางสามารถเดินออกจากความทุกข์ได้ในเร็ววัน เพียงแต่พอเฝิงเยี่ยไป๋พูดขึ้นมา ก็เหมือนจะไม่ไร้เหตุผล นางถูกเขาพูดจนสั่นคลอน นางลังเลอยู่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

ตอนที่ 578 ข้าถึงจะเป็นสามีของเจ้า

เฝิงเยี่ยไป๋เห็นท่าทางของนางเหมือนว่าเชื่อเสียสนิท จึงอดใจไม่ได้หัวเราะออกมา “แกล้งเจ้าเล่นหรอก คิดเป็นจริงเป็นจังไปได้ ยามนี้พวกเขาสามีภรรยาอยู่ด้วยกัน อยากจะมีลูกเท่าใดทำเองไม่ได้หรือ ยังขาดเจ้าคนหนึ่ง”

นางโง่ เขาพูดอะไรนางก็เชื่อ ครั้งนี้ก็ถูกเขาล้ออีก นางเริ่มมีสีหน้าไม่พอใจมองค้อนใส่เขา พลางหลอกล่อเสี่ยวจินอวี๋ “พ่อของเจ้าเป็นคนเลว เลวตั้งแต่ข้างในยันข้างนอก แค้นเหล่านี้เจ้าจำให้ข้า รอเจ้าโตแล้ว พวกเราแม่ลูกจะเอาคืนเขาให้ได้”

“พรุ่งนี้ให้แม่นมมาเลี้ยงลูกเถิด เจ้าเป็นแม่ที่ใช้ไม่ได้เอาเสียเลย อย่าได้พาเด็กเสียคน” นิ้วเรียวยาวของเขาลากไปมาบนใบหน้าของเสี่ยวจินอวี๋ ผิวเด็กอ่อนนิ่ม เหมือนดั่งไข่ที่ถูกปอกเปลือกเช่นนั้น

พวกเขาทั้งบ้านล้วนสืบเชื้อสายมาดี หน้าของเฉินยางก็อ่อนนิ่ม ที่จริงแล้วไม่ใช่เพียงใบหน้า บนกายไม่ว่าที่ใดก็อ่อนนิ่ม เทียบเคียงได้กับเสี่ยวจินอวี๋ ก่อนจะตั้งครรภ์บนหน้าก็ยังมีฝ้าแต่งเติมเล็กน้อย ไม่ได้ทำลายความงามของนางกลับมีความน่าดูที่แตกต่างออกไป ยามนี้ใบหน้าและรูปร่างก็ค่อยๆ กลับมาเหมือนเดิมแล้ว ก็ยังอ่อนนิ่มจนน่าหยิก

หน้าตาของพ่อแม่ล้วนไม่แย่ โดยเฉพาะผู้เป็นพ่อ หน้าตานับว่าดียิ่งนัก ลูกชายนี้โตไปแล้วจะต้องหน้าตาหล่อเหลา ยามที่เพิ่งคลอดออกมานั้นก็น่าเกลียดจนดูไม่ได้เสียจริง เพียงแต่ยามนี้ดีขึ้นมาก จมูกเป็นจมูก ตาเป็นตา ทั้งตัวอ้วนกลม เหมือนดั่งลูกช้อนที่เพิ่งออกจากเตา

เฉินยางจับแขนข้างหนึ่งของเสี่ยวจินอวี่โบกให้เฝิงเยี่ยไป๋ “มีพ่ออย่างท่านที่ไหน ลูกชายตัวเองไม่เลี้ยงเองยังคิดจะผลักให้คนอื่นอีก มิน่าลูกชายถึงได้ไม่สนิทกับท่าน!”

“คนมักบอกว่าลูกสาวเป็นคนรักของพ่อเมื่อชาติก่อน เช่นนั้นแล้วลูกชายก็เป็นคนรักของแม่เมื่อชาติก่อนไม่ใช่หรือ ข้าถึงเป็นสามีของเจ้าที่แท้จริง ลูกชายย่อมเป็นของข้า เพียงแต่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะยืดแม่ไว้คนเดียว” เขายื่นมือไปอุ้มเสี่ยวจินอวี๋มา พูดเหมือนจะมีเรื่องว่า “แม่ของเจ้าเป็นของข้าคนเดียว ต่อให้เป็นลูกชายของข้าก็แย่งกับข้าไม่ได้รู้หรือไม่”

เสี่ยวจินอวี๋รู้เรื่องในสิ่งที่เขาพูดได้อย่างไร เขากะพริบตามองเฝิงเยี่ยไป๋แล้วย่นจมูก จ้องมองใบหน้าของบิดาอยู่นานจู่ๆ ก็ร้องอุแว้ออกมา

ไม่ใช่ว่าฟังไม่รู้เรื่องหรือ ไฉนถึงน้อยใจได้อีก เฉินยางรีบเข้าไปอุ้ม เฝิงเยี่ยไป๋รู้สึกผิดสังเกต แล้วพูดออกมาว่าอย่าขยับ จากนั้นก็ค่อยๆ วางเสี่ยวจินอวี๋ไว้บนโต๊ะ พอวางเด็กลงแล้วมองดูก็รู้ว่าเป็นเรื่องแล้ว เสี่ยวจินอวี่ฉี่รดเฝิงเยี่ยไป๋เป็นดวงแถมยังร้อนอยู่เลย

เฉินยางเห็นเข้าก็ตะโกนเรียงซั่งเหมย ชี้ไปที่เฝิงเยี่ยไป๋หัวเราะอย่างไม่เกรงใจว่า “ใครให้ท่านว่าเขาเล่า ไม่พอใจแล้วกระมัง อย่าคิดว่าลูกชายยังเด็กอยู่จะสามารถรังแกได้ง่ายๆ เด็กไม่เกรงกลัวอะไร ฉี่รดท่านได้ อย่างไรเสียก็เป็นลูกชายของท่าน ท่านจะตีเขาได้หรือ”

นางพูดไปพลางแล้วแก้ผ้าอ้อมของเสี่ยวจินอวี๋ไปพลาง ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเฝิงเยี่ยไป๋เลย

เฝิงเยี่ยไป๋มองนางด้วยความน้อยใจ “เช่นนั้นข้าทำอย่างไร เจ้าสนใจเขาไม่สนใจข้าแล้ว”

เฉินยางไม่แม้แต่จะหันศีรษะกลับมา “ท่านมีมือมีเท้า เปลี่ยนชุดด้วยตัวเองไป อีกเดี๋ยวซั่งเหมยจะเอาไปซัก”

ซั่งเหมยเข้ามาแล้ว เห็นภาพเช่นนี้ อยากจะหัวเราะแต่ก็ไม่กล้า นางฝืนกลั้นเอาไว้ ไปทำงานที่เฉินยางทำอยู่ “นายหญิงท่านทำไม่เป็น ให้บ่าวทำเถิด ท่านซื่อจื่อสำคัญนัก อย่าได้ถูกลมหนาวจนป่วยจะไม่ดีเอาได้”